theodoroskollias@gmail.com // 6946520823
Aλήθεια ποιος φταίει για την κατάντια της χώρας μας;

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Κώστα Γρηγοριάδη ΕΦΗΜ. ΣΥΝΤΑΚ

Επικίνδυνα Θρησκευτικά;

     «Εγώ με μια λέξη θα έλεγα σήμερα, επειδή διάβασα τα καινούργια προγράμματα [για το Μάθημα των Θρησκευτικών] και τα είδα, πως είναι απαράδεκτα. Είναι επικίνδυνα. Είναι πράγματα που δεν θα αποδώσουν καρπούς αλλά μεγάλη ζημιά στην Παιδεία γενικότερα, στην κοινωνία μας και ρήξη στις σχέσεις της Εκκλησίας με την Πολιτεία», δήλωσε πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, περιστοιχιζόμενος από μέλη της αρτηριοσκληρωτικής Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (την οποία ο ίδιος φρόντιζε μέχρι πρότινος να κρατά σε απόσταση ασφαλείας, εγκαλώντας τους θεολόγους-εκπροσώπους της για τις παρωχημένες ιδέες τους).
    Ώστε λοιπόν δεν αποτελούν κίνδυνο (και όνειδος) για την Εκκλησία ο αντισημιτισμός του Μητροπολίτη Πειραιώς ή η απροκάλυπτη εξύμνηση των πρωτεργατών της στρατιωτικής δικτατορίας και της εγκληματικής οργάνωσης της «Χρυσής Αυγής», καθώς και τα κηρύγματα μνησικακίας και οι κατάρες που εξαπολύει προς κάθε κατεύθυνση και με κάθε ευκαιρία ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων. Κίνδυνο για την ηγεσία της θεσμικής Εκκλησίας (και τις σχέσεις της με το κράτος...) αποτελούν οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί και τα νέα Προγράμματα για το ΜτΘ! Δεν φαίνεται όμως να απασχολεί την ηγεσία της θεσμικής Εκκλησίας η όλο και μεγαλύτερη αποξένωσή της από την κοινωνία, από τους μορφωμένους και σκεπτόμενους πολίτες και τους νέους, των οποίων εξάλλου δεν μίλησε ποτέ τη γλώσσα ούτε έκανε κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια για να τους προσεγγίσει.
    Στις παραπάνω δηλώσεις του ο Αρχιεπίσκοπος είναι σαν να ακούει και να διαβάζει για πρώτη φορά για τα νέα Προγράμματα Σπουδών για το ΜτΘ. Όσοι, όμως, παρακολουθούν τα εκκλησιαστικά πράγματα γνωρίζουν πως αυτό δεν είναι ακριβές. Τα Προγράμματα εκπονήθηκαν από τους εμπειρογνώμονες θεολόγους το έτος 2010-11, ενώ από τη σχολική χρονιά 2011-12 και για τρία χρόνια τέθηκαν σε πιλοτική εφαρμογή σε αρκετά σχολεία ανά την επικράτεια. Η σχετική δε συζήτηση (με συνέδρια, ημερίδες, δημοσιεύσεις, παιδαγωγικές και επιμορφωτικές συναντήσεις, κλπ) για την αλλαγή της φυσιογνωμίας του ΜτΘ κρατάει τουλάχιστον από το 1999, και σε αυτήν έλαβαν μέρος όχι μόνο θεολόγοι καθηγητές, αλλά και ιεράρχες, οι οποίοι και συχνά φιλοξένησαν τις σχετικές διοργανώσεις.
      Η ίδια η Εκκλησία της Ελλάδος, εξάλλου, επί των ημερών του σημερινού Αρχιεπισκόπου συζήτησε εν συνόδω τις προτεινόμενες αλλαγές στο ΜτΘ, τις οποίες είδε μάλλον θετικά, όπως μαρτυρούν και οι σχετικές εισηγήσεις των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Αλεξανδρουπόλεως (Μάιος 2012) και Μεσσηνίας (Νοέμβριος 2012),

This is one crazy monkey!! [καταπληκτικό]

Μπομπ Ντίλαν!!!

bob-dylan

{Το πραγματικό του όνομα είναι Robert Allen Zimmerman, το Dylan είναι 
αναφορά στον πρόωρα χαμένο μεγάλο Ουαλό ποιητή Dylan Thomas) 

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016




28 Οκτωβρίου 1940''




ΕΛΛΑΣ!!!

Γειά σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες

Posted by Βασιλική Μετατρούλου στο 2011/04/26

Γενιές ολόκληρες από δεξιούς και εθνικόφρονες αντιστασιακούς, π.χ. του ΕΔΕΣ ή της ΕΚΚΑ, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τους Χίτες της Οργάνωσης ‘Χ’ του Γεώργιου Γρίβα-Διγενή και με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες.
1944: Γερμανοτσολιάδες, Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, Γ. Σγούρος και πιθανόν Θ. Σγούρος (Μπέμπης) πιθανόν πριν το μπλόκο στην Κοκκινιά.
1944: Γερμανοτσολιάδες, Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, Γ. Σγούρος και πιθανόν Θ. Σγούρος (Μπέμπης) πιθανόν πριν το μπλόκο στην Κοκκινιά.

Γενιές ολόκληρες από μέλη της ‘Χ’, και μέλη της οργάνωσης ΡΑΝ, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες. (Ο στενός συνεργάτης του Γρίβα, Νίκος Φαρμάκης, μεγαλοστέλεχος της ‘Χ’ και πρωταγωνιστής στα Δεκεμβριανά, έτσι τους έχει αποκαλέσει σε ντοκιμαντέρ, ‘ταγματαλήτες‘, επί λέξει).
Και γενιές ολόκληρες από άνδρες της Χωροφυλακής, έφεδροι, εθελοντές άνευ θητείας και μόνιμοι, αυτοί και οι απόγονοί τους, και επί πολλά χρόνια, κάνουν αγώνα, και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, ώστε η κοινή γνώμη, και ειδικά οι ιστορικοί, να μην τους ταυτίζουν με τους Χίτες της Οργάνωσης ‘Χ’ του Γεώργιου Γρίβα-Διγενή και με τα Τάγματα Ασφαλείας, τους γνωστούς Ράλληδες, τους Γερμανοτσολιάδες.
Ομως, η λαϊκή μούσα, η φιλική, η δική τους λαϊκή μούσα, μάλλον έχει άλλη γνώμη.
Στα τραγούδια, που έχουν μείνει γνωστά με το γενικό όρο ‘Χίτικα‘, συναντάμε την πλήρη ταύτιση των τριών αυτών κατηγοριών.
Και βλέπουμε να μπαίνουν στην ίδια κατηγορία οι Χίτες, οι Ταγματασφαλήτες και οι Χωροφύλακες άνευ θητείας, που λέγανε.
Ο λαϊκός υμνωδός δεν αφήνει αμφιβολίες, το λέει καθαράι.
Ας το δούμε ολόκληρο. Είναι το τραγούδι του Βαγγέλη Μαγγανά:
Απ’ όλα τα αποσπάσματα
Του Μαγγανά μ’ αρέσει,
που έχει τις σφαίρες σταυρωτά,
τ’ αυτόματο στη μέση.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου
με τους Χίτες τα παιδιά σου.
Με τι καρδιά ρε Μαγγανά στη Καλαμάτα μπήκες
και έσπασες τις φυλακές και έβγαλες τους Χίτες.
Γειά σας ταγματασφαλίτες,
χωροφύλακες και χίτες
Δεν είμαστε κομμουνισταί, ούτε και λαοκράται
ειμαστε ελληνόπουλα, Χίτες, επαναστάται.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου
με τους Χίτες τα παιδιά σου.
Το βλέπεις ‘κείνο το βουνό, πουλιά δεν τ’ ανεβαίνουν
μα του Βαγγέλη τα παιδιά τ’ ανεβοκατεβαίνουν.
Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου
να χαρείς το απόσπασμά σου.
Και σε μια άλλη εκδοχή, τα πράγματα γίνονται πολύ μοβόρικα
Το βλέπεις ‘κείνο το βουνό το πιο ψηλό απ’ τα άλλα;
Εκεί θα στήσει ο Μαγγανάς κομμουνιστών κρεμάλα
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ!!!

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΗΣΕΙΟΥ!!!

Το Τελεστήριο της Ελευσίνας: Ο “Ναός της Αναστάσεως” της Αρχαίας Ελλάδας

 (Αλλά, όπως πάντα… «ναρθηκοφόροι μεν πολλοί, βάκχοι δε τε παύροι»…) 
Αποτέλεσμα εικόνας για Ελευσίνια Μυστήρια        Τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν η σημαντικότερη θρησκευτική τελετουργία του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Σε αυτήν αποκαλύπτονταν αλήθειες που σχετίζονταν με την δημιουργία του ανθρώπου, τη θεϊκή καταγωγή του, τους ανώτερους πνευματικούς σκοπούς της ύπαρξής του, την αγγελική φύση των Ολυμπίων Θεών, αλλά και την ύπαρξη ενός πανάγαθου, παντεπόπτη και πάνσοφου Δημιουργού. Ο διαπρεπής καθηγητής φιλολογίας και φιλοσοφίας Νικόλαος Φωτιάδης, αντιπρόεδρος των Ελλήνων φιλολόγων της Κωνσταντινούπολης, την δεκαετία του 1890, θεωρούσε ότι οι θρησκευτικές αλήθειες που διδάσκονταν στα Ελευσίνια Μυστήρια λειτουργούσαν ως ένας προπομπός της χριστιανικής πίστης. «Η αληθινή θρησκεία των αρχαίων ημών προγόνων» γράφει ο καθηγητής Φωτιάδης,
 «δεν ήταν όπως κοινώς πιστεύεται, ο πολυθεϊσμός και η ειδωλολατρεία, αλλά ήταν μια θρησκεία υψηλή και πνευματική, η οποία εδιδάσκετο από των αρχαιοτάτων χρόνων εις τα Ελευσίνια Μυστήρια, η θρησκευτική διδασκαλία των οποίων προπαρασκεύασε το Ελληνικό έθνος εις το να παραδεχθεί ευχερέστερα την χριστιανική πίστη». (1) Ο Paul Decharme, στο βραβευμένο από την Γαλλική Ακαδημία έργο του, Μυθολογία της Ελλάδος, υποστήριζε ότι τα δόγματα της Ελευσίνας «εξαφάνιζαν τον πολυθεϊσμό και άφηναν στην θέση του το μέγα δόγμα της θείας ενότητας». (2) Πολλοί Πατέρες του Χριστιανισμού είχαν αποδεχθεί την άρρηκτη σχέση και αρμονία μεταξύ της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής διδασκαλίας. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς πρέσβευε ότι, «η ελληνική φιλοσοφία είχε παιδαγωγήσει το ελληνικό έθνος εις τον Χριστόν» και αποτελούσε μέσο κάθαρσης και προετοιμασίας της ψυχής του ανθρώπου για την αποδοχή της χριστιανικής πίστεως (3). Την ίδια ακριβώς θέση έχει διατυπώσει τον περασμένο αιώνα και ο άγιος Νεκτάριος της Αίγινας, στο έργο του: Περί της Ελληνικής Φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός θεωρούσε επιπλέον ότι, «η ελληνική φιλοσοφία είναι καθαρή εικόνα της αλήθειας και θεία δωρεά που δόθηκε στους Έλληνες» και ότι ο ίδιος ο Θεός υπήρξε «χορηγός της Καινής Διαθήκης και της Ελληνικής Φιλοσοφίας»! (4) Ο Αλεξανδρινός αυτός Πατέρας είχε αποκαλέσει τα Μυστήρια της Ελευσίνας «μεγάλα μυστήρια, τα σχετικά με το σύμπαν». (5) Και όπως ορθά αναφέρει ο Γάλλος ιστορικός Charles Diehl, «η μικρή πόλη της Ελευσίνας ήταν για τους Έλληνες αληθινή αγία γή»(6). Το Τελεστήριο της Ελευσίνας ήταν ο Ναός της Αναστάσεως και η Αγία Σοφία της Αρχαίας Ελλάδας και τα μυστήρια της Δήμητρας ήταν μια μυσταγωγία του φωτός, που είχε πολλά κοινά στοιχεία με τη σημερινή μυσταγωγία του Αγίου Φωτός που τελείται το Μεγάλο Σάββατο στον τάφο του Χριστού! Και όπως σήμερα πολλοί πιστοί απ’ όλα τα σημεία του κόσμου προστρέχουν στα Ιεροσόλυμα για την τελετή του Αγίου Φωτός, ομοίως και στα Ελευσίνια Μυστήρια, Έλληνες προσκυνητές συνέρχονταν απ’ όλα τα σημεία του αρχαίου κόσμου. Όπως σήμερα ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων εξέρχεται από το Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου που βρίσκεται στο εσωτερικό του Ναού της Αναστάσεως, κρατώντας ανά χείρας το Άγιον Φως του Αναστημένου Χριστού, ομοιοτρόπως και ο μέγας Ιεροφάντης της Ελευσίνας εξερχόταν από τον μικρό ναϊσκο που βρισκόταν στο εσωτερικό του Τελεστηρίου, με αναμμένο τον πυρσό του, μέσα σε άπλετο φως… Το φως αυτό συμβόλιζε την αναγέννηση-Ανάσταση της Κόρης Περσεφόνης από τον κόσμο των νεκρών και την επάνοδό της στο φως της αληθινής ζωής που διαδέχεται τον θάνατο. Ο μικρός ναϊσκος που υπήρχε μέσα στο Τελεστήριο ονομαζόταν Ανάκτορον. ‘όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, όταν άνοιγε η πόρτα του ανακτόρου εμφανιζόταν «μέγα φως». (7) Την στιγμή εκείνη, κατά την κορύφωση του μυστηρίου (της αποκαλουμένης «εποπτείας»), ο ιεροφάντης της Ελευσίνας έβγαινε από το ανάκτορον με αναμμένο τον πυρσό του και έδειχνε στους μύστες έναν «στάχυ θερισμένο εν σιωπή» -έναν στάχυ που θερίστηκε σιωπηλά. Η πληροφορία αυτή έχει καταγραφεί από τον Άγιο Ιππόλυτο, ο οποίος τον 3ο αιώνα ενημερώθηκε για τα μυστήρια της Ελευσίνας από Γνωστικούς που συμμετείχαν στην τελετή. Ο θερισμένος στάχυς παρουσιαζόταν στους μύστες τη στιγμή που άναβε ο πυρσός του Ιεροφάντη, δηλαδή τη στιγμή που άναβε το φως της ανόδου – αναστάσεως της Κόρης από τον κάτω κόσμο. Ο Paul Decharme πολύ εύστοχα υποστηρίζει ότι με αυτόν τον στάχυ «εξομοιωνόταν σιωπηρά ο ανθρώπινος βίος

