ΤΟ ΔΩΡΟ: η ''ΠΡΩΙΝΗ" ολόκληρη

 https://mail.google.com/mail/u/0?ui=2&ik=7858901ccc&attid=0.1&permmsgid=msg-f:1831573829716288605&th=196b0eb1ac24245d&view=att&disp=inline&realattid=f_mafmwri20&zw

ΚΑΛΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ......ειδικά τα άρθρα:

•  "Δήμος Ζαχάρως Σε πιλοτική λειτουργία ένα νέο, καινοτόμο σύστημα καταγραφής αιτημάτων" σελ.8
• "Τι συµβαίνει µε τον Καϊάφα;" Του φίλου Κώστα Διαμαντόπουλου- περιφερειακού συμβούλου και συνάμα γαμπρού στο χωριό μας!

ΑΧ ΡΕ ΜΑΝΑ ΜΑΝΑ, ΌΣΟ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ!!!

 

Αυτό το πλεχτό πλόβερ με τα σχέδια και το γιακά είναι το καλύτερο μου.
Το έχει πλέξει η μάνα μου  πριν 55 χρόνια!!!

Κάθε Πέμπτη είχε πλύσιμο ένα σωρό ρούχα κι από πάνου έλουζε και νας με σαπούνι πλάκα κι αλισίβα. Και μάλιστα τρεις φορές υποχρεωτικά για να μην πεθάνει η γυναίκα μας.
Πω..πω ακόμα θυμάμαι πως με έτσουζαν τα μάτια.... 

Κοπελούδα 18 χρονών αγαπήθηκε με τον πατέρα μου
και πήγε σε ένα σπίτι με άλλα εφτά  τσορομπίλια!!!

΄Το 1975 ήμουν τριτοετής φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Ήρθε εκεί πάνω η αγράμματη μάνα μου να με δει φορτωμένη 3 κιβώτια με καλούδια. Ακόμα και τσιγαρίδες μου έφερε και οματιά. Την άλλη μέρα την πήγα βόλτα στην πανεπιστιμιούπολη. Ωραία κτίρια επιβλητικά, κήποι με λουλούδια και γκαζόν, που σίγουρα ήταν πρωτόφαντα   στην μάνα μου.

Ξαφνικά κοιτάζοντας ένα γκαζόν που ήταν ακούρευτο, μου λέει κουνώντας το κεφάλι της:

Α ρε Λάκο μου να έφερνα τη λιάραα μου εδώ θα την έκανε βουτσί μια βδομάδα!! 

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΒΙΚΑ ΝΕΡΟ ΣΤΗΝ ΞΗΡΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΣ

   

Πόσες γλυκές αναμνήσεις έχουμε από τα τρένα;   Εκείνα τα αλλοτινά χρόνια όλα τα ταξίδια μας γίνονταν με το οτομοτρίς για την Κυπαρισσία και με την ταχεία και υπερταχεία για την Αθήνα. Αξέχαστες εμπειρίες και πρόσωπα δεμένα με τα τρένα. Με την υπέροχη στολή τους και το επιβλητικό τους καπέλο. Ο Σταθμάρχης, ο εισπράκτορας, ο Ελεγκτής και τόσα άλλα πρόσωπα και αστείρευτες, ατέλειωτες στιγμές. Αλλά  και τα ωραία κλασσικά κτίρια, οι Σταθμοί σε όλα τα χωριά που περνούσε το τρένο. Ήταν τα πιο εμβληματικά σημεία τους, τα τοπόσημα!.

      Δυστυχώς το πιο σταθερό και οικολογικό μέσο μεταφοράς, εδώ στην Πελοπόννησο υποβαθμίσθηκε εντέχνως χάριν της στρεβλής ανάπτυξης, του αδυσώπητου κέρδους και των νεοφιλελεύθερων επιλογών και  παραμελήθηκε μέχρι πλήρους κατάργησης.  Τώρα πλέον βλέπεις τους σταθμούς, τις σιδηροδρομικές γραμμές, τις πινακίδες και τα σήματα που έχουν 

απομείνει και πιάνεται η ψυχή σου.

Έρημα και αραχνιασμένα.     Και εκεί που έμεινε και λειτουργούσε ο σιδηρόδρομος, Αθήνα- Θεσσαλονίκη, υποβαθμίστηκε σε τέτοιο σημείο κι από σίγουρο και ασφαλές μέσο έγινε προβληματικό και επιβλαβές μέχρι το τελευταίο φονικό συμβάν στα Τέμπη.Οι αντιδράσεις για το έγκλημα και περισσότερο για το μπάζωμα', κουκούλωμα των ευθυνών έχουν πάρει μορφή πανδημίας σε πανελλήνια έκταση και είναι το μεγαλύτερο ταρακούνημα για την κυβέρνηση του Μητσοτάκη. 

     Θα  αναφερθούμε ειδικά στον σταθμό της Κυπαρισσίας για δυο λόγους. Ο ένας είναι γιατί  είχε και ακόμα έχει άλλη χάρη και σημασία. Κι αυτό γιατί ήταν τερματικός από Αθήνα και αφετηριακός για Καλαμάτα [1]. Κι ο άλλος  για το πανό που έχουν κρεμάσει μερικά "παλιόπαιδα", τα ατίθασα, που όμως περικλείει και στέλνει τα σπουδαιότερα αν όχι όλα τα μηνύματα του λαού.

   Χίλια μπράβο λοιπόν και συγχαρητήρια στην αυτοοργανωμένη Συνέλευση, κατά Σαδδουκαίων] [2] που προέβη σε αυτή την επιβλητική ενέργεια. Σίγουρα καλύτερο σημείο δεν υπήρχε πουθενά και το πανό είναι ένα παγούρι, η βίκα με νερό στην ξηρασία της Κυπαρισσίας, του τόπου.[4]

[Για τον σταθμό στο Γιαννιτσοχώρι, έχουμε αναφερθεί παλιά                  κλικ ΕΔΩ.  Τέλειος τραγέλαφος και κοινωνικός εκμαυλισμός]

[1] Δυτικά του σταθμού, προς τη θάλασσα είναι ένας μεγάλος χώρος περί τα 4-5 στρέμματα με μερικά πέτρινα κτήρια, εγκαταλειμμένα πλέον στη φθορά του χρόνου. Στις καλές εποχές του ΟΣΕ ήταν γενικό μηχανοστάσιο για τρένα και λεωφορεία και αποθηκευτικός χώρος. Υπόψη από τις αρχές του  20^ου αιώνα  που έγινε ο σιδηρόδρομος η Κυπαρισσία υπήρξε τερματικός σταθμός με μεγάλες δόξες. Με τον καιρό την τύχη του τρένου ακολούθησε και ο χώρος με αποτέλεσμα, αν και είναι σε προνομιακή θέση, να γίνει η πιο υποβαθμισμένη περιοχή της πόλης, η ανεπίσημη χωματερή με απορρίμματα κάθε είδους. Μαζί και απάγκιο για κάθε καταφρονεμένο άνθρωπο, μετανάστες και λοιπούς. Εδώ για μερικά χρόνια είχε γίνει το "Τρενοτεχνείο' του Νίκου Καλογερόπουλου, μια μεγάλη εστία πολιτισμού και Τέχνης, που όμως   εγκαταλείφτηκε περισσότερο από τις "αντιδράσεις " των καλών νοικοκυραίων της Κυπαρισσίας. Τέλος πάντων.....           '

[2] Τελείωσε το παραμύθι με τα κόμματα και τα κομματίδια. Το μπουρδούκλωμα δεν έχει τέλος. Όλοι να αυτοοργανωθούμε σε ντόπιες συλλογικότητες, όπως και να καλούνται, συνελεύσεις  ή όπως αλλιώς. Μη ξεχνάτε το παλιό σύνθημα "ΣΚΕΨΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΡΑΣΕ ΤΟΠΙΚΑ"  

[3] Στην Κυπαρισσία  στη Ζαχάρω και στις άλλες μικρές πόλεις της επαρχίας μας "ενεργοποιούνται οι διάφοροι πολιτιστικοί σύλλογοι που ας πούμε ασχολούνται με τα λογοτεχνικά, όπως η ΜΕΣΚ και επίσης αναμοχλεύεται και το ΚΚΕ με τις γνωστές γυμναστικές ασκήσεις. Σημειωτέον στα περισσότερα χωριά μας υπάρχουν πολιτιστικοί σύλλογοι, που η μόνη τους δράση είναι τα γουρνοπανήγυρα το καλοκαίρι.    [4] Όποιος δεν έχει μελετήσει, όχι απλώς διαβάσει το ¨κατά Σαδδουκαίων " του Μιχάλη Κατσαρού, να το κάνει οπωσδήποτε είναι θέλημα "Θεού".

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙ

 

Η έδρα του συλλόγου μας βρίσκεται στη Ζαχάρω, όμως η καρδιά μας ανήκει σε όλες τις γυναίκες
του Δήμου μας. Φέτος, τη Γιορτή της Μητέρας την οργανώσαμε με ιδιαίτερη χαρά και αγάπη! Με στόχο την εξωστρέφεια, την ενότητα και τη συμμετοχή όλων, αποφασίσαμε ομόφωνα να πραγματοποιηθεί σε ένα από τα όμορφα χωριά του Δήμου Ζαχάρως, το Δ.Δ. Γιαννιτσοχωρίου θέλοντας να στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Το γεγονός αυτό θέλουμε να αποτελέσει την αρχή της ανταλλαγής ιδεών και προτάσεων, να ενισχυθεί το αίσθημα της αλληλεγγύης και της συμμετοχής Όλες οι γυναίκες του Δήμου μας είναι καλοδεχούμενες, πολύτιμες και απαραίτητες! Η φετινή μας γιορτή δεν είναι απλώς μια εκδήλωση, αλλά μια πρόσκληση για ένωση, συμμετοχή και έμπνευση. Σας περιμένουμε όλες για να γιορτάσουμε μαζί, να γνωριστούμε καλύτερα και να συν διαμορφώσουμε με χαμόγελο το μέλλον που μας αξίζει!

Σας παραθέτουμε την πρόσκληση μας και σας περιμένουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι:

<<Οι γυναίκες γεννάνε και άνδρες και γυναίκες>>!!

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑΣ-ΜΑΡΙΑΣ

Κοράκλα του Βαλάντη και της Σταθιώς

        Την παραμονή της Πρωτομαγιάς είχα πέστε την τύχη, καλύτερα την ευκαιρία μια και το έχω επιδιώξει από πολύ παλιά, τα αλλοτινά χρόνια, κατά κάποιον τρόπο [1] να ζήσω μια απίθανη εμπειρία  αλλά και ένα βίωμα μαζί. Το κοριτσάκι του Βαλάντη και της Σταθιώς [2] έγινε κιόλας ενός χρονού και με λαμπρότητα γιόρτασαν τα γενέθλιά του. Μαζί γιόρταζε όλο το Μιραλέϊκο, περί τους 30 νοματαίους και άλλους καμιά δεκαριά ..μπαλαμούς., μαζί και ένα τσούρμο παιδαρέλια  [3].

           Τι να πρωτογράψω και να σας διηγηθώ από την όλη φαντασμαγορική βραδιά! Ναι ήταν μαγεία να βλέπεις μικρούλικα τσορομπίλια να λικνίζονται στους ρυθμούς της μουσικής,  Αλλά και οι μεγάλες δεν πήγαν πίσω με πρώτη την αδελφή, της Σταθιώς που λέγαμε, που αν και γκαστρωμένη λίκνιζε το φιδίσιο κορμί της με μπρίο και φινέτσα ντίβας. Όταν δε ακούστηκε από το δυνατό μεγάφωνο ο "ΡΟΥΦΙΆΝΟΣ" του Βαλάντη έγινε το σώσε. Κουμπάρες και κουμπαράκια........χαμός.[4]

Η Σταθιώ πριν μια 12ετία

     Να αναφέρουμε και το σπίτι της Κινέζας που ήταν στολισμένο κατάλληλα και όπου έγινε η κοπή της μεγάλης τούρτας με το σβήσιμο του κεριού και άδοντας όλοι το κλασικό: "ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ-ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...." και τη συγκίνηση του Βαλάντη να γίνεται εμφανής. Η δε προγιαγιά Τασία, γυναίκα του αείμνηστου Μιράλ [5] [κλικ ΕΔΩ], και πρώτη κυρία, έδινε και έπαιρνε στο μοίρασμα της σαμπάνιας.

