ΖΗΤΩ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝΕ ΣΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ!!!

      Παραδίπλα στο σπίτι μου στας Αθήνας, που είναι σε ένα πεζόδρομο την Πελλήνης, μεταξύ Πατησίων και Γ΄ Σεπτεμβρίου στο ύψος της Τροίας (σινε Ίλιον) και Κοδριγκτώνος (σινε Τριανόν) είναι ένα ΙΕΚ και κι απέξω ένα μαγαζάκι με όλα τα σχετικά (καφέδες, τυρόπιτες και   λοιπά καλούδια. Έτσι λοιπόν κι εγώ καμιά φορά αράζω (άρα-ζω)και πίνω το εξπρεσάκι μου. Μονό ή διπλό δεν έχει σημασία αλλά πάντα ντεκαφεϊνέ και τσιγάρο γιοκ. Συνάμα ρουφάω ζωή από τα νιάτα και λίγο ανεμελιά που τόσο έχω ανάγκη. Λοιπόν μια μέρα, τώρα τελευταία, ήταν μια παρέα που τα έλεγαν και γελούσαν δυνατά και εγώ από δίπλα χαιρόμουν από τη μια αλλά από την άλλη ψιλοζήλευα για τόση χαρά και ομορφιά που ξεχείλιζαν από τα μπατζάκια τους. Πρωτεργάτης ο Νικόλας που ήταν σκέτος θεατρίνος. Α ναι, ξέχασα, τα περισσότερα παιδιά με κοντομάνικα  και εγώ μαζεμένος σαν τον σαλίγκαρο.  Καμαρώστε τους.....