Το σημερινό κείμενο του φίλου μου συγγραφέα Δημήτρη Κουκουλά είναι πολύ σχετικό με την προχθεσινή μας ανάρτηση ο "Τζαμπάσης" ή οποία τώρα δημοσιεύεται στο δικό του Blog (κλικ ΕΔΩ)
Η επιστολή που ακολουθεί (από τον αναγνώστη μας κ.Δημήτρη Κουκουλά, συγγραφέα) έχει σαν αφορμή την εκπληκτική φωτογραφία με την πορεία των λύκων, κάπου στον χιονισμένο Καναδά, που αναδημοσίευσα απ' το ίντερνετ. Με την ευκαιρία, ο κ. Κουκουλάς μάς έστειλε κι ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από ένα βιβλίο του, που μιλάει για τα άλογα του χωριού, τότε που δεν είχε γεμίσει η ύπαιθρος με φορτηγά και «αγροτικά».
Και βέβαια κάνατε πολύ καλά, κύριε Διαμαντή, και μοιραστήκατε μαζί μας τη φωτογραφία με τους λύκους. Γιατί υπάρχουν πολλοί, νομίζω, αναγνώστες σας με ισχυρότατους δεσμούς με τα ζώα που δεν μας συγκινεί τόσο η λεπτομέρεια όσο η ουσία: η αυστηρά καθορισμένη διάταξη εν προκειμένω - όπως σωστά σημειώνετε.
Ιδίως εμείς που μεγαλώσαμε στα χωριά δίπλα στα οικόσιτά μας. Ο Καράς μας μάλιστα πήγαινε όργωμα-μεροκάματο με τον πατέρα μου και μας ζούσε. Μόνο που φοβάμαι να μην παρεξηγηθώ ότι εκμεταλλεύομαι τη συγκυρία για κάποιο promotion γι' αυτό που θα κάνω. Το στέλνω για σας. Ενα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου «Τα φορτηγά και άλλες ιστορίες», εκδόσεις Απόπειρα:
«...οι Τσαμπάσηδες, οι ειδικοί των αλόγων. Αξιολογούσαν το ζώο με μια ματιά που έριχναν σε διάφορα μέρη του σώματός του. Γι' αυτό και τους έπαιρναν για συμβουλάτορες όσοι πήγαιναν στα ζωοπανήγυρα για ν' αγοράσουν άλογο. Κοίταζαν τα δόντια, την κοιλιά, τους μυς των ποδιών, τα καπούλια και το στήθος.
Το τελευταίο το πρόσεχαν ιδιαίτερα μήπως είχε μαζέψει υγρά, κάτι που συνέβαινε όταν έμενε το άλογο ιδρωμένο σε κρύο ρεύμα αέρα και που για να περάσει του έβαζαν καταπλάσματα.
Στις πιο βαριές περιπτώσεις του έκαναν “βυζιγάντι”. Του χάραζαν δηλαδή το στήθος με το μαχαίρι για να φύγουν τα υγρά. Πιανότανε η ψυχή μας όταν το βλέπαμε δεμένο σε κάποια αυλή, με τη χαίνουσα πληγή γεμάτη μύγες και εκείνα τα μεγάλα μάτια να μας κοιτάζουν όλο παράπονο και ικεσία.
Έχωναν επίσης τα δάχτυλά τους στα ρουθούνια του ζώου. Το ανάγκαζαν έτσι να φταρνιστεί και να βήξει, για να δούνε μήπως έχει “τεκνοφέσι”. Μια φοβερή πάθηση που οφειλόταν στα άγανα από τα άχυρα. Περνούσαν στο αναπνευστικό σύστημα και πλήγωναν τα πνευμόνια, κάτι που καταρράκωνε σιγά σιγά το άλογο και το οδηγούσε στο θάνατο.
Δεν είχα πάει ακόμη στο Δημοτικό τότε που χάσαμε τον Καρά μας από τεκνοφέσι. Τον αγαπούσα πολύ και του άρεσε να σκύβει το κεφάλι, για να διώχνω με το χέρι μου τις αλογόμυγες που φώλιαζαν μέσα στη βαθιά λακκούβα του σαγονιού του. Εβγαζε τότε ένα υπόκωφο και χαρούμενο χλιμίντρισμα σαν να με ευχαριστούσε, ενώ έτριβε τα τεράστια χείλη του πάνω στο κουρεμένο μου κεφάλι.
Κάποια στιγμή ήρθε ο βήχας που όλο δυνάμωνε. Τις κρύες νύχτες τον παίρναμε μέσα στο σπίτι, αλλά τα γκουχ και τα γκουχ δεν έλεγαν να σταματήσουν. Ενα πρωί τον τράβηξαν κάτω στη βαθιά ρεματιά και είπαν πως τον έδωσαν σε κάποιους άλλους. Μα δεν το πίστεψα και όταν, ύστερα από κάποιες μέρες, είδα να ζυγιάζονται από ψηλά τα μαύρα κοράκια, κατάλαβα πολύ καλά γιατί είχαν έρθει...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου