Μια βραδιά καθώς ψαχούλευα παλιές φωτογραφίες το μάτι έπεσε στην παρακείμενη φωτογραφία, που είμαι μικρό τσολιαδάκι στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου Ζαχάρως, με τον μπάρμπα Φώτη Μπολιάρη. Φυσιολογικό ήταν να με κυριεύσει ένα κύμα τεράστιας συγκίνησης, γιατί ο Φώτης Μπολιάρης ήταν ένας από τους δυο τρεις καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Ας πω δυο λόγια για εκείνα τα αλλοτινά χρόνια. Ο θείος ο Φώτης παντρεύεται μια πρώτη ξαδέλφη του πατέρα μου, τη θεία Θανάσω. Πηγαίνοντας λοιπόν στο γυμνάσιο τότε δεν υπήρχε συγκοινωνία και υπήρχε μεγάλο πρόβλημα για μας τα χωριατόπαιδα. Πολλοί έμεναν στη Ζαχάρω αλλά και πολλοί πηγαινοέρχονταν με ποδήλατα, ειδικά εκείνοι από τα τα πιο κοντινά χωριά, Κακόβατο, Αρήνη, Νιοχώρι. αλλά και από τα πιο μακρινά, Σαμικό και Γιαννιτσοχώρι. Υπ΄ αυτές τις συνθήκες εγώ έμεινα τα τρία πρώτα χρόνια στον μπάρμπα Φώτη Μπολιάρη, λίγο πιο πάνω από το στάδιο.
Τι να πω για τη φιλοξενία και την αγάπη! Πρέπει δε να λάβουμε υπόψη μας ότι είχαν δυο μικρά παιδιά, την Ελένη και τον Νίκο.
Παρεμπιπτόντως και μια φωτογραφεία Πάσχα
στου Αγγέλου, στα Πετσέικα. Ανάμεσα σε αγαπητά πρόσωπα
εικονίζεται και η προγιαγιά μου η Θανάσω.
Τι να πρωτοθυμηθώ....Μετά από αρκετά χρόνια όταν περνούσα από το εστιατόριο που διατηρούσε στη Ζαχάρω με τον αδελφό του τον αείμνηστο Βλάση, πάντα μου έβαζε να με κεράσει ένα πιάτο φαγητό. Πόσο θυμάμαι εκείνους τους κεφτέδες.
Αλησμόνητα χρόνια .....συγκινητικές αναμνήσεις!!!
Όμως ο θείος Φώτης, τον αποκαλώ θείο και τώρα είμαι και εγώ θείος, με μεγάλη τιμή και σεβασμό, έφυγε νωρίς. Έδωσε ο Θεός που λέμε να παραβρεθώ στην κηδεία του, πριν 22 χρόνια και θυμάμαι ακόμα ότι αισθάνθηκα την ανάγκη να τον αποχαιρετήσω με δυο λόγια, τα οποία και σας παρουσιάζω με μεγάλη τιμή, έτσι ως επιμνημόσυνη ελεγεία παραμονή των Φώτων:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου