Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ, Η ΚΑΤΩ ΡΟΥΓΑ [2]

 ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ 60ΡΗΔΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΝΑ1 ΚΑΙ ΔΥΟ 2 [κλικ επάνω]

Η ΣΗΜΕΡΙΝΉ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΡΑΦΤΗΚΕ

 ΑΠΌ ΤΗΝΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΑΛΑΝΗ &

ΝΤΙΑΝΑ ΜΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

     

    Η γενιά των σημερινών  εξηντάρηδων  έζησε σε καλύτερες συνθήκες οικονομικές περισσότερο αλλά σταδιακά αρχίζει να αλλάζει και η κοινωνία προς μια διαφορετική αντίληψη. Η τηλεόραση έστω και ασπρόμαυρη με τις μυθικές της σειρές που ερήμωναν τους δρόμους, τα πιο μοντέρνα τραγούδια της ποπ και ροκ μουσικής, οι χίπης και ο τρόπος ζωής τους επηρέασαν αυτή τη γενιά άμεσα. 

     Έτσι  η γειτονιά μας μεγάλωσε από τον σινεμά πάνω στη μεγάλη ταράτσα του Μανουσέϊκου  τρώγοντας πασατέμπο βλέποντας ταινίες του Ξανθόπουλου και της Φίνος -Φιλμ.

      Η Νντιάνα Μανούσου, η Ντίνα και Ρίνα Γαλάνη, η Κική, ο Τάκης [Κορκολάκια], ο Κώστας, ο Γιάννης και η άλλη Ντιάνα [Μανούσου], ο Λάκης [Φακίρης], ο Γιώργος [Γούλα] Κόλλιας, ο Κυριάκος και ο Κώστας του Τάση Κούλη, τα Βλαμάκια [Μαγδαλινή

Επίσης παιδιά από άλλες γειτονιές που έρχονταν να παίξουμε στις κάτω αλάνες, ο Ελισσαίος, ο Γιώργος Καζάκος, ο Λεωνίδας Φαναράς, τα Σαρλόπουλα, η Μίνα και ο Γιώργος [Κομπορόζος], οι ξαδέλφες μου, η Κική [+] και η Ντίνα του Δημητράκη Γαλάνη, που έρχονταν τα καλοκαίρια, η Αθηνά, η Αγγελική Γαλάνη, η Κική Γρηγοροπούλου [Βουρλόζομα], η Τούλα Κατσικαρώνη, πρώην Κόλλια, η Ελισάβετ, ο Γιάννης Βλάμης του Αλέξη και ο Γιάννης Βλάμης του Αρίστου [Σουρεκλεμές], η Τασία του Κουφούση [κυρία Μιράλ μετά], η Γιαννούλα Κατσαβού [Τσότσος], η Ζωή του Αρνόκουρου και πολλά άλλα παιδιά που ξεσηκώναμε τον κόσμο με τις φωνές μας.
    Στο σχολείο τα πράγματα  για πολλούς δεν ήταν τόσο ρόδινα γιατί το ξύλο που έπεφτε από τον Λουριδά [δάσκαλο] ήταν στην πραγματικότητα κακοποίηση με την ανοχή όλων. Μπουνιές, κλωτσιές, ξύλο με την βέργα από την μουριά ή τον χάρακα από το αριθμητήριο έκανε πολλά παιδιά να τρίβουν τα χέρια τους με τσουκνίδα γιατί χωρίς λόγο θα έτρωγαν ξύλο στην προσευχή. Ο δάσκαλος αυτός είχε βάλει στόχο  διάφορα παιδιά ειδικά τον Τάση Σαρλά που τον χτύπαγε με το  μπρίκι που έβραζε το  αυγό, στο κεφάλι. Έφυγε ο Λουριδάς και ήρθε ο Αγησίλαος (Σίλος) Γιωργούλιας, καλός δάσκαλος και κύριος με τα όλα του Οι καλύτερες  στιγμές στο σχολείο ήταν όταν πηγαίναμε εκδρομές με το τρένο στον Καϊάφα ή στον Αγιαννάκη μέσα  στα πεύκα όπου μαζεύονταν όλα τα σχολεία της περιοχής και παίζαμε όλη μέρα τρώγοντας παγωτά και τα κεφτεδάκια από το σπίτι. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς είχαμε θεατρικά έργα, λαμπαδηδρομίες και γυμναστικές επιδείξεις. Ο Καραγκιόζης τα ανθεστήρια, τα πάρτι που κάναμε αργότερα στα σπίτια ήταν μέρος της διασκέδασής μας στο χωριό ως έφηβοι. Το κασετόφωνο έπαιζε συνέχεια μπλουζ «εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο» και τα κορίτσια περιμέναν το αγόρι που ήθελαν να τα ζητήσει να χορέψουν αγκαλιά. Τα γαριδάκια και το κονιάκ ήταν το βασικό μενού στα πάρτι μας. Την πρωτομαγιά κάναμε το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού και αργότερα ο Θύμιος [Κατσόλης] πέρναγε με το τρακτέρ από κάθε γειτονιά και μας πήγαινε στη θάλασσα για μπάνιο, όλοι πάνω στην καρότσα, νέοι,  γέροι και παιδιά.

     Η βόλτα μας επειδή δεν είχαμε πλατεία, μόνο καφενεία, αλλά ούτε και καντίνες στη θάλασσα ήταν προς την γέφυρα της Νέδας κάθε απόγευμα. Τα κορίτσια περιμέναμε το λεωφορείο για την «Μανίνα» και τα αγόρια τον «Μλέκ» που τα είχε αρχικά ο γέρο Κούλης και μετά η Βγενισούλα. Η διατροφή μας λιτή και χορταστική  όπως το ψωμί με ζάχαρη και λάδι ή με ρίγανη και ντομάτα αργότερα γιατί το χωριό γέμισε με θερμοκήπια που έδωσαν ανάπτυξη και χρήματα έως και σήμερα. Προλάβαμε ακόμη το συσσίτιο με γάλα με την Κυρά Μαρία Κατσαβού μαγείρισσα και τον σύζυγό τηςτον μπάρμπα Μήτσο που είχε το τηλεφωνείο γιατί δεν είχαμε τηλέφωνο μόνα τα μαύρα με την μανιβέλα και έπρεπε να μας συνδέει αυτός με τα νούμερα που θέλαμε. Έτσι ο Μπάρμπα Μήτσος ήξερε όλα τα νέα του  χωριού.

Η αλάνα του σταθμού αποτελούσε το γήπεδο των αγοριών τα απογεύματα και τα κορίτσια θαύμαζαν την ομάδα μας με το όνομα «ΝΕΔΑ» που έπαιζαν τα μεγαλύτερα αγόρια του χωριού μα [σημερινοί 70 plus.

    Σήμερα βρισκόμαστε πολλοί στις καντίνες της θάλασσας, στα εστιατόρια να φάμε μαζί, να μιλήσουμε και να πάμε σε πανηγύρια που ακόμα κρατούν την παράδοση, όπως του Αϊ-Λια. Να είμαστε όλοι καλά και να φροντίζουμε το όμορφο χωριό που λέγεται Γιαννιτσοχώρι γιατί το αξίζει. 

Αφιερωμένο σε όλους και

όλες που έζησαν αυτά

τα υπέροχα χρόνια.