ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Α}        Εάν ήμαστε μια σοβαρή χώρα, με σοβαρούς πολιτικούς και ώριμους πολίτες, τώρα θα είχαμε ένα δικό μας μνημόνιο ( όχι μόνο τώρα: από τον Οκτώβριο του 2009 τουλάχιστον): μια εθνική πολιτική και κοινωνική συμφωνία για τη μείωση των ελλειμμάτων, τον εκσυγχρονισμό του κράτους, την εξυγίανση της επιχειρηματικότητας κ.ο.κ.

 Δεν μας εμπόδισε η τρόικα να φτιάξουμε ένα δικό μας μνημόνιο, ούτε οι δανειστές.
Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να είναι οι διεθνείς συνθήκες διαφορετικές: περισσότερη ανάπτυξη, περισσότερη αλληλεγγύη κτλ. Όμως δεν είναι: οι συνθήκες είναι αυτές που είναι.

Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς μέσα σε αυτές - είναι αυτή η συζήτηση που επείγει. Όμως, αυτή τη συζήτηση δεν θέλει να την ανοίξει στα σοβαρά κανείς.

Και εγώ αναρωτιέμαι: Έχουμε τις δυνάμεις; Μπορεί να μην τις έχουμε. Τότε όμως ποιον θα μπορούμε να κατηγορήσουμε εάν όχι τον (κακό) εαυτό μας;          (Μάνος Ματσαγγάνης στο fb)
Β}    Όποιος λέει ότι θα (επανα)διαπραγματευθεί, ας κάνει τον κόπο να μας πει επί ποίου θέματος θέλει να διαπραγματευθεί και τι θέλει να πετύχει. Τόσο απλά - εκλογές έρχονται άλλωστε...

"Γουστάρουμε σχέδια Μάρσαλ, αλλά φρικάρουμε με την task force του Ράιχενμπαχ. Θέλουμε αναπτυξιακά πακέτα, αλλά αδυνατούμε να απορροφήσουμε επαρκώς το ΕΣΠΑ. Ονειρευόμαστε ευρωομόλογο, αλλά σιχαινόμαστε τη δημοσιονομική πειθαρχία. Κατηγορούμε την Ε.Ε.ότι αδιαφορεί και δεν ενοποιείται περαιτέρω, αλλά απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας "μπάστακες" και επιτροπείες. Μιλάμε διαρκώς για τοκογλύφους, ακόμα κι αν τώρα δανειζόμαστε με κάτω από 3%. Επιθυμούμε το ευρώ, αλλά σκεφτόμαστε με δραχμές. Η αντίφαση αυτή κάποια στιγμή ίσως αποδειχτεί μοιραία." (To Feleki, στο fb)