 Τη βραδιά που ξεχείλιζε από κέφι και άκρατο χορό συμπλήρωσαν διανθίζοντάς την τα πυροτεχνήματα που ξέσχιζαν τον ουρανό αλλά και το αερόστατο με την επιβλητική του πτήση, που πήρε μαζί του και όλες τις ευχές για τη μικρή Ταξιαρχία-Μαρία! 

        Όλα στην ταινία...

[1] Πριν 54 χρόνια ακριβώς, 18άρης, πρωτοετής φοιτητής, γιομάτος ελπίδες και όνειρα και με αβέρτα  επαναστατικές αυταπάτες. έγινα νουνός της πρωτότοκης κόρης του Μιράλ, της Γιαννούλας [Για τη γιαγιά της τη Μποτογιανούλα κλικ ΕΔΩ], μετά τρικούβερτου τσιμπουσίου. Όπως έλεγε ο αείζωος...... Ήταν η εποχή που θεωρούμε τον εαυτόν μας κέντρο του σύμπαντος. άλλο αν λίγο αργότερα αναθεωρούμε και φτάνουμε στα πολλά κέντρα και τέλος στη θεώρηση ότι δεν υπάρχει ούτε κάν σύμπαν. Είναι μια άγια αυταπάτη!

[2] Για τον Βαλάντη δεν χρειάζονται συστάσεις [κλικ ΕΔΩ] η Σταθούλα δε είναι εγγονή του Μιράλ και κόρη της Κινέζας.

[3] Μόνο να σας πω ότι η Μαρία, ή μικρότερη κόρη της Κινέζας, έχει 5 κοριτσάκια περίπου βιζασταρόνια και τώρα πάλι γκαστρωμένη.

[4] Είναι καταπληκτικό όταν μικρά Ρομάκια με συναντούν και μου λένε: "γεια σου Κουμπάρε. Πολύ το γουστάρω, το απολαμβάνω!   

[5] Ο Μιράλ, με το όνομα Στάθης, δυο μέτρα παλληκάρι, που δυστυχώς έφυγε νωρίς-νωρίς, είναι ο Πατριάρχης όλων των Ρομά του Γιαννιτσοχωρίου και της Ζαχάρως!!! 

0 ΚΑΒΑΦΗΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ & ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 Από την Δημ. Ζεβόλη

Σαν προχθές 29 Απριλίου 1863 γεννήθηκε ο μεγαλύτερος ελληνικός (χρησιμοποιώ τον όρο με την έννοια που ο ίδιος του προσέδιδε) ποιητής.

Πέθανε με μία αξιοσημείωτη συνέπεια ακριβώς εβδομήντα χρόνια μετά την ίδια μέρα.

Έχουν γράψει πολλοί γιαυτόν, δύσκολα να επιλέξεις, παρά ταύτα καταλήγω στον Καζαντζάκη.

Ο Καζαντζάκης τον συνάντησε στο σπίτι του στην Αλεξάνδρεια το 1927 και γράφει:

«Η πιο εξαιρετική πνεματική φυσιογνωμία της Αιγύπτου είναι χωρίς άλλο ο ποιητής Καβάφης. Στο μεσόφωτο του αρχοντικού σπιτιού του προσπαθούσα να διακρίνω τη μορφή του. Ανάμεσά μας είναι ένα μικρό τραπεζάκι, γιομάτο ποτήρια με χιώτικη μαστίχα κι ουίσκι –και πίνουμε.

