Όλη η ιστορία της Κασσιανής

 Νίκος Μουρατίδης

        Η Κασσιανή ήταν κούκλα και ίσως η πρώτη φεμινίστρια. Μια κοπέλα ποιήτρια, συνθέτρια, και υμνογράφος (κάτι σαν τραγουδοποιός του έντεχνου σαν να λέμε δηλαδή), που όμως δεν ήταν βαρετή και ούτε χάριζε κάστανα. Έγινε πασίγνωστη όταν έγραψε το τροπάριο, ναι το γνωστό, αυτό που αρχίζει με τις λέξεις: “Κύριε η εν πoλλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…” και έγινε σουξέ.

   Την ιστορία της την ξέρετε; Ξέρετε πως παρ’ ολίγο να γίνει αυτοκράτειρα αλλά η Θεοδώρα (Όχι του Ιουστινιανού – μια άλλη) της έφαγε την θέση; Λοιπόν θα σας τα πω όλα, με άπλα λόγια για να την καταλάβουμε όλοι μας.

     Τα παλιά χρόνια τα κορίτσια συγκινούνταν με το ερωτικό ρομάντζο που παίχτηκε μεταξύ του αυτοκράτορα Θεόφιλου και της Κασσιανής. Ο Θεόφιλος που λέτε, ήταν κούκλος αλλά λιγάκι μαμμόθρεφτος (αργότερα, μεγαλώνοντας έγινε κάθαρμα). Η μητέρα του είχε πεθάνει μεν, αλλά η μητριά του τον έκανε ότι ήθελε – τον χειραγωγούσε όπως λέμε στις μέρες μας. Και αποφάσισε να τον παντρέψει. Μάζεψε όλες τις νεαρές κοπέλες των καλών οικογενειών του Βυζαντίου, του έδωσε ένα χρυσό μήλο, τον ορμήνεψε και του είπε να το δώσει σ’ αυτήν που θα του “γυαλίσει” (αντέγραψε την ιστορία του Πάρι με το μήλο που έδωσε στην Αφροδίτη, αν καταλάβατε!!!).

Στο παλάτι: αριστερά η μητριά, ο Θεόφιλος
στο κέντρο και δεξιά οι υποψήφιες νύφες.

Μαζεύτηκαν λοιπόν τα κοριτσόπουλα φορώντας τα καλά τους, ο Θεόφιλος είχε μπανιαριστεί, είχε σενιαριστεί, τις κοίταγε και του έτρεχαν τα σάλια. Όλες τις ήθελε. Νέος λέμε – στα ντουζένια του. Και ξαφνικά βλέπει την καλλονή Κασσιανή, την πλησιάζει και λέει μέσα του… “αυτήν θέλω”. Την γούσταρε σαν τρελός. Έκανε την κίνηση να της δώσει το μήλο και αντί να της πει κάποιο κομπλιμέντο ο μαλάκας, της είπε:

“Ὡς ἂρα διά γυναικός ἐρρύη τὰ φαῦλα” 

(Από τη γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά – εννοώντας την Εύα)

Η Κασσιανή που όπως είπαμε ήταν μορφωμένη και από τις πρώτες φεμινίστριες, σου λέει όχι ρε φίλε, που θα θίξεις τώρα όλες τις γυναίκες – και απλώνοντας το χέρι να πάρει το μήλο, του απαντάει..

“Ἀλλά καὶ διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω”

(Αλλά και από τη γυναίκα πηγάζουν και τα καλά – εννοώντας την Παναγία)

    Κόπηκε ο Θεόφιλος. Κιτρίνισε. Θίχτηκε ο εγωϊσμός του και δεν της έδωσε το μήλο. Σου λέει, αυτή είναι γλωσσού. Έμεινε η Κασσιανή με απλωμένο το χέρι. Έξαλλος, απομακρύνθηκε από κοντά της και συνέχισε να ψάχνει για άλλη νύφη. Και του γυάλισε η Θεοδώρα, μια άλλη αρχοντοπούλα, νόστιμη και λαχταριστή. Σ’ αυτήν έδωσε το μήλο.

η συνέχεια ΕΔΩ

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο

 κλικ ΕΔΩ

Ο Άγιος Γεώργιος, ο Κουδουνάς της Πριγκήπου που ενώνει χριστιανούς και μουσουλμάνους — Μνήμες Ελληνισμού

Ο Άγιος Γεώργιος, ο Κουδουνάς της Πριγκήπου που ενώνει χριστιανούς και μ... Ο προστάτης των Ρωμιών που προσκυνούν με ευλάβεια κι οι Τούρκοι!

ΧΡΗΣΙΜΑ ΝΕΑ

 "ΠΡΩΙΝΗ"

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ¨ΠΡΩΙΝΗ" ΣΉΜΕΡΑ

"ΠΡΩΙΝΗ" ΧΤΕΣ

ΤΟ ΜΕΤΑΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΤΣΙΜΠΟΥΣΙΟΝ!!!

    Χτες, Τρίτη του Πάσχα, το μεσημέρι, νάμαστε στο μπαλκονάκι της Πελλήνης, μια καλή , επιλεκτική παρεούλα [1]. Ο Παντέλας με την κοράκλα του, την Αριάδνη-Αδαμαντία κι εγώ με τον Νικολίνο μου. Το τσιμπούσιον πλούσιο και ποιοτικό. Τυριά και λουκάνικα από την Κρήτη, ελιές από τη Λουκία, μπριζόλες και κοτόπουλο στα κάρβουνα μετά ανάλογης συνοδείας, λαχανικά στο φούρνο και ψωμί δικό μου, πρώτο! Το μπουκάλι με το τσίπουρο το κάναμε ζάφτι! Οπότε μαζί με τα ρεμπέτικα ήρθε το κέφι που πήρε απίθανες διαστάσεις και σε λίγο απογειωθήκαμε στην κυριολεξία. Το ΠΡΩΤΟ ήταν που ο Παντέλας χόρεψε τα "Λερωμένα τα άπλυτα¨ κάτω στον πεζόδρομο! Πρωτόγνωρες, απίθανες καταστάσεις.

Δώσαμε δε το λόγο μας ότι την επόμενη φορά και με συμπληρωμένη παρέα το τσιμπούσι θα το κάνουμε κάτω στον πεζόδρομο, στην Πελλήνη με σουβλάκια και κράσο, όπου θα φιλεύουμε και θα κερνάμε τους περαστικούς, κυρίως τα "αποδημητικά πουλιά" .

Είθε!

[1] Βεβαίως η έλλειψη της Λενάκου μου ήταν μεγάλη και έγινε αισθητή, αλλά τι να κάνουμε, οι λόγοι της.....εξ ανάγκης πρόληψης δυστυχώς προέχουν αναμφίβολα.

Ζαν-Πωλ Σαρτρ Σαρτρ: "Απόλυτα Eλεύθερος και Yπεύθυνος"

 

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ (21 Ιουνίου 1905-15 Απριλίου 1980) φιλόσοφος, λογοτέχνης και κριτικός, ήταν ο βασικότερος εκπρόσωπος του υπαρξισμού τον 20ο αιώνα. Για τον Σαρτρ, η ελευθερία του ενός ανθρώπου απειλείται διαρκώς από την παρουσία του άλλου. Έτσι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος, καθώς ο Θεός δεν υπάρχει και είναι ο ίδιος υπεύθυνος της (ελεύθερης) επιλογής του.

 Πολλοί τον θεωρούν ως τον απόλυτο στρατευμένο διανοούμενο που στήριζε τις αριστερές πολιτικές επιλογές του με τη ζωή και το έργο του. Κατ' άλλους, προσπάθησε να δημιουργήσει μια συγχωνευτική θεωρία του υπαρξισμού με τον μαρξισμό, αλλά απέτυχε παταγωδώς.

Πάντως, η αντιφατικότητα ως μέρος της προσωπικότητάς του, ήταν εμφανής στις συνεχείς του παλινωδίες στην πίστη του στον κομμουνισμό και στις γενικότερες ιδεολογικές του τοποθετήσεις, αλλά και στην άρνησή του να παραλάβει το Νομπέλ Λογοτεχνίας που κέρδισε το 1964.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 "ΠΡΩΙΝΗ" σήμερα

====================================================================

============================================================

=================================================================

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΝ!!! Αλ.Παπαδιαμάντης – Το Χριστός Ανέστη του Γιάννη

   
Ὅπως τὸ διηγοῦνται, ὅσοι τὸ ἔφθασαν, ἐν ἠλικίᾳ ὄντες εἰς Ἀθήνας τῷ 1870, ὁ νεκρὸς τοῦ ἑνὸς τῶν ληστῶν τοῦ Δηλεσίου, κομισθέντων εἰς Ἀθήνας κατὰ Μάιον, εἶχε τὸ πρόσωπον παραδόξως φαιδρὸν καὶ γελαστόν. Τὴν ὥραν ποὺ τοὺς ἐτουφεκοβολοῦσαν τ᾿ ἀποσπάσματα, ἐλλοχεῦον ὄπισθεν πυκνῶν θάμνων καὶ βράχων τὸ παλληκάρι ἐκεῖνο τῆς Ρούμελης, ἴσως διότι τὸ ταμπούρι του τοῦ ἐφαίνετο πολὺ ἀσφαλές, τίς οἶδε τί εἶχε σκεφθῆ, ἢ τί σοβαρὸν εἶδεν, ἢ τί ἀστεῖον ἤκουσε παρά τινος γείτονος συντρόφου του, κ᾿ ἐγέλασεν, ὅπως οἱ ἄνθρωποι γελοῦν. Συγχρόνως, ἐν ἀκαρεῖ, τοῦ ἦλθε τὸ βόλι.
Τὸν ηὗρε καίριον εἰς τὸν λαιμόν, καὶ τὸν ἀφῆκεν εἰς τὸν τόπον.
Μετὰ δύο ἡμέρας οἱ σκοτωμένοι, πέντε ἢ ἓξ τὸν ἀριθμόν, ἐκομίζοντο εἰς Ἀθήνας. Εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ νέου ἐκείνου ὅλοι οἱ φρικώδεις περίεργοι εἶδον ἐντυπωμένον, πιστωμένον τὸν γέλωτα. Οὔτ᾿ἐπρόφθασεν, ὁ εὐτυχὴς ἄνθρωπος, νὰ αἰσθανθῇ τὴν πικρίαν τοῦ βέλους, ἀλλ᾿ ὁ θάνατος τοῦ ἦλθε μυστηριώδης, γλυκύς, πρὸ τῆς ἀλγηδόνος.Ὁ Γιάννης τοῦ Λέκα, νέος εἰκοσαετής, ἐφαίνετο ὅτι ἔχαιρε μεγάλην χαρὰν σφόδρα, ὅταν τοῦ ἔλεγαν ὅτι θὰ ἤρχετο ἐκεῖνον τὸν χρόνον, διὰ νὰ τὸν πάρῃ στρατιώτην, τὸ περιοδεῦον Στρατιωτικὸν Συμβούλιον. Ἤρχιζεν ἀμέσως νὰ κάμνῃ βήματα, προφέρων: ἓν γυό, ἓν γυό, κ᾿ ἦτον ὅλος γέλια καὶ χαρά. Πλήν, ὅταν ἦλθε πράγματι ἡ Στρατολογικὴ Ἐπιτροπή, πρὸς μεγάλην χαρὰν τοῦ Δημάρχου, καὶ κατέλυσαν ἄλλοι εἰς τὴν Δημαρχίαν, ἄλλοι στὸ οἱονεὶ ξενοδοχεῖον, κι ἄλλοι στὰ σπίτια μερικῶν, ὁ Γιάννης, χωρὶς νὰ παύσῃ τὰ γέλια, ἡ ἐνδόμυχος εὐθυμία καὶ τὸ θάρρος τοῦ ἔφυγαν, κ᾿ ἠρνήθη ἀποτόμως νὰ παρουσιασθῇ ἐνώπιον τῆς Ἐπιτροπῆς. Ἐστήλωνε τὰ πόδια του, ἀντεστήλωνε τὸ κορμί του, ἔκλαιε, κ᾿ ἐφώναζε: «δὲν πάω, δὲν πάω». Ὅταν δὲ ὁ ὑπίατρος ὡδηγήθη στὸ σπιτάκι τῆς Λέκαινας, κ᾿ ἐδοκίμασε νὰ ἰδῇ καὶ νὰ ἐξετάσῃ τὸν κληροῦχον, ὁ Γιάννης ἔπεσεν εἰς μίαν γωνίαν, ἐμαζώχθη, ἐκουβαριάσθη, ἐσταύρωσε σφιχτὰ τὰ χέρια του, ἔσφιγξε τὸν ἀφαλόν του, ἔκαμψε τοὺς πόδας του μὲ τὰ γόνατα ἕως τὸν ἀφαλόν, καὶ ἠρνήθη νὰ ὑποστῇ τὴν ἐξέτασιν τοῦ ἰατροῦ. Τέλος ἡ Ἐπιτροπὴ ἀπεφάσισε νὰ τὸν κηρύξῃ «βλᾶκα», καὶ τὸν ἀπήλλαξε πάσης περαιτέρω ἐνοχλήσεως.
Ἀλλ᾿ ὅμως ὁ Γιάννης δὲν ἔλειπε ποτὲ ἀπὸ καμμίαν ἀγρυπνίαν εἰς τὰ ἐξωκκλήσια, ὅταν ἐπηγαίναμεν στὰ πανηγύρια, ἀρχόμενος ἀπὸ τὴν ἀνατολὴν τοῦ ἔαρος ἕως τὸ βασίλεμα τοῦ θέρους, κ᾿ ἕως τὴν στρῶσιν τοῦ φθινοπώρου, καὶ πρὶν εἰσβάλῃ ὁ χειμών. Πρῶτον εἰς τὴν Παναγίαν τῆς Ἀγαλλιανοῦς, ὅπου ἡ ψυχή μας ἐμοσχοβολοῦσεν ἴα καὶ ναρκίσσους καὶ λευκὰ ἄνθη τῆς ἀγραμπελιᾶς. Εἶτα εἰς τὴν Παναγίαν τὴν […], ὅπου ἔτρεχε μὲ μόρμυρον καὶ ρόχθον τὸ ρεῦμα τῆς Ζωοδόχου, κάτω εἰς τοὺς μυστηριώδεις καταρράκτας μὲ τὰ κρεμάμενα πολυτρίχια καὶ τοὺς ἀνέρποντας κισσοὺς ἀνὰ τοὺς ὑγροὺς βράχους εἰς τὰ κυρτὰ ὑλομανοῦντα δένδρα. Καὶ στὸν Ἁι-Γεώργην, ὅπου αἱ τόσαι νύμφαι τοῦ χωρίου ἐλιτάνευον στολισμέναι μὲ τὰ πεποικιλμένα μανίκια, τὰς μεταξωτὰς ποδιὰς καὶ τὰ χρυσᾶ ποδογύρια των, ἐρχόμεναι ἄλλαι μὲ τὶς βάρκες καὶ ἄλλαι διὰ ξηρᾶς. Καὶ εἰς τὰ Πέντ᾿ Ἀδέλφια, ὅπου τὰ ἀγκαλιασμένα γηραιὰ δένδρα καλύπτουν τὴν βρύσιν καὶ στεγάζουν τὸν πενιχρὸν ναὸν μὲ τὸ θεσπέσιον ἄλσος των. Κ᾿ εἰς τὸν Ἁι-Γιάννην τὸν Μυρωδίτην, ὅπου τὰ τελευταῖα ἀηδόνια ἐκαλοῦσαν εἰς διαδοχὴν τὰ κοσσύφια […] καὶ τὸ κελαρύζον νερὸν τοῦ βαθέος, ἀνερχομένου Δασκαλιοῦ ἀνέβλυζεν ἀπὸ τὴν ρίζαν τῆς γηραιᾶς δρυός, ὅπου μὲ τὰ κυμβαλίζοντα πέταλα τῶν φυλλομανούντων κλώνων της διηγεῖτο τὰς ἀναμνήσεις τῶν αἰώνων. Πόσαι οἰκογενειακαὶ θαλίαι εἶχον τελεσθῆ τὸ πάλαι ὑπὸ τοὺς

Εντερλέζι στην Αμαλιάδα: Εντυπωσιακή και φέτος η γιορτή των Ρομά της συνοικίας Παπακαυκά

 "ΠΡΩΙΝΗ" Κική Κολοβέρου

Με μια εντυπωσιακή γιορτή, οι Ρομά της συνοικίας Παπακαυκά Αμαλιάδας, τίμησαν τον προστάτη των τσιγγάνων, Άγιο Γεώργιο που φέτος αποφασίστηκε να γίνει ανήμερα της γιορτής και όχι την Δευτέρα του Πάσχα.

Ανήμερα του εορτασμού λοιπόν, πραγματοποιήθηκε για ακόμα μια χρονιά,  με μεγάλη επιτυχία, η γιορτή θεσμός «Εντερλέζι» η οποία πραγματοποιήθηκε στη γειτονιά με τους κατοίκους να γλεντούν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Υπεύθυνοι της εκδήλωσης ήταν ο Γιώργος Δρούσκας και ο Γιώργος Μπατζαλής με την αμέριστη στήριξη του Δήμου Ήλιδας.

Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό καθώς όσοι βρέθηκαν στο Εντερλέζι έζησαν ένα πραγματικό τσιγγάνικο γλέντι με το έθιμο «του ψωμιού» που έφεραν από την Κωνσταντινούπολη το 1922 οι παππούδες τους, να έχει την τιμητική του. Το έθιμο διατηρείται πολλούς αιώνες και η συνοικία τσιγγάνων Παπακαυκά αναδεικνύει ένα άλλο μοντέλο τσιγγάνων που σέβονται το νόμο και την συμβίωση με τους υπόλοιπους πολίτες.

Στην υπέροχη γιορτή, συμμετείχαν οικογένειες Ρομά από την Κάτω Αχαΐα, τη Νέα Ιωνία Βόλου ακόμα και από το Ηράκλειο Κρήτης που έδωσαν το δικό τους ξεχωριστό χρώμα.

Ένα ακόμα Εντερλέζι από τους Ρομά του Παπακαυκά που προσέφεραν απλόχερα στιγμές από το δικό τους πολιτισμό. Από ανθρώπους που ζουν τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά μας…

ΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΡΚΑ

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΠΙ ΓΗΣ & ΕΠΙ ΟΥΡΑΝΟΎ!!!!!!

Σεβάσμιοι γέροντες, Αγαπητοί άντρες και γυναίκες & αγαπητά μας παιδιά Το yannitsochori.blogspot.com εύχεται σε όλους και όλες σας

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η

Προς τούτο επιστρατεύσαμε τον εκλεκτό συνεργάτη μας  κύριο Καραγκιόζη Καραγκιοζόπουλο και δη μετά του τέκνου του, το Κολλητήρι κι ας τυγχάνει Αρειανιστής! 

Μεγάλη Παρασκευή στην Πλάκα

 Χτες το βραδάκι στις 8 μμ.με δυο καλούς φίλους, τον Παντελή Μούτουλα, βέρο Αθηναίο, γκάγκαρο  και τον Γιώργο Δέδε παλιό Πειραιώτη, από τα βράχια της Πειραϊκής, συναντηθήκαμε στους Αέρηδες. Εγώ, ως συνήθως ήμουν ένα τέταρτο πριν. Μαγευτική βραδιά, ονειρεμένος τόπος και η περίσταση αποκτούσε διαστάσεις ανυπέρβλητου μεγαλείου και λαμπρότητας με το σαξόφωνο ενός νέγρου.

 Κόσμος και κοσμάκης ανηφόριζε στα στενά της Πλάκας, που τα πολυθρύλητα εκκλησάκια αλλά και τα γραφικά ταβερνάκια τους απορροφούσαν όλους. Σε λίγο  προστεθήκαμε και μείς και επισκεφτήκαμε πολλά εκκλησάκια και και γίναμε μάρτυρες σε τρεις επιταφίους. Πρέπει να τονίσω ότι το πιο επιβλητικό ήταν οι καμπάνες της Ρώσικης, συμφωνική ορχήστρα! 

Αλλά και τα αποδέλοιπα, επιτάφιοι με τη λαϊκότητα μαζί με την κατάνυξη παράλληλα με τα ταβερνάκια στα σκαλιά ήταν φανταστικά εξαίσια, Πανδαισία!!! 

ΤΟ ΜΕΓΑ ΠΑΘΟΣ// Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ...ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

 

« Ίνα πληρωθεί το ρηθέν καθώς γέγραπται εν ταις γραφές»

 ΘΎΜΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ

…Αναρωτηθήκατε ποτέ φίλες και φίλοι πως «Κάθε μεγάλη εβδομάδα, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή, όσοι πιστεύετε και είστε πραγματικοί χριστιανοί, ταράζετε την ήδη ταραγμένη ψυχή του Ιούδα;
«Ουαί τώρα ανθρώπω, δι ´ ού, Υιός του ανθρώπου

παραδιδόται». Για μένα - τουλάχιστον δεν ισχύει το

«Ο αποθανών δεδικαίωται». Ούτε η μετάνοιά σου ούτε το «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώου». Ούτε και όταν επέστρεψες τα τριάντα αργύρια και κρεμάστηκες «απελθών απήξατο» δεν ισχύει Ιούδα Ισκαριώτη.

Το να ήσουνα μόνον εσύ που έφταιξες, που έκανες το έγκλημα και πρόδωσες, εσύ που χλευάζεσαι και υποφέρεις, κάπως θα τρωγότανε, κάπως

θα ´τανε υποφερτό και δικαιολογημένο. Τι φταίει

όμως η ράτσα σου και ο λαός σου;

« Φθονουργέ, κακούργε και Αλάστωρ λαέ».

Δεν μπορώ να καταλάβω ή μάλλον καταλαβαίνω γιατί ο δύστυχος εβραϊκός λαός, διασύρεται χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο, και έτσι απάνθρωπα και άνανδρα ποδοπατείται. Μήπως για το θάρρος του, την υπομονή του, την αντοχή του, γιατί όχι και την καπατσοσύνη του, που ποτέ δεν μπόρεσαν οι χριστιανοί να του το συγχωρήσουν;

ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΡΚΑΣ Α

 

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

" ΠΡΩΙΝΗ "  ΣΗΜΕΡΑ

" ΠΡΩΙΝΗ "  ΧΘΕΣ

Αλήθεια αυτό γιατί δεν έγινε 3 χρόνια τώρα΄;

Ο "ΜΕΣΣΙΑΣ''

 Από τον Θύμιο Χαραλαμπόπουλο, τη μακρινή Μελβούρνη

Γιατί δε ρίχνεις και μια ματιά για τους Άθλιους
και Καταφρονημένους, όπου γης;

Πως ο μόσχος εσφάγη ανηλεώς στο μέσον της πλατείας

  Του Ανδρέα Φουσκαρίνη

'Ο μόσχος ήταν καλοθρεμμένος γιατί, ως τάμα για την ώρα της νίκης, απέσπα την προσοχή όλων των κατοίκων τής πόλης, καθ’ όλη την διαρρεύσασα τετραετία. 'Έτσι εγεννήθη, ετράφη και ανετράφη για να σφαγεί στο ιερό θυσιαστήριο τής εκλογικής νίκης.

Από νωρίς το πλήθος είχε συγκεντρωθεί στην κεντρική πλατεία τής πόλης για να απολαύσει, ιδίοις όμμασι, το απρόσμενο θέαμα. Σε ειδική εξέδρα κάθονταν οι τρεις Βιλεαρδουίνοι μετά τής θυγατρός του τελευταίου' Ισαβέλλας και των τριών συζύγων της και παρακολουθούσαν όλοι αμίλητοι και σκεφτικοί τα τεκταινόμενα, ενώ η μεγάλη κούρτη και ο πέριξ χώρος είχαν ηλεκτροφωτιστεί με ισχυρούς προβολείς για να κάνουν τη νύχτα ημέρα. Οι υπόλοιποι επίσημοι, βρίσκονταν μια θέση πίσω από τούς πρίγκιπες, κατά τη σειρά του αξιώματος του καθενός, κρατώντας στα χέρια λευκά αναστάσιμα κεριά και, ακόμη πιο πίσω, οι νεολαίες των συνεργαζομένων κομμάτων, οι πρόσκοποι, οι οδηγοί, τα λυκόπουλα, ένοπλο άγημα της αεροπορίας και τμήμα, εναπομεινάντων από την εποχή τής τελευταίας δικτατορίας, αλκίμων.

'Ο μόσχος, όπως αναμενόταν άλλωστε, ήρθε τραβηχτός, παρά τη θέλησή του. 'Εξ άλλου, ποιος οδηγείται με τη θέλησή του στο θυσιαστήριο, το οποιοδήποτε θυσιαστήριο; . Ο γνωστός ανά τα περίχωρα χασάπης Κωνσταντίνος Κοτσαλής, τον είχε δέσει με μια χοντρή τριχιά και έτσι τον έφερε στη μέση της πλατείας, στο σημείο εκείνο στο οποίο το τρεχούμενο νερό του υδραγωγείου φαντάζεται τον εαυτό του ως σιντριβάνι πού ρέει ακαταπαύστως ενώ το φωτίζουν, όπως ακριβώς τα ημιφορτηγά των χαρούμενων ινδομιγάδων τής γειτονικής κωμοπόλεως, απειράριθμα, πολύχρωμα λαμπιόνια.

. Ο δήμαρχος, επικεφαλής της πλειοψηφίας τού δημοτικού συμβουλίου και μέρους της εκλογικής του πελατείας, προσπάθησε να εμποδίσει τη θυσία. Εις μάτην, όμως! Το πλήθος ήταν αποφασισμένο για όλα και δεν υποχωρούσε με τίποτα. Καμία δύναμη στον κόσμο τούτο, όπως φάνηκε εκ των υστέρων, δεν ήταν τόσο ισχυρή ώστε να ανακόψει τη φρενιτιώδη επέλασή του πού μόνο με επέλαση μαινάδων θα μπορούσε να την παραβάλει κανείς. "Όμως και ο δήμαρχος δεν το έβαλε κάτω. 'Από γεννησιμιού του αγωνιστής συνήθιζε πάντα να θέτει τον εαυτό του μπροστά στους κινδύνους για το συμφέρον της πόλης και των πολιτών. Έτσι και σ' αυτή την περίπτωση, στήθηκε μπροστά για να εμποδίσει, με το σώμα του, τα αιμοσταγή ένστικτα τού Κοτσαλη να εκδηλωθούν στο σώμα τού ατυχούς και ανυπεράσπιστου μόσχου. Την ίδια στιγμή κατέφθασε και ένα φορτηγό, ανατρεπόμενο, δεκαπέντε περίπου τόνων και ένας φορτωτής, για να συμπαρασταθούν στον νεαρό χασάπη, ενώ ο μόσχος, πού τον ερέθιζε και το κόκκινο της γραβάτας τού πρώτου ανδρός της πόλης και το λευκό του μαντηλάκι, επετέθη μανιασμένος εναντίον του, όπως ακριβώς ο ταύρος κατά τού ταυρομάχου στις Ισπανικές αρένες, και τον ανάγκασε να κάνει ένα. γυριστό τσαλιμάκι για να αποφύγει την κουτουλιά. Αύτή όμως η κίνηση ήταν πολύ ατυχής για τον μόσχο, γιατί γλίστρησε στα ολισθηρά πλακάκια της πλατείας και, με τη φόρα πού είχε, έχασε, την ασταθή άλλωστε ισορροπία του και σωριάστηκε, ανήμπορος πλέoν για αντίσταση, καταγής. Το πλήθος ζητωκραύγαζε ξέφρενα σε ρυθμό ροκ εν ρολ ανάμικτο με τσιφτετέλι και καρσιλαμά και χτυπούσε ρυθμικά τα χέρια και τα πόδια προσπαθώντας να εμφυσήσει το δικό του ενθoυσιασμό στο μεγάλο και ηρωικό πού, όλως ανελπίστως, άρχισε να τα χάνει ελαφρώς, απογοητεύοντας έτσι και το πλήθος πού είχε συρρεύσει από νωρίς για να θαυμάσει την πρωτοφανή και μεγαλειώδη θυσία αλλά και τούς παρατεταγμένους, κατά τη σειρά τού αξιώματος, επισήμους. Ευτυχώς όμως, ο μόσχος ήταν ακόμη ξαπλωμένος καταγής και αυτό το γεγονός έδωσε στο διστακτικό Κοτσαλη και τη δύναμη, αλλά και το θάρρος πού χρειαζόταν για την περίσταση και του μπήγει στον αυχένα το κοφτερό του το μαχαίρι, ενώ το πλήθος αλάλαζε απ’ τη χαρά του.

Αυτό ήταν! . Η δημοκρατία ενίκησε για μιαν ακόμη φορά! . Ο μόσχος εσφάγη ανηλεώς στο μέσον της πλατείας και εκρεμάσθη πάραυτα από την κουτάλα τού φορτωτή για να τον γδάρουν υπό τις ιαχές τού πλήθους. 'Η κομμένη κεφαλή του κύλησε στο δάπεδο και έκοψε διαμιάς κάθε ήχο, κάθε φωνή και κάθε αλαλαγμό γιατί, δυστυχώς, ή κεφαλή τού μόσχου, όπως απεκαλύφθη στη στιγμή, ήταν ή κεφαλή τού ατuχoύς δημάρχου, που δεν μπόρεσε, τελικά, να αποφύγει το μοιραίον, παρά τις υπεράνθρωπες και αγωνιώδεις του προσπάθειες. 'Έτσι, ήταν μοιραίο, να αποκεφαλισθεί μπροστά στους οπαδούς του και ή πόλη να χάσει τη φυσική της ηγεσία για πάντα.

( Από τις «Περικαλλείς διηγήσεις Χριστόφορου

του Παντζινακίτου» και αυτό.

Έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά!)

Η "ΑΝΟΙΧΤΗ ΔΑΝΕΙΣΤΙΚΉ (ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ) ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ"

Σε δοκιμαστική λειτουργία στη Δίβρη....

    Νοιώθουμε χαρούμενοι και περήφανοι, γιατί προσθέτουμε ένα ακόμη έργο ευποιίας στη γενέτειρα.

   Προχωρήσαμε και λειτουργούμε ένα πρωτοποριακό απόκτημα που έχει γίνει θεσμός στις Ευρωπαϊκές πόλεις και δειλά δειλά στην Αθήνα και ελάχιστες επαρχιακές πόλεις.

  Ως γνωστόν η με θυσίες δημιουργηθείσα ΒΙΒΛΙΟΘΉΚΗ ΤΟΥ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΈΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ" με τους χιλιάδες τόμου ς εξαιρετικών και σπάνιων βιβλίων δεν λειτουργεί λόγω αδυναμίας μας (οικονομικοί λόγοι) να κάνουμε ηλεκτρονική ταξινόμηση και βεβαίως να την έχουμε ανοικτή κάθε μέρα.

  Έτσι κατασκευάσαμε μια καλαίσθητη μικρή Βιβλιοθήκη, ανοικτή και προσιτή σε όλους, σε 24ωρη βάση. 

  ΕΝΗΜΈΡΩΣΗ για την λειτουργία της.

1. Είναι απλή. Στα εξωτερικά συρόμενα τζάμια υπάρχει η οδηγία:

"ΠΑΊΡΝΕΙΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

ΤΟ ΔΙΑΒΆΖΕΙΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΒΆΖΕΙΣ Ή

ΤΟ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΣΟΥ'"

2. Στα ράφια υπάρχουν οι ενότητες:

-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ

-ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ

-ΙΣΤΟΡΙΑ

-ΤΟΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΊΑ

-ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ

-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

-ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ "δίβρη" (παλαιά τεύχη)

-ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΚΤΟΣ ΕΤΙΚΕΤΑΣ

Ας ευχηθούμε για τη σωστή λειτουργία αλλά και προσδοκία οι βιβλιόφιλοι και μη, να προσέρχονται για πνευματική τροφή.

Χτες τοποθετήσαμε τα πρώτα βιβλία και με το "πρώτο δοκιμαστικό άνοιγμα" προσήλθε πρώτος, γνωστός βιβλιόφιλος συμπατριώτης και "δανείστηκε" βιβλία!...

ο πρόεδρος

Του "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΈΝΤΡΟΥ ΔΙΒΡΗΣ"

Σωτήρης Σωτηρόπουλος 

 

«Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου».ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ

 Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ

Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ.
Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.
 
Μ. ΤΡΙΤΗ
Μόλις σήμερα βρήκα το θάρρος και ξεσκέπασα το κηπάκι σαν φέρετρο.
Με πήραν κατάμουτρα οι μυρωδιές, λεμόνι, γαρίφαλο.
Ύστερα παραμέρισα τα χρόνια, τα φρέσκα πέταλα και να:
η μητέρα μου, μ’ ένα μεγάλο άσπρο καπέλο και το παλιό χρυσό ρολόι της κρεμασμένο στο στήθος.
Θλιμμένη και προσεκτική. Πρόσεχε κάτι ακριβώς πίσω από μένα.
Δεν πρόφτασα να γυρίσω να δω γιατί λιποθύμησα.
 
Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ
Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει
Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός
Και τώρα μαύρος αιώνας.
 
Μ. ΠΕΜΠΤΗ
Μέρα τρεμάμενη, όμορφη σαν νεκροταφείο
με κατεβασιές ψυχρού ουρανού
Γονατιστή Παναγία κι αραχνιασμένη
Τα χωμάτινα πόδια μου άλλοτε
(Πολύ νέος ή και ανόητα όμορφος θα πρέπει
να ήμουν)
Οι και δύο και τρεις ψυχές που δύανε
Γέμιζαν τα τζάμια ηλιοβασίλεμα.
Μ. ΠΕΜΠΤΗ, β
Σωστός Θεός. Όμως κι αυτός έπινε το φαρμάκι του
γουλιά γουλιά καθώς του είχε ταχθεί
έως ότου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη.
Χάθηκαν τα βουνά. Και τότε αλήθεια φάνηκε
πίσω από το πελώριο πηγούνι ο κύλικας
Κι αργότερα οι νεκροί μες στους ατμούς, εκτάδην.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.
Ίσως και να ’μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη
φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής
Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά
με τ’ αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς
και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, β

Αντίς για Όνειρο

Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.

Σαν να ’μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ’
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».

 

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ

Περαστική από τη χθεσινή αϋπνία μου
λίγο, για μια στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μου κυκλοφοράει τα μυστικά
Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν’ αδειάσει τον κουβά με τ’ απορρίματά μου
– της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια –
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.

Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ, β

Πάλι μες στην κοιλιά της θάλασσας το μαύρο
εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες
όπως φωνές επάνω από ναυάγιο

Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ’ Άπιαστα

Όπως εγώ προχθές του Αγίου Γεωργίου ανήμερα
που πήα να παραβγώ μ’ αλόγατα όρθια
και θωρακοφόρους
και μου χύθηκε όλη, όξω απ’ τη γης, η ερωτοπαθής
ψυχή μου.

(Από την ποιητική συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου»).

 

ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΑ - ΠΛΑΚΙΔΙΑ ΔΑΠΕΔΟΥ Α] Δυο πόρτες έχει η ζωή και 100 ..παράθυρα που μπάζουν

      Τι σου είναι ο άνθρωπος και τι σου επιφυλάσσει η ζωή! Πότε είναι θηρίο ανήμερο και  πότε άδολο αρνί, αλλά  πάντα αναπάντεχος. Η ψυχή του βάθος αμέτρητο, περισσότερο κι από τον πιο βαθύ ωκεανό, όπως έλεγε ο Λωτρεαμον. Κινείται και συμπεριφέρεται από κάτι ανεξήγητα, για μας τους κοινούς θνητούς, ορμέμφυτα, ένστικτα και  ακαταλαβίστικες ορμές που τελικά όλα αυτά εμπεδώνονται, υιοθετούνται πλέον μόνιμα ή προσωρινά σπανίως και συγκροτούν τη λεγόμενη ιδιοσυγκρασία καθενός και γενικώς τον χαρακτήρα του.  Πολλάκις αυτά παίρνουν αψυχολόγητη, παθολογική αντικοινωνική μορφή και εμφανίζονται στη συμπεριφορά του ως συνειρμοί, συμπλέγματα, νευρώσεις & ψυχώσεις. Καμιά φορά σχίζουν τις φρένες (σχιζοφρένεια) αλλά και άλλοτε κυριαρχούν ως μεγάλα πάθη ή εγκληματικές τάσεις.        Γονίδια λένε που καθορίζουν τα πάντα..

     Αρκετά το τραβήξαμε το θέμα οδηγούμενοι από τον ακατάσχετο ειρμό της σκέψης.

   Προχτές λοιπόν, γλυκός καιρός ήταν, πήγα μια βόλτα στο Πεδίον του Άρεως. Κοντά στο σπίτι μου είναι και συχνά εκεί βρίσκω απάγκιο και μάλιστα στους τόσους κόμπους  (και ποιος δεν έχει κι ας μη το καταλαβαίνει)  και φούριες της ζωής. 

       α]   Η ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗ

  

    Πρώτα-πρώτα επιστέφτηκα την κυρά Μαρία, που τόσα έχω γράψει, που πάντα είναι σταθερή στο παγκάκι της μαζί με τα πολλά μπαγκάζια της και  μόνιμη συντροφιά τη σκυλίτσα της, τη Μαυρούλα. Τής έδωσα δυο κομμάτια πίτα και λίγο ψωμί που φτιάχνω με καρύδι και κάσιους  [1] Της είχα πάλι δώσει τέτοια πίτα, οπότε μου λέει:

- Αν είναι η κιτρινωπή πίτα, να την πάρεις πίσω. Ξέρεις είμαι πολύ παράξενη στο φαγητό, δύσκολη.  Την αηδιάζω...

Ένας πιο πέρα την άκουσε και λέει:

-Να της φέρεις μπριζόλα.

και απαντά η κυρά Μαρία:

- Κι αυτή αν τη φάω... και συνεχίζει:

 - Σου έχω πει δεν θέλω να φέρνεις τίποτα, μόνο να βλέπεις τη Μαυρούλα μου που     να τώρα ξύνεται και δακρύζουν πολύ τα μάτια της. 

    Τι να πω και τέτοια μνήμη που έχει, ότι είμαι κτηνίατρος ας πούμε ότι με βλέπει συχνά, αλλά με ρωτά τι κάνει ο  Λενάκος και γελάει αλλά κι ο γιος μου που τον έχει γνωρίσει μια βολά!!! 

       β] ΤΟ ΞΕΝΟΦΕΡΤΟ ΠΟΥΛΙ!

   Τούτο τον μήνα και μέχρι το  Πάσχα στο κέντρο του Πεδίου έχουν στήσει μεγάλο παζάρι, οπότε κυκλοφορεί πολύς κόσμος.

  Βρήκα ένα  απόμερο  παγκάκι , δίπλα στην εκκλησία  του Αγίου Χαραλάμπη και άραξα με το μπαγλαμαδάκι μου. 

    Σε λίγο βλέπω να έρχεται ένας τυπάκος, νεαρός που μου κίνησε  αμέσως την περιέργεια με το παράξενο ντύσιμό του και δη το μαντήλι, στο κεφάλι, όπως οι Ινδοί και οι Άραβες, το θρυλικό σαρίκι! Μια βάδιζε, μια στεκόταν ακίνητος, πάντα σοβαρός κι ανέκφραστος και ξαφνικά έκανε διάφορες κινήσεις. Πότε με το πόδι και πότε με το χέρι. Κάτι σαν  σπασμούς κατά διαστήματα αλλά πάντα ελεγχόμενους και συνάμα με ένα πλατύ χαμόγελο, στιγμιαίο, καγχάζοντας…

    Όταν  τον πλησίασα σηκώθηκε και μου έδωσε το χέρι εγκάρδια!

   Δέστε τον  στο μικρό βίντεο που λόγω μπαταρίας βγήκε ασθενικό.

    Αυτή είναι η ζωή, η αδικία είναι εδώ, η ευτυχία που είναι....

[ΞΕΝΟΦΕΡΤΟ ..ΠΟΥΛΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ  ΑΠΛΏΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ..]

[1] Φίλεψα κάτι φίλες, αρκετά απαιτητικές και εκφράστηκαν με τα καλύτερα λόγια. Όποιος αμφιβάλει να του στείλω μετά χαράς...  

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ! Ιδέες για την Οικολογία και τον Πολιτισμό

 Γιαννης Σχίζας

Ες Κυψέλην, ου με εθέσπισεν

2 χρόνια χωρίς τον Περικλή Κοροβέση

11ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ»

Commune: Λυγμοί

Γνωρίζουμε & προστατεύουμε τον απειλούμενο Αργυροπελεκάνο

FOUGARO ARTCENTER

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ-ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αντώνης Συκάρης – ένας ήρωας χωρίς χάπυ εντ…

Την έκαψαν και τώρα βάζουν ανεμογεννήτριες μέσα σε αρχαιολογικό χώρο

Η Μαρία Κορινθίου τιμά τα 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία

Ονούφριος Ντοβλέτης: Θάνατος στην Ελλάδα

Το «Ατσάλι» της Ρόνα Μονρό στο Θέατρο «Μεταξουργείο»

1821: Τὰ Μικρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀγώνα: Ὁ χαλασμός τ’ Ἀ­νά­λα­του [τῆς Μάχης τοῦ Ἀνάλατου]

Της φυλακής τα σίδερα

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ ΣΕ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

"Τεχνικά έργα στον Ερασίνο Βραυρώνας και ανάγκη σύγχρονων μεθόδων αντιπλημμυρικής προστασίας με σεβασμό στο φυσικό και πολιτιστικό τοπίο"

Πι­ὲρ Μπεν­τε­κούρ (Pierre Bettencourt) Ἡ κατάλπη

Δημήτρη Σαρρή : Ουιραπουρού. Ταξίδι στη Λατινική Αμερική

Ξανά από την αρχή στην Οίτη. Νέες μεθοδεύσεις

Ντίνος Γιώτης : Club 23,4