Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΤΟ ΓΙΑΝ/ΡΙ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΙ ΗΓΗΤΟΡΕΣ

 Τέτοια οικτρή συμπεριφορά δεν γινόταν να μην                                                                                         την στηλιτεύσω με τα τα πιο χείριστα λόγια....

        Η εκδήλωση για την γιορτή της μάνας στο Γιαν/ρι προχτές στις 

9-5 από τον Νέο Σύλλογο Γυναικών Δήμου Ζαχάρως ήταν αφενός πολύ υπέροχη, πετυχημένη από κάθε πλευρά ] και αφετέρου ήταν πολύ τιμητική για το χωριό μας. Ομοίως και η συνέυρεση πολλών γυναικών αλλά και αρκετών ανδρών  από τα άλλα χωριά του δήμου μας.

Όμως είναι ανεξήγητη κι αδικαιολόγητη η απουσία παντελώς των ηγητόρων του χωριού μας.[1] Ούτε αρχές ούτε παραρχές, ο Πρόεδρος της κοινότητας αλλά και ο Πολιτιστικός σύλλογος. 

Όπως δε μας ενημέρωσε η Τριανταφυλλιά έστειλε σε όλους πρόσκληση. 

Κρίμα λοιπόν και πάλι κρίμα, να μην χρησιμοποιήσω τίποτα χειρότερο, ανάλογο με τη αγενέστατη πράξη. 

Όλα ήταν υπέροχα και επέλεξα να σας παρουσιάσω το βιντεάκι με το μαθητούδι να λέει το ποίημα ....φαρσί. Κι αυτό κόντρα στα στημένα αριστεία.

[1] Μπράβο στον δήμαρχο Κώστα Μητρόπουλο που παρέστι τιμώντας και το χωριο΄του που τον επέλεξε σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Το χωριό μας όμως  έχει εκλέξει και τον συγχωριανό Αντιδήμαρχο και μάλιστα του Πολιτισμού και Παιδείας, τον οποίο ,  πριν 10 χρόνια ακριβώς τον έχω χαρακτηρίσει τραμπούκο, [κλικ ΕΔΩ] για μια άθλια, νταλίδικη . Αλλά κι αυτός έλαμψε δια της απουσίας του.  Πάντως για τον Πρόεδρο έβαζα το χέρι μου στη φωτιά....και περιμένω μια εξήγηση... Πάντως είμαι σίγουρος ότι  ο δήμαρχος θα τους τραβήξει το...αυτί....   .  

Η μάνα χελιδόνα. Όλες μάνες πρέπει να είμαστε χελιδόνες!

       

Αντωνία Ζεβόλη Νταουντάκη 

Από την άνοιξη είχανε χτίσει τη φωλιά τους ένα ζευγάρι χελιδόνια κάτω από το μπαλκονάκι του πάνω ορόφου, ευθεία στο οπτικό μας πεδίο από το παράθυρο της κουζίνας. Τα

καμάρωνα κάθε μέρα και απολάμβανα τα τιτιβίσματά τους, τους έρωτές τους, τον τρόπο ζωής τους (μέχρι και συζυγικό καυγά χελιδονιών παρακολούθησα μια μέρα. Σοβαρά το λέω). Πέρασαν οι μέρες και το ζευγαράκι τεκνοποίησε μέσω πέντε αυγών. Τα ζέσταινε φιλότιμα το θηλυκό, με το αρσενικό να της κρατάει συντροφιά τιτιβίζοντας από το απέναντι κλαδί της τριανταφυλλιάς μας. Σε λίγες μέρες εμφανίστηκαν πέντε κεφαλάκια ''γουλί'', με κίτρινες μυτούλες που άνοιγαν και γίνονταν χωνιά κάθε φορά που η μαμά και ο μπαμπάς έφερναν και απόθεταν μέσα εκεί τις μυγούλες η τα κουνουπάκια που έπιαναν στον αέρα. Παράλληλα, η μάνα άρχισε να τα εκπαιδεύει, πάντα με το παράδειγμά της. Στην αρχή τους έδειξε πως να γυρίζουν το σώμα τους και να ''λερώνουν'' έξω από τη φωλιά. Γελούσα κάθε φορά που έβλεπα πέντε μικρούλια οπίσθια να κουτσουλάνε τη γλάστρα που έσπευσα να βάλω από κάτω για ευνόητους λόγους... Πέρασαν κι άλλες μέρες και τα μικρούλια άρχισαν να ''μαλιάζουν'', να βγάζουν πιό δυνατές φωνούλες, να ''λιπαίνουν'' περισσότερο τη γλάστρα και να κουνάνε τα φτεράκια τους σαν να τα δοκιμάζουν. Η άνοιξη είχε περάσει, το καλοκαίρι είχε προχωρήσει και πησίαζε η μεγάλη ώρα να τ' απλώσουν και να πετάξουν για τους δικούς τους ορίζοντες.
Μια μέρα που δούλευα βαριεστημένη, απέσπασαν την προσοχή μου δυνατά τιτιβίσματα από το ανοιχτό παράθυρο. Όχι, δεν έμοιαζαν με τα τιτιβίσματα που άκουγα άλλες φορές. Ήταν δυνατά και συνεχόμενα, σαν να σήμαιναν συναγερμό! Γύρισα και είδα μια ιδιαίτερη, συνεχή κίνηση από τη μάνα χελιδόνα. Ένα επίμονο πέταγμα γύρω από τη φωλιά και μια φωνή- παρότρυνση που έπαιρνε απόκριση από τα μικρά. Σχεδόν άρχισα να καταλαβαίνω τη γλώσσα τους, τόσο εκφραστική ήταν. Σαν εκείνη να τους φώναζε: ''Ετοιμαστείτε για το μεγάλο άλμα στο κενό''. Κι εκείνα να απαντούσαν: '' Όχιιι, δεν το κουνάμε από την ασφάλεια της φωλιάς''… Κάποια στιγμή η χελιδόνα άρχισε να κάνει πτήσεις-δρομολόγια από τη φωλιά, μέχρι το κοντινό κάγκελο του μπαλκονιού. Στεκόταν για λίγο και πάλι πίσω στη φωλιά. Ταυτόχρονα, άρχισε να σκουντάει ένα- ένα χωριστά τα μικρά της, παροτρύνοντάς τα να κάνουν το ίδιο. Ένα που φαινότανε πιό θαρραλέο, αποφάσισε να δοκιμάσει. Η χελιδόνα άφησε τ' άλλα και ασχολήθηκε μ'αυτό. Του έδειξε δύο φορές πως να φτάσει στο κάγκελο και εκείνο, με τα αδύναμα φτεράκια του να παραπαίουν, το τόλμησε. Έφτασε στο κάγκελο και στάθηκε λίγο να ξαποστάσει. Στο πρώτο του πέταγμα, πετούσε δίπλα του και η χελιδόνα. Μετά, εκείνη άρχισε να πετάει από το κοντινό μας κάγκελο στο κάγκελο του απέναντι σπιτιού, επέστρεφε και του έδειχνε να κάνει το ίδιο. Όταν το μικρό κατάφερε κι αυτό, τότε η χελιδόνα πέταξε ελεύθερα στον ουρανό, παίρνοντάς το μαζί της για το πρώτο ταξίδι. Τι θ' απογίνουν τα υπόλοιπα; σκέφτηκα. Λες να τα εγκαταλείψει; Σε λίγο την είδα να έρχεται με φόρα και να επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς σκηνικό, με τα άλλα τρία μικρά. Το τελευταίο όμως, το πέμπτο, άτολμο και φοβισμένο, αρνιόταν πεισματικά να εγκαταλείψει τη φωλιά. Πήγαινε μέχρι την άκρη, κοιτούσε κάτω, και αμέσως χωνότανε πάλι μέσα σαν να το έπιανε πανικός και ίλιγκος! Υπομονετικά η χελιδόνα ασχολήθηκε όλο το απόγευμα μαζί του. Έκανε και ξανάκανε άπειρες φορές τα δρομολόγια μέχρι το κάγκελο και μετά γύριζε φωνάζοντας τσιρ-τσίρ επίμονα, το σκούνταγε, του έδειχνε το δρόμο. Τίποτα αυτό! Ε, στο τέλος θα το εγκαταλείψει στην τύχη του,

έλεγα και το φοβόμουνα. Αντίθετα, όσο περνούσε η ώρα, τόσο πείσμωνε και σχεδόν θύμωνε η χελιδόνα. Κάποια στιγμή αγρίεψε για τα καλά. Άρχισε να βγάζει κάτι τσιρίδες που πρέπει ν’ ακουγόταν από μακριά. Μπήκε μέσα στη φωλιά και σπρώχνοντάς το, τσιμπώντας το, χτυπώντας το με τα φτερά της, το πέταξε κυριολεκτικά έξω! Εκείνο έντρομο τραμπαλίστηκε μια- δυό φορές, και μετά, αναγκαστικά, άνοιξε τα φτεράκια του κι έκανε ότι του έδειχνε η μάνα που πετούσε δίπλα του. Αρπάχτηκε από το κάγκελο του μπαλκονιού τρέμοντας αλλά ανακουφισμένο, ενώ εκείνη στάθηκε δίπλα του ήρεμη, αφήνοντάς το να ξεκουραστεί περισσότερη ώρα από τα άλλα. Το επόμενο δρομολόγιο στο απέναντι μπαλκόνι, ήταν εμφανώς πιο εύκολο και πριν σουρουπώσει, πετούσε κι αυτό στους ανοιχτούς ορίζοντες. Η χελιδόνα στάθηκε και στο δικό του πλευρό μέχρι τέλους. Το βοήθησε με επιμονή, με τρυφερότητα, αλλά και αποφασιστικότητα. Κι’ όταν χρειάστηκε, δεν δείλιασε να του δώσει το τελικό σπρώξιμο στη ζωή. Σε λίγες μέρες που θα ταξίδευαν τα χελιδόνια μαζί με το καλοκαίρι για χώρες μακρινές, θα ήταν κι αυτό μαζί τους. Δεν θα ήταν καταδικασμένο να μην επιβιώσει στο έλεος του σκληρού χειμώνα που θ’ ακολουθούσε.

[ Ο ΓΆΜΟΣ ΜΕΤΑΞΎ ΠΡΟΣΏΠΩΝ ΤΟΥ ΙΔΊΟΥ ΦΎΛΟΥ - ΑΠΌΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΊΟΥ ΑΝΘΡΩΠΊΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΆΤΩΝ ΣΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΎΡΓΟ - ΓΑΛΛΊΑ

       Ομόφωνα, το Παγκόσμιο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαπίστωσε, κατά λέξη, ότι δεν υπάρχει δικαίωμα στο γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου". Οι 47 δικαστές από τις 47 χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης, που είναι μέλη της Ολομέλειας του Δικαστηρίου του Στρασβούργου (το σημαντικότερο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο), δημοσίευσαν μια δήλωση μεγάλης σημασίας, η οποία παραδόξως αποσιωπήθηκε από την πρόοδο της πληροφόρησης και το πεδίο επιρροής της. Στην πραγματικότητα, και οι 47 δικαστές ενέκριναν ομόφωνα την απόφαση ότι "δεν υπάρχει δικαίωμα στο γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Η πρόταση βασίστηκε

σε μια πληθώρα φιλοσοφικών και ανθρωπολογικών εκτιμήσεων που βασίζονται στη φυσική τάξη, στην κοινή λογική, σε επιστημονικές εκθέσεις και, φυσικά, στο θετικό δίκαιο. Στην τελευταία περίπτωση, ειδικότερα, η απόφαση βασίστηκε στο άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτό ισοδυναμεί επίσης με τα ψηφίσματα των συνθηκών που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδίως τα άρθρα 17 του νόμου P San José και 23 του Διεθνούς Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Σε αυτά τα ιστορικά ψηφίσματα, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι η έννοια της οικογένειας περιλαμβάνει όχι μόνο "την παραδοσιακή έννοια του γάμου, δηλαδή την ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας", αλλά και ότι δεν θα πρέπει να επιβάλλεται στις κυβερνήσεις "η υποχρέωση να ανοίξουν το γάμο σε άτομα του ίδιου φύλου".

Όσον αφορά την αρχή της απαγόρευσης των διακρίσεων, το Δικαστήριο πρόσθεσε επίσης ότι δεν υπάρχει διάκριση, αφού "τα κράτη είναι ελεύθερα να επιφυλάξουν το γάμο μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια". 

🛑 *Είναι σημαντικό και απολύτως απαραίτητο να διαδοθούν αυτού του είδους οι ειδήσεις, διότι οι κυβερνήσεις και οι υποστηρικτές των ομοφυλοφιλικών λόμπι δεν θέλουν να το γνωρίζει ο κόσμος.* Βοηθήστε να διαδοθεί αυτή η απόφαση! Προφανώς, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ενδιαφέρονται για τη δημοσιοποίηση αυτής της πληροφορίας:

http://www.medias-presse.info/la-cour-europeenne-des-droits-de-lhomme-confirme-a-lunanimite-labsence-de-droit-au-mariage-homosexual/56049/

ΝΕΑ γενικώς

 

 

ΤΟ ΔΩΡΟ: η ''ΠΡΩΙΝΗ" ολόκληρη

 https://mail.google.com/mail/u/0?ui=2&ik=7858901ccc&attid=0.1&permmsgid=msg-f:1831573829716288605&th=196b0eb1ac24245d&view=att&disp=inline&realattid=f_mafmwri20&zw

ΚΑΛΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ......ειδικά τα άρθρα:

•  "Δήμος Ζαχάρως Σε πιλοτική λειτουργία ένα νέο, καινοτόμο σύστημα καταγραφής αιτημάτων" σελ.8
• "Τι συµβαίνει µε τον Καϊάφα;" Του φίλου Κώστα Διαμαντόπουλου- περιφερειακού συμβούλου και συνάμα γαμπρού στο χωριό μας!

ΑΧ ΡΕ ΜΑΝΑ ΜΑΝΑ, ΌΣΟ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ!!!

 

Αυτό το πλεχτό πλόβερ με τα σχέδια και το γιακά είναι το καλύτερο μου.
Το έχει πλέξει η μάνα μου  πριν 55 χρόνια!!!

Κάθε Πέμπτη είχε πλύσιμο ένα σωρό ρούχα κι από πάνου έλουζε και νας με σαπούνι πλάκα κι αλισίβα. Και μάλιστα τρεις φορές υποχρεωτικά για να μην πεθάνει η γυναίκα μας.
Πω..πω ακόμα θυμάμαι πως με έτσουζαν τα μάτια.... 

Κοπελούδα 18 χρονών αγαπήθηκε με τον πατέρα μου
και πήγε σε ένα σπίτι με άλλα εφτά  τσορομπίλια!!!

΄Το 1975 ήμουν τριτοετής φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Ήρθε εκεί πάνω η αγράμματη μάνα μου να με δει φορτωμένη 3 κιβώτια με καλούδια. Ακόμα και τσιγαρίδες μου έφερε και οματιά. Την άλλη μέρα την πήγα βόλτα στην πανεπιστιμιούπολη. Ωραία κτίρια επιβλητικά, κήποι με λουλούδια και γκαζόν, που σίγουρα ήταν πρωτόφαντα   στην μάνα μου.

Ξαφνικά κοιτάζοντας ένα γκαζόν που ήταν ακούρευτο, μου λέει κουνώντας το κεφάλι της:

Α ρε Λάκο μου να έφερνα τη λιάραα μου εδώ θα την έκανε βουτσί μια βδομάδα!!