ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟΙ [ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙΤΕΣ]: Δημητράκης Γαλάνης

           Αρκετοί συγχωριανοί είναι άξιοι λόγου και τιμής. Άλλοι μακαριστοί και άλλοι όχι,  που ζουν και βασιλεύουν. Για τους περισσότερους μακαρίτες έχουμε χαρίσει πολλές αναρτήσεις αλλά περισσότερο τους έχουμε τιμήσει στο βιβλίο μας "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ"  

Κώστας Κόλλιας, Γρηγόρης Παπαλεξόπουλος και Μήτσος Γαλάνης

     Εν πρώτοις από τους άλλους τους ζώντες με χαρά θα φιλοξενήσουμε  τρεις από αυτούς, τους: 

• Δημητράκη Γαλάνη 
• Γρηγόρη Παπαλεξόπουλο και 
• Λάμπη Διαμαντόπουλο

     Και οι τρεις είναι πρόσωπα  που χαίρουν εκτίμησης από όλους τους συγχωριανούς. Σεμνοί, έντιμοι. Κύριοι!!!

      Βεβαίως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για αυτό πάμε στον Δημητράκη Γαλάνη, τον αγαπητό Μήτσο.

    Απολαύστε τον:

Ειρήσθω εν παρόδω δημοσιεύουμε και

ένα παμπάλαιο, καταπληκτικό κείμενο του
 Μήτσου, πάνε 30 χρόνια και βάλε, που 
συμπεριλαμβάνεται στο ίδιο βιβλίο μου που 

έκανα μνεία παραπάνω" 

«Η ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ.
Οι ρίζες του Α.Ο. ΝΕΔΑΣ»

Τον μήνα Απρίλιο του έτους 1953 σε ηλικία 16 περίπου χρονών βρέθηκα, ύστερα από μια σοβαρή «αδιαθεσία», σε μια κλινική της Κυπαρισσίας όπου θα έκανα εγχείριση σκωληκοειδίτιδος, δύσκολη για την επο­χή εκείνη.

Εκεί έμεινα 15 ημέρες για σχετική ανάρρωση, οπότε και μου δόθηκε η ευκαιρία να κου­βεντιάσω με πολλούς άλλους ασθενείς, με παιδιά της ηλι­κίας μου σχετικά με το ποδό­σφαιρο, που τότε άρχιζε να εμφανίζεται δειλά δειλά στις μεγάλες πόλεις.

Στο χωριό μας τότε δεν ξέ­ραμε τη λέξη ποδόσφαιρο ούτε είχαμε δει από κοντά τι σχήμα έχει η μπάλα, αλλά ούτε και κανένα παιδικό λαστιχένιο τοπάκι.

Εκείνο που χρησιμοποιούσα­με για τόπι ήταν χλωρό γαΐδουρόμηλο (είδος χαμομηλιού) που τότε ήταν άφθονο στις λάκες του Διαμαντή του Πιπιλή., τυλιγμένο και ραμμένο μέ­σα σε γερό πανί, σε στρογγυλά σχήμα.

Το βάρος του ήταν 100 έως 200 δράμια και ο πιο πολύ ειδικός στην κατασκευή του ή­ταν ο αγαπητός εξάδελφος μου και συμπατριώτης μας Σπύρος Κόλλιας, και φανατικός παί­κτης στο παιχνίδι «μέσα τόπι[1]», κάτοικος σήμερα όπως και πολ­λά άλλα παιδιά στην μακρυνή Αυστραλία..

Η συμφωνία μας στο παιχνί­δι αυτό ήταν, τα χτυπήματα να γίνονται χαμηλά στις γάμπες και γενικά κάτω από την περιφέρεια,. γιατί τυχόν χτύ­πημα στην περιοχή των νε­φρών, στη μέση ή κεφάλι σή­μαινε τραυματισμός με κόψιμο της ανάσας, όπως λέγαμε, και παραμονή στο χώμα για αρκε­τές ώρες αν δεν ήταν τίποτε το χειρότερο.

Τα παντελόνια μας ήταν πο­λύ της μόδας,, όλοι φορούσαμε σορτς ή βερμούδες, όπου οι γάμπες μας ελεύθερες εδέχοντο τα χτυπήματα και έπαιρναν σιγά-σιγά το μαύρο χρώμα. Τα δικά μου πόδια δεν κατάφερ­ναν να ξεμαυρίσουν ποτέ, αλλά και πολλά άλλα παιδιά του χωριού μας είχαν το ίδιο πρό­βλημα. Ο μόνος που κατάφερνε να αποφεύγει τα χτυπήματα του αντιπάλου του ήταν ο Σπύρος ο Κόλλιας που ήταν και περιζήτητος σύντροφος, γιατί το παιχνίδι ήταν συντροφικό.

