Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΜΙΤΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ ΤΟΥ

Πο­λὺ σκόρ­πι­ες σκέ­ψεις

Στὶς ἀρ­χὲς τοῦ εἰ­κο­στοῦ αἰ­ώ­να, ὁ Γε­ώρ­γιος Σου­ρῆς ἔ­γρα­ψε τοὺς «μυ­ρω­μέ­νους στί­χους», τὰ δυ­ὸ πρῶ­τα τε­τρά­στι­χα τῶν ὁ­ποί­ων λέ­νε:

«τί­πο­τε δὲν ἀ­πό­μει­νε στὸν κό­σμο πιὰ γιὰ μέ­να,

ὅ­λα βρω­μοῦν τρι­γύ­ρω μου καὶ φαί­νον­ται χε­σμέ­να.

Ὅ­λα σκα­τὰ γεν­νή­κα­νε καὶ ὁ δι­κός μου κῶ­λος

σκα­τὰ ἐ­γί­νη­κε κι αὐ­τός, σκα­τὰ κι ὁ κό­σμος ὅ­λος.

Μό­νο σκα­τὰ φυ­τρώ­νου­νε στὸν τό­πο αὐ­τὸ τὸν ἄ­γο­νο

κι ὅ­λοι χε­σμέ­νοι εἴ­μα­στε σκα­τά­δες στὸ τε­τρά­γω­νο.

Μᾶς ἔρ­χε­ται κά­θε σκα­τάς, θαρ­ροῦ­με πὼς σω­θή­κα­με,

μὰ μό­λις φύ­γει βλέ­πο­με πὼς ἀ­πο­σκα­τω­θή­κα­με».

Πᾶ­με πα­ρα­κά­τω! Ἐ­μεῖς οἱ  Ἕλ­λη­νες με­γα­λώ­σα­με μα­θαί­νον­τας πὼς ἡ Ἑλ­λὰς πα­ρά­γει λά­δι, κα­πνό καὶ στα­φί­δα. Ἀρ­γό­τε­ρα μά­θα­με πὼς ἡ Ἑλ­λάς πα­ρά­γει καὶ νό­μους, οἱ ὁ­ποί­οι σπα­νί­ως ἐ­φαρ­μό­ζον­ται.  Τώ­ρα ξέ­ρου­με πὼς ἡ Ἑλ­λὰς δὲν πα­ρά­γει πλέ­ον πο­λι­τι­κούς.  Τριά­ντα τό­σα χρό­νια τώ­ρα, τὰ ἴ­δια δε­κα­πέν­τε ἄ­το­μα κυ­ρια­ρχοῦν στὴν πο­λι­τι­κή. Ὅ­ταν γιὰ νὰ βρεῖς ὑ­πουρ­γὸ Δι­και­ο­σύ­νης, τὸ 2011, ξύ­νεις τὸν πά­το τοῦ βα­ρε­λιοῦ καὶ βγά­ζεις τὴ μούρ­γα τοῦ  1985, μᾶλ­λον ἔ­χεις πρό­βλη­μα.

Με­γα­λώ­νον­τας μα­θαί­νεις. Κι ἄν δὲν μά­θεις δὲν ξέ­ρεις! Κι ἄν δὲν ξέ­ρεις, μπερ­δεύ­ε­σαι. Ὅ­ταν νο­ση­λευ­ό­μουν στὸ νο­σο­κο­μεῖ­ο,  μοῦ εἶ­παν πὼς πρέ­πει νὰ κά­νω «σπι­ρο­μέ­τρη­ση». Μὴ γνω­ρί­ζον­τας πὼς ἄλ­λη ἡ «σπί­ρα» (μὲ γι­ώ­τα)  κι ἄλ­λη ἡ «σπεί­ρα» (μὲ ἔ­ψι­λον γι­ώ­τα), ἄρ­χι­σα νὰ με­τρά­ω τὰ μέ­λη τῆς νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης. Τὰ ἔ­βγα­λα σα­ράν­τα δύ­ο.

Ἔ­χου­με ὅ­λοι πλη­ρο­φο­ρη­θεῖ πὼς με­τὰ ἀ­πὸ κά­ποι­α ἡ­λι­κί­α, κά­θε γυ­ναί­κα πρέ­πει νὰ ὑ­πο­βάλ­λε­ται σὲ μιὰ ἐ­ξέ­τα­ση ποὺ λέ­γε­ται «μα­στο­γρα­φί­α».

Προ­σφά­τως συ­νει­δη­το­ποί­η­σα πὼς ἕ­νας πρω­θυ­πουρ­γὸς ὁ ὁ­ποῖ­ος τὴν Τε­τάρ­τη τὸ με­ση­μέ­ρι δη­λώ­νει δι­α­τε­θει­μέ­νος νὰ ἐγ­κα­τα­λεί­ψῃ τὴν πρω­θυ­πουρ­γί­α, προ­κει­μέ­νου νὰ σω­θῃ ὁ τό­πος, τὸ ἀ­πό­γευ­μα τῆς ἵ­διας μέ­ρας ἀλ­λά­ζει γνώ­μη, τὴν Πέμ­πτη δη­λώ­νει πὼς θὰ προ­χω­ρή­σῃ σὲ θε­με­λι­ώ­δη ἀ­να­σχη­μα­τι­σμὸ τῆς κυ­βέρ­νη­σής του καὶ τὴν Πα­ρα­σκευ­ὴ πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στὸ ἀ­να­κά­τω­μα τῶν ἴ­δι­ων προ­σώ­πων, μᾶλ­λον πρέ­πει νὰ ὑ­πο­βάλ­λε­ται σὲ μιὰ ἐ­ξέ­τα­ση ποὺ νὰ λέ­γε­ται «μα­στου­ρο­γρα­φί­α».

Ὁ Ἑλ­βε­τὸς χη­μι­κὸς καὶ φι­λό­σο­φος Σέ­νεγ­κλερ, με­τὰ ἀ­πὸ μιὰ σει­ρὰ πει­ρα­μά­των, κα­τέ­λη­ξε στὸ ἐ­ξῆς συμ­πέ­ρα­σμα: Τὰ σκα­τά, ὅ­σο καὶ νὰ τὰ παίρ­νῃς ἀ­πὸ ἕ­να δο­χεῖ­ο καὶ νὰ τὰ βά­ζῃς σὲ ἄλ­λα, πάν­τα σκα­τὰ θὰ πα­ρα­μέ­νουν.

Οἱ δύ­ο τε­λευ­ταῖ­οι ἀ­πὸ τοὺς «μυ­ρω­μέ­νους στί­χους» τοῦ Σου­ρῆ λέ­νε:

«Σκα­τά ὁ μέν, σκα­τὰ ὁ δε, σκα­τὰ ὁ κό­σμος ὅ­λος

κι ἀ­π’­τὸ πο­λὺ τὸ χέ­σι­μο μοῦ πό­νε­σε ὁ κῶ­λος!­».

Κα­λὴ ἐ­πι­τυ­χί­α στὴ νέ­α κυ­βέρ­νη­ση.            

ἀπὸ τὴ realnews 26/06/2011