ΛΙΑΝ ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΤΑ  ΤΗΣ ΡΑΦΙΝΟΥΛΑΣ 

 ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΠΛΗΞΟΥΝ ...

Καϊάφας: Η κυβέρνηση των «αρίστων» τον οδηγεί σε ολοκληρωτική απαξίωση

 Του Μάκη Μπαλαούρα

      Ευτυχώς που (ακόμα) υπάρχουν συλλογικότητες που ταράζουν τα λιμνάζοντα (και ρυπογόνα) ύδατα της λίμνης Καϊάφα, όπως οι «Φίλοι του Καϊάφα», η Περιβαλλοντική Δράση Ηλείας» και άλλες συλλογικότητες, αλλά και ο φίλος μου Ο Θοδωρής με το μαχητικό του yannitsochori.blogspot.com, που πρόσφατα ανέδειξαν και αυτοί την εγκληματική για τον Καϊάφα πολιτική της ΕΤΑΔ και των συνεργών υπουργών Οικονομικών, Τουρισμού και Ανάπτυξης.

Η ΕΤΑΔ, σταμάτησε να πληρώνει (τον Δεκέμβριο η τέταρτη και τελευταία φορά που σταμάτησαν τα έργα λόγω μη π, ληρωμής από ΕΤΑΔ) την ανάδοχο εταιρία, που είχε ολοκληρώσει το 30% του έργου, με συνέπεια να την αναγκάσει να ζητήσει τη διάλυση της σύμβασης. Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο 2018, προέβλεψε 17 εκατομμύρια για ολοκληρωμένη παρέμβαση αναβάθμισης και

αποκατάστασης στην περιοχή της λίμνης Καϊάφα, εντάσσοντας τη στο ΕΣΠΑ 2014-2020 με αρχικό προϋπολογισμό της ά φάσης, πέντε εκατομμυρίων ευρώ. Από τότε, «ούτε φωνή ούτε ακρόαση», από ΕΤΑΔ και τους λαλίστατους βουλευτές της ΝΔ, για την πορεία του έργου.

Όσο και να ξεπουλάνε «επενδυτές» δεν έρχονται.

Η κυβέρνηση, μέσω της ΕΤΑΔ που δεν ενεργεί μόνη της σε σημαντικά ζητήματα, αγκιστρωμένοι στο ιδεολογικό δόγμα «ξεπουλάμε όσο όσο», τον Γενάρη, υπονομεύοντας και ακυρώνοντας όσα είχαν δρομολογηθεί και ξεκινήσει από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προχώρησαν σε προκήρυξη πώλησης... Όμως η άγρα αγοραστών ήταν άγονος.

Γιατί ο επενδυτής, είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί τους ευρωπαϊκούς και συνταγματικούς κανόνες της προστατευόμενης περιοχής Natura, όπως έπραξε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό της. Επομένως, από χέρι θα πρέπει να υπολογίζει ότι θα καταβάλλει 17 εκατομμύρια για να συνεχιστούν υποχρεωτικά τα έργα. Όσες χαριστικές ρυθμίσεις και θαλασσοδάνεια να δώσει, όπως

ξέρει η κυβέρνηση των «αρίστων», ούτε οι φίλοι-μετρ της κομπίνας δε θα το αποτολμήσουν και το θαύμα της φύσης ο Καϊάφας θα συνεχίσει να απαξιώνεται μέχρι η απαξίωση να γίνει ολοκληρωτική...

Η ιδεοληψία της κυβέρνησης και οι διαλυτικοί σχεδιασμοί της ΕΤΑΔ οδηγούν στη τελεσίδικη απένταξη του έργου από τους ευρωπαϊκούς πόρους του ΕΣΠΑ και θα κληθεί (αν κληθεί και δε εγκαταλείψουν τελείως το έργο) ο ελληνικός λαός να πληρώσει το μάρμαρο της ιδεοληπτικής ανικανότητας τους…

Τα ψέματα τελείωσαν: Οι πολίτες της Ζαχάρως, της ευρύτερης περιοχής και όλης της Ηλείας να ενεργοποιηθούν ενάντια σε αυτή τη δύσοσμη κατάσταση, εξαναγκάζοντας και τους αιρετούς, επιτέλους να μιλήσουν και να κινηθούν…

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ!!!

 

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ 

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ

MUNDIALITO ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΑΝΑ ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ [2006]

        Δίπλα ακριβώς στην πολυκατοικία του Καρβουνίδη που έχει η Κατίνα το  μικρό διαμέρισμα όπως λέγαμε τις προάλλες [κλικ ΕΔΩ] υπήρχε μια αλάνα. Δεν ήταν τεράστια αλλά ήταν μεγαλούτσικη. Και τώρα υπάρχει αλλά δεν είναι αλάνα διότι είναι κλεισμένη με συρματόπλεγματα. 

Η αλάνα σήμερα

          Τότε λοιπόν, αναφερόμαστε όταν πρωτοπήγα στη Ραφήνα, στο μακρινό 2006, στην αλάνα κάθε απόγευμα μαζευόταν το παιδομάνι της ευρύτερης γειτονιάς κι αυτό γιατί στην άλλη πλευρά της αλάνας έμεναν δυο παιδαρέλια, τα αδέλφια ο Νικήτας και ο Σταύρος, εραστές της μπάλας όπως περίπου και όλοι οι πιτσιρικάδες εκείνων των αλλοτινών εποχών. Βέβαια η πιτσιρικαρία μαζευόταν περισσότερο λόγω της αλάνας αλλά και τα δύο αδέλφια ήταν κράχτες. Λοιπόν κάθε απόγευμα γίνονταν ομηρικές μάχες. 

    Οπότε ένα απόγευμα τους πλησίασα, γνωρίστηκα και έκανα τον διαιτητή. Μετά δε από συζήτηση αποφασίσαμε να διοργανώσουμε το επόμενο  Σαββατοκύριακο μίνι πρωτάθλημα, ας πούμε μικρό Μουντιαλίτο [1] μεταξύ τριών γειτονιών. Χαρές και πανηγύρια τα παιδιά, έβλεπαν ...ποδοσφαiρική  αναβάθμιση. Έτσι ορίσαμε δύο αγώνες  την Παρασκευή, προκριματικούς και το Σάββατο ο τελικός.

   Μάλιστα αγόρασα και ένα κύπελλο για την νικήτρια ομάδα.

    Όλα ωραία και καλά, και όπως είπαμε εγώ έκανα τον διαιτητή και ο Νεκτάριος τον λάισμαν με εννέα παίχτες η κάθε ομάδα και ημίωρα ημίχρονα. 

  Έγινε το σώσε. Ακόμα θυμάμαι ορισμένα περιστατικά. Την μια ομάδα τη λέγαμε «Κάβουρα» την άλλη «Σπάρο» και την τρίτη «Ραφηναϊκό».Τα γκολ έπεφταν  το ένα μετά το άλλο, οπότε το σκορ περνούσε το δέκα, 11-8, 10-7 και τέτοια. Μου έχει μείνει στο μυαλό ακόμα ένα παιχτάκι πρώτο, έπαιρνε τη μπάλα από το ένα τέρμα και τριπλάροντας τους πάντες και τα πάντα έφτανε στο άλλο. Το πολύ θα ήταν 13άρης και μάλιστα μικρόσωμος και μελαχρινός. 
   Νικήτρια ομάδα αναδείχθηκε ο «Κάβουρας» η ομάδα της γειτονιάς, του Νικήτα και του Σταύρου για την οποία έβαλα το χεράκι μου. Δεν γινόταν κι αλλιώς. Χαρές και πανηγύρια …και καβουροζούμια.
     Μετά εγώ έφυγα και αγνοείται η συνέχεια.  

[1] Το όνομα το δανείστηκα από τον Κουμπαράκο που εκείνη την εποχή περίπου, πρώτος και καλύτερος δημιούργησε το Mundialito στη Ζαχάρω, που δυστυχώς οι προύχοντες και οι κρατούντες στην πόλη το τορπίλισαν και δεν έγινε θεσμός. Το ίδιο δε έκαναν και με πολλές άλλες πρωτοβουλίες του Κουμπαράκου, όπως  την «Κόκκινη Θύελλα»  επειδή ήταν κουμουνιστής και τα έλεγε έξω από τα δόντια ….

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓHΠΕΔΑ [Από την ΕΠΟΧΗ] // Ποδόσφαιρο στη σκιά της εισβολής

 

       Τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου 1974,η τουρκική εισβολή και στη συνέχεια η κατοχή του 40% της Μεγαλονήσου επηρέασαν άμεσα το κυπριακό ποδόσφαιρο. Πολλά σωματεία ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές εστίες τους, ενώ κάποια ανέστειλαν τις δραστηριότητές τους. Οι προσφυγικές κυπριακές ομάδες ήταν σε τραγική κατάσταση, αφού βρέθηκαν χωρίς στέγη, χωρίς γήπεδο, χωρίς αθλητικό υλικό. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για τα εκτοπισμένα σωματεία Ανόρθωση, Νέα Σαλαμίνα, Εθνικό Άχνας, ΑΣΙΛ Λύσης, Εθνικό Άσσιας, ΑΕΚ Αμμοχώστου, Διγενή, ΑΕΜ Μόρφου, ΛΑΛΛ Λύσης, ΠΑΕΚ Κερύνειας, ΑΕΚ Καραβά, ΑΕΚ Κυθραίας, ΑΣΟΒ Βατυλής και Παρθενώνα Κ. Ζώδιας. Παρ' όλα αυτά, από τον Σεπτέμβριο του '74 τα σωματεία άρχισαν σταδιακά να δραστηριοποιούνται μέσα από τα συντρίμμια. Πρώτιστος στόχος ήταν να κρατήσουν άσβεστη τη μνήμη και τον πόθο της επιστροφής.

   Τη Δευτέρα 5 Αυγούστου, ο ΑΠΟΕΛ ανακοίνωσε ότι θα ξεκινούσε προετοιμασία με προπονητή τον Ελλαδίτη Πάνο Μάρκοβιτς. Ομως στις 12 Αυγούστου ανακοινώθηκε ότι λόγω της κατάστασης στην Κύπρο στα σωματεία μας θα δούλευαν μόνο κύπριοι προπονητές. Οι ομάδες της Ομόνοιας, του Πεζοπορικού και της Ένωσης Νέων Παραλιμνίου που θα μας εκπροσωπούσαν στα ευρωπαϊκά κύπελλα εξέφρασαν την πρόθεσή τους να απέχουν από τις διοργανώσεις, κάτι που τελικά έγινε.

Στις 6 Σεπτεμβρίου, συζητήθηκε στην Αθήνα το θέμα συμμετοχής του ΑΠΟΕΛ στην Α ́ Εθνική, καθώς τις προηγούμενες περιόδους η εκάστοτε πρωταθλήτρια Κύπρου εξασφάλιζε τη συμμετοχή της στην Α΄ Εθνική Ελλάδας για την επόμενη περίοδο (εκτός και αν πρωταθλήτρια της περασμένης περιόδου εξασφάλιζε την παραμονή της στο πανελλήνιο πρωτάθλημα). Τη σεζόν 1973-1974, ο ΑΠΟΕΛ δεν υποβιβάστηκε και έτσι είχε το δικαίωμα συμμετοχής στην Α΄ Εθνική 1974-1975. Λόγω της τουρκικής εισβολής αποφασίστηκε να ανασταλεί η συμμετοχή του ΑΠΟΕΛ στην Α΄ Εθνική για ένα χρόνο, απόφαση που στη συνέχεια έγινε μόνιμη.

 

Χωρίς αθλητικό υλικό, χωρίς μπάλα, χωρίς παίκτες

Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΣΤΟΑ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ

 Το Παναθηναϊκό Στάδιο ή Καλλιμάρμαρο είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μνημεία της Αθήνας και δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Όμως η εκτυφλωτική λάμψη του Πεντελικού μαρμάρου του επισκιάζει μια θολωτή στοά στην αριστερή πλευρά, στο βάθος του σταδίου. Οι περισσότεροι Αθηναίοι αγνοούν την ύπαρξή της, κι όμως είναι εκεί αιώνες τώρα, από τότε που πρωτοκατασκευάστηκε

το στάδιο από τον Λυκούργο τον 4ο αιώνα π.Χ. Έχει μήκος 57 μέτρα και πλάτος 4 και κάποτε την διακοσμούσαν αγάλματα και δωρικοί κίονες. Μέσω αυτής γινόταν η είσοδος και η έξοδος των αθλητών στο στάδιο ενώ στα Ρωμαϊκά χρόνια, όταν το στάδιο έγινε αρένα ψυχαγωγίας με αιματηρές μονομαχίες και θηριομαχίες, από την στοά περνούσαν τα ζώα και οι μονομάχοι. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού απαγορεύτηκαν οι βάρβαρες εκδηλώσεις και το στάδιο παραδόθηκε στην εγκατάλειψη και το πλιάτσικο του μαρμάρου. Στους αιώνες που ακολούθησαν, η στοά πήρε το όνομα «τρύπα της Μοίρας» καθώς η αμάθεια και οι δεισιδαιμονίες των κατοίκων της Αθήνας θέλανε την στοά τόπο κατοικίας των τριών Μοιρών ενώ οι ξένοι περιηγητές αναφέρουν τελετουργίες μαγείας ανύπαντρων κοριτσιών για καλή παντρειά.

Μετά την Επανάσταση του 1821, η στοά χρησιμοποιήθηκε ως σφαγείο μέχρι που η Βασίλισσα Αμαλία το έκλεισε. Λίγο πριν τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896, με χρηματοδότηση του Γεωργίου Αβέρωφ και σχέδια του Τσίλλερ και Αναστασίου Μεταξά, το Καλλιμάρμαρο απέκτησε την σημερινή του μορφή ενώ στο βάθος της στοάς δημιουργήθηκαν τα αποδυτήρια των αθλητών και αργότερα το Μουσείο των Ολυμπιακών Αγώνων, πλάι στην οδό Αρχιμήδους.Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, Λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου.

Φωτο/κείμενο : Tinatin Mangasarian

Η ΡΑΦHΝΟΥΛΑ: Η ΞΕΜΥΑΛΙΣΜΈΝΗ ΚΙ ΑΛΛΟΠΡΟΣΑΛΛΗ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ

   

  Η Ραφήνα αποτελεί προϊστορικό τόπο και στους κλασικούς χρόνους Ο δήμος Αραφηνίων ή δήμος Αραφήνος ήταν ένας από τους δήμους της αρχαίας Αθήνας που όρισε ο Κλεισθένης, με το όνομα «Αραφήν». [1]

     Η Ραφηνούλα πράγματι είναι, κι όλοι το λένε, φορτσάτη, σπιρτόζα και φινετσάτη, αλλά και ξεμυαλισμένη. Το λιμανάκι της, υπόψη είναι το δεύτερο λιμάνι της χώρας μετά τον Πειραιά, πολύ μάγκικο, με την ωραία της πλατεία και ένθεν και ένθεν  τα συμπαθητικά μαγαζάκια, ταβερνούλες και καφετέριες για όλα τα γούστα. Βαλάντια να ρέουν κι όλα τα βρίσκεις..

    Επίσης είναι και ραφινάτη, εξευγενισμένη, αν και έχει δεχτεί πολλές προσμίξεις από το προηγούμενο αιώνα. Φυσικά ομιλούμε για πρόσφυγες, ανθρώπινες ψυχές. 

Τον προηγούμενο αιώνα η  Ραφήνα έγινε μια δυναμική προσφυγούπολη με πολυάριθμους Μικρασιάτες από την Τρίγλια . 

  Δείγμα του μεγάλου εποικισμού της  προσφυγιάς είναι τα μικρούτσικα σπιτάκια που ακόμα και σήμερα στέκουν μάρτυρες με την ξεχωριστή γνωστή τους εικόνα!

Αλλά και το θαυμαστό μουσείο με πολλά αρκετά δείγματα από την Μικρά Ασία. Επίσης ο αθλητικός όμιλος της Ραφήνας έχει το όνομα  Α.Ο. Τριγλία Ραφήνας.

Τις δε δεκαετίες του ΄80 και ΄90 δέχτηκε πλήθος από οικονομικούς μετανάστες με το μεγάλο ρεύμα από τα βαλκανικά κράτη και δη από την Αλβανία. Όπως και σε όλη τη χώρα η πρώτη γενιά ούτε αφομοιώθηκε αλλά ούτε και εντάχθηκε στον κοινωνικό  μηχανισμό. Η αφομοίωση συνέβη στη μετέπειτα γενιά, δυστυχώς χωρίς καμία οργάνωση φυλετική ή θρησκευτική ή άλλο τι. Πάντως και εδώ συνέβαλαν κατά πολύ στην ανύψωση της οικονομίας, κυρίως στα δύσκολα, σκληρά και σχετικά κατώτερα επαγγέλματα, όπως της οικοδομής, του καθαρισμού σπιτιών, πλύστρες σε ταβέρνες κτλ. Τελευταία δε έγινε αισθητή η παρουσία τους στα ελεύθερα επαγγέλματα, υδραυλικοί, τσαγκάρηδες ακόμα και διάφοροι μαγαζάτορες. 

      Τη χαρακτήρισα και αλλοπρόσαλλη ίσως δεν ταιριάζει μια και θέλω να χαρακτηρίσω τη διπλή, διπολική της χτυπητή εικόνα. Σπιτάκια μικρά, τα γνωστά προσφυγικά στέκουν μαραμένα   δίπλα σε καινούργιες σπιταρόνες.

Όμως δεν το βάζουν κάτω, υψώνουν περήφανα το μικρό αλλά θαυμαστό τους ανάστημά και παλεύουν μέχρι που να εμφανιστεί μια μπουλντόζα.

    Και εδώ ίσως πιο έντονα από αλλού συναντάται το παράδοξο φαινόμενο, που όπως και να το πω  ενέχει κωμικοτραγικές  διαστάσεις και περικλείει πολλά ερωτήματα ανεξήγητα.  Μικρασιάτες πρόσφυγες και απόγονοί τους εκφράζουν μια μισαλοδοξία και μια ξενοφοβία απέναντι  στους νέους μετανάστες που δεν δικαιολογείται από τίποτα. Απεναντίας περίμενες μια υποστήριξη κι αλληλεγγύη  μια και πέρασαν τα ίδια μονοπάτια και είχαν την ίδια μοίρα.        Βρέθηκα μια μέρα στο ψαράδικο του Αλέκου, Αλβανός κι ο ίδιος και ήταν κάποιος πελάτης, τάχε τα χρονάκια του, και διατυμπάνιζε με στόμφο χιλίων καρατίων ότι όλα τα προβλήματα της χώρας άρχισαν από τότε που άνοιξαν τα σύνορα και μπήκαν κύματα οι μετανάστες από τις γειτονικές χώρες. Και τι δεν έλεγε για τους Αλβανούς. Ακόμα και βρωμιάρηδες τους αποκάλεσε. Βεβαίως και του μπήκα αγρίως και πες πες στο τέλος τον κατήγγειλα ως φασιστόμουτρο μέχρι που έφυγε με την ουρά κάτω από τα σκέλια του. 

Η συνέχεια έχει τη δική της  ..ιστορία. Με το που έφυγε ο τύπος μου λέει ο Αλέκος που γέλαγαν και τα μουστάκια του: 

:Αδερφέ να ζήσεις έπρεπε να βρεθεί ένας να του τα ψάλει από την καλή, μπράβο, γιαυτό σου χαρίζω και τα ψάρια κι ας είναι η μοναδική Στείρα που έχω , πολύ το χάρηκα...

  Δεν μπορώ να το εξηγήσω με τίποτα, και υπόψη τα ίδια περίπου συναντάς και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Στο χωριό οι Τσιγγάνοι τα βάζουν με τους Πακιστανούς και τους μαύρους. Κάποτε που έτυχε να βρεθώ σε  ένα αρβανιτοχώρι, στην περιοχή του Ωρωπού, οι κάτοικοι Αρβανίτες απαγόρευαν τους  μετανάστες Αλβανούς σε πολλά μαγαζιά 

Άντε να βγάλεις άκρη..

[1] Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί γράφω συχνά για τη Ραφήνα. Απλώς εδώ, στην πολυκατοικία του Καβουνίδη (φωτο) έχει ένα μικρό διαμέρισμα η Λένα και επειδή είναι σε προνομιούχα θέση δίπλα στην κεντρική πλατεία και στη θάλασσα, αρκετές φορές "ελλιμενιζόμαστε" όπως αυτές τις μέρες με τον Νίκο μου.. Ο Καβουνίδης δε ήταν εφοπλιστής στην Τρίγλια και μετέφερε τους πρόσφυγες στη Ραφήνα. 

Και μια μικρή ραφινάτη και σπιρτόζα ταινία με βίντεο παλιά και καινούργια για  τη Ραφήνα.... 

«Καταπέλτης» ο καθηγητής Ιωαννίδης: «Θεσμοί και κυβερνήσεις έγιναν έρμαιο στα χέρια της βιομηχανίας»

,,,,,,,,,,,

«Κάνουμε κάτι πολύ λάθος για να έχουμε 20 νεκρούς τη μέρα» - 

Τι λέει για το σκάνδαλο Novartis

    Παρά το γεγονός ότι δέχτηκε «πόλεμο» από την κυβέρνηση, ο καθηγητής Παθολογίας Έρευνας και Πολιτικής Υγείας, Επιστημών Δεδομένων και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, Ιωάννης Ιωαννίδης, δικαιώθηκε πανηγυρικά σε όσα προέβλεψε για την πανδημία του κορωνοϊού.

  Ο υψηλού κύρους επιστήμονας, που συγκαταλέγεται στους δέκα πιο επιδραστικούς του πλανήτη, άσκησε αυστηρή κριτική στην κυβέρνηση και στον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την διαχείριση της πανδημίας, για τα lockdown τύπου ακορντεόν, για την υποβάθμιση του ΕΣΥ αλλά και για την υποχρεωτικότητα στον εμβολιασμό με τιμωρητικά πρόστιμα.

  Ο καθηγητής σε νέα του συνέντευξη, μίλησε για την εξέλιξη της πανδημίας, την κατάσταση που επικρατεί   κ. Ιωαννίδης, μιλώντας στο zougla.gr, σημειώνει ότι είναι αφύσικο η χώρα μας να έχει τόσο μεγάλο αριθμό νεκρών από τον Covid-19, τονίζει ότι τα lockdown δημιούργησαν προβλήματα και μιλάει για σοβαρές ψυχικές νόσους που προκλήθηκαν από την πανδημία. Μάλιστα, ο Καθηγητής αναφέρεται και στο σκάνδαλο Novartis, σημειώνοντας ότι στη χώρα μας κατάφεραν να «κουκουλώσουν» την υπόθεση, ενώ όπως λέει, ο πολιτικός κόσμος υποκλίνεται στις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, οι οποίες τελικά διοικούν τον κόσμο.

«Novartis: Ζούμε σε ένα σύστημα που προάγει την ανηθικότητα»

    «H λέξη ”σκάνδαλο” δεν αποδίδει πλήρως την πραγματικότητα. Σκάνδαλο σημαίνει κάτι ασυνήθιστο, κάτι που το ακούς πρώτη φορά. Αυτό που συνέβη με τη Novartis είναι μέσα στην καθημερινή πρακτική της βιομηχανίας. Το μεγαλύτερο μέρος του budget των φαρμακοβιομηχανιών δεν πηγαίνει σε έρευνα και ανάπτυξη, αλλά σε μάρκετινγκ. Το μάρκετινγκ έχει τις νόμιμες οδούς και τις υποχθόνιες οδούς για να επηρεάσει προς το συμφέρον του. Η Novartis έχει καταδικαστεί στην Αμερική. Η Ελλάδα θεωρήθηκε ότι ήταν πιθανότατα το ασθενές σημείο, όπου πολιτικοί και θεσμοί είναι πιο ευάλωτοι. Ζούμε σε ένα σύστημα που προάγει την ανηθικότητα. Όσο πιο ανήθικος τόσο πιο ψηλά φτάνεις» σημειώνει ο κ. Ιωαννίδης και προσθέτει: «Η επιστήμη είναι πεδίο μάχης όπου γίνονται συγκρούσεις ανάμεσα σε εξαρτημένους και ανεξάρτητους ανθρώπους. Οι εξαρτημένοι συνεχώς χρηματοδοτούνται και ενισχύονται όλο και πιο έντονα και η μάχη γίνεται όλο και πιο άνιση. Θεσμοί και κυβερνήσεις έχουν γίνει έρμαιο στα χέρια της βιομηχανίας. Ο πολίτης πρέπει να γνωρίζει ότι δεν είναι όλοι σάπιοι, αλλά ότι γίνεται μάχη και ότι πρέπει να ενισχυθούν οι θεσμοί. Πάντως, η φαρμακοβιομηχανία είναι μικρός παίκτης σε σχέση με την big tech και το venture capital. Η Novartis είναι μικρός παίκτης σε σχέση με την Amazon»

    «Έχουμε υπερβάλλουσα θνησιμότητα»

Τριφυλία: 30η πεζοπορική διάβαση Νέδας στη μνήμη του Σωτήρη Λαμπρόπουλου

 

Περισσότερα ΚΛΙΚ ΕΔΩ

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ

     Όταν επισκέπτομαι την ωραία Ραφηνούλα, πράγμα που τα τελευταία χρόνια γίνεται σε πολύ αραιά διαστήματα, μια και γιαγιά Κατίνα, που ήταν και ο μεγάλος ..κόμπος, πλέον είναι υπέργηρη, το πρώτο πρόσωπο που συναντώ τυχαίνει να είναι ο Νεκτάριος.

   Κάθε τόπος και χωριό έχει τον Χριστό του. αλλού  τον λένε γραφικό, αλλού κουνημένο  κι αλλού παλαβό.   Πάντως ο Νεκτάριος δεν είναι τίποτα από αυτά, είναι αγαπητός από όλους και όλοι τον προσέχουν και κάνει διάφορες μικροδουλειές που του αναθέτουν οι άλλοι.  Από αισθηματικό κόσμο πρώτος, άπιαστος! Καλοσυνάτος κι αγαθός μέχρι …εκμετάλλευσης. Τον συγκαταλέγω στους επί γης Χριστούς, στους πραγματικούς μάρτυρες και είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε σε αυτή την ανυπέρβλητη τοποθέτηση.
     Πώς περνά κι εκείνος ο χρόνος, σαν το ποτάμι και τα πρόσωπα φεύγουν και συνήθως χάνονται σαν το νερό. Το ποτάμι κυλάει στην απεραντοσύνη της θάλασσας και τα πρόσωπα σε εκείνη της μνήμης. Τοποθετούνται στις επιπολής στοιβάδες  ή εν τω βάθει αναλόγως τη δύναμη της επαφής, την εντύπωση και την επίδραση. Ο Νεκτάριος πριν είκοσι περίπου χρόνια που πρωτοπήγα στη Ραφήνα και τον γνώρισα μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

   Ήταν ένα δεκάχρονο παιδάκι, ολίγον τι τραυματισμένο από τη μοίρα αλλά γεμάτος ζωή και ένα πρόσωπο γελαστό και φωτεινό σαν το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. 
  Χτες λοιπόν όλη μέρα μοίραζε μια τοπική εφημεριδούλα μαγαζί το μαγαζί και στέκι στέκι.

   -Νεκτάριε - του λέω – έλα το βράδυ στην ταβέρνα του Ντάλα να σε κεράσω με την καρδιά μου.

  Πράγματι ήρθε αλλά ήταν αργά, είμαστε με το Νικολίνο μου έτοιμοι να φύγουμε και τότε έσκασε μύτη σιγά-σιγά σαν τη γάτα.

Τι θα φας Νεκτάριε, τίποτα έχω φάει, ευχαριστώ ο Νεκτάριος

Τι θα πιείς Νεκτάριε, τίποτα, ευχαριστώ.

    Πάντοτε ευγενικός και συνάμα ντροπαλός και όχι από ακαταδεξία. Θυμάμαι και πέρυσι το Σεπτέμβριο, ίδιος, απαράλλαχτος.
  Φέτος έμαθα δυο καινούργια νέα για την πάρτη του, ένα ότι είναι παντρεμένος και έχει κόρη 4 ετών και δύο αντιλήφθηκα ότι στα ηλεκτρονικά είναι εξπέρ. Το κινητό και το ιντερνέτ τα παίζει στα δάκτυλα. Μάλιστα μου έδειξε και μια εφαρμογή που εντελώς αγνοούσα
    Κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστα τον γολγοθά και την ανάσταση αφού λάβεις υπόψη σου ότι «γράμματα σουκ γνωρίζω»;
   Την άλλη μέρα συναντιόμαστε έτσι τυχαία στην πλατεία που τραγουδούσε μια κοπελιά.

Σε μια στιγμή μας λέει ο Νεκτάριος:

-  Θυμάσαι τότε τους αγώνες στην αλάνα και την κούπα που είχες φέρει;

  Πω, πω τι μου θύμισε! Τότε στην αλάνα της γειτονιάς είχαμε διοργανώσει μίνι ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα με τους πιτσιρικάδες από τρεις γειτονιές. Εγώ διαιτητής και ο Νεκτάριος  λάισμαν. Μάλιστα ο Νεκτάριος είχε απονείμει και το κύπελο στους νικητές. Πραγματικό κύπελο που το είχα φέρει από την Αθήνα. 

Μεγαλεία στην αλάνα!!!
   Για αυτή την ωραία ανάμνηση σε άλλη μας ανάρτηση. Καλά να είμαστε….

ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ!!!

 Κάθε χρόνο τ' Αλιός πηγαίνουμε συνήθως με τους Ντουφαίους που μας έρχονται κάθε καλοκαίρι από την Αυστραλία στο πανηγύρι του Αλιά. Εκεί καταθέτουμε την ψυχή μας και κοινωνάμε τα θαύματα της φύσης, συμμετέχοντας στον οργασμό της μαζί με συχωριανούς φίλους και συγγενείς. Φέτος όμως δυστυχώς είμαστε αλλού και πολύ μας έλειψε.... Θ.Κ

   Το καλοκαίρι ανεβάζει στροφές. Με όλα όσα τριβελίζουν το μυαλό, οι πολίτες αναζητούν κάποιες ανάσες. Θα τις χρειαστούν τον χειμώνα στις πόλεις. Τα χωριά, για όσους έχουν σπίτια, θα δώσουν τη λύση στη δαγκάνα της ακρίβειας που εξαϋλώνει τον γλίσχρο μισθό. Θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν για λίγο τη γενική επίθεση διαφόρων που βρήκαν ξέφραγο το αμπέλι. Και ζητάνε ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους, ακόμη και για έναν κακοφτιαγμένο καφέ.

Τα χωριά, νησιώτικα και στεριανά, μπορούν να γίνουν αφορμή για αναστοχασμό. Για όσα συμβαίνουν. Για τις επιλογές που ξοδεύουν την ψυχή και το σώμα. Για την αναζήτηση εκείνης της νησίδας που θα λειτουργήσει ιαματικά. Η επιστροφή στη φύση είναι ευκαιρία να ακουστεί πιο καθαρά η φωνή της συνείδησής μας. Που στον έντονο ρυθμό και τους θορύβους της πολύβουης πόλης δεν την ακούμε. Ισως εκεί να προβούμε σε απολέπιση. Από όσα κρατούν περίκλειστη την ψυχή.

Ισως εκεί συναντηθούμε τον εαυτό μας. Τα πανηγύρια είναι μια ευκαιρία. Αν από παρατηρητές γίνουμε συμμέτοχοι σε ό,τι συμβαίνει στις πλατείες και σε καντούνια. Αν αφήσουμε ελεύθερη την ψυχή μας να συναντηθεί με τη μαγεία του τόπου και με τους άλλους/ες πανηγυριστές. Αν αποβάλουμε τον εγωτισμό μας και ανοίξουμε την αγκαλιά της ψυχής στους παλιούς φίλους και συγχωριανούς. Αν σταθούμε, με αίσθημα συντριβής, μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και της συλλογικότητας. Αν μπούμε στον κοινοτικό χορό, νιώθοντας τον σφυγμό του ιδρωμένου χεριού του/της διπλανού/ής. Αν οι σφυγμοί μας συντονιστούνε με τη χαρά της συνύπαρξης.

Αυτά νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε πανηγύρι. Οπου κι αν γίνεται αυτό. Φτάνει να μη μεταφέρει τη μουσική και στιχουργική τοξικότητα της νεοδημοτικής παραγωγής. Αρκεί να μη μεταφέρονται οι συνήθειες των νυχτερινών κέντρων με τα στρας και τα γαρίφαλα που ραίνουν τους χορευτές/τριες.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ

     ΤΟ ΠΟΛΎΚΕΝΤΡΟ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΊΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ...ΑΠΙΘΑΝΗΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΠΙΘΜΕΝΗΣ ΚΕΝΟΤΗΑΣ, ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ  ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΛΙΓΟ...[Α ΡΕ ΑΞΕΧΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑΖΑΡΑ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟ ΕΊΧΕΣ ΚΑΝΕΙ  ΦΛΑΜΠΟΥΡΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΈΚΑΤΣΕ..] 

   ΟΠ0ΤΕ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΈΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ .... ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ!

να το ακούσεις.......Να το δεις

 

20 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΤΑ ΑΛΙΟΣ

Χ Ρ Ο Ν Ι Α   Π Ο Λ Λ Α

Στους Λιάδες

 

    Ο παπούλης μου ο γέρο Ηλίας , από την μάνα μου, την κυρά Ελένη, είχε 4 παιδιά, δύο και δύο κι αυτά έβαλαν  4 παιδιά τους με το    όνομά. του. Τον τίμησαν δεόντως! Οπότε σήμερα υπάρχουν και γιορτάζουμε   4 Λιάδες.

• Τον Ηλία Ντούφα που μαζί με τον αδελφό του το Σπύρο [πατριάρχης όλων μας}  έρχονται εδώ και πολλά χρόνια κάθε καλοκαίρι από την Μελβούρνη στο χωριό μας το Γιαννιτσοχώρι, εκτός από πέρυσι και πρόπερσι λόγω πανδημίας...
• Τον Ηλία Γεωργίου Κόλλια και τον
• Τον Ηλία Αναστασίου Κόλλια {Αυτός όμως δεν έρχεται στο χωριό} &
• 
  
• Ηλία Νικ. Κόλλια, τον αδελφό μου 

Κάθε χρόνο  όλο το από εκεί σόι συνεορτάζαμε μετά το πανηγύρι στον Αλιά..... 

ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΚΤΟΝΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ

 Η επέλαση κατά του περιβάλλοντος συνεχίζεται σταθερά με τον ίδιο σκοπό υπέρ των συμφερόντων και ξεδιάντροπο τρόπο. Άρχισε με τον ν.4685 το 2020 και συνεχίζεται με το νέο νομοσχέδιο [1] έτσι προκλητικά κόντρα σε όλες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις και σε κάθε άνθρωπο που σκέφτεται απλά, φυσικά και λίγο.

  Όλα θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους και της ανάπτυξης που σημαίνει τσιμέντα, χοτέλια και τούριστ.

  Από τότε τόνισε ο Μαρκήσιος ντε Σαντ ότι οδηγός του δημοκράτη είναι η αρετή και χαλινάρι η συνείδησή του. Βεβαίως τώρα δημοκράτη θα προσδιόριζε τον αριστερό. Ότι πάντως και αν έλεγε οι κεφαλαιοκράτες, καπιταλιστές, φιλελεύθεροι και κάθε άλλης φάρας δεν έχουν κανένα χαλινάρι, κανέναν ενδοιασμό και δεν ορρωδούν  σε καμία περίπτωση, ούτε ερυθριάζουν. Μη μου πείτε ότι οι στυγνοί έμποροι όπλων, οι φονιάδες των λαών,  έχουν κάποιο φραγμό ή ότι είναι αριστεροί. Το περιβάλλον, τη φύση θα σεβαστούν; Αυτοί στον αγύριστο, αλλά ο  λαός που τους ακολουθεί και τους χειροκροτεί μάλιστα;  Μεγάλο πρόβλημα και είναι χωρίς λύση και απάντηση. Βλέπετε τι έγινε στην Κολομβία. Έπρεπε να περάσουν 100 χρόνια με δικτατορίες, δολοφονίες, καρτέλ και εμπορία θανάτου για να ψηφίσουν εντέλει αριστερά.    Πόσα όμως πισωγυρίσματα συμβαίνουν, Αλλιέντε π.χ. και πόσες δολοφονίες γίνονται αλλά και πόσες θυσίες ……

 Αντί να συμμορφωθούν από την κλιματική αλλαγή ….αυτοί είναι προσκολλημένοι στο κέρδος και δη στο αχαλίνωτο…..

Η μεγάλη κοροϊδία είναι που ευαγγελίζονται την προστασία του περιβάλλοντος όπως κάνουν με τον ίδιο ξεδιάντροπο και γελοίο τρόπο οι διάφοροι δομέστιχοι της περιοχής μας, που έχουν φτάσει να είναι και αντίθετοι στον χαρακτηρισμό Natura κι αυτό στο όνομα της Κυρίας ανάπτυξης αλλά και του περιβάλλοντος.

   Και τι κατάντια …Διάφοροι ανεκδιήγητοι τύποι και νούμερα, αλλοίμονο βουλευτάκια να διατυμπανίζουν με τον πιο ανενδοίαστο και λαϊκίστικο  τρόπο ότι ...είναι για το καλό μας!

     Όμως οι δικοί μας λεβέντες, σφετεριστές και κάθε είδους συμφεροντολόγοι της περιοχής να μη χαίρονται και ζητωκραυγάζουν. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να χτυπούν τον …πισινό τους ανάποδα. Η περιοχή μας το Πυλιακό πεδίο και όλη η παραλιακή ζώνη του Κυπαρισσιακού κόλπου είναι …ασφαλισμένοι και στέκει περήφανη και στέλνει χαιρετισμούς.

   Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι φρουρός ακοίμητος και η Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη και το Π.Δ. είναι ακλόνητα.

    Και τα τρία σπάνια και απείρου κάλλους είδη, το παράλιο πευκοδάσος, οι αμμοθίνες και οι χελώνες  Caretta, που από τα πανάρχαια χρόνια είναι τα κύρια χαρισματικά στολίδια του τόπου, θα συνεχίσουν εσαεί να είναι το καμάρι μας!!!

 [1] Προσέχετε πόσες νυχτερινές τροπολογίες  ....θα λάβουν χώρα από διάφορους καλοθελητές της ανάπτυξης.

Το Green Park είναι μια πράσινη όαση αστικού κοσμοπολιτισμού

Το Green Park είναι μια πράσινη όαση 

αστικού κοσμοπολιτισμού

Ένα δροσερό στολίδι που το κέντρο της Αθήνας περίμενε για χρόνια, το έμβλημα του Πεδίου του Άρεως αποτινάσει επιτέλους τις στρώσεις εξαθλίωσης που το σκέπαζαν, για να μας δείξει με τη λάμψη του την εικόνα μιας πόλης που θα θέλαμε να έχουμε.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

Στην πανέμορφη & φινετσάτη Ραφηνούλα

 Από την Παρασκευή είμαστε με τον Νίκο μου στη σπιρτόζα Ραφήνα, οπότε τα σχετικά από την Τετάρτη.. καθώς καταλαβαίνετε που χρόνος και μυαλό για νέα γραψίματα.....

«Έρως, Ανθρώπου μύησις»,

Dimitris Papathanasiou

 Στίχος του μεγάλου Ηλία Πετρόπουλου στον
λιμενοβραχίονα Ηρακλείου (Οκτώβριος 1999).

    Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο ειδικό ένθετο της Ελευθεροτυπίας «Αφιέρωμα»* (σελ. 19) στις 31 Δεκεμβρίου 1999. Στο ειδικό αυτό 24σέλιδο τεύχος με τίτλο «Έρωτας, Ανθρώπου μύησις», φιλοξενούταν (σελ. 18-19) αποσπάσματα από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Ιστορία της καπότας», εκδ. «Νεφέλη».

Αντιγράφω από τον μεγάλο αιρετικό:

«Προσωπικώς, θεωρώ την πορνογραφία σαν το κατ΄εξοχήν ρομαντικό κίνημα του αιώνα μας. (…) Η πορνογραφία μας χαρίζει ευτυχία. Η πορνογραφία είναι ανατρεπτική. Γι αυτό κι ο ηδονιστής Ροΐδης κρύβεται πίσω από την καθαρεύουσα. Δεν υπάρχει ορθόδοξος έρωτας. Οι καλλιτέχνες δεν αγαπούν τα νόμιμα σχήματα. Οι πουλημένοι δημοσιογράφοι αναλαμβάνουν να εξηγήσουν στον λαό ότι, η πορνογραφία θίγει την Οικογένεια, ότι ο ελεύθερος έρωτας απειλεί την Εκκλησία… Η λογοκρισία (είτε διοικητική, είτε δικαστική) επιβλήθηκε με αγριότητα αντάξια της βάρβαρης μπουρζουαζίας μας.

…

Στη λογοτεχνία και στην τέχνη δεν μου αρέσουν μήτε οι στόχοι μήτε τα μηνύματα. Η πορνογραφία, απλώς, αποκαλύπτει με ιδιάζουσαν ένταση την σωματική ομορφιά των ανθρώπων και το θαύμα της ερωτικής πράξης. Η σωματική ομορφιά των ανθρώπων μοιάζει να είναι μια Απόλυτη Αξία. Προσωπικώς, έτσι πιστεύω».

****Για την ιστορία, την ευθύνη της έκδοσης είχε ο Νάσος Γκολέμης και την επιμέλεια του συγκεκριμένου αφιερώματος ο Γιώργος Σταματόπουλος. Τεράστια Ελευθεροτυπία…

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΕΓΚΑΣ [Βετεράνος της Ανανέωσης του ΚΚΕ εσωτ. αλλά και της Ζωής!]

   Ο Γιάννης Ρέγκας ήταν ένα από τα πιο σπουδαία στελέχη της ανανέωσης στα ηρωικά και πρωτόγνωρα χρόνια του ΚΚΕεσωτ. Πράγματι η ανανεωτική ιδεολογία {σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, δημοκρατία ή βαρβαρότητα και λοιπά]  ο γνωστός Ευρωκομουνισμός εφαρμόστηκαν   πρώτη φορά στο ΚΚΕεσωτ. σε όλη την Ευρώπη. Αν και μικρούτσικο ήταν εμβληματικό και πρώτο μπόλιασε όλα τα υπόλοιπα κόμματα με  καινούργιες ιδέες, βλαστούς της οικολογίας, του φεμινισμού, των δικαιωμάτων και τόσων άλλων. 

     Ο Γ.Ρ. υπήρξε δε μέλος της ΔΝΛ και στέλεχος της Πανελλαδικής Αντιδικτατορικής Οργάνωσης Σπουδαστών “Ρήγας Φεραίος”. Για τη δράση του δικάστηκε και φυλακίστηκε. Απολύθηκε με την “αμνηστία” του 1973 και μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου εκτοπίστηκε στη Γυάρο μέχρι την πτώση της χούντας.

   Περισσότερα, ειδικά για την ανθρώπινη διάσταση που ήταν αναθεωρητική-ανανεωτική σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του αναδύονται μέσα από την μικρή ταινία, για την οποία νοιώθω  μεγάλη τιμή και περηφάνεια που την παρασκεύασα! Κι αυτό έγινε με την απρόοπτη επίσκεψη στο σπίτι του στη Βάρη κατόπιν της ευγενικής πρόσκλησης του κοινού καλού μας φίλου, Παντελή Μούτουλα. Είναι ο Παντέλος με τα αξέχαστα  τσιμπούσια, στον Περαία  στην Πελλήνης & αλλού  

Η ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ Η "ΥΒΡΙΣ", ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΊΑΣ ΟΛΥΜΠΊΑΣ...

  Και λίγα τους λένε για την φιέστα που στήθηκε στην Αρχαία Ολυμπία, όπου πρωταγωνίστησε ο  Υπουργός Γεωργιάδης!.... Και αυτά που συνέβησαν (εναγκαλισμοί, χλιδάτα τραπεζώματα, φωτογραφίες με τα σινιε συνολάκια και τις γραβάτες, φωτογραφίες κλπ καρακιτσαριό), και άλλα σχετικά....

Και το χειρότερο. Ο Υπουργός είδε "φυτευμένους τους απέραντους ελαιώνες και επάνοδος όπως ήταν πριν τις πυρκαγιές" (έτσι είπε!!!...)

 Όμως η ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ ενός πρωτοφανούς μνημείου στον ιερό αρχαιολογικό χώρο είναι όχι μόνο ντροπή, αλλά και προσβολή!!... Είναι "ύβρις" με την αρχαιολογική έννοια του όρου.

Να δούμε πότε θα ξυπνήσει το αφελές "ποίμνιον"...., να κυνηγήσει τους άθλιους "τσοπάνηδες" που τον κογιονάρουν....

Σωτήρης Χ Σωτηρόπουλος

Πρόεδρος

Της Κίνησης Πολιτών "ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΕΝΩΣΗ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑΣ"

Σεβασμός στην παράδοση, αλλά όχι αγιοποίηση

Σεβασμός στην παράδοση αλλά όχι αγιοποίηση Λίγο πριν τη συναυλία και τη σύμπραξη με άλλους καλλιτέχνες στο Ηρώδειο, ο Ρος Ντέιλι μιλά στην «Εφ.Συν.» για τη...

Το συμπεθεριό

Θύμιος Χαραλαμπόπουλος
Μελβούρνη

Ο φίλος μου ο Αβραάμ, είναι - καλή του ώρα, ένα δυο χρόνια πιο μεγαλύτερος από εμένα.

Τα σπίτια μας, ήταν τα πιο ξέμακρα, στην απάνου ρούγα του χωριού. Το σπίτι του φίλου μου, ήταν στο ψηλότερο σημείο του χωριού, κι έτσι όπως στεκότανε ψηλό κι αγέρωχο, να αγναντεύει το Ιόνιο, έμοιαζε σαν επιστάτης και φρουρός - φύλακας του χωριού μας.

Με τον Αβράμη, στα χρόνια που ´μουνα στο χωριό-μέχρι τα οχτώ - εννιά χρόνια μου, κάναμε σχεδόν παρέα κάθε μέρα. Μετά, εγώ έφυγα για τον Πειραιά, και σμίγαμε όταν κατέβαινα τα καλοκαίρια στο χωριό…

Πόσες και πόσες φορές δε «φάγαμε» της χρονιάς μας από την Κυρία Τερψιχόρη, τη δασκάλα μας, όταν κάναμε τις σκανταλιές μας, που, ομολογουμένως ήταν χωρίς σταματημό.

Τι κάναμε;

Και τι δεν κάναμε! Πετροβολούσαμε τις κότες της γειτονιάς, βάζαμε το σκυλί του Αβράμη να κυνηγάει τα σχολιαρόπαιδα του χωριού « Τρουκάκι», σημερινό Πανόραμα, που κατηφόριζαν κάθε μέρα για το σχολείο του χωριού μας. Σπάζαμε με τις σφεντόνες τις φιάλες που κρέμαγαν κυβερνητικές υπηρεσίες στις ελιές για το δάκο. Δέναμε μπρίκια στις ουρές των σκυλιών και γατιών. Κλέβαμε πορτοκάλια απ´του μπαρμπαΑντρέα Μαλλιάγκου και κεράσια από την κερασιά της Γαλάναινας, πηγαίναμε με τα μεγάλα παιδιά, τα μεσημέρια-

ακόμα και πριν φτάσει το καλοκαίρι, στη μεγάλη λίμνη του Βόιβοντα στη νεράιδοφιλημένη Νέδα,

και την… «αφρίζαμε».

Εκείνο τον καιρό στα σχολεία - τέλος δεκαετίαςτου 1950, αρχές 1960, πηγαίναμε σχολείο πρωί κι απόγευμα…

Μια μέρα του Μάη, το σχολείο μας είχε προγραμματίσει να πάμε εκδρομή κάπου εκεί κοντα στις εκβολές της Νέδας. Εκεί, θα ερχόντουσαν και τα σχολεία από το Γιαννιτσοχώρι, «Μπούζι», Ελαία τώρα, και του Προφήτη Ηλία.

Ξεκινήσαμε πρωί - πρωί, όλα παιδιά και κορίτσια, με την Κυρία Τερψιχόρη να ´ναι καβάλα σε ένα γαϊδουράκι που αγκομαχούσε έχοντας στη ράχη του τη δασκάλα μας, που το πιο λίγο, θα ζύγιζε εκατό κιλά.

Κάποιο, απ´τα μεγάλα παιδιά που περπατούσανε τελευταία - προσέχανε εμάς τα μικρότερα τάχατες, έπιασε αλογόμυγες, από ένα άλογο που βρέθηκε στο δρόμο μας, και τις απόλυσε - χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανένας, στο γαϊδαράκο.

Το ζωντανό, μόλις το επισκέφτηκαν οι ενοχλητικοί επισκέπτες, άρχισε ένα τρελό στριφογύρισμα και η

στρουμπουλή δασκάλα μας, βρέθηκε φαρδιά - πλατιά πάνω στο χαλικόδρομο με το δεξί της χέρι σπασμένο…Όλα τα παιδιά, χαρήκαμε και ψιθυρίζαμε το ένα στο άλλο πως θα γλιτώναμε το ξύλο…πού να γνωρίζαμε πως η Κυρία, τα κατάφερνε και με το αριστερό της…

Πάλι και τότε, εγώ και ο Αβράμης την πληρώσαμε.

Ήταν μία από τις λίγες φορές που γίναμε ένοχοι σε κάτι που δε φταίγαμε…

Άλλη μια φορά, ο φίλος μου, θα ήταν οχτώ, εννιά χρονών κι εγώ στα εφτά που «σκαρώσαμε τη δουλειά», που θα διαβάσετε στη συνέχεια.

…Γινόταν γάμος στο χωριό μας. Παντρευότανε θυμάμαι μια θεία μου. Τώρα έχει συγχωρεθεί πριν πολλά χρόνια…