Το τόπι αυτό επαίζετο μόνο με τα χέρια, τα πόδια μας έ­τρεχαν ή εχτυπιούντο αλύπητα. Τα πόδια μας εγυμνάζοντο στις κλωτσιές μόνο τις απόκριες, όπου με την ευκαιρία του σφαξίματος των γουρου­νιών παίρναμε τη φούσκα και την κάναμε μπάλα, και αμέ­σως εγίνοντο δυο πρόχειρες αν­τίπαλες ομάδες -και ρίχναμε μερικές κλωτσιές με ξυπόλητα πόδια που δεν είχαν ποτέ νύχι στο μεγάλο δάχτυλο, έλλειπε από τα χτυπήματα με τις πέ­τρες. Το ματς αυτό τελείωνε πολύ γρήγορα γιατί η ζωή της μπάλας ήταν ελάχιστη που από το πάθος μας γι΄ αυτή την  πλακώναμε στις γρήγορες κλω­τσιές ανελέητα, έσπαζε σχεδόν αμέσως χωρίς να δέχεται κα­μιά επιδιόρθωση.

Με την επιστροφή μου, λοι­πόν, από την κλινική και με τις ελάχιστες αλλά πολύ χρή­σιμες για μας τότε γνώσεις που πήρα από τους κάπως πιο προ­χωρημένους εκεί συνομηλίκους μου για το ποδόσφαιρο, μου γεννήθηκε η ιδέα της ίδρυσης ποδοσφαιρικής ομάδας στο Γιαννιτσοχώρι.

Ο αγαπημένος μου εξάδελ­φος που αλησμόνητος θα μένει μέσα στην ψυχή μου όσο θα ζω Κώστας Κόλλιας, ήταν για μένα ένας πραγματικός φίλος γεμάτος ειλικρίνεια και αγαθά αισθήματα, άκουσε με προσοχή και κατανόηση όλες μου τις σκέψεις και τις γνώσεις που του μετέφερα από το μακρυνό μου για  τότε ταξίδι στην Κυπαρισσία.

-Πρέπει Κώστα να αγοράσουμε μια μπάλα, του είπα, γιατί μόνο με μπάλα μπορεί να παίξουμε ποδόσφαιρο.

-Πρέπει μου απαντάει, που χωρίς πολλές σκέψεις και δισταγμούς είχε εγκρίνει τους σκοπούς μου και τους στόχους μου.

Το σχέδιο πήρε αμέσως σάρκα και οστά. Το ίδιο βράδυ αρχίσαμε από τα καφενεία και μαγαζιά τον έρανο για την αγορά της  μπάλας.

Οι πατριώτες μας, οι φίλοι μας, ανταποκρίθηκαν ευχαρί­στως στον άνευ αδείας της Α­στυνομίας έρανο μας και συμ­πληρώνοντας το ποσό οι δυο μας, συγκεντρώσαμε 150 δραχ­μές.  Η αξία της μπάλας ήταν 120 δραχμές μαζί με τη σαμ­πρέλα της, 20 δρχ. η φουσκωτήρα και 10 δρχ. στον κ. Πιπιλιά τον εφημεριδοπώλη του τραίνου να μας την φέρει από την Κυπαρισσία.

Την επομένη ημέρα η μπάλα ήταν στα χέρια μας και αμέσως άρχισε η συναρμολό­γηση, καθώς και η εγγραφή των πρώτων παικτών της ο­μάδας.

Οι Γαλάνης Δημήτριος,, Γρη­γόρης και Αναστάσιος Παπαλεξόπουλος, Κυριάκος Δ.. Πα-πακυριακόπουλος, Χαράλαμπος Διαμαντόπουλος, Δήμος & Φώ­της Κανελλόπουλος, Γεώργιος Τσελίκας, Νίκος Μανουσόπουλος, Πανάγος Βλάμης και οι δυο αείμνηστοι αγαπητοί μας φίλοι Κώστας Κόλλιας και Κώ­στας Μανουσόπουλος[2].

Αντίπαλος φιλική ομάδα για προπόνηση ήταν παιδιά του χωριού μας μικρότερης ηλικίας που ας μου συγχωρεθεί η πα­ράλειψη τους, που λόγω πολ­λών χρόνων δεν καταφέρνω να θυμηθώ.

Οι προπονήσεις στις διάφο­ρες αλάνες του χωριού μας κράτησαν περίπου 10 ημέρες οπότε σαν αρχηγός έκλεισα τον πρώτο φιλικό αγώνα με την Κοπάνιτσα (Καρυές σήμερα) κατά τα μέσα Ιουλίου.

Ήταν  Κυριακή, η ομάδα συνεννοημένη και πειθαρχική στην ώρα για την αναχώρηση, ήταν όλοι παρόντες.

Με την μπάλα στην αμασχάλη ξεκινήσαμε για τις Κα­ρυές με τα πόδια. Οι αποστά­σεις τότε δεν είχαν καμιά ση­μασία, όλα ήταν απλά, ένας περίπατος.

Από το βράδυ όμως είχα σκε­φθεί ότι η ομάδα μας, μια και την αποτελούσαν παιδιά με πρώτο μπόι, έπρεπε να έχει και κάποιο γνώρισμα, κάποια επιβλητική εμφάνιση.  Γι' αυτό έπρεπε να γραφούν πάνω στις φανέλες μας τα αρχικά Α.Ο.Ν που σήμαινε Αθλητικός Όμιλος Νεαπόλεως.

Το γράψιμο έγινε με μπογιά που είχα μαζί μου, καθ΄ οδό έξω από το χωριό μας.

Όταν φθάσαμε πλέον στο γήπεδο είμαστε καθ' όλα  έτοιμοι. Οι Καρυές είχαν γήπεδο κάτω στο ποτάμι που οι προσχώσεις του είχαν προσφέρει από τον χειμώνα.

Ήταν πολύ καλά προπονημένη ομάδα και είχε λάβει μέρος σε πολλούς άλλους φιλικούς αγώνες. Ο αγώνας άρχισε. Παρουσιαστήκαμε στο γήπεδο ψηλοί, δυνατοί, αισιόδοξοι, με τα μαύρα σώβρακα του σχολείου μας, αθλητικές φανέλες και το χαρακτηριστικό Α.Ο.Ν.

Οι αντίπαλοι μικρόσωμοι, αλλά με τέχνη και πείρα αρκετή, για να μας συντρίψουν με σκόρ 13-0.

Διαιτητής στον αγώνα ήταν ο Σωτήρης ο Γιαννακόπουλος, που στο τέλος μου λέει:

-Ρε Μήτσο, είσαστε γερά παιδιά, ωραία ομάδα, σας λείπει όμως η προπόνηση και η πείρα, μάθετε να κλωτσάτε τη μπάλα σωστά.»

Το σύνθημα αυτό ρίζωσε γερά μέσα στις καρδιές των παιδιών αυτών που ήθελαν και δίψαγαν για την δόξα και την τιμή.

Την άλλη μέρα αρχίσαμε να ετοιμάζουμε το πρώτο κανονικό γήπεδο στο χωράφι του Αριστάκου, πιο πέρα από του Μίμη Τάγαρη το σπίτι. Εκεί παίξαμε όλο το καλοκαίρι, μετά και αφού το χωράφι επρόκειτο να καλλιεργηθεί, φτιάξαμε άλλο στη διασταύρωση του εθνικού δρόμου σήμερα με τον δρόμο του Αγίου Ηλία. Φανταστείτε ότι δεν υπήρχε ο δρόμος Πύργου – Κυπαρισσίας.

Εκεί κάναμε το δεύτερο επίσημο αγώνα με τις Καρυές σε δικό μας γήπεδο πλέον, αλλά και πάλι νικηθήκαμε με μικρή όμως διαφορά 5-3.

Δεν παραλείπω να υπενθυμίσω ότι όλοι μας είχαμε μια φοβερή απειλή για τιμωρία και ξύλο από τους γονείς μας επειδή παίζαμε ποδόσφαιρο και ενώ είμαστε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, το μάτι μας έβλεπε απέξω μήπως έρχεται κανένας πατέρας με βέργα ή πέτρες για να το βάλουμε στα πόδια.

Πώς άλλαξαν τα πράγματα;….»

---

[1] Το παιχνίδι ΄Μέσα τόπι΄ , που αναφέρει ο αγαπητός Δημητράκης, πρέπει να είναι το ίδιο ή παραλλαγή του παιχνιδιού ΄Γύρω-γύρω όλοι΄ που παίζαμε αργότερα στις αλάνες και περιγράφεται στο τελευταίο κεφάλαιο.

[2] Αρκετοί από αυτούς φαίνονται στην παρακείμενη φωτογραφία, που είναι η πρώτη απεικόνιση παικτών της  ομάδας.