Μιλούμε για πλήθος πρόσωπα κι ιδέες, γελούμε, σωπαίνουμε, και πάλι αρχίζει, με κάποια προσπάθεια, η κουβέντα. Εγώ πολεμώ να κρύψω στο γέλιο τη συγκίνηση και τη χαρά μου. Να ένας άνθρωπος μπροστά μου, άρτιος, που τελεί τον άθλο της τέχνης με υπερηφάνεια και σιωπή, αρχηγός ερημίτης, κι υποτάσσει την περιέργεια, τη φιλοδοξία και τη φιληδονία στον αυστηρό ρυθμό μιας επικούρειας ασκητικής.

Έπρεπε να είχε γεννηθεί στο 15ο αιώνα στη Φλωρεντία, καρδινάλιος, μυστικοσύμβουλος του Πάπα, έκτακτος απεσταλμένος στο Παλάτι του Δόγη, στη Βενετία, και επί πολλά χρόνια, –πίνοντας, αγαπώντας, χαζεύοντας στα κανάλια, γράφοντας, σωπαίνοντας– να διαπραγματεύεται τις πιο σατανικές και πολύπλοκες και σκανδαλώδεις υπόθεσες της καθολικής Εκκλησίας.

Ξεχωρίζω στα σκοτεινά, πάνου στο ντιβάνι, τη φυσιογνωμία του –πότε όλο έκφραση μεφιστοφελική κι ειρωνεία και τα ωραία μαύρα μάτια του ξάφνου αστράφτουν μόλις πέσει απάνω τους μια μικρή αχτίδα από το φως των κεριών, και κάποτε πάλι γέρνει, όλο φινέτσα, παρακμή και κούραση.

Η φωνή του είναι γεμάτη ακκισμούς και χρώμα –και χαίρουμαι με τέτοια φωνή να διατυπώνεται η πονηρή, όλο κοκεταρία, βαμμένη, στολισμένη γραία αμαρτωλή ψυχή του.

Έτσι που για πρώτη φορά τον βλέπω απόψε και τον ακούω, νιώθω πόσο σοφά μια τέτοια πολύπλοκη, βαρυφορτωμένη ψυχή της άγιας παρακμής κατόρθωσε να βρει τη φόρμα της –την τέλεια που της ταιριάζει– στην τέχνη και να σωθεί.

Ο εξωτερικά πρόχειρος μα σοφά μελετημένος στίχος του Καβάφη, η θεληματικά αλλοπρόσαλλη γλώσσα του, η απλοϊκή ρίμα του, είναι το μόνο σώμα που μπορούσε πιστά να περικαλύψει και να φανερώσει την ψυχή του.

Σώμα και ψυχή στα τραγούδια του είναι ένα. Σπάνια στην ιστορία της φιλολογίας μας μια τέτοια ενότητα υπήρξε τόσο οργανικά τέλεια.

Ο Καβάφης είναι από τα τελευταία άνθη ενός πολιτισμού. Με διπλά, ξεθωριασμένα φύλλα, με μακρό ασθενικό κοτσάνι, δίχως σπόρο. Ο Καβάφης έχει όλα τα τυπικά χαραχτηριστικά ενός εξαιρετικού ανθρώπου της παρακμής – σοφός, ειρωνικός, ηδονιστής, γόης, γιομάτος μνήμη. Ζει σαν αδιάφορος, σα θαρραλέος.

Κοιτάζει ξαπλωμένος σε μια μαλακή πολυθρόνα από το παράθυρό του και περιμένει τους Βαρβάρους να προβάλουν. Κρατάει περγαμηνή με λεπτά καλλιγραφημένα εγκώμια, είναι ντυμένος γιορτάσιμα, βαμμένος με προσοχή, και περιμένει. Μα οι βάρβαροι δεν έρχουνται, κι αναστενάζει κατά το βράδυ, ήσυχα, και χαμογελά ειρωνικά για την απλοϊκότητα της ψυχής του να ελπίζει.

Κοιτάζω απόψε και χαίρουμαι τη γενναία αυτή ψυχή που αποχαιρετά αργά, παθητικά, χωρίς δύναμη και χωρίς λιποψυχία, την Αλεξάνδρεια που χάνει.

Μα δεν πίνετε καθόλου! Είναι χιώτικη, σας ορκίζουμαι! Γιατί σωπάσατε;

Σκύβει και μου γιομίζει το ποτήρι, και το μάτι του για μια στιγμή έλαμψε με σαρκασμό κι ευγένεια.

Μα εγώ σώπαινα, γιατί συλλογίζουμουν το θαμαστό του τραγούδι Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον και δεν του αποκρίνουμουν, γιατί το έλεγα σιγά σιγά από μέσα μου:

Σαν έξαφνα ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές –

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.»

ΝΕΑγενικώς

 ΣΗΜΕΡΑΗ ΣΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΟΛΌΚΟΗΡΗ ΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗ

https://mail-attachment.googleusercontent.com/attachment/u/0/?ui=2&ik=7858901ccc&attid=0.1&permmsgid=msg-f:1831210810936786642&th=1969c487c6bdfed2&view=att&zw&disp=inline&saddbat=ANGjdJ-lryiwCH_xjmXJFGrEyBR2P9HhEKhtAaGlc3RkErYpD2YzKGE20d5s8x8dI1qW3l7uGX7Y02EiS4bBMHG7FcetOkoxHHjZTtkJChgOvu8hNRKzyWJaNaVupoQO56cif_CdzNOfhmWxMj2NaDeR6OpcO1s9eZSaGHmvsmyTFgbyBeSBTzHn9F42xIURXkPwdP1bTXI3fjam8HJtKl4L7QBO84D_EwgXFdj3-zJCjHlMEVMhT-_nXY-OtQ6Cp36GUroKg9kuBG05i4knIbVx9uh7THMBW4q57lbMXGht8jc84GeNTfAdNUVxfnM9hyO-9KFnlOM2BnolouQKDOOTi9ziyoRf_Mdmx6-tn8BrIMyNnYsnQQbhVrgMdRpdTcaPBlmkxlJpwrLJZEChnXEtwKnlM6ESPgtZklyJpoHbkr1yDCCWG1MHCCnwq1URaJY_M1NCkHxEIblog8V9uKYbgYyCTMFtZXrWvnyVaYsHCwwRGbo2LlXnrySwnFangloxu7hFtZ25T3qjX_4JLXElkYpmJZ1nOYLyAfx1l52Bl47UAlHONya5O0gSE-KcdUZz1Emd4IHnQob5DSL6GCaE1jAi2aUdD4r0XqeYp6MSvBW1mmURMcmzFod8qBPb1FplvFl4ltS73ZGGl0ZFxOy_UgWv5jx50Erkrf-QgT1Rxo0djg4HEVMBSEhg-c4JhL2yBKYcseTW4b8Uy6w0saJCSEZCuemE-bD2PGr3niHt_7ufTsviFyc0k1NT7A7ZA5v4PVJtxNYg7jKrfBD2oOxsKjs4RfU3OTfm9dspsdLGGXKJnEX3Taq5BIxVGFFpBuHz_fo9tVhvVW5XXvqqy3C2ck3g6vIGBduBE1TiYHp8X8lrv20qcjb05OQUfNMLx_XDdIgTvydFFpLBbWWIJIq2666rABMjb5kE30TSEQOiqQci0GsVWGF1Oh5XGN1F92MR5AhvOHUb5SFarhBTBRpjEnia6m9LCDMlsW2XDTcpZZSDjFYbpUzWeCqGbiTwwTy2gYKzSCx9trfY87rk

[Μπορείτε να τη διαβάσετε μετά τις 9π.μ

ΖΗΤΩ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!

 

Σοφίτσα αειζωη
& η αρχόντισσα Λουκία!!!

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω......

ΟΙ ΝΑΖΙ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 

ΑΛΛΑ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΗΝ ΠΗΡΑΝ ΠΙΣΩ

Το αντίστοιχο άρθρο είναι στην "ΕΠΟΧΗ" 

και θα το αναρτήσουμε προσεχώς....

[Μερικές φωτογραφίες είναι από

 την "ΕΦ-ΣΥΝ" & την "ΕΠΟΧΗ"]