Ο ΒΑΛΑΝΤΗΣ

 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΒΑΛΑΝΤΗ

Σου εύχομαι ολόψυχα να
 πραγματοποιηθούν 
όλα σου τα όνειρα!
[ Σήμερα ο φίλος μου και ο ήρωας του καλοκαιριού ενηλικιώνεται, γίνεται 18 χρονών. Εκτός των άλλων θα παίρνει και το επίδομα* που μέχρι τώρα 

το έπαιρναν ....οι γονείς του.]

* Ανάμεσα στα τόσα που λέγαμε που με άφηναν εμβρόντητο και έκθαμβο  για την μεγαλοσύνη της προσωπικότητάς του, αλλά και στην μουσική "αριστεία" του, ήταν τα όνειρά,  τα σχέδια και τα πιστεύω που έκανε.  Μου έλεγε περήφανα: "ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΉΣΩ ΜΕ ΤΑ  ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ" Καταλάβατε: Ένα παιδί!!!

ΜΑΓΚΙΑ ΘΕΛΕΙ Η ΖΩΗ!

      Αρκετά κλαψούρΙσες με τις πληγές σου όλη τη βδομάδα.. καλά φάγατε, καλά ήπιατε εσύ κι ο πόνος σου! Κυριακή ξημέρωσε! Σήκω, ντύσου, πλύσου, χτενίσου, χαμογέλα, γίνε όμορφος .. η χαρά σε περιμένει στη γωνία! Μαγκιά θέλει η ζωή μάτια μου! Με τα χέρια στις τσέπες, κόκκινο λουλούδι στ’ αφτί και σφυρίζοντας μόρτικα φλέρταρε τη ζωή. Και που ξέρεις, ίσως και να τη ρίξεις τελικά… σήμερα που’ ναι Κυριακή!   

                            Καλημέρααα!!                                                                                                        Αναστασία Κ

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ

Το σπίτι μου το πατρικό..

Μυρίζει ελληνικό καφέ και γλυκό κυδώνι.. Έχει σεμεδάκια στα τραπέζια και φωτογραφίες σκορπισμένες παντού.

Όλη η ζωή μας σε κορνίζες. Κάθε γωνιά του φωνάζει την αγάπη. Από τον καναπέ ως τον λακαρισμένο μπουφέ και την κουζίνα με τα πολλά τάπερ και τα πολλά βάζα ,με την εικόνα και το καντηλάκι. .

Ο τοίχος που πάντα ξέφτιζε κι έπιανε υγρασία, ο καθρέφτης που μπροστά του είδα να αποκτώ στήθος, ακμή, φακίδες κι ίσως και μικρές ρυτίδες έκφρασης.

Σ' αυτό το σπίτι , έχω δει τα δάκρυα μου να στεγνώνουν στις γωνιές και τα χαμόγελα να αστράφτουν στα παράθυρα.Τα ρούχα μου να σέρνονται στο πάτωμα και τα σ’ αγαπώ , οι συγνώμες κι οι ευχές να πηγαινο-έρχονται στον αέρα. Ένα κουβάρι και μια αύρα που δεν χωρούσαν στη βαλίτσες όταν έφευγα .

Το σπίτι μου το πατρικό… Η κουζίνα που μυρίζει ωραία, οι κουρτίνες που ανεμίζουν, η τηλεόραση που σιγομουρμουρίζει, η ραπτομηχανή που αγκομαχάει μονότονα, η απλωμένη μπουγάδα που μοσχοβολάει Rol και πράσινο σαπούνι. Αποπνέει αυτή τη μυρωδιά του μαγειρεμένου λαδιού, γεμιστά, πετρογκάζ, την κρέμα ATRIX την κολόνια ΜΥΡΤΩ, βασιλικό κι αγάπη. Μυρίζει μαμά...

Γέλια και τραγούδια, λύπες και πένθος. Φωνές και σιωπές. Πολυκοσμία και μοναξιές. Όλο αντιθέσεις ανάμεσα στα πλεκτά της μαμάς που έχουν κάνει κατάληψη παντού, σε παράθυρα ,τραπέζια, τα τηγανητά κεφτεδάκια , τη βανίλια υποβρύχιο, τους ήχους του Γκιώνη τα καλοκαίρια , τα αστέρια που άγγιζαν το περβάζι.

Το σπίτι μου το πατρικό…Έρχεται στα όνειρα μου πολλές φορές , μου τραβάει το αυτί και μου φωνάζει: «Αυτή είσαι! Από εδώ κατάγεσαι κι εδώ θα επιστρέφεις, όσους ρόλους και να παίξεις, όπου κι αν πας»

Δεν κατοικώ πια σ΄αυτό. Κατοικεί αυτό μέσα μου, σαν ένα τόσο δα μικρό φωτάκι, σαν αυτό που έχουμε πάντα μόνιμα αναμμένο το βράδυ για να βρούμε τον δρόμο, αν ξυπνήσουμε μέσα στη νύχτα. Για να μην τρομάξουμε..

Αναστασία Κ

ΤΕΧΝΕΣ: ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ

     Είμαι υπέρ της πεποίθησης ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν, λίγο ή πολύ, την τάση για την τέχνη. Άλλος είναι τεχνίτης, πιάνει το χέρι του ή μάγειρας κι άλλος καλλιτέχνης, άλλοι  τραγουδάνε κι άλλοι χορεύουν. Ο χορός δεν είναι η προβολή της ψυχής επί  της γης, όπως λέει ο ποιητής;

  Στην τέχνη, αποτυπώνονται η ψυχική κατάσταση, οι ιδέες, τα αισθήματα, τα συναισθήματα, οι αισθήσεις και τα οράματα που σε τελική ανάλυση όλοι οι άνθρωποι τα έχουν και τα παραέχουν. Μιλάμε είτε για τις καλές τέχνες [1], είτε για τις εφαρμοσμένες. Βεβαίως στις πρώτες υπεισέρχεται το ταλέντο [έμφυτη επιδεξιότητα] και στις δεύτερες η εμπειρία, και στις δύο όμως κυριαρχούν η επιμονή και η προσπάθεια.

  Υπάρχουν τόσα και τόσα παραδείγματα που πληρούν και επιρρωνύουν τα παραπάνω αναγραφόμενα. Προκειμένου δε να μην παρεξηγηθώ για περιαυτολογία ή και κομπασμό ακόμη δεν συμπεριλαμβάνω σε αυτά διόλου την αφεντιά μου.

   Έτσι τυχαία θα αναφερθώ στο φίλο μου, τον Κώστα Λουλούδη.

Ο Κώστας που λέτε έχει ένα συμπαθητικότατο μπαρ-καφέ τη "Μυθωδία" στη μέση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, απέναντι από τα Παναθήναια, δίπλα ακριβώς στη θρυλική "Σόνια" που δυστυχώς έχει κλείσει και παραμένει μόνο η ταμπέλα της. Γνωριστήκαμε εκεί, που πολλάκις πίνω τον καφέ μου και όπως μας συμβαίνει με ένα πρόσωπο που συναντάμε και τακιμιάζουμε, ξέρω εγώ γιατί, έχουμε τον ίδιο ίσκιο λένε, αυτό συνέβη  και με τον Κώστα.  Το ίδιο και με τον φίλο του, τον Σαντορινιό Αντώνη Γκότση. 

   Μια μέρα λοιπόν που με είδε ο Κώστας με το λάπτοπ  μου λέει με την πρέπουσα αιδημοσύνη:

-Για μπες στο youtube και γράψε Κωνσταντίνος Λουλούδης 

   Έτσι κάνω και βλέπω έναν νέο χαμογελαστό να τραγουδά ένα τραγούδι και μάλιστα με μουσική και στίχους δικούς του. 

Ακούστε και τα υποδέλοιπα

[1] Καλές Τέχνες: Αρχιτεκτονική, Γλυπτική, Εικαστικές τέχνες (Ζωγραφική, Χαρακτική), Λογοτεχνία, Ποίηση. Μουσική Θέατρο, (Όπερα, Χορός, Παντομίμα), Κινηματογραφία (έβδομη τέχνη). Φωτογραφία (όγδοη τέχνη), Κόμικς (ένατη τέχνη)

Εφαρμοσμένες Τέχνες: Μαγειρική,       Διακοσμητική Γραφιστική Επιπλοποιία Μικροτεχνία, η οποία συμπεριλαμβάνει και την αργυροχρυσοχοΐα,       Αγγειοπλαστική, Ηθοποιία, Οπτικοακουστικές Τέχνες, Υφαντουργία, πλέξιμο και ραπτική, συμπεριλαμβάνοντας και τη μόδα, Κομμωτική, Πυροτεχνουργία, Γκράφιτι, Στατιστική

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ /ΠΡΟΧΤΕΣ

ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΌΓΙΑ...

 Απ΄ όπου περάσεις σήμερα μια στάλα μέλι ν΄ αφήσεις..
Ξεροσταλιάζουν οι καρδιές περιμένοντας λόγο γλυκό.
Γέμισαν οι δρόμοι λέξεις πικρές…..

Γλυκιά Καλημέρα! Αναστασία Κ

Ο ΣΚΟΥΡΙΟΣ ΚΙ Ο ΚΟΚΟΣ

     Πάρα πολλά κατορθώματα και άλλες τόσες ατάκες έχουν μείνει από τον Σκούριο.
     Μια ήταν  τελευταία επί χούντας, τους πρώτους μήνες του 1967. Τότε που οι χωροφυλάκοι ανάγκαζαν τον κόσμο που είχε ένα μαγαζάκι να κρεμάσουν στον τοίχο το κάδρο με τον Κωνσταντίνο και την Άννα-Μαρία.[3]

Δεν ξέρω πώς ενεπλάκη και ο Σκούριος σε αυτή την φαιδρή ιστορία. Παραγγελιά από τη Χωροφυλακή να το πάρει οπωσδήποτε αλλιώς  δεν συνεμορφώθη με τας υποδείξεις. Τούς έγραψε κι Σκούριος εκεί που ήξερε τόσα χρόνια. Με τα πολλά τον κάλεσε ο Διοικητής και τον είπε ορθά κοφτά ότι αν δεν το πάρει έχει Γιούρα. Να το πάρει και να το βάλλει όπου θέλει. Καλά του λέει όπου θέλω…. Τι να κάνει και ο Σκούριος, τον είχαν πάρει και τα χρόνια, φύλλο τρεμάμενο ήταν, πηγαίνει ο ίδιος στη Ζαχάρω και αγοράζει το κάδρο από τον Αβραμόπουλο, τον μπακάλη. Πιθανότατα ο κύριος αυτός, μέγας εθνικόφρων, [4] ήταν πληρεξούσιος από τη Χωροφυλακή για την κυκλοφορία του Κοκού και της ...Μεγαλειοτάτης. Με το αζημίωτο πιστεύω.
Ακουμπάει λοιπόν ένα σεβαστό ποσό τότε, παίρνει το κάδρο, το χώνει σε ένα τσουβάλι και με το άλογο στην Καλίδονα. Τους μεγαλειοτάτους τους κρέμασε στον τοίχο ανάποδα. Μέχρι να το αντιληφθούν τα …τζιμάνια, οι χωροφυλάκοι γίνεται η καρικατούρα, το κίνημα του βασιλιά, οπότε τρέχει στον Αβραμόπουλο και του παραδίνει το κάδρο και του λέει:
     _Δώσε μου ρε πίσω το πεντακοσάρικο, με τον παλιόπουστα που μου έδωσες..  Τίποτα ο μαγαζάτορας, τσιφούτης όπως ήταν. Δεν χάνει καιρό ο Σκούρος και μια και δυο πάει στο σταθμό της Χωροφυλακής και ή παίρνει σχετικό φρμάνι ή έπεσε τηλέφωνο στο λεγάμενο και πήρε τα λεφτά του πίσω.
    Έτσι λένε αλλά δεν το πιστεύω. 

[3] Θυμάμαι σαν χτες. Ένα τέτοια κάδρο είχε και πατέρας μου στο μαγαζί που διατηρούσε επί χρόνια. Το είχε κάτω από τον πάγκο και ανάλογα την περίστAση το κρεμούσε σε μια πρόκα στον τοίχο.