ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ Ο ΚΟΥΡΔΟΥΚΕΦΑΛΟΣ

[Μας το θύμισε ο Μπίλης Κράγκαρης, ό ένας από τους δυο καλούς φίλους στα Λεχαινά. Ο άλλος είναι ο Θανάσης Κεφάλας. Από τη δεκαετία του ΄80, που ήμουν κτηνίατρος στη διπλανή Ανδραβίδα.]

- Ἦταν, ποὺ λές, τέτοιες ἡμέρες, παραμονὴ Ἅϊ-Βασιλειοῦ. Στὸ μικρό μου τὸ χωριό, τὸ θαμμένο στὸ γούπατο ἑνὸς κάμπου, ἡ ζωὴ περνᾶ ἥσυχη καὶ ἀνεπαίσθητη ὅπως ἡ ζωὴ τῶν ἄψυχων. Κάτι μικρομαλώματα, κάποιες μικροφροντίδες, μία χαρὰ γάμου καὶ μία θανάτου λύπη, εἶναι τὰ μόνα ποὺ τρικυμίζουν κάποτε αὐτὴ τὴ νεκροθάλασσα. Μὰ ὅταν ἔρθουν οἱ καλές, οἱ μεγάλες ἡμέρες, ἡ ζωὴ πετιέται καὶ θορυβεῖ σὰν ἀνάβρα κεφαλόβρυσου. Δὲ δουλεύουν στὰ χτήματα· δὲ μαθητεύουν στὰ σκολειά. Παύει ὁ φόβος τοῦ δασκάλου καὶ τὰ ζαρωμένα φρύδια τοῦ πατέρα. Χαρὲς καὶ χάδια βασιλεύουν ὁλοῦθε.

Σὲ τέτοια καλὴ στιγμὴ κατόρθωσα κι ἐγὼ μία χρονιὰ νὰ εἰπῶ τὸν Ἅϊ-Βασίλη στὰ σπίτια. Ὁ Τάσης Γούναρης, σύντροφος στὸ σκολειὸ καὶ στὰ παιγνίδια μου, ἦταν πλουσιόπαιδο. Ὁ πατέρας του ἦταν ἔμπορος· ἔκανε μαλλιὰ καὶ τυριὰ καὶ τὰ ἔστελνε στὴν Πάτρα στοὺς μεγαλεμπόρους. Ὁ δικός μου ἦταν φτωχότερος μὰ εἶχε τὴν κοινωνική του θέση. Ἦταν σοβαρός, λιγόλογος, ἀγέλαστος· τὸν ἔλεγαν Λάζαρο οἱ χωριανοὶ γιὰ νὰ δείξουν τὸ μελαγχολικό του χαρακτήρα. Ὁπωσδήποτε καὶ οἱ δύο δὲν εἴμαστε παιδιὰ τοῦ δρόμου καὶ δὲν ἦταν εὔκολο νὰ μᾶς ἀφήσουν νὰ γυρίζουμε τὰ σπίτια συνάζοντας δεκάρες.

Ἡ μάνα μου, ὅταν δειλὰ δειλὰ τῆς τὸ πρωτόειπα ἐθύμωσε στὰ γερά.

- Τί; θὰ γένεις, σὰν τὸ παιδὶ τοῦ Κουρδουκέφαλου; Ἐσὺ αὔριο θὰ ᾿χεις τοὺς μποναμᾶδες σου.

Ὁ Κουρδουκέφαλος ἦταν χαλκιᾶς μ᾿ ἕνα χοντρὸ ὁλοστρόγγυλο κεφάλι, σὰν τὶς πέτρινες μπάλες τῶν παλιῶν κανονιῶν· μὲ μία κοιλιὰ παιδιὰ ποὺ τ᾿ ἀνάθρεφε μισόγυμνα μέσα στὸ χαλκιάδικό του πίσω ἀπὸ τὸ φυσερὸ καὶ τὰ κάρβουνα. Ἔλεγαν μάλιστα γι᾿ αὐτὸν ὅτι ἐπειδὴ χρωστοῦσε, γιὰ νὰ μὴν τοῦ πάρουν τὸ μόνο χτῆμα ποὺ εἶχε, τὸ μαγαζί του, κάθε μήνα τοῦ ἄλλαζε τὴν πρόσοψη ἀφοῦ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ μεταφέρῃ ὅπως τὸ φοῦρνο του ὁ Ναστραδὶν Χότζας. Πότε ἄνοιγε πόρτα στὸ δρόμο· πότε τὴν ἔκλεινε καὶ τὴν ἄνοιγε στὸ πίσω μέρος· πότε ἄφηνε παράθυρο· πότε ἔκλεινε καὶ τὸ παράθυρο καὶ ἄνοιγε φανέστρα στὴ στέγη.

Καὶ αὐτὸ ἔλεγαν τὸ ἔκανε γιὰ νὰ μὴν εἶν᾿ ποτὲ σύμφωνο μὲ κεῖνο ποὺ εἶχε ὑποθηκέψει. Ἀλήθεια ψέματα δὲν ξέρω νὰ τὸ βεβαιώσω. Ἡ μάνα μου ὅμως παρομοιάζοντάς με μὲ τὸ παιδὶ τοῦ Κουρδουκέφαλου, ἤθελε νὰ μοῦ δείξῃ τὴν ἐσχάτη περιφρόνηση.

Τέλος ἀφοῦ ἔκλαψα γύρω της ἀπὸ τὸ πρωὶ ὡς τὸ μεσημέρι τὴν κατάφερα. Τὴν ἐβεβαίωσα πὼς δὲ θὰ πηγαίναμε παρὰ στὰ συγγενικά μας σπίτια. Μ᾿ ἔντυσε τὰ γιορτινά μου ροῦχα, μὲ καλοχτένισε σὰν νὰ μ᾿ ἔστελνε στὴν ἐκκλησιὰ καὶ μὲ ἄφηκε νὰ πάω μὲ τὸ φίλο μου.

- Κοίταξε καλά· μοῦ φώναξε ἀπὸ τὸ κεφαλόσκαλο· μὴν ξεχάσῃς νὰ πᾶτε καὶ στοῦ παππούλη σου.

- Τσ .. ἔκαμα ἐγὼ ἀνασηκώνοντας τὸ κεφάλι.

Καὶ ἀρχίσαμε τὴν περιπλάνησή μας μέσα στὸ χωριό, ἀναζητώντας τὰ συγγενικά μας σπίτια. Στοὺς δρόμους συχναπαντούσαμε ἄλλες συντροφιὲς παιδιῶν, ποὺ πήγαιναν κι ἐκεῖνα νὰ εἰποῦν τὸν Ἅϊ-Βασίλη. Βαστούσανε ψηλὰ καλάμια στὸ χέρι καὶ ἔτρεχαν κι ἐσφύριζαν κι ἐχόρευαν καταμεσῆς του δρόμου, γεμάτα ἀπὸ ὑγεία καὶ χαρά. Γυμνοπόδαρα, λασπωμένα, ξεσκούφωτα, ἔμπαιναν σὲ κάθε σπίτι, σὲ κάθε μαγαζί, στὶς ταβέρνες καὶ ἄρχιζαν τὸ τραγούδι τοὺς δυνατό, ξάστερο, σὰν πουλιὰ ἐλεύθερα στὸ ἐλεύθερο κλαδί τους.

Ἀνάμεσα ἀπ᾿ αὐτὰ στὴν πρώτη γραμμὴ ἦταν καὶ ὁ γιὸς τοῦ Κουρδουκέφαλου, ποὺ δὲν ἤθελε ἡ μάνα μου νὰ τοῦ μοιάσω. Εἶχε κεφάλι ἴδιο σὰν τοῦ πατέρα του καὶ πρόσωπο μελαμψό, κορμὶ γερὸ σὰν ἀπὸ μπροῦτζο μὰ κακοτράχαλο. Δὲν φοροῦσε παρὰ ἕνα πουκάμισο ζωσμένο στὴ μέση μὲ σχοινὶ καὶ ἕνα βρακὶ ποὺ κατέβαινε λίγο κάτω ἀπὸ τὰ γόνατα. Καὶ ἔτσι ἐφαινόταν εὐτυχισμένος. Σὲ ὅλες τὶς συντροφιὲς ἔκανε τὸν ἀρχηγὸ ἢ γιὰ νὰ εἰπῶ ἀκριβέστερα τὸν τύραννο. Ἐμπάτσιζε τὸ ἕνα παιδί, ἐπείραζε τὸ ἄλλο, ἐκαβαλίκευε τὸ τρίτο.

Ἐμεῖς, νωθροὶ στρατοκόποι τῆς ζωῆς, ἀπὸ τώρα φασκιωμένοι μὲ τὴν κοινωνικὴ πρόληψη, πηγαίναμε ἀπὸ πίσω ἀναζητώντας τὰ σπίτια, μὲ τρόμο καὶ μὲ φόβο μὴν παραστρατήσουμε.

- Νὰ εἰποῦμε τὸν Ἅϊ-Βασίλη; ρωτούσαμε δειλὰ κάτω στὴ σκάλα.

- Ὄχι· τὸν εἶπαν ἄλλοι· ἔπεφτε μία φωνὴ ἀπὸ πάνω.

Μὲ λύπη καὶ ντροπὴ μαζὶ κινούσαμε νὰ φύγουμε ἀμέσως. Οὔτε νὰ μᾶς ἰδοῦν δὲν ἠθέλαμε.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

¨ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ"

Α

Β.

¨ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ"

 Α.   

Α Λ Λ Α  Κ Υ Ρ Ι Ω Σ "Ρ Ο Τ Α" !!!

Β.   

Γ.

Ό Ήχος των Χρωμάτων // Η Σιωπή των Συμφώνων

 

"Ανακάλυψα το χρώμα των φωνηέντων.
Α μαύρο, Ε άσπρο, Ι κόκκινο, Ο γαλάζιο, Υ πράσινο.

Προσδιόρισα το χώρο και την κίνηση κάθε συμφώνου, και με ρυθμούς του ενστίχτου είχα την τιμή να ανακαλύψω μια νέα ποιητική γλώσσα, προσιτή, μια μέρα, σε όλες τις αισθήσεις.

Έχω το αποκλειστικό δικαίωμα για κάθε μετάφραση.

Στην αρχή ήταν ένα πείραμα.

Έγραψα σιωπές, νύχτες, σημείωσα καταλεπτώς τ' ανέκφραστο. Μέτρησα φρενίτιδες".

Α. Ρεμπώ

«Τα πάντα είναι ενδείξεις προτού γίνουν φαινόμενα σ’ αυτό τον κόσμο των ορίων. Όσο πιο ανεπαίσθητη είναι η ένδειξη, τόσο πιο μεστή από νόημα είναι, αφού επισημαίνει μια απαρχή. Αν τις νοήσουμε σαν απαρχές, όλες αυτές οι ενδείξεις φαίνονται να αρχίζουν αδιάκοπα το αφήγημα. Δεχόμαστε στοιχειώδη μαθήματα μεγαλοφυΐας».

Γκαστόν Μπασελάρ

Θέλω να αναπτυχθεί και η δική μου ακοή «τερατωδώς». Ν’ ακούω τον «θόρυβο των χρωμάτων», «τη νεαρή λεπτοκαρυά να πρασινίζει», να αισθανθώ κι εγώ «την οσμή της σιωπής», να ακούω από μακριά «να προσεύχονται οι πηγές της γης». Δεν θέλω γεγονότα, αυτά δεν εξηγούν τις αξίες. Μια μικρή και ανεπαίσθητη ένδειξη θέλω.

Με την «προ- ακοή» ζητώ ένα «προ- σεισμό» απλών ενδείξεων.

Θέλω να γίνω το κράμα Ρεμπώ-Μπασελάρ, η ακοή τους, η ηχορύπανση των χρωμάτων, οι φρενίτιδες σιωπών, οι ανέκφραστες σιωπές τους, η απαρχή των αφηγημάτων τους, το χρώμα των φωνηέντων, ο ήχος των χρωμάτων, η σιωπή των συμφώνων...  Σάκης Κουρουζίδης

(πίνακας: Arcimboldo_Librarian_Stokholm)

5 ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ !!!

 

Το μεγάλο ποτάμι

Θ. Γκόνης

 Η δυσκολία η πρώτη, η μεγάλη, ήταν να τον συλλάβει ζωντανό, να είναι μάλιστα αρσενικός, μεγάλος στο μέγεθος, πρεσβύτερος στην ηλικία και οργισμένος γιατί το κεντρί -ο ιός ο όξινος και διαφανής- ενός τέτοιου σκορπιού είναι το πλέον αψύ και φαρμακερό δηλητήριο και αλίμονό σου αν σε κεντήσει αυτός ο σκορπιός.

Είχε λάβει όμως τα μέτρα της, είχε δίπλα της και κοντά της το ύφασμα το βρεγμένο με την αμμωνία και ένα πυρακτωμένο σίδερο για να καυτηριάσει αμέσως την πληγή αν χρειαζόταν, αν και ποτέ όπως έλεγε δεν χρειάστηκε, πάντα τα κατάφερνε με μπαμπεσιά να τον συλλάβει γιατί αν ο σκορπιός καταλάβει πως κινδυνεύει, πως δεν έχει περιθώρια διαφυγής, σηκώνει την κυρτή δρεπανηφόρα ουρά του προς τα εμπρός, κεντρίζει τον εαυτό του και αυτοκτονεί, έτσι θα της ήταν άχρηστος, θα είχε χαθεί όλο το δηλητήριο που χρειαζόταν. Είχε λοιπόν τον τρόπο της, του έστρωνε τον δρόμο του με αράχνες και μυγάκια μικρά και αυτός πανευτυχής, βουλιμικός και ανυποψίαστος παγιδευότανε σε ένα γυάλινο δοχείο, ένα μπουκάλι σαν πάπια ούρησης, με στόμα φαρδύ, που όταν πια είχε μπει μέσα για τα καλά ο απερίσκεπτος επισκέπτης της, το βούλωνε, το καπάκωνε με έναν μεγάλο φελλό, αλλά στην άκρη άκρη του είχε ανοιγμένες δύο μικροσκοπικές τρυπούλες, σαν ματάκια, για να μπορεί να αναπνέει, γιατί έχει πνευμόνια και αυτό το ζωύφιο του Θεού, έτσι έλεγε.
Ολα αυτά έπρεπε να γίνουν νύχτα, όταν ο σκορπιός άφηνε τις χίλιες δυο απίθανες κρύπτες του και έβγαινε για τη θηρευτική του εκδρομή, νυκτόβιος, σκοτεινός και ιοβόλος όπως είναι. 

Τον μήνα Αύγουστο, τη μέρα της εορτής του Αγίου Θεοδοσίου του νέου, είχε επιστρέψει από ολονυχτία και προσκύνημα έχοντας πάρει την ευλογία του Αγίου, το ίδιο εκείνο βράδυ έστρωσε το αυτοσχέδιο δίχτυ της για να συλλάβει, να αιχμαλωτίσει τον σκορπιό που είχε εντοπίσει κάτω από τις μεγάλες πέτρες της αυλής. Είχε τους λόγους της, τη χρονιά εκείνη είχε γεννηθεί ο πρώτος εγγονός της και το θέμα ήταν επείγον, θα έπρεπε να προετοιμαστεί να νοιαστεί για το πρώτο του γάλα, το γάλα της πρώτης του Πρωτοχρονιάς. Τα πράγματα έγιναν όπως τα είχε σχεδιάσει, φυλάκισε τον σκορπιό στη γυάλινη φυλακή του και τον κατέβασε με προσοχή στο υπόγειο του σπιτιού, με τον αργαλειό και τα δύο βαρέλια με το κρασί της Νεμέας. Καθημερινά μάζευε τις αράχνες με την ψηλή της σκούπα και τις έστελνε εξάδες εξάδες στον Μινώταυρο και Σκορπιό της, περιμένοντας να φτάσει ο χρόνος και ο καιρός, να έρθει το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, όταν θα μπει ο καινούργιος και πρώτος χρόνος του εγγονού της. Πρώτη Ιανουαρίου του 1957. 

Μεσάνυχτα ακριβώς κατέβηκε στο υπόγειο και έφερε τον σκορπιό μέσα στη γυάλινη φυλακή του, στο αναμμένο τζάκι, έβγαλε τον φελλό και τον άδειασε προσεχτικά μέσα σε μια πήλινη χύτρα και την ακούμπησε πάνω στα κάρβουνα, ο σκορπιός προσπαθούσε να ανέβει τα τοιχώματα της χύτρας, αλλά μάταια, σε λίγο έγινε ένα κάρβουνο. Αυτό ήταν, αυτό ήθελε, έφερε το μπρίκι με το γάλα, το ζέστανε στη φωτιά, πήρε στη χούφτα της τον καρβουνιασμένο σκορπιό και τον έριξε μέσα στο γάλα, τον διέλυσε με το κουταλάκι το μικρό και κατόπιν έφερε το ποτήρι το μπακιρένιο και άδειασε το γάλα. Το γάλα κύλησε μαύρο, κατάμαυρο, σαν το κάρβουνο και το κατράμι. Το γάλα της ζωής. Πήρε τον εγγονό της από την κούνια στην αγκαλιά της χωρίς να τη βλέπει κανείς και του έδωσε να πιει ολόκληρο το ποτήρι. 

Η φωτιά με τη φωτιά είπε και το φαρμάκι με το φαρμάκι και έβαλε την κούνια με το παιδί στο μεγάλο ποτάμι.

Λίγη σοφία ποτέ δεν βλάπτει

 Κώστας Ακρίβος

Σʹ ένα χωριό στην Ανατολή ζούσε κάποτε ένας πατέρας με τρεις γιους.

Η ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ

 [ΤΟ ΞΑΝΑΔΗΜΟΣΙΈΥΩ -1Η ΦΟΡΆ ΤΟ 14-

ΚΑΘΌΤΙ ΘΕΩΡΏ  ΌΤΙ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΠΕΛΛΑΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΓΕΝΙΑΣ!!!]

Διήγημα του ΟΜΗΡΟΥ ΠΈΛΛΑ*

Πηγή: navarino-s.blogspot.gr/

   Ξαφνικά ακούστηκε ένας κρότος που πλησίαζε -τρίζαν τα ξερά φύλλα- κι' ένα αγκομαχητό, ξεμύτισε μια χελώνα, πίσω ο αρσενικός που την είχε πάρει από κοντά λαχανιάζοντας και κλαψουνώντας. Σταμάτησαν μια στιγμή μπροστά μας, παίξαν τα ματάκια τους αμφίβολα. Εκείνου του είχε βγει η γλώσσα το στόμα ανοιχτό, έδειχνε αποκαμωμένος, όμως ξεκίνησε αμέσως όταν ξεκίνησε εκείνη και ξανάρχισε το λαχάνιασμα και τ' αγκομαχητό.

   Μπροστά μας προς τα κάτω ήταν ένα αλωνάκι μικρό, όχτος από το πάνω μέρος, γκρεμός στο κάτω χείλος μέχρι κάτω τις "Σπηλιές", κάποτε οι καβουρνιάρηδες είχανε στήσει εδώ καμίνι. Εμποδισμένα από εμάς τα δυο ζωντανά ροβόλησαν στον καμινότοπο και πήραν την όχτη-΄οχτη και έφτασαν στην άκρη. Την έξοδο την έφραζε ένα κουτσουράκι, κάτω έχασκε ο γκρεμνός, έκανε η μπροστινή να στρίψει πίσω, της έφραξε το δρόμο το σερνικό, τη στένεψε, σταμάτησ' εκείνη και την ανέβηκε! Η σβησμένη του αναπνοή γίνηκε πιο κοφτή, οι κινήσεις του γίνηκαν γρήγορες, σε μια στιγμή -εμείς κρατούσαμε, θυμάμαι, την αναπνοή- έγινε πιο βίαιος, σαν τάνυσμα, ξαφνικά το ξύλο όπου στηριζόταν η θηλυκιά υποχώρησε και τα δυο ζούδια χάθηκαν στον γκρεμνό.

   Την ίδια στιγμή ένα "άααα" ακούστηκε αριστερά μας, κι' ένα κορίτσι τινάχτηκε πίσω από τις λούζες, πέρασε τ' αλώνι και έφτασε στο μέρος που πέσαν τα ζωντανούλια, έσκυψε και κοίταζε τον γκρεμνό - ακουγόταν ο θόρυβος που 'καναν τα καύκαλα κατρακυλώντας.

   Φαίνεται πως κινηθήκαμε και μας άκουσε γιατί γύρισε το κεφάλι, περιδιάβασε το μάτι ερευνητικά και φοβισμένα και ύστερα το σταμάτησε πάνω μας. Καρφώθηκε λίγο, περπάτησε από τον ένα στον άλλο σαν γεράκι, σαν φίδι, έτσι ερωτηματικό σαν αρπακτικό και πάντα τρομαγμένο σαν ζούδι του λόγγου, σηκώθηκε απότομα και χάθηκε στον ανήφορο, πίσω από τις ασφάκες.

   Την ξέραμε, ήταν η Σταυρούλα του Κατσίρου. Την είχα προλάβει και εγώ στο σχολείο.  Ερχόταν μέχρι την τρίτη τάξη, δεν ήταν κακή μαθήτρια, στην Αριθμητική μάλιστα ήταν πολύ καλή, στην ομιλία δυσκολευόταν, άλλωστε δεν πολυμιλούσε. Μόνο που ήταν πάντα αχτένιστη, φορούσε πάντα το ίδιο φουστάνι, φαίνεται δεν το 'βγανε ούτε στον ύπνο της, τα μάτια σκιαγμένα, σα να ήταν σε ξένο τόπο, σαν ζούδι που το 'φεραν από το λόγγο και βρέθηκε ξαφνικά ανάμεσα σ' ανθρώπους. Ήταν πολύ φτωχιά. Ο πατέρας της είχε κάτι λίγα χωραφάκια μα πιο πολύ ζούσαν από τα γίδια.

   Όταν πήγαινε στην τρίτη τάξη, πέθανε η μάνα της, ο πατέρας της την κράτησε στο σπίτι να κάνει τη νοικοκυρά. Μια φορά μόνο την είχα δει στο πανηγύρι. Είχε πιάσει μια γωνιά ενός σπιτιού κι από κει έβγανε το κεφάλι και κοίταε το χορό στ' αλώνι. Ίσαμε που  νύχτωσε κι' έφυγε πάλι για το ξώσπιτο.

................................................................................................................................................................

    Πήραμε τον κατήφορο για το γυρισμό, έπρεπε να βιαστούμε να μη νυχτώσουμε, κόντευε να βασελέψει ο ήλιος - γυάλιζε χρυσό, θαμπωτικά λαμπρό το Ιόνιο, δυτικά.

   Όταν περάσαμε κοντά στη Σμουρτίτσα, η Σταυρούλα ήταν ανεβασμένη σ' ένα κλαδί φυτρωμένο οριζόντια σ΄ ένα βράχο και τραγουδούσε.

   Ήταν τόσο  συνεπαρμένη από το τραγούδι που ούτε μας πήρε είδηση. Κάπου-κάπου σταματούσε κι άκουγε τον αντίλαλο της ρεματιάς - έλεγε ένα τραγούδι μονότονο, μακρόσυρτο, θλιβερό, όλο μοναξιά και παράπονο. Δεν ήταν καθόλου άγρια. Το πρόσωπο της -πάντα αχτένιστα τα μαλλιά κι ανακατωμένα- είχε ένα φως, ήταν ήρεμο, σχεδόν χαρούμενο. Τίποτ' άλλο δεν ακουγόταν,  η Σταυρούλα κι η φωνή της.

   Τραβήξαμε βιαστικά, σουρουπώματα ήμασταν στο χωριό. Όλο το δρόμο, κι  αργότερα όταν μεγάλωσα και έφυγα από το χωριό, με βασάνιζε τούτη η εικόνα: Ένας ολομόναχος, έρημος άνθρωπος, ένα κορίτσι ολομόναχο που τραγουδάει σ' ένα άγριo μέρος, δαρμένο από τους αέρηδες το χειμώνα και τον ήλιο και το καλοκαίρι. Πως να γεμίσεις μέρες ολόκληρες, με τη φωνή σου μονάχα, μήνες, χρόνια; Γιατί η καημένη η Σταυρούλα πέρασε χρόνια έτσι, μέχρι που ήρθε ξαφνικά το τέλος, πιο σκληρό από τη ζωή της.

   Στα 1945, τον Απρίλη -είχε περάσει πια η Κατοχή- τη βρήκανε σκοτωμένη σ' ένα τσαγδούρι, λίγο παρακάτω από τη Σμουρτίτσα. Τα χέρια της δεμένα σ' ένα κλαρί, τα πόδια τσακισμένα, τα ρούχα ξεσχισμένα, το κεφάλι λιωμένο, με μια μεγάλη πέτρα που βρέθηκε πλάι, με κομμάτια μυαλό και αίματα. Την είχαν βιάσει -θα πρέπει να 'τανε τουλάχιστον δύο, ήταν πολύ γεροδεμένη. Θα 'χανε παλέψει πολύ, τα κοντόκλαδα γύρω ήταν αλωνισμένα, και το χώμα κάτω από το κορμί της σκαμμένο. Τα χείλη της ήταν καταματωμένα, τα 'χε κόψει με τα δόντια.

   Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιος ή ποιοι τη σκότωσαν, τουλάχιστον δεν πιάστηκε κανείς.  Μίλησαν για έναν βουβό  κι' άλλον ένα που έφυγαν τότε κοντά για την πόλη και δεν ξανάρθα. ν στο χωριό -τους είχαν, είπανε, δει εκεί γύρω εκείνη τη μέρα. Επειδή ήταν από το χωριό και τους  γνώρισε η Σταυρούλα γι' αυτό τη σκότωσαν. Άλλος κάτι άκουσε, άλλος κάτι είδε, όταν ρωτούσαν δεν ήξεραν τίποτα, οι καιροί ήταν πονηροί, οργίαζαν κάτι οργανώσεις παντοδύναμες, τον μπελά σου γύρευες;

   Κι ύστερα, χάθηκε ο κόσμος; μια Σταυρούλα -΄πάει λησμονήθηκε κιόλας.

   Μια Σταυρούλα. Ένα ζουδάκι.

 Αύγουστος 1962

Όμηρος Πέλλας (1921-1962). Φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Γιαννόπουλου από την Τριφυλία (Καημένη Γυναίκα)  με μικρή αλλά πολύ έντονη παρουσία στα ελληνικά γράμματα. Πέρασε το βραχύτατο βίο του στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως τα ελληνικά ξερονήσια της εξορίας και το κρεβάτι του πόνου με τον καρκίνο. Έγραψε δυο μόνο βιβλία: το Σταλαγκ VI C το χρονικό της ομηρίας και μια συλλογή διηγημάτων με 7 μόνο διηγήματα που θεωρούνται από πολλούς ότι επηρέασαν σημαντικά την μεταπολεμική μας πεζογραφία της μικρής φόρμας

 

*Wolfgang Amadeus Mozart: ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες κλασικής μουσικής

 

O Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ γεννήθηκε 27 Ιανουαρίου του 1756 και έφυγε από την ζωή στις 5 Δεκεμβρίου του 1791 σε ηλικία 35 ετών...

Ξεκινώντας τις δημόσιες εμφανίσεις του από την τρυφερή ηλικία των 6 ετών, η πρωτόγνωρη αυτή ιδιοφυΐα της μουσικής μπορούσε να παίξει πάμπολλα όργανα και να συνθέσει ακόμα περισσότερα: από σονάτες και συμφωνίες μέχρι κονσέρτα και όπερες.

Ως ένας από τους παραγωγικότερους και εμβληματικότερους μουσουργούς όλων των εποχών, ο Αυστριακός απογείωσε τον βιεννέζικο κλασικισμό σφραγίζοντας με τις ουράνιες μελωδίες του τη μουσική δωματίου, τη συμφωνική και την εκκλησιαστική μουσική, αφήνοντας παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα περισσότερα από 600 αριστουργηματικά έργα.

Ο Μότσαρτ έβλεπε πάντα τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των συναισθημάτων του και αυτά ακριβώς επιστράτευσε ως κύρια πηγή της δημιουργίας του. Λέγεται συχνά πως κανείς άλλος δεν κατάφερε να αγκαλιάσει τη μουσική τόσο ολόπλευρα όπως ο Μότσαρτ, κανένας δεν μπόρεσε να την απογειώσει στην τελειότητα αλλά και την έκταση της αυστριακής μεγαλοφυΐας.

Η χάρη και η κομψότητα της μουσικής του, αλλά και οι καινοτομίες που εισήγαγε στη σύνθεση, έκαναν τους συγχρόνους του να διαμαρτύρονται για το πολύπλοκο και εξαιρετικά εξεζητημένο ύφος των δημιουργιών του, κάτι που αποδεικνύει το νεωτεριστικό και κομμάτι ασυνήθιστο στη μουσική του.

Ως άνθρωπος της εποχής του και άνθρωπος παθιασμένος καθώς ήταν, ακολούθησε με τις συνθέσεις του την επανάσταση των κοινωνικών φρονημάτων και των αντιλήψεων που σημάδεψαν τον καιρό του, διαφυλάσσοντας σταθερά την προσωπική του ελευθερία. Κι αν σε όλους τους καλλιτέχνες αντανακλάται λίγο-πολύ η προσωπική ζωή στο έργο τους, ο Μότσαρτ μετέτρεψε την τέχνη του σε διαυγές απεικόνισμα της προσωπικότητας και των ιδανικών του.

Μεγαλύτερος από την εποχή του και ενδεχομένως από κάθε εποχή, ο θρύλος του γιγαντώθηκε με τον πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 35 ετών και τα σενάρια για τον χαμό του. Μέχρι σήμερα, γιατροί, ιστορικοί, μουσικολόγοι, ερευνητές, δημοσιογράφοι και μελετητές έχουν εικάσει 118 αιτίες θανάτου, συντελώντας στη διαχρονική παραφροσύνη για το πώς πέθανε ο Μότσαρτ.

Δηλητηριάστηκε τελικά από τον σφοδρό αντίπαλό του, τον συνθέτη Αντόνιο Σαλιέρι; Πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια, ρευματικό πυρετό ή παρασιτική μόλυνση; Οι 136 ιστορικές αναφορές που σχετίζονται με τον θάνατο του κορυφαίου συνθέτη αντί να ξεδιαλύνουν το μυστήριο, το γιγαντώνουν…

Παύλος Σιδηρόπουλος: Ο πρίγκιπας της ελληνικής ροκ

O Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα.

Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της ποιήτριας Έλλης Αλεξίου.

Ως παιδί, δεν σπούδασε μουσική - παρόλο που το ταλέντο του είχε φανεί από πολύ νωρίς - διότι δεν το θέλησε ο πατέρας του. Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να ακούει κυρίως ροκ εντ ρολ.

Η μουσική του πορεία ξεκίνησε το 1970 στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζε μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.

Εκεί, γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιούργησαν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας».
Στη συνέχεια, κατέβηκαν στην Αθήνα και μέσα στη διετία 1970-71 ηχογράφησαν για τη δισκογραφική εταιρεία Lyra τον πρώτο τους μικρό δίσκο 45 στροφών, με τα τραγούδια «Ξέσπασμα» και «Ο κόσμος τους». Επιπλέον, συμμετείχαν στη ζωντανή ηχογράφηση «Ζωντανοί στο Κύτταρο» με τα κομμάτια τους «Απογοήτευση» και «Ο γέρο-Μαθιός».

«Στην Κ.»

Το 1972 ενσωματώθηκαν στη ροκ μπάντα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας ήταν ένας δίσκος που, μεταξύ άλλων, περιλάμβανε το γνωστό τραγούδι «Ο Ντάμης ο ληστής», το οποίο, εξαιτίας του φόβου της λογοκρισίας, μετονομάστηκε σε «Ο Ντάμης ο Σκληρός».
Εν μέσω δικτατορίας, το σχήμα διαλύθηκε και τα «Μπουρμπούλια» ακολούθησαν τον Διονύση Σαββόπουλο.

Από το 1974 έως το 1976, ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Μετά τις πρώτες πρόβες, ο ίδιος είχε αναφέρει: «O Μαρκόπουλος σχεδόν απαγόρεψε στον οποιονδήποτε φίλο του να με πλησιάσει. Με σύστηνε πάντα με χαμόγελο ως "ο ροκ επικίνδυνος τρόπος ζωής", αλλά φαίνεται ότι ασκούσα κάποια έλξη πάνω του γι' αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής». Συμμετείχε ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του Μαρκόπουλου: «Θεσσαλικός κύκλος», «Μετανάστες» και «Οροπέδιο».

«Θα σπάσω κούπες»: Η ιστορία του τραγουδιού με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο ρόλος του Νίκου Παπάζογλου & μια αξέχαστη βραδιά τη δεκαετία του 1980

«Θα σπάσω κούπες»: Η ιστορία του τραγουδιού με την Ελευθερία Αρβανιτάκη,... Vintage θέματα και άλλα

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ σήμερα

Μπράβο ρε Θοδωρή είσαι λεβέντης, όχι μόνο για αυτά που πιστεύεις,

 αλλά επειδή τα λες ελεύθερα και χωρίς να περιμένεις πρώτα τους άλλους, Κατρίνης κτ.λ.

 

Για τον δήμαρχο τα λέμε παραπάνω για ΟΛΑ

Ο Κοροβέσης ικανοποιήθηκε στο έπακρο. Αυτό έλειπε να διαφοροποιηθεί.  Κρατά τη σημαία της δεξιάς [μήπως άκρας;] ψηλά - ψηλά, μπας και κερδίσει κανά πόντο. Αλλά έχει πέσει στη βράχο  Ζαχαραία..  

Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΑΡΞΙΣΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΏΝ

 

"ΕΠΟΧΗ"
 Όταν τον επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας στηρίζουν με ενθουσιαμό οι πρώην πρόεδροι της Βολιβίας και της Ουρουγουάης Έβο Μοράλες και Πέπε Μουχίκα, οι διακεκριμένοι ιερείς και θεολόγοι της Απελευθέρωσης Λεονάρντο Μποφ (Βραζιλία) και Γκουστάβο Γκουτιέρες (Περού), ο Μπέρνι Σάντερς και η Λουτσιάνα Καστελίνα, ενώ τον μισούν ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Ματέο Σαλβίνι, η Μαρίν Λεπέν, αλλά και ορισμένοι δημοσιογράφοι κυρίαρχων ΜΜΕ ταγμένοι στην ιδεολογική στήριξη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και των χρηματαγορών, είναι φανερό ότι ο πάπας Φραγκίσκος, κατά κόσμον Χόρχε Μπεργκόλιο, είναι μια διεθνής προοδευτική προσωπικότητα μεγάλης εμβέλειας. Ανάμεσα στις πολλές παρεμβάσεις του, που αφορούν κυρίως αλλά όχι μόνο το μεταναστευτικό, την κλιματική αλλαγή και την οικονομία, θα ήθελα να επισημάνω την εκ μέρους του ενίσχυση της προσπάθειας δημιουργίας ενός μόνιμου φόρουμ διαλόγου μεταξύ αριστερών και καθολικών. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ένας τέτοιος διάλογος άρχισε αμέσως μετά την συνάντηση του πάπα, τον Σεπτέμβριο του 2014 στο Βατικανό, με τον Αλέξη Τσίπρα, τον Βάλτερ Μπαϊερ, συντονιστή του ευρωπαϊκού δικτύου transform!, και τον Φραντς Κονρέιφ, ηγετικό στέλεχος του καθολικού κινήματος των Φοκολάρι. Ήταν η πρώτη φορά που ένας ηγέτης αριστερού κόμματος, ο οποίος δεν εκπροσωπούσε θεσμικά μια χώρα, γινόταν δεκτός στην Αγία Έδρα μετά από πρόσκληση του ποντίφικα. Συμμετέχοντας στην προετοιμασία αυτής της συνάντησης, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω με πόσο πάθος αγωνίστηκαν για την πραγματοποίηση και την επιτυχία της οι υποστηρικτές του πάπα στην Αυστρία και την Ιταλία. Ο πρώτος σταθμός του διαλόγου ήταν η οργάνωση ενός θερινού σχολείου στην Σύρο, τον Σεπτέμβριο του 2018, το οποίο παρακολούθησε ένας μεγάλος αριθμός χριστιανών και αριστερών νέων από διάφορες χώρες. Στη συγκεκριμένη προσπάαθεια συμβάλλει από το 2018 μέχρι σήμερα και το ετήσιο αγγλόφωνο περιοδικό του transform!, στο οποίο υπάρχει μόνιμο κεφάλαιο με τίτλο «Διάλογος χριστιανών-μαρξιστών», που φιλοξενεί άρθρα σημαντικών διανοουμένων των δύο πλευρών, καταβάλλοντας προσπάθεια για συνεργασία όχι μόνο με καθολικούς, αλλά και με ορθόδοξους και προτεστάντες διανοούμενους. Με την ευκαιρία της επίσκεψης του πάπα Φραγκίσκου στην Ελλάδα, δημοσιεύουμε σήμερα μικρά αποσπάσματα από τρία άρθρα που έχουν δημοσιευτεί εκεί, τα οποία αναφέρονται τόσο στον ίδιο και τις απόψεις του, όσο και στον διάλογο μεταξύ πιστών και αριστερών. Τα κείμενα έχουν συγγράψει ο γαλλο-βραζιλιάνος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Μικαέλ Λεβί, η Λουτσιάνα Καστελίνα, ιστορική φυσιογνωμία της ιταλικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς, και ο γερμανός μαρξιστής Καρλ-Χέλμουτ Λέχνερ,  πρώην λουθηριανός πάστορας, ο οποίος εγκατέλειψε την Εκκλησία το 1973, στη συνέχεια υπήρξε μέλος της Λίγκας Κομμουνιστών της Δυτικής Γερμανίας (BWK) και σήμερα του Die Linke.

 Χ.Γο. 

Ο πάπας Φραγκίσκος

και ο διάλογος χριστιανών-μαρξιστών

 

Του Μικαέλ Λεβί 

 

Ο Μπεργκόλιο δεν είναι μαρξιστής και η λέξη «καπιταλισμός» δεν υπάρχει στις εγκυκλίους του. Αλλά είναι απολύτως σαφές ότι θεωρεί πως τα οικολογικά προβλήματα της εποχής μας είναι αποτέλεσμα «του μηχανισμού της σημερινής παγκοσμιοποιημένης οικονομίας», «ενός στρεβλά δομημένου παγκόσμιου συστήματος εμπορικών σχέσεων και ιδιοκτησίας». 

Ο ΠΑΠΠΑΣ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

 

* Το πρωτότυπο κείμενο με τον τίτλο “Pope Francis and the Opening of a Christian-Marxist Dialogue” [Ο πάπας Φραγκίσκος και η έναρξη ενός διαλόγου χριστιανών-μαρξιστών] δημοσιεύτηκε στο ετήσιο περιοδικό του transform!, 2018, σελ. 277-280. 

Της Λουτσιάνα Καστελίνα  

Στη δεύτερη Παγκόσμια Συνάντηση Λαϊκών Κινημάτων, που έγινε στην Βολιβία το 2015, ο πρόεδρος Έβο Μοράλες έδωσε στον πάπα Φραγκίσκο ένα μεταλλικό σφυροδρέπανο που επάνω του υπήρχε ο εσταυρωμένος Χριστός. Διαβάζοντας τον παπικό λόγο στην τρίτη Συνάντηση των Λαϊκών Κινημάτων που έγινε στη Ρώμη το 2016, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτός ο περίεργος σταυρός έγινε το νέο σύμβολο της εξουσίας του Μπεργκόλιο.  

Λέω «θα μπορούσε», γιατί ξέρω ότι σ’ αυτά τα πράγματα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί/ες. Όμως, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι με τον Φραγκίσκο στη θέση του ποντίφικα έγινε μια μεγάλη στροφή στην πολιτική του Βατικανού. 

    Κάτι ανάλογο είχε συμβεί στη θητεία του εξαιρετικού προκατόχου του Ιωάννη του 23ου, με τη σύγκληση από αυτόν, το 1962, της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού, οι αποφάσεις της οποίας αγνοήθηκαν από τους επόμενους ποντίφικες. Αλλά το ποιοτικό άλμα του λόγου του Μπεργκόλιο, ιδιαίτερα στις συναντήσεις του με τα κινήματα, είναι πράγματι εντυπωσιακό. Όχι μόνο για τη ρητή καταγγελία τού καπιταλισμού, που δεν τον ονοματίζει έτσι αλλά είναι σαφές ότι αυτόν εννοεί («αυτή η άδικη δομή», στην οποία κυριαρχεί η «πρωτοκαθεδρία του χρήματος», «που είναι η αιτία όλων των αποκλεισμών», «μετατρέπει τους ανθρώπους σε σκλάβους, τους κλέβει την ελευθερία», και «εξιδανικεύει την απεριόριστη πρόοδο»). Η μεγάλη καινοτομία είναι ότι ο πάπας απευθύνεται σ’ αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση, στα θύματα του συστήματος, προτρέποντάς τους να μην παρακολουθούν την κατάσταση «με σταυρωμένα χέρια», αλλά να «περάσουν από τη φάση της αντίστασης σ’ αυτήν της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας, από τον κοινωνικό στον εκλογικό αγώνα»-όπως αναγράφεται στο τελικό κείμενο της συνάντησης της Ρώμης. Με δυο λόγια, τους ζητά να περάσουν από την αλληλεγγύη στον αγώνα, από την φιλανθρωπία στην πολιτική. 

   

Αυτή η παραίνεση του πάπα Μπεργκόλιο αντιμετωπίστηκε με σαρκαστική περιφρόνηση από τον ιταλικό Τύπο –«Ο πάπας Φραγκίσκος ευλογεί τα κοινωνικά κέντρα» (στα οποία κυριαρχεί η άκρα Αριστερά), «οι Ζαπατίστας, οι μαρξιστές και οι αγανακτισμένοι γίνονται δεκτοί από τον πάπα» – αυτά είναι μερικά από τα πρωτοσέλιδα των μεγαλύτερων εφημερίδων που βρίσκονται κοντά στα κέντρα εξουσίας.  

Μέσα από μια παπική διακήρυξη περί ιδιοκτησίας

  Του Καρλ-Χέλμουτ Λέχνερ

 

 Προκειμένου να διερευνήσουμε τη δυνατότητα της κοσμικής χειραφετητικής πράξης να «συνδεθεί» με τις διακηρύξεις της Καθολικής Εκκλησίας πρέπει πρώτα να διαβάσουμε τις νέες ιδέες που υπάρχουν στην εγκύκλιο του πάπα Φραγκίσκου «Fratelli tutti» (Όλοι αδέλφια) της 3ης Οκτώβρη 2020. Μία από αυτές αφορά την άποψη του πάπα ότι το ζήτημα της ιδιοκτησίας δεν είναι απόλυτο. Στην παράγραφο 120 του κεφαλαίου της εγκυκλίου με τίτλο «Επανεξετάζοντας τον κοινωνικό ρόλο της ιδιοκτησίας» αναγράφονται τα εξής:

Από την πλευρά μου, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι «η χριστιανική παράδοση ποτέ δεν θεώρησε ότι το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία είναι απόλυτο ή απαραβίαστο…». Η αρχή της κοινής χρήσης των αγαθών της δημιουργίας  είναι η «πρώτη αρχή του συνόλου της ηθικής και κοινωνικής τάξης»∙ είναι ένα φυσικό και εγγενές δικαίωμα που έχει προτεραιότητα έναντι των άλλων […] Αυτό έχει συγκεκριμένες συνέπειες που πρέπει να αντικατοπτρίζονται στη λειτουργία της κοινωνίας.  

 Τη σημασία που είχαν αυτά τα λόγια τήν κατάλαβαν πολύ καλά οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι στις 11 Οκτωβρίου 2020, λίγο μετά τη δημοσίευση της εγκυκλίου, η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung κυκλοφόρησε με το εξής πρωτοσέλιδο: «Να φύγουμε από την Εκκλησία; Η κριτική του πάπα στον καπιταλισμό θα ήταν ένας σοβαρός λόγος για να το κάνουμε αυτό!». Για πρώτη φορά μια παπική διακήρυξη έκανε σαφές ότι δεν υποστηρίζει πλέον τη δαιμονοποίηση της σοσιαλιστικής θέσης για την ιδιωτική ιδιοκτησία. 

   Ο πάπας βλέπει τη δράση κατά της φτώχειας, που επίσης περιλαμβάνεται στην εγκύκλιο, όχι ως ατομική πράξη παροχής βοήθειας, αλλά κυρίως ως κοινωνικό και πολιτικό καθήκον – κάτι που πιθανώς προκάλεσε και την προαναφερθείσα κριτική των καπιταλιστικών κύκλων. Εκφράζοντας αυτήν την άποψη, επιδοκιμάζει τη δραστηριότητα που ασκούν σε όλο τον κόσμο τα χριστιανικά απελευθερωτικά κινήματα, την οποία είχαν καταγγείλει απερίφραστα οι προκάτοχοί του. Προχωρά μάλιστα ακόμα περισσότερο, υποστηρίζοντας με τρόπο που δεν έχει ακουστεί ποτέ μέχρι σήμερα από τον επικεφαλής της ιεραρχίας της Εκκλησίας ότι:  

  Σε ορισμένες κλειστές και μονόχρωμες οικονομικές προσεγγίσεις φαίνεται να μην υπάρχει χώρος για λαϊκά κινήματα που ενώνουν τους άνεργους, τους προσωρινούς και τους άτυπους εργαζόμενους, και πολλούς άλλους που δεν εντάσσονται εύκολα στις υπάρχουσες δομές.

Πάτρα-Πύργος: Ο αιματοβαμμένος δρόμος χριστουγεννιάτικο δώρο στους μεγαλοεργολάβους της Ολυμπίας Οδού

Χτες δημοσιεύτηκε Στην "ΕΠΟΧΗ" 

&  προχτές στην "ΠΡΩΙΝΗ"   

A Y T H   E I N A Ι   Η   Α Λ Η Θ Ε Ι Α

    Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη χωρίς αμφιβολία έχει αποδείξει ότι δεν έχει καβούρια στις τσέπες όταν ξοδεύει δημόσιο χρήμα προς όφελος των λίγων και εκλεκτών της ευνοούμενων.

   Μια από τις πρώτες πολιτικές της πράξεις ήταν να σταματήσει τις εργασίες σε μεγάλα έργα υποδομών που εκτελούνταν, όπως το μετρό Θεσσαλονίκης, ο Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης και η Πατρών-Πύργου, με σκοπό να τροποποιήσει τις μελέτες και να τα συνεχίσει με αυξημένο κόστος κατασκευής. Το αποτέλεσμα είναι ευνόητο: το ελληνικό δημόσιο ζημιώνεται, οι μεγάλοι όμιλοι των κατασκευαστών ωφελούνται οικονομικά και τα έργα παρουσιάζονται ως κυβερνητικά επιτεύγματα. 

   Η Ηλεία είναι ένας τόπος χαρισματικός με πολλά φυσικά πλεονεκτήματα που δεν έχουν αξιοποιηθεί όσο πρέπει, ώστε ο νομός να ξεκολλήσει από τις θέσεις των ουραγών στην ανάπτυξη της χώρας. Ένα έργο πνοής, που αποτελεί διαχρονικό και δίκαιο αίτημα των κατοίκων του, είναι η κατασκευή ενός σύγχρονου και ασφαλούς αυτοκινητόδρομου που θα προστατεύει ζωές και θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής, συμπεριλαμβανομένων και των δύο Ιονίων νησιών (Κεφαλονιά-Ζάκυνθος) που εξυπηρετούνται μέσω του λιμανιού της Κυλλήνης. Η περιπέτεια του έργου είναι λίγο-πολύ γνωστή. Αρχικά είχε ενταχτεί στην παραχώρηση της Ολυμπίας Οδού, το 2013 απεντάχτηκε μαζί με το υπόλοιπο τμήμα που κατέληγε στην Τσακώνα και το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά έκανε προκήρυξη χωρίς εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, βασισμένη σε αναξιόπιστη μελέτη από τους ίδιους τους κατασκευαστές της Ολυμπίας Οδού. Τελικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με υπουργό τον Χρήστο Σπίρτζη κατάφερε μετά από προσπάθειες 20 μηνών να πάρει έγκριση και χρηματοδότηση 293 εκ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το έργο κατανεμήθηκε (δεν κατατμήθηκε όπως κακώς λέγεται) σε 8 εργολαβίες και θα ολοκληρωνόταν το 2022 χωρίς διόδια για τους χρήστες του. 

    Ο Υπουργός Υποδομών Κ. Καραμανλής με βασική επιχειρηματολογία ότι το έργο κινδυνεύει να μην ολοκληρωθεί επειδή κατασκευάζεται με 8 εργολαβίες, απένταξε τους εργολάβους που εκτελούσαν το έργο

, με παχυλές αποζημιώσεις και με άλλες τέτοιες από τυχόν δικαστικές προσφυγές. Και αυτά χωρίς να υπολογίσουμε τους επιπλέον νεκρούς και τραυματίες και τη συνεχιζόμενη οικονομική δυσπραγία του Νομού. πανδημίας η ΕΕ βάζει νερό στο κρασί της και για ζητήματα έντονης παραβίασης του ανταγωνισμού) και ενέκρινε την κατασκευή του με δαπάνες του δημοσίου 216 εκ. ευρώ και συμμετοχή του παραχωρησιούχου με 114 εκατομμύρια. Επιπλέον, μετά την παράδοση του έργου παρατείνεται η εκμετάλλευση των διοδίων από τους παραχωρησιούχους με 3 πρόσθετα χρόνια οικονομικής επιβάρυνσης των διερχομένων. Φυσικά δεν συμβαίνει για πρώτη φορά το κόστος κατασκευής ενός οδικού έργου στην χώρα μας να αυξάνεται σημαντικά. Σε έκθεση-κόλαφο του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου το Μάρτιο του 2018 αναφέρεται ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι επιβαρύνθηκαν με 1,2 δις ευρώ επιπλέον για την κατασκευή 3 αυτοκινητόδρομων, λόγω καθυστερήσεων και τροποποιήσεων των συμβάσεων. Ειδικά για την Ολυμπία Οδό σημειώθηκε περικοπή της έκτασης του έργου κατά 45% (απεντάχτηκε το τμήμα Πάτρα-Πύργος-Τσακώνα) και εκτόξευση του κόστους ανά χιλιόμετρο κατά 69%. Τα προαναφερόμενα έργα κατασκευάζονταν την περίοδο 2000- 2014, τότε που δεν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εκτός από άδεια ταμεία παρέλαβε και έργα βαλτωμένα, με ποινές, πρόστιμα και αποζημιώσεις να σοβούν σε περίπτωση που δεν θα ολοκληρώνονταν έγκαιρα. Όμως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κατάφερε να τα τελειώσει στην ώρα τους και ταυτόχρονα να πετύχει εξοικονόμηση 700 περίπου εκ. ευρώ για τα δημόσια ταμεία. Στον αντίποδα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για σεβασμό στο δημόσιο χρήμα και χρηστή διαχείριση, η σημερινή κυβέρνηση δεν φείδεται δαπανών ιδιαίτερα όταν αυτές κατευθύνονται στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. 

     Εμείς, εδώ στην Ηλεία, ευχόμαστε αυτή την φορά τα χρονοδιαγράμματα για την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου να τηρηθούν και να μην μετατεθούν όπως έχει γίνει πάρα πολλές φορές δια στόματος Πρωθυπουργού και αρμόδιου Υπουργού. Θα χαιρετίσουμε την επανέναρξη των εργασιών και την ολοκλήρωση του έργου, αισθανόμενοι όμως άλλη μια μεγάλη αδικία να συντελείται από αυτήν την κυβέρνηση εις βάρος μας, ότι δηλαδή ένας από τους φτωχότερους νομούς της χώρας θα έχει χάσει οριστικά την δυνατότητα να αποκτήσει ένα σημαντικότατο έργο υποδομής με δημόσιο χαρακτήρα και πολύ χαμηλότερο κόστος κατασκευής. 

     Και σε αυτό ακριβώς το σημείο ίσως θα μπορούσαμε να καταλογίσουμε τις μόνες ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν επίσπευσε την εγκατάσταση των εργολάβων, ώστε η πρόοδος των εκτελεσθέντων εργασιών να λειτουργούσε πιθανόν αποτρεπτικά στην σημερινή ζημιογόνο για το δημόσιο συμφέρον εξέλιξη.

Γιώργος Σαϊτάς

Μέλος ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ηλείας

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΡΩΙΝΗ" [Ασχολίαστα εκτός από τον Αρφάνη]

 Α       Σήμερα  

     1.    

     2.

    3.

Β        Χτες

1.   

2.  

 

ΤΑ ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ

 Είναι από το βιβλίο μου "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ"

      Ένα από τα πιο αγαπημένα και πιο πανάρχαια παιχνίδια ήταν τα "πεντόβολα", με παράδοση αρκετών αιώνων με την ίδια χαρά και χάρη. Αλλού το καλούσαν γιούλια, πεντγιούλια, χαλίκια. Στην αρχαιότητα δε είχε το όνομα πέντε λίθοι. Το έπαιζαν σε όλο τον κόσμο με τη διαφορά ότι σε πολλά κράτη αντί για πετρούλες χρησιμοποιούσαν τους αστραγάλους των ζώων, τα κότσια. Τα έπαιζαν δυο παιδιά, κυρίως κορίτσια, ηλικίας 7, 8 μέχρι 13 ετών και καμιά φορά και μικρότερα ή μεγαλύτερα. Συνήθως τα έπαιζαν στην αυλή του σπιτιού αλλά καλός τόπος ήταν και το παραγώνι επάνω σε μια βελέντζα. Εδώ μονομαχούσαν δύο αδέλφια ή δυο γειτονοπούλες. Όμως οι καλύτερες συνθήκες για το παιχνίδι ήταν απευθείας στο χώμα, στο έδαφος. Παιζόταν σε μια σταλιά χώρο και τα μόνα απαραίτητα ήταν τα πεντόβολα. Πέντε στρουμπουλές πετρούλες μεγέθους μικρού κάστανου. Τα κορίτσια ειδικά που έπαιζαν καθημερινώς, είχαν ανά δύο τα δικά τους πεντόβολα και τόσο πολύ τα αγαπούσαν που τα πρόσεχαν σαν τα μάτια τους. Τα μέρη που έβρισκαν ωραία πεντόβολα ήσαν οι ποταμιές και οι ακρογιαλιές με τα χαλίκια και τα βότσαλα κάθε μεγέθους. Το παιχνίδι προϋπόθετε ότι και τα δυο κορίτσια θα κάτσουν καταγής, το ένα παιδί απέναντι στο άλλο

Τρόπος παιχνιδιού

 Πρώτα γινόταν επιλογή, ποια θα παίξει πρώτη. Το “έδειχναν” με ένα λάχνισμα όπως το “πι πο ντό” ή το “α μπε μπα μπλομ” ή με τα ίδια τα πεντόβολα, ποιο κορίτσι θα κρατήσει περισσότερα στην αναποδογυρισμένη παλάμη. Το παιχνίδι είχε πέντε φάσεις που ήταν κοινές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Μιούλα, διούλα, τριούλα, τετρούλα. Σε άλλες περιοχές είχε και άλλες φάσεις, όπως την καμάρα, την καρδούλα και τον ψήτη. Σε όλες τις φάσεις, εκτός από την τελευταία, τα κορίτσια έριχναν με μαλακό και επιδέξιο τρόπο τα πεντόβολα στον μεταξύ τους χώρο. 

   Μετά, στη μιούλα, η πρώτη παίκτρια πετούσε ένα πεντόβολο στον αέρα και μέχρι να το πιάσει πάλι, έπρεπε με το ίδιο χέρι να πιάσει στη χούφτα της ένα άλλο από τα κάτω. Με τον ίδιο τρόπο συνέχιζε, μέχρι να τα πιάσει και τα τέσσερα. 

   Στη διούλα, καθ’ όμοιο τρόπο, έπρεπε να πιάσει από κάτω δύο, δύο και ένα, στην τριούλα τρία και ένα και στην τετρούλα όλα με μια κίνηση. 

   Στην καμάρα ή αλλιώς γέφυρα μετά από το άπλωμα των πεντόβολων στο χώμα σε ένα καλό σημείο η παίκτρια σχημάτιζε με τα δάκτυλα του ζερβού χεριού της, μια γεφυρούλα. Από τη μια ο αντίχειρας και από την άλλη ο δείκτης με το μεσαίο καβάλα, τα δε άλλα δάκτυλα λυγισμένα και μαζεμένα στην παλάμη. Στη συνέχεια με το καλό της χέρι διάλεγε ένα πεντόβολο από τα πέντε –ίσως το πιο απομακρυσμένο– και το πετούσε στον αέρα. Πριν πέσει και το πιάσει προσπαθούσε να χτυπήσει με τα ακροδάκτυλα του ίδιου χεριού τα υπόλοιπα πεντόβολα και να τα περάσει, ένα κάθε φορά και με μια κίνηση, κάτω από τη γεφυρούλα. Όταν τελικά κατάφερνε και περνούσε και τα τέσσερα πεντόβολα, η άλλη παίχτρια είχε το δικαίωμα να δοκιμάσει το ρόλο του κλέφτη. Δηλαδή, όριζε ένα πεντόβολο που δεν είχε απομακρυνθεί πολύ από τη γέφυρα και βρισκόταν κοντά στα δάκτυλα. Έπαιρνε ένα άλλο και το πετούσε ψηλά. Οπότε εάν κατόρθωνε με το ίδιο χέρι και άρπαζε το συγκεκριμένο πεντόβολο περνώντας το χέρι κάτω από τη γεφυρούλα και αμέσως μετά έπιανε το άλλο στον αέρα, τότε κέρδιζε και συνέχιζε να παίζει αυτή. Στην καρδούλα η άλλη φίλη έβαζε τις δυο παλάμες των χεριών κάτω στο έδαφος δίπλα-δίπλα ανοιχτές και σχημάτιζε μια καρδιά. Ο αντίχειρας να είναι ανοιχτός τεντωμένος και τα άλλα τέσσερα δάκτυλα τεντωμένα και κολλητά. Συνάμα οι άκρες των δυο αντίχειρων και αυτές των δεικτών να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους. Η πρώτη παίκτρια πετούσε στον αέρα ένα πεντόβολο και προσπαθούσε ένα-ένα τα υπόλοιπα να τα τοποθετήσει μέσα στην καρδούλα. Στην τελευταία φάση έριχνε μαλακά όλα τα πεντόβολα στον αέρα, αναποδογύριζε την παλάμη και έπρεπε αυτά να πέσουν και τα πέντε επάνω στην ανάποδη παλάμη. Σε μια παραλλαγή αντί της μιας παλάμης έβαζαν κολλητά και τις δύο. Στη συνέχεια η συμπαίκτρια τής έλεγε ποιο έπρεπε να ρίξει χωρίς να πέσουν τα άλλα. Με αυτό τον τρόπο έριχνε τα τέσσερα και το τελευταίο το πετούσε ψηλά και πάλι το έπιανε Το τελευταίο πεντόβολο που ήταν και το επιστέγασμα της νίκης το φώναζαν ο ψήτης.

     Στα πεντόβολα εκτός από τον συνδυασμό της ακρίβειας και της ταχύτητας, έπρεπε να έχεις και μεγάλη επιδεξιότητα στον τρόπο που τα σκορπούσες καταγής διότι πολλάκις οι καλές παίκτριες έβαζαν όρους, ώστε σε καμία κίνηση όταν μάζευες ένα ή περισσότερα πεντόβολα από κάτω να μην μετακινείς το άλλο. Ή μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, με μια κίνηση, σε μια χούφτα να μαζέψεις τέσσερα πεντόβολα. Φαντάζεστε να είναι σκορπισμένα το ένα εδώ, το άλλο εκεί και το άλλο παραπέρα. Ή το άλλο, στη τελευταία φάση να ρίξεις τα πεντόβολα έτσι που να πέσουν και τα πέντε στην ανάποδη παλάμη και μάλιστα σε όλα τα δάκτυλα για να μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Επίσης είχε μεγάλη σημασία και πού έστηνες την καμάρα. . Γενικώς τα πεντόβολα είναι ένα ωραίο παιχνίδι ακόμη και για τα... μεγάλα παιδιά όλου του κόσμου.

 Ιδού πλέον και το σχετικό βίντεο, λίγο διαφορετικό:

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΕΦΕΡΗ

Από Ελένη Κωνσταντινίδου 

    Είναι από το Ημερολόγιο του Γ. Σεφέρη, που ως διπλωμάτης είχε ακολουθήσει την "Κυβέρνηση" στη Μέση Ανατολή. Όσο κι αν έχουν μιαν αναμενόμενη μερικότητα και μεροληψία, είναι πολύ χρήσιμα:

         Περιστατικό 1ο : 

                                                         "Παρασκευή, 20 Μάρτη (1942)

     Τρεις αεροπόροι μας στο Jo'sburg¨έφυγαν από την Ελλάδα αρχές και μέσα Οχτώβρη... Αυτά τα παιδιά σου γεμίζουν την ψυχή. Είναι το μόνο αντίδοτο της δηλητηρίασης που παθαίνεις... δουλεύοντας με τα διάφορα οντάρια της πολιτικής.... Διηγούνται το ακόλουθο επεισόδιο: Ένας μικρός με την τάβλα, πουλάει παστέλια. Προχωρώντας βλέπει ένα σταματημένο καμιόνι φορτωμένο Άγγλους αιχμαλώτους. Τους πετάει ολόκληρο το ταψί. Ο Γερμανός φρουρός πάει να τον πιάσει. Ο μικρός στέκεται, ανοίγει το σακάκι του, τεντώνει το στήθος του και τού φωνάζει:

-Χτύπα, ρε, αν είσαι άντρας.

Γλύτωσε με μια καρπαζιά. Ένας διαβάτης που παρακολουθούσε τη σκηνή, τον φωνάζει και του δίνει ένα εκατοστάρικο. Ο μικρός απαντά:

-Κράτα, κύριος, τα λεφτά σου! Το έκανα για το κέφι μου.

                   Περιστατικό 2ο: 

                                                                "Τετάρτη, Φώτα" (1944)

"... Ο συνταγματάρχης Χ. της Πρώτης Ταξιαρχίας μιλά για τους Γερμανούς αιχμαλώτους: "Όσο και νά' λεγαν οι φαντάροι πως θα τους σφάξουν και θα τους ξεκοιλιάσουν, όταν τους φέρουν στο στρατόπεδο τους μοιράζουν ό,τι έχουν και δεν έχουν." 

Κι ένα σχόλιό του της 6ης Ιουλίου 1942: " Η Γερμανία είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και τα καμώματά της τέλεια ευρωπαϊκά, δηλαδή επιστημονικά. Μας σκοτώνουν, μας εξαρθρώνουν, μας ερημώνουν σύμφωνα με όλους τους κανόνες της επιστήμης".