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου
 
Γιάννη Ιωάννου

Θρησκευτικά ΙΙI

Κι αυτό το κείμενο του Μανούρη στην Εφημερίδα των Συντακτών"  είναι σπαρταριστό, απολαύστε το ...
....Τότε που μας έστελνε ο Θεολόγος στο Κατηχητικό. Μαζευόμαστε κάθε Κυριακή απόγευμα στο παγωμένο υπόγειο, κάτω από τον ναό της ενορίας. Εκατοντάδες παιδιά. Εστω και μια απουσία να ’γραφες, δεν περνούσες το μάθημα που να πηδούσες ίσαμε τον Θεό. Ο παπάς δεν χάριζε κάστανα. Ο θείος μου ο Βασίλης είχε κουβαλήσει στο σπίτι ένα ραδιάκι μια σταλιά. Χωρούσε άνετα στην τσέπη κι ήταν εφοδιασμένο μ’ ένα μικροσκοπικό ακουστικό. Πρωτόγνωρα πράγματα, σατανικά. Παναθηναϊκός-ΑΕΚ στη Λεωφόρο έπαιζαν εκείνη τη μέρα. Δεν γινόταν να χάσεις τέτοιο ντέρμπι.
     Ισόπαλες 1-1, με γκολ των Δομάζου, Πομώνη, ήταν οι ομάδες όταν ξεκίνησε το κήρυγμα του ρασοφόρου. Είχα περάσει το καλώδιο μέσα απ’ το μανίκι κι έκρυβα το μαραφέτι με την παλάμη στ’ αυτί, παρακολουθώντας τάχα προσηλωμένος. Οσοι γνώριζαν πού σεργιανούσε ο νους μου, ρωτούσαν με τα μάτια την εξέλιξη του σκορ. Προσπαθούσα να δείχνω ατάραχος. Η αγωνία είχε φτάσει στο ζενίθ, ώσπου στο 77' ο Κώστας Νικολαΐδης κάρφωσε το δεύτερο τεμάχιο. Απ’ τη λάμψη στο πρόσωπό μου, οι ΑΕΚτζήδες κατάλαβαν. Το επιβεβαίωσα με νεύματα.
      Ορισμένοι πανηγύρισαν ενθουσιωδώς. Τα «βαζέλια» βλαστημούσαν, οι «γαύροι» ξενέρωναν. Η ατμόσφαιρα της κερκίδας γενικεύτηκε. Αρχισα να αλαλάζω κι εγώ. Χάβρα. «Ραδιόφωνο τρανζίστορ; Ραδιόφωνο τρανζίστορ στο Κατηχητικό;» ούρλιαζε εμβρόντητος ο ιερέας, λες και αντίκριζε τον διάβολο μεταμορφωμένο. «Φύγε και να μη σε ξαναδώ εδώ» συνέχιζε έξαλλος. «Να μου δώσετε, όμως, ένα χαρτί απαλλαγής για τον καθηγητή» πρόλαβα να πω. Μες στο κομφούζιο, το ’γραψε αμέσως. Τη σκαπουλάρισα χάρη στην τεχνολογία. Το συνιστώ. Ισως πιάνει ακόμα.
ΥΓ.: Εξάστιχο κατά παραγγελία: Αριστερός ο Πρόδρομος/ αλλά ο λόγος του ωμός/ σε κάνει να φρυάξεις/ έχει παράξενες ροπές/ γουστάρει τις περικοπές/ σε εφάπαξ και συντάξεις.
             Αυτή είναι η σωστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση!
                  -- οι μαθητές να επιλέγουν από πολλά  μαθήματα!!!---
 Αντώνης Αντωνόπουλος
  Το Υπουργείο Παιδείας  κάθε χρόνο αλλάζει σχολικά βιβλία και τρόπο εξετάσεων (!), γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει μια επιτυχημένη  μόνιμη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
  Η τελευταία ‘κόντρα’ μεταξύ  Δεσποτάδων και  Υπουργού Παιδείας σχετικώς με το μάθημα των θρησκευτικών και την πρωινή προσευχή, είναι κι αυτή στο ίδιο λάθος πλαίσιο.  Οι ‘μεν’ θέλουν να μας μάθουν τα δικά τους θρησκευτικά ‘με το ζόρι’, και οι ‘άθεοι’ θέλουν να μας απαλλάξουν απ’ τις θρησκείες , πάλι ‘με το ζόρι’.


  Η  λύση στο  πρόβλημα της  Παιδείας  είναι το  ε λ ε ύ θ ε ρ ο   σ χ ο λ ε ί ο.        
 Δ ε ν   θα  ε ί ν α ι   τα  μαθήματα  λίγα  και  υ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ά , όπως είναι σήμερα.
 Αλλά  θα  υπάρχουν  π ά ρ α   π ο λ λ ά     μ α θ ή μ α τ α     (και πολλοί καθηγητές).
 Οι  μ α θ η τ έ ς   θα   δ ι α λ έ γ ο υ ν   τα   μ α θ ή μ α τ α   που  τους   α ρ έ σ ο υ ν, αυτά στα οποία έχουν ‘κλίση’.  Και θα αφαιρούν 2-3-4  που δεν τους αρέσουν, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν θα μένουν στην ίδια τάξη, ούτε θα περνούν σε άλλη σχολή από αυτή που ήθελαν.


                                        Το μάθημα των θρησκευτικών
 Θα έπρεπε να υπήρχε ένα βιβλίο Θρησκειολογίας, που να ενημερώνει ισότιμα για όλες τις θρησκείες. Ή να υπάρχουν διάφορα βιβλία περί θρησκειών, ένα για τον χριστιανισμό, ένα για το 12-άθεο,  (ελληνική μυθολογία) κλπ,  και να διαλέγουν οι μαθητές ποιο βιβλίο τους αρέσει, ή   κ α ν έ ν α  απ’  αυτά. Τόσο απλά.

ΑΓΝΩΣΤΑ ΑΛΛΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

       ΓΙΆΝΝΗΣ ΖΗΒΑΣ
   Ό,τι  και  να  γράψει  κάποιος  για  μία  τέτοια  μορφή  όπως  ο  Χατζηδάκης, θα  είναι  λίγο. Θα  ήθελα  στα  πλαίσια  του  γονιμότατου  διαλόγου  που  ξεδιπλώνεται   στην  άτυπη  ομάδα  μας,  με  την  ευκαιρία  της  συμπλήρωσης  91  ετών  από  την  γέννησή  του  στην  Ξάνθη (1925),να  αναφερθώ  σε  ένα  σχετικά  λησμονημένο  έργο  του  συνθέτη, που  ερμηνεύεται  ελάχιστα. Πρόκειται  για  την  σκηνική  μουσική  που  συνέθεσε  στα  μέσα  του  1962  για  το  θεατρικό  έργο  του  Μπέρναρντ  Σώ, "Καίσαρ  και  Κλεοπάτρα", σε  σκηνοθεσία  Αλέξη  Σολωμού. Το  έργο  με  την  ξεχωριστή  μελωδική  σύνθεση  του  Χατζηδάκη  ανέβηκε  τον  Οκτώβριο  του  ίδιου  έτους (1962). 
 Πρέπει  να  σημειώσουμε  ότι  ο  Χατζηδάκης  απεχθανόταν  την  εμπορευματοποίηση  και  την  "φεστιβαλοποίηση" της  μουσικής   ακόμη  και  άν  αφορούσαν  σε  έργο  του, όπως  λ.χ. "Τα  παιδιά  του  Πειραιά". Σχετικά  με  αυτό  το  τραγούδι  που  είχε  γίνει  μεγάλη  επιτυχία, ο  ίδιος  ο  συνθέτης  απαξιούσε  ακόμη  και  να  το  αναφέρει, διότι  το  θεωρούσε  μία  σύνθεση  απλοϊκή  και  χωρίς  ιδιαίτερο  βάθος.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ  Αντίθετα  έργα  σαν  το  "Καίσαρ  και  Κλεοπάτρα", αναδεικνύουν  το  πολύτιμο  και  ακριβοθώρητο  εκείνο  μέταλλο  της  μεγάλης  έμπνευσης, όπως  "Το  χαμόγελο  της  Τζιοκόντα", "Η  Αθανασία"  ή  η  σκηνική  μουσική  για  τους  "Όρνιθες" του  Αριστοφάνη  στην  σκηνοθετική  σύλληψη  του  Καρόλου  Κούν.
Από  την  μεγάλη  προσφορά  του  συνθέτη  στον  πολιτισμό  γενικότερα  δεν  θα  πρέπει  να  παραλείψουμε  την  αναγέννηση  του  Γ' Προγράμματος  της  Ελληνικής  Ραδιοφωνίας. Το  συγκεκριμένο  πρόγραμμα, ιδρυτής  του  οποίου  υπήρξε  εν  έτει  1954  ο  λογοτέχνης  Διονύσιος  Ρώμας, χαρακτηριζόταν  από  άκρατο  συντηρητισμό, πράγμα  που  άλλαξε  άρδην  με  την  ανάληψη  της  διεύθυνσής  του  τον  Σεπτέμβριο  του  1975  από  τον  Μάνο  Χατζηδάκη. Αυτός  πραγματικά  το  ανέστησε  και  του  έδωσε  μία  πρωτοφανέρωτη  πνοή, εμπλουτίζοντάς  το  με  εξαίρετες  εκπομπές  λόγου  και  τέχνης, ενώ  παράλληλα  ανέδειξε  όλα  τα  είδη  της  ποιοτικής  μουσικής  μηδεμιάς  εξαιρουμένης. Ο  ίδιος  άλλωστε  δεν  συμμεριζόταν  την  αντίληψη  διαχωρισμού  της  μουσικής  σε  σοβαρή  και  μή. Υπήρχε  παλαιόθεν  ο  διαχωρισμός  της  μουσικής  σε  σοβαρή, ελαφρά  και  λαΪκή. Ο  Χατζηδάκης  υποστήριζε  ότι  υπάρχει  καλή  και  κακή  μουσική  και  ο  όρος  "σοβαρή  μουσική"  που  ανάγεται  στην  κλασσική  θεωρούσε  ότι  πάσχει  από  κάθε  άποψη. 
 Παρακάτω  επισυνάπτεται  προς  ακρόαση  το  ελάχιστα  εκτελούμενο  έργο  "Καίσαρ  και  Κλεοπάτρα", καθώς  και  ένα  σχόλιο  του  συνθέτη  από  το  Γ' Πρόγραμμα.

https://www.youtube.com/watch?v=hCuzXoCKQsY
ΚΑΙΣΑΡ ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Έργο 21 (1962)
 Μουσική κωμωδία με χορούς και τραγούδια, βασισμένη στο ...

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Του 
Πέτρου Ζερβού

Θρησκευτικά ΙΙ

Κι αυτό το κείμενο του Μανούρη στην Εφημερίδα των Συντακτών"  είναι σπαρταριστό, απολαύστε το .

Λαβυρινθώδεις, πλην θεολογικότατες, απορίες εκφράζαμε στον Αμπελιώτη, τον καθηγητή των Θρησκευτικών στην Α΄ Γυμνασίου. Σήκωναν το χέρι κάτι ποντικομαμές στα μεσαία θρανία, σιγανοπαπαδιές που είχαν στόμα, συνήθως χωρίς μιλιά. Λαλίστατοι αποδεικνύονταν, όμως, στην ώρα του. «Ορίστε παιδί μου» τους ενθάρρυνε ανύποπτος εκείνος. «Αφού οι στυλίτες αναχωρούσαν στην έρημο της Αιγύπτου κατά χιλιάδες και ζούσαν ο ένας πλάι στον άλλο, τότε πώς ήταν μοναχοί;» ρωτούσε ο πρώτος. Πνίγαμε οι υπόλοιποι τα χαχανητά στις παλάμες μας, καθώς ο δάσκαλος αναφερόταν επισταμένως στον βίο του οσίου Δανιήλ και των αγίων Συμεών και Αντωνίου.
Αλλοι υπεισέρχονταν σε δογματικότερα ζητήματα: «Μπορεί, κύριε, ο Θεός να φτιάξει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μην μπορεί να τη σηκώσει;» έριχναν την ταβανόπροκα σοβαροί σοβαροί. «Ασφαλώς και μπορεί» ξεγελιόταν ο καθηγητής. «Μα αφού δεν μπορεί να τη σηκώσει, τότε πώς είναι παντοδύναμος;». Ο τρίτος ερωτών έβρισκε κακό μπελά. Ο Αμπελιώτης κινιόταν εκτός εαυτού απειλητικά προς το μέρος του. Τρέχοντας ο μαθητής, αναζητούσε καταφύγιο στο προαύλιο. Το κυνηγητό συνεχιζόταν γύρω απ' το σκάμμα, που χειμώνα-καλοκαίρι ήταν πλημμυρισμένο νερά, με αυτόπτες μάρτυρες ολόκληρο το σχολείο.
Γκρανγκινιόλ καταστάσεις βίωσε ο ταλαίπωρος θεολόγος στο αρρένων και την επόμενη χρονιά δραπέτευσε με απόσπαση στο γειτονικό θηλέων. Στενοχωρηθήκαμε πολύ που τον στερηθήκαμε, καίτοι ο αντικαταστάτης του έδειχνε εφάμιλλος, ίσως και καλύτερος. Ας τον πούμε Κουνέλη. Θα καταλάβετε το γιατί. Εξετάζοντας εκ των υστέρων την περίπτωσή του, θεωρώ ότι αστόχησε στην επιλογή επαγγέλματος. Θα διέπρεπε δίχως άλλο στον πολιτικό στίβο, καθότι ήταν παθολογικά ψεύτης. Με πατέντα. Ατόφιο ταλέντο. Εξαπέλυε τα πιο χονδροειδή και τερατώδη παραμύθια με ελάχιστη συναίσθηση κινδύνου.
Ο λαγός υπήρξε το χαρακτηριστικότερο. Εχει πάει πιτσιρικάς για κυνήγι με την παρέα του πατέρα του. Μαύρα μεσάνυχτα, ανάβουν φωτιά κάτω από μια λεμονιά να ζεσταθούν, ψήνουν το κολατσιό, το τσάι και τον καφέ τους, παίρνουν τα ντουφέκια και ξαμολιούνται στο δάσος, αφήνοντας τον μικρό φρουρό στον καταυλισμό. Ξημερώνοντας, αντικρίζει εμβρόντητος ευμεγέθη κόνικλο να γλείφει τα αποφάγια. Σαστίζει. Αρπάζει ένα όπλο, εμπροσθογεμές, με ξεχασμένο τον οβελό στην κάννη, σημαδεύει και πυροβολεί. Οποία κωλοφαρδία. Η βέργα εισέρχεται απ' το στόμα του λαγού, εξέρχεται από τον πρωκτό και καρφώνεται στον κορμό.
Στριφογυρίζει πάνω απ' τα κάρβουνα και, καθώς τα σκάγια έχουν τρυπήσει πλήθος καρπών, το έδεσμα γίνεται λεμονάτο. «Μήπως είχε καμιά πατατιά εκεί κοντά, κύριε;» απορούσαμε ξεκαρδισμένοι. Χωρίς καν να αποδώσει σε θαύμα το περιστατικό, ο θεολόγος συνέχιζε απτόητος. Θα πήγαινε στο Δημοτικό, όταν, κατεβαίνοντας με το ποδήλατο μια απότομη κατηφόρα, αντιλαμβάνεται πως σπάσανε τα φρένα. Στον κεντρικό δρόμο χτυπά στην πίσω πόρτα Ι.Χ., που κατά ευτυχή σύμπτωση έχει κατεβασμένα τα τζάμια και των δυο παραθύρων. Μπαίνει απ' το ένα, βγαίνει απ' τ' άλλο και βρίσκεται αίφνης στη σέλα του δικύκλου, που προσεδαφιζόταν την ίδια στιγμή. Τον αποθεώναμε με χοντρή καζούρα, διερωτώμενοι κατά βάθος ποιος δουλεύει τον άλλο. Τι μ' έπιασε με τα Θρησκευτικά; Μα τα διατηρούν στην επικαιρότητα υπουργοί, όπως ο Χρήστος Σπίρτζης, που, για καλύψει τα άπλυτα του υπερταμείου, δήλωσε πως «μόνο ο Ιησούς Χριστός θα αγόραζε χρεωμένες ΔΕΚΟ».