TO ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙ ΕΙΝΑΙ
ΣΤΟ ΝΟΤΙΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ
ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΖΑΧΑΡΩΣ, ΤΗΣ
ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΕΠΑΡΧΙΑΣ
ΟΛΥΜΠΙΑΣ,ΣΤΙΣ ΕΚΒΟΛΕΣ
ΤΗΣ ΝΕΔΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ
ΣΥΝΟΡΑ ΗΛΕΙΑΣ ΚΑΙ
ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ.
Για την
πανδημία, που μας έκανε «Ελεύθερους Πολιορκημένους» στα σπίτια μας έχουμε γίνει
ΟΛΟΙ προφέσορες. Ευτυχώς που έχουμε τον Τσιόδρα. Ας έχουμε λοιπόν ψυχραιμία και
υπομονή.
Όπως και να έρθουν τα πράγματα ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ όπως κάναμε και στην οικονομική κρίση!!!
Βέβαια τούτη η πανδημία είναι βιολογική
και κοινωνική. Όλες όμως είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Εντάξει όλα τα δίκαια
μαζί μας, αλλά να μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, μην το παρακάνουμε κιόλας. Σε άλλες πανδημίες τα πράγματα ήταν πολύ
χειρότερα. Στην ευλογιά -Φερ ειπείν- τον 20 αιώνατα θύματα ήταν 300 εκατομμύρια άνθρωποι, τριπλάσια
κι από τους δύο φονικότατους παγκόσμιους πολέμους. Παλαιότερα αφανίσθηκαν
ολόκληρες αυτοκρατορίες και πολιτισμοί ( Αζτέκοι, Ίνκας..). Μαζί είχαν και την
πείνα και χωρίς ουδεμία ιατρική περίθαλψη και δη Δημόσια Υγεία. [1] Στο Μεσολόγγι επέζησαν
τρώγοντας σαύρες και ποντίκια, στη δε Τριπολιτσά από τα ίδια τους τα
πτώματα…και..και
Προς Θεού,
να μην τα ξεχνάμε κι αυτά.
Ας είναι…]
Πάντως το μήνυμα είναι ένα:
Ξεχνάτε την
αλόγιστη ανάπτυξη και υπερκατανάλωση.
Σεβασμός
στη φύση και στο περιβάλλον.
Συνεργασία και Αλληλεγγύη
Τέρμα στην ξεκαπίστρωτη Αγορά...
Το https://yannitsochori.blogspot.com/είναι ένα μικρό πλεούμενο, ανάμεσα στα άλλα, που χρειαζόμαστε για να μείνουμε πάνω
στη επιφάνεια της τρικυμιώδους θάλασσας της Ανάγκης και της Οργής!!!
[1] Όπως
δε μας υπενθυμίζει ο ιστορικός Λιάκος στην Αυγή της προηγούμενης Κυριακής, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ηΔημόσια Υγείααλλά καιτο ΙΚΑ και το υπουργείο
Υγείας θεμελιώθηκαν αμέσως μετά την φονικότατη πανδημία, Δάγκειος πυρετός,του 1928, επίΒενιζέλου, που και ο ίδιος ήταν κρούσμα
Προχθές, παραμονή 25ης Μαρτίου συνεδρίασε το Δημοτικό Συμβούλιο Ζαχάρως δια περιφοράς, εν μέσω της σοβαρής πανδημίας με 1ο και 2ο θέμα το περιβόητο Παρά Θιν Αλός. Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί σε αυτό το χτικιό, γιατί όπως τα κατάφερε ο Πανταζάρας τα έκανε μούσκεμα και έχει αφήσει ένα μεγάλο φέσι στις πλάτες των δημοτών. [κλικ ΕΔΩ] Όμως από επίσημα χείλη μια καλή γενική εικόνα δίνεται από τον πρόεδρο του δ.σ. στην εν λόγω συνεδρίαση.
Με τα πολλά δεν καταλαβαίνουμε τελικά ποιος φταίει που ενώ το περίπτερο ενοικιάσθηκε εκ νέου το καλοκαίρι του 2019 με ετήσια σύμβαση και προκαταβολική καταβολή στον δήμο 58.000 ευρώ, δεν λειτούργησε καθόλου. Φταίει ο δήμος, η ΕΤΑΔ, ο νέος ενοικιαστής ή ο παλιός; Στις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ο Αλεξανδρόπουλος [ΠΡΩΙΝΗ 14-2-20] ενέπλεξε το πολυθρύλητο και συκοφαντημένο αγρίως Π.Δ.
Τουλάχιστον στην απόφαση δεν γίνεται ουδεμία κουβέντα!
Εν τω μεταξύ τα χρέη στην ΕΤΑΔ τρέχουν με αποτέλεσμα ο δήμος να χρωστά 47.700.
Τελικά ο δήμος πρέπει να καταβάλει τα 47700 ευρώ, αλλά και τα 58.000 στον ενοικιαστή, σύνολο 105.700. Βεβαίως την ευθύνη τη φέρνει η δημοτική αρχή του Πανταζή που τα έκανε κουλουβάχατα.
Η νέα δημοτική αρχή όμως δεν είναι άμοιρη ευθυνών, καθότι εξαρχής για τα 58.000 έπρεπε να στραφεί δικαστικά κατά της προηγούμενης δημοτικής αρχής και όχι να τα μετακυλήσει στις πλάτες των δημοτών. Επίσης έπρεπε να καταγγείλει από την αρχή που ανέλαβε σε όλα τα αρμόδια όργανα ότι η σύμβαση ήταν μη νόμιμη χωρίς κανένα εχέγγυο. Σαν να νοικιάζει κάποιος ξένο διαμέρισμα, έτσι έκανε ο Πανταζής.
Αλήθεια τι υποστήριζαν τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση; Όλα πήγαν στο βρόντο;Τα ξέχασαν; Εκείνα τα 110000 για το ερείπιο στον Άγιο Σπυρίδωνα ποιος θα τα πληρώσει; Φυσικά οι δημότες...
Όλες τις μα....γκιές του Πανταζή τις ρίχνουν στον λαό....
Και έρχεται η δεύτερη απόφαση την ίδια μέρα που ο δήμος προτείνει στην ΕΤΑΔ το συνολικό χρέος των 47700 να το αποπληρώσει σε 3 δόσεις. Έτσι παραδέχεται ο δήμος περίτρανα ότι η ευθύνη για όλες τις καθυστερήσεις και τη μη λειτουργία του περιπτέρου ανήκει αποκλειστικά στον δήμο και πουθενά αλλού .Και έτσι είναι, και όλα τα προηγούμενα, λεονταρισμοί και ανάλογα δημοσιεύματα είναι οδοντόκρεμες για ευρεία χρήση. Το ερώτημα όμως είναι γιατί ο δήμος θέλει διακανονισμό χωρίς να περιμένει την εξέλιξη των δικαστηρίων. Μύλος κι εδώ, νερόμυλος...
Όσον αφορά την ίδια απόφαση είναι εν κενώ και επί ματαίω, Μα για μια αναγκαία και φυσική έκκληση, γιατί περί τέτοιας πρόκειται έπρεπε να γίνει δημοτική συνεδρίαση και μάλιστα δια περιφοράς; Διαβάστε την απόφαση και πέστε μου εάν άξιζε τον κόπο ή έγινε για τα μάτια του πόπολου. Μεγάλο μυαλό ο εισηγητής & χειριστής του θέματος!
Αξίζει να διαβάσετε & το σχόλιο του Γ.Αγγελόπουλου [1] στο FB Μιλά για μια δίκη το Φλεβάρη που δεν προσήλθε ο δήμος. Ο αντίδικος πρέπει να είναι ο ενοικιαστής, ποιος όμως ο παλιός ή ο καινούργιος; Μπάτε σκύλοι και αλέστε. Και μετά σου λένε ότι το Π.Δ εμποδίζει και την επαναλειτουργία του Παρά θιν' αλός. Τι άλλο θα πούνε για εκείνη την "ταφόπλακα"! Αυτό δεν είναι κοροϊδία; Αξιοσημείωτο είναι που αναφέρεται και στο Π.Δ. του Κυπαρισσιακού και ρωτά ποιος έχει στρέμματα και έχει συμφέρον να αλλάξει. Αλήθεια ποιον υπονοεί; Μήπως τον κ. Δόμέστιχο; Ποιον άλλον θα μου πείτε....
Σχετικά δε με ότι υποστηρίζει η αντιπολίτευση, μείζονα ή ελάσσονα είναι το ίδιο και το αυτό, καλύτερα να τα σχολιάσουμε σε άλλη μας ανάρτηση [1] Στην αρχή νόμισα ότι είναι ο δημοτικός σύμβουλος της αντιπολίτευσης, αλλά ένας φίλος Ζαχαραίος, το απέκλεισε και δικαιολογημένα μιας και ο δ.σ. δεν λέγεται καν Γιώργος. Πάντως γνωρίζει πολλά και υποψιάζομαι ότι είναι κάποιος δικός τους.
Πώς ο Ιωάννης Καποδίστριας νίκησε την επιδημία πανώλης*, η οποία εμφανίστηκε στην αρχή μάλιστα της διακυβέρνησής του!
Ο Κυβερνήτης θεωρούσε ότι τα πρώτα δύο μέτρα που έπρεπε να λάβει αμέσως, είναι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στις οικίες όλων των κατοίκων και το κλείσιμο των εκκλησιών. Ιδού πώς το επέβαλε :
Είναι γνωστό ότι ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν πολύ πιστός Χριστιανός. Ορισμένοι τον χαρακτηρίζουν ακόμα και θρησκόληπτο. Πολλές από τις πράξεις του μπορούν να εξηγηθούν μόνο μέσα από αυτό το πρίσμα. Θεωρούσε τον εαυτό του υπερασπιστή της Ορθοδοξίας και ήρθε σε σύγκρουση με όποιον θεωρούσε ότι την απειλούσε. Όμως ο Καποδίστριας ήταν επίσης ένας υπεύθυνος ηγέτης που ήταν έτοιμος να λάβει δύσκολες αποφάσεις και μάλιστα από την πρώτη στιγμή που έφτασε στην Ελλάδα. Τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του εμφανίστηκε επιδημία πανώλης στα νησιά του Αργοσαρωνικού, στην Ύδρα πρώτα και μετά στις Σπέτσες. Μια από τις πρώτες αποφάσεις που έλαβε ήταν να κλείσει τον Απρίλιο του 1828 τις εκκλησίες στις περιοχές που είχαν εμφανιστεί κρούσματα ή ήταν πιθανόν να εμφανιστούν (π.χ. στην Αίγινα όπου είχε και ο ίδιος εγκατασταθεί). Οι εκκλησίες έκλεισαν για αόριστο χρονικό διάστημα και οι αντιδράσεις ήταν ελάχιστες. Οι Έλληνες τον σέβονταν, τον θαύμαζαν και κυρίως τον εμπιστεύονταν. Διότι ο Καποδίστριας ήταν επίσης και ένας πολύ καλός γιατρός και μάλιστα με αξιόλογη πρακτική πείρα που απέκτησε πολύ πριν ασχοληθεί πλήρως με την πολιτική. Ήξερε, λοιπόν, πολύ καλά τι έκανε – δεν ήταν μια βεβιασμένη απόφαση της στιγμής. Το αντίθετο μάλιστα.
Νάμαστε πάλι με τους τσιγγάνους. Από πού να αρχίσουμε κι από πού να τελειώσουμε. Ας πάμε στην αντιμετώπιση και στη στάση της Τ.Α, της εκάστοτε δημοτικής αρχής.
Επί Πανταζή λοιπόν, στην εποχή της μεγάλης πυρκαγιάς, οι τσιγγάνοι- η μεγάλη φαμίλια της Αντωνίας- εγκαταστάθηκαν δίπλα στο στάδιο και τότε η πολιτεία έκανε δωρεά δύο λυόμενα, ένα ονομαστικά στην ίδια και το άλλο σε έναν δικό της συγγενή.[δες τις δυο εικόνες]
Ακούτε λοιπόν την ίδια να καταγγέλλει ότι την κορόιδεψε ο Πανταζάρας με τις γνωστές μαλαγανιές του και τα λυόμενα πέταξαν σε άλλους Ζαχαραίους. Η ίδια υποστηρίζει μάλιστα ότι τα πούλησε και στους τσιγγάνους για να τους κλείσει τα μάτια, τους έδωσε κάτι κοντέινερς και μάλιστα όπως υποστηρίζει ήσαν κλεμμένα.Πάντως όπως καταλαβαίνετε πρόκειται περί περιπλεγμένης κατάστασης, κομφούζιο στην κυριολεξία. Όμως όπως και να έχουν τα πράγματα, ο Πανταζής φέρει μεγάλη ευθύνη είτε έδωσε μερικά φράγκα στην Αντωνία και υπήρξε κάποια συναλλαγή, είτε όχι . Πάντως οι τσιγγάνοι, άμεσα εξαρτώμενοι από την εκάστοτε δημοτική αρχή είναι αδύνατο να ενήργησαν από μόνοι τους. Ο ρατσισμός και δη με λαϊκίστικα ενδύματα και η άθλια και υποδεέστερη αντίληψη για τους τσιγγάνους που είναι διάχυτες και κυρίαρχες σε αυτόν τον τόπο, πόσο μάλλον σε φασιστοειδείς τύπους κάθε μορφής[1] σε τέτοιες στάσεις οδηγούν και όχι μόνο. Η ποδηγέτηση αδύναμων και αμόρφωτων ατόμων είναι πράγμα πανεύκολο και συνηθισμένο, μέλι στο ψωμί τους. Είναι έγκλημα!
Ξανατονίζω την αναγκαιότητα της δικαστικής αγωγής [2]
Να γράψουμε όμως και για την τωρινή δημοτική αρχή, που φοβάμαι ότι δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Δεν έχουμε πολλά δείγματα αλλά η καλή μέρα φαίνεται από την αρχή. Αδιανόητο μου φαίνεται ότι αρχικά προσπάθησαν να τους ¨πετάξουν" στην Αγία Παρασκευή και απέτυχαν λόγω αντίδρασης και από τους ίδιους αλλά και από την κοινή γνώμη. Τελικά τους μετέφεραν σε έναν ιδιόκτητο χώρο πιο κάτω από τον σταθμό και επιτέλους τους έβαλαν και νερό γιατί αρχικά η πρόθεσή τους ήταν το βυτίο [Ακούστε τι λέει η Αντωνία]. Μακάρι οι συνθήκες εγκατάστασης να είναι λίγο ανθρώπινες. Αυτά σε νέα μας επίσκεψη με το καλό.
Υπόψη οι δήμοι εκτός της χείριστης αντιμετώπισης των τσιγγάνων, οτιδήποτε παραμικρό κι αν κάνουν για τα ψηφουλάκια πάντα, το συντηρούν ως εκδούλευση και τους ¨δένουν", που είναι η πιο ποταπή μορφή εκμετάλλευσης, η ομηρία. Εξού και οι τσιγγάνοι, αδύνατοι και πεταμένοι, είναι πάντοτε στην πλευρά του εκάστοτε δημάρχου. Στο δήμο είναι κοινώς αποδεχτό ότι όλοι τους ψήφιζαν με χέρια και με πόδια Πανταζή, στο δε Γιαννιτσοχώρι πατόκορφα με τον Τριγάζη και πιο παλιά με τον Γιακουμή επί χρόνια και ζαμάνια.
Στη δεύτερη ταινία ομιλούν δυο παιδιά της Αντωνίας, ο Παναγιώτης κι ο Βαγγέλης με πέντε-έξι τσιρομπίλια ο καθένας, για τις συνθήκες που ζουν στον σταθμό, οπότε θα μας χρειαστούν για να τις συγκρίνουμε με τις καινούργιες. Τσιγγάνοι της γης οι κολασμένοι.....
Προσέχετε δε ότι και οι δυο τους, παρά την εικόνα τους, ξεδοντιάρηδες και κατσιασμένοι, είναι κάτω από τριάντα,
Πολύ φοβάμαι ότι για μια άλλη φορά τους πέταξαν. Ειδικά τώρα έχει μεγάλη σημασία καθότι ο δήμαρχος, ο Αλεξανδρόπουλος είναι και γιατρός
Ίδομεν...
[1] Μη γελιόμαστε η μεγάλη πλειοψηφία των δημοτών μας, ανεξαρτήτως της πολιτικής ταμπέλας, εμφορούνται από ρατσιστικές αντιλήψεις και έντονα αντι περιβαλλοντικές, ιδιοτελείς και μικροσυμφεροντολογικές. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους είναι σφοδροί κατήγοροι του Π.Δ. που είναι το νομικό πλαίσιο προστασίας της αιγιαλίτιδας ζώνης του Κυπαρισσιακού κόλπου. Τους τσιγγάνους, τους μαύρους, τους Πακιστανούς κι όλους τους μελαψούς τους θεωρούν κατώτερους, υπανθρώπους, από την άλλη όμως αυτοί τους βγάζουν πέρα τη σοδειά και στο τέλος τους δίνουν στην αστυνομία για να γλυτώσουν τα εργατικά!
[2] Το ξαναγράφω: Η Αντωνία έχει ακράδαντα στοιχεία γι αυτή την υφαρπαγή. Υπόσχομαι με το καλό ότι θα προβούμε σε συλλογή υπογραφών και θα καταθέσουμε μήνυση εναντίον κάθε υπευθύνου, μπας και υπάρξει όποια αποκατάσταση. Ο δικηγόρος ήδη υπάρχει!!!
Από τη Διέππη ίσαμε τη Χάβρη, η ακτή είναι συνεχώς απόκρημνη, έχει ύψος εκατό περίπου μέτρα και είναι ίσια σαν τείχος. Εδώ κι εκεί, αυτή η μεγάλη σειρά άσπρων βράχων, χαμηλώνει απότομα, και τότε βλέπεις μια μικρή στενή κοιλάδα με απότομες πλαγιές, καλυμμένες με γρασίδι και παραθαλάσσια σκίνα, να κατεβαