Το Πρωτάκι….

Δεν μπορούσα ακόμα να δένω μόνη τα κορδόνια μου..Μπλε ποδίτσα, άσπρο γιακαδάκι και δύο άσπροι τεράστιοι φιόγκοι στα μαλλιά! Μια τσάντα ίσα με μένα , καφέ με δύο τσεπάκια μπροστά. Πόσα βράδια κοιμήθηκα αγκαλιά μ΄αυτή την τσάντα. Την χάιδευα, τη μιλούσα την τραγουδούσα.. Όλος μου ο κόσμος , όλα μου τα όνειρα κλεισμένα σε μια καφετιά τσάντα!

Πρωτάκι.. ! Η καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά και από το ασημί κουδούνι που ο επιστάτης το κοπανούσε με δύναμη, ο ιδρώτας να κάνει τραμπάλα πάνω μου, και μια τσιρίδα διαπεραστική… « Θέλω την μαμά μου».

Ο πρώτος μου κόσμος με τους πολλούς. Να μοιράζομαι θρανίο, προαύλιο, τετράδια, μολύβια, καραμέλες, ροζ τσίχλες..Τα δικά μου και τα δικά σου, αν ήσουν τυχερός και είχες. Ελπίζω τώρα να έχεις ό,τι τότε δεν είχες..

Αχ ! και να γύρναγα ξανά στην αίθουσα εκείνη, με τα πολλά παράθυρα κι απ’ έξω τα χελιδόνια, ανήσυχα να ετοιμάζονται για το ταξίδι τους.

Να γινότανε ξανά να ζωγραφίσω, να ξύσω με την ξύστρα μου τις ξύλινες μπογιές μου, να χρωματίζω όνειρα και εικόνες μαγικές. Να τραγουδήσω πάλι για το καράβι το μικρό που ήταν αταξίδευτο και για την πεταλούδα που έλαμπαν κόκκινες πετρίτσες στα γαλάζια της φτερά!

Πρωτάκι.. κι η πιο μεγάλη έγνοια μου, να ‘ναι εκείνη η φωνή της Δασκάλας…

– Αναστασία , πες μας μάθημα !

Κι ΄έμαθα νεράκι το μάθημα μου και το θυμάμαι ακόμα:

Να διαβάζω καθαρά-συλλαβιστά τις καρδιές των ανθρώπων, να προσθέτω φίλους, να αφαιρώ κακίες, να πολλαπλασιάζω την αγάπη ,να διαιρώ την χαρά.. να μην λέω κακά λόγια που πληγώνουν..

Να μην κρύβομαι στο τελευταίο θρανίο όταν μπαίνουν οι λύπες στην «τάξη μου» , να μπαίνω στην γραμμή μέχρι να΄ρθει η σειρά μου να παίρνω τις χαρές, χωρίς να σπρώχνω και να ποδοπατώ τους «συμμαθητές» μου στην ζωή …..

Να πλένω τα χέρια μου μην λερώσω κανέναν…να κόβω τα νύχια μου μην γρατσουνίσω καμιά ψυχή…..

Σεπτέμβρης…και μου λείπει η τσάντα η παραφουσκωμένη με όνειρα.…και ξύσε- ξύσε η ζωή με την ξύστρα της… μου τέλειωσαν και οι ξύλινες, πολύχρωμες μπογιές…

Αναστασία Κ

ΑΛΛΟ ΜΝΉΜΗ ΑΛΛΟ ΑΝΑΜΝΉΣΕΙΣ!!!

Το κειμενάκι άρχισα να το γράφω 

τον Αύγουστο του '22, 
το βρήκα στο αρχείο μου

 και το συνέχισα.

     Λαβή για αυτή την αναφορά πήρα από τη συνέντευξη του Βάσκου  συγγραφέα Μπερνάντο Ατσάγα προχτές στην "ΕΠΟΧΗ" που λίγο με ξένισε που ισχυρίζεται ότι "εμπιστεύομαι τη μνήμη και όχι τις αναμνήσεις" και ζητά να μην  συγχέουμε αυτά τα δύο πράγματα. "΄

  

        Η ζωή μας έχει τρεις περιόδους, Παρελθόν - Παρόν – Μέλλον, είναι  τρισυπόστατη. Από τις τρείς μόνο το παρόν είναι σταθερό, μετρήσιμο αν και μικρής διάρκειας, ελάχιστο, στιγμιαίο. Ευθύς αμέσως γίνεται, πριν, προ λίγου, χτες, προχτές, πέρυσι, γίνεται παρελθόν. Τούτο αρχίζει από μηδέν και τάχιστα μεγεθύνεται, θεριεύει  με αντίστοιχη ελάττωση, σμίκρυνση του μέλλοντος. Παρελθόν και μέλλον είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα, που   Το παρόν λοιπόν, παρόλη τη μικρούτσικη παρουσία του, είναι ο καταλύτης της μεταστροφής του μέλλοντος σε παρελθόν, αυτής της «αέναης» προσθαφαίρεσης. Και έρχεται η στιγμή – ναι στιγμή είναι – που πλέον το μέλλον μηδενίζεται, συμπαρασύροντας και το παρόν αλλά και το παρελθόν, που από το ζενίθ εξανεμίζεται στην στιγμή. Νομίζω ότι όλοι κατανοείτε ότι αυτή η στιγμή είναι η τελική πτώση, ο θάνατος.

     Το πρώτο σκέλος του διαμετρήματος της ζωής του ανθρώπου ακουμπά στην αρχή του απώτατου παρελθόντος. Είναι η  γέννηση. Αλλιώς,  η αρχή της προβολής της ύπαρξής του στηρίζεται στη στιγμή που αρχίζει να αποκτά παρελθόν και τα αποτυπώματά του να πληθαίνουν. Κι αυτά κάπως αργότερα έρχονται στην επιφάνεια με  τη διαδικασία της μνήμης που αποτελεί την ανώτατη λειτουργία του εγκεφάλου, συναγωνιζόμενη με τη σκέψη και τη λογική. Η ανάκληση των αναμνήσεων στη  μνήμη επιβεβαιώνει την κυριαρχία του παρελθόντος και την αυξάνει, συνεπικουρούμενη με τα πλείστα ενύπνια όνειρα. Αυτή δε, η ανάκληση αυξάνεται με τα διάφορα αναμνηστικά, ενθυμήματα όπως απομνημονεύματα, φωτογραφίες ακόμη και διάφορα αντικείμενα, δωράκια.

  Βεβαίως τα πιο ισχυρά Ψ του παρελθόντος, τα πιο γνήσια κάτοπτρα της μνήμης είναι τα προσφιλή πρόσωπα, συγγενείς, συμμαθητές, φίλοι αλλά και τα σημαντικά γεγονότα, περιστατικά, χαρμόσυνα και λυπηρά, όπως γάμοι, βαφτίσια, εξετάσεις και ιδίως τραγικά, θάνατοι και διάφορα σοβαρά ατυχήματα. Και έπονται τα υπόλοιπα ανάλογα με το μελάνι της απογραφής. Τούτο το μελάνι συνεχώς με τον πανδαμάτορα χρόνο  ξεθωριάζει χωρίς καμία σειρά αλλά σύμφωνα με την αμυδρότητα ή μη.
  Η μνήμη είναι η ram του εγκεφάλου η ανώτατη λειτουργία του , συναγωνιζόμενη με τη σκέψη και τη λογική, να ανακαλεί οποιαδήποτε στιγμή το παρελθόν. Είναι η ταινία, μεγάλο βίντεο του παρελθόντος που αποτελείται από επιμέρους φωτογραφίες, σκηνές, τα  μνημονικά αποτυπώματα, τις αναμνήσεις, που έτσι είναι στατικές απεικονίσεις διαφόρων προσώπων, συμβάντων αλλά και άλλων πραγμάτων, εμψύχων ή και αψύχων.

   Και το βασικό ερώτημα είναι αφού οι αναμνήσεις βγαίνουν από τη μνήμη και είναι στοιχεία της, παιδιά της, με καισαρική ή όχι δεν έχει καμία σημασία, οπότε δεν βλέπω το λόγο να μην τις εμπιστευόμαστε. Δυστυχώς οι αναμνήσεις τα αποτυπώματα με την πάροδο του χρόνου αλλάζουν, μεταβάλλονται, δεν είναι σταθερά  με αποτέλεσμα να μην περιγράφουν, αποτυπώνουν την πραγματικότητα.

 Επομένως πολύ σωστά λέει ο Βάσκος συγγραφέας 

να μην εμπιστευόμαστε τις αναμνήσεις μας.↪ αγόρασα μια μνήμη flash των 4GB

Ουρουγουάη: Η χώρα που οι πολίτες της είναι Ελληνολάτρες

Στη λατινική Νότιο Αμερική, ζεί και βασιλεύει το Ελληνικό Πνεύμα! Στην Ουρουγουάη υπάρχουν χιλιάδες Ουρουγουανοί οι οποίοι ομιλούν…άπταιστα Ελληνικά και πολλοί απο αυτούς…Αρχαία Ελληνικά. Στην Ουρουγουάη συμβαίνει το παράδοξο φαινόμενο να υπάρχουν πάνω από 3.000 Έλληνες μετανάστες αλλά και διπλάσιος αριθμός Ουρουγουανών που μιλούν ελληνικά. Σε αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής οι πολίτες της δεν είναι απλά φιλέλληνες, είναι ελληνολάτρες.

του Panayotis Dimitrakis

Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων Ουρουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη και στην δεύτερη ερώτηση για το ποιά χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε: Η Ελλάδα. Η εκπαίδευση στην Ουρουγουάη είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και από μικρά παιδιά μαθαίνουν για την Ελλάδα.

Ένα δημόσιο σχολείο στην Ουρουγουάη ονομάζεται Grecia (Ελλάδα). Οι μαθητές είναι όλοι τους παιδιά Ουρουγουανών. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Όμως κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν σαν Έλληνες. Τραγούδια, θεατρικά, ποιήματα. Να ακούς από αυτά τα μικρά παιδιά τον εθνικό μας ύμνο.

Μέσα στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης υπάρχουν 23 δρόμοι με Έλληνες αρχαίους φιλοσόφους ενώ υπάρχει η πλατεία της Αθήνας και η πλατεία της Ελλάδος. Εξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, ένα κτήριο βασισμένο σε Δωρικό ρυθμό έχει από έξω, δίπλα στην είσοδο, το άγαλμα του Σωκράτη. Στην παραλιακή ένα πάρκο ονομάζεται Αθήνα και έχει την προτομή του Ομήρου. Ο κεντρικότερος δρόμος της παλιάς πόλης κάτω από το λόφο ονομάζεται Grecia. Ενα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτήρια στο κέντρο της πόλης στην πρόσοψή του γράφει: Αθηναίος. Σε όλα τα βιβλιοπωλεία θα βρεις βιβλία ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Ακόμη και στα πολύ μικρά.

Η Ουρουγουάη είναι μια απο τις μικρότερες χώρες της Νότιας Αμερικής. Ειναι λίγο μεγαλύτερη σε έκταση από την Ελλάδα και έχει πληθυσμό περίπου 3.500.000 και βρίσκεται ανάμεσα στην Αργεντινή και την Βραζιλία.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΉΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ 

ΠΡΩΙΝΗ ΠΡΟΧΤΕΣ

ΑΧ ΒΡΕ ΛΟΛΑ!

 Πως περνούν τα χρόνια! Που πήγαν άραγε η Λόλα, ο Μίμης ,η Έλλη ,η Άννα, χάθηκαν; Τους θυμάσαι; Φορούσαν ανοιχτά ρούχα ξεθωριασμένα σαν ζωγραφισμένα με μολύβι. Τους ψάχνω όταν προσπαθώ να γεμίσω αθωότητα και μέλι, τα όνειρά μου. Αν τους δείτε μην τους αφήσετε να φύγουν ποτέ ξανά. Η δική μου Λόλα παραμένει δίπλα μου, τρώμε μαζί εκείνο το μήλο όταν η ενήλικη ζωή μας ταΐζει λύπες! ΑΧ ΒΡΕ ΛΟΛΑ! Πόσο μεγαλώσαμε!

Καλημέραα! Αναστασία Κ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ // ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΒΑΛΑΝΤΗ

 Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ
      Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω το μέγεθος του μεγαλείου που αξιώθηκα να γίνω μάρτυρας. 

Μεγαλοπρεπές -Εντυπωσιακό-Αφάνταστο!!! 

  Έμεινα αποσβολωμένος και στην κυριολεξία εκστατικός με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη πράξη του Βαλάντη να αποκαλύψει τη γύμνια της μικρότητας μου.  
    Δεν μεγαλοποιώ ούτε δραματοποιώ τα πράγματα και σεις θα συμφωνήσετε….Ομιλώ για τον Βαλάντη, αυτόν τον 18χτάρη γίγαντα όχι μόνο της τέχνης της μουσικής αλλά και της Ζωής. Τέτοια ευαισθησία από ένα παιδί με μεγάλο αγώνα για να επιζήσει πρωτάκουστη σε όλη την ιστορία.
    Απλά διαβάστε το συμβάν και το λιγότερο θα εκπλαγείτε και θα σας συνεπάρει!!!
   Λοιπόν ένα απόγευμα μου τηλεφωνεί και μετά τα συνήθη μου ζητά αν μπορώ την άλλη μέρα το πρωί να τον πάω στο Κέντρο Υγείας [ΚΥ] στη Ζαχάρω.
 Εντάξει του λέω, χωρίς να επεκταθώ περαιτέρω, ίσως από λεπτότητα ή δεν ξέρω γιατί. Έτσι την άλλη μέρα, Παρασκευή ήταν θυμάμαι, ξεκινάμε για τη Ζαχάρω. Σε λίγο λέει ο Βαλάντης:
-       Μακάρι φίλε να είμαι τυχερός και να είμαι συμβατός και να δώσω ζωή σε ένα κοριτσάκι που έχει Λευχαιμία.
Οδηγώντας δεν κατάλαβα τι εννοούσε και τον ρωτάω:
-       Ρε Βαλάντη τι πάμε να κάνουμε ;
-       Τα έχω όλα κανονίσει και μας περιμένουν στο Κ.Υ. θα μου πάρουν δείγμα , σίελο από το στόμα κι αν είμαι συμβατός με το κοριτσάκι θα με καλέσουν στο νοσοκομείο του Πύργου για να δώσω Νωτιαίο Μυελό. …
     Να μην μακρηγορώ, στο Κ.Υ αμέσως μια αδερφή μας οδήγησε  σε ένα γραφείο και αρχικά πήρε τα στοιχεία του Βαλάντη  και το ιστορικό υγείας. Όταν δε άκουσε την ηλικία του, 18 παρά ένα μήνα, και αντιλήφθηκε την όλη «κατάσταση» έπαθε την πλάκα της. Πρώτη φορά-λέει- τυχαίνει τέτοια περίπτωση σε όλα τα σχετικά προγράμματα με όλους τους δότες. Το πρόβλημα της ηλικίας, [18 με 45 πρέπει να είναι όλοι οι δότες] ξεπεράστηκε με τη σφοδρή και επίμονη θέληση του Βαλάντη.
Τι να προσθέσω, ότι και να είναι περισσεύει.
Το βίντεο που ακολουθεί τα λέει όλα.   

ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ...

Αυτή η ανάρτηση είναι γραμμένη πριν 23 χρόνια. Τη βρήκα

 στα ηλεκτρονικά μου κιτάπια και την φέρνω στην επιφάνεια 

μια και οι αναμνήσεις  είναι γλυκές. ΄Καλό είναι που θυμόμαστε 

τις ωραίες μας στιγμές. Τα ζόρικα ντέρτια να τα ξεχνάμε. 

Αυτή η ανασκαφή θα γίνεται συχνά.... 

Ιούλιος του 1998

Αυτό το τόσο προσωπικό μικρό δημοσίευμα μού το έδωσε την παραμονή των Χριστουγέννων προ πολλών ετών ο καλός συμπολίτης Σωκράτης Κόντος. Το κρατούσε από τότε και αρκετά με συγκίνησε!

Αχ ρε Σωκράτη, να είσαι καλά όπου κι αν είσαι........

Η 

Μπέλα, ο Ρούμπη και η Μίρκα, μεγάλες του αγάπες...

       Ένα χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο του Σωκράτη είναι η σχέση του με αυτά τα τρία Ζώα, που αν και 83 ετών είναι η ζωή του. Υπόψη ο Σωκράτης ήταν χρόνια στη ΣΔΟΕ στην Πάτρα και είναι κοσμογυρισμένος. Τώρα δυστυχώς ζει μοναχός στην παραλία της Ζαχάρως, πολυπαραπονούμενος...

[ Σε άλλη μας ανάρτηση θα έχουμε αναφορά για αυτά τα ζώα!]

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΉΜΕΡΑ

Δέσποτα ο ΄Αγιος Χαράλαμπος δεν είναι ανέστιος, αλλά βρίσκεται στις καρδιές των πιστών.  Ο κοσμάκης όμως πονάει και οδύρεται στα παγκάκια των ελλιπέστατων νοσοκομείων του νομού. Παρακαλώ καλέστε και για αυτά μια συστράτευση, κληρικούς,λαϊκούς, άρχοντες  και αρχομένους μετά πρεσβειών και μεσιτίων εις τον Ανώτατο Βασιλέα!!!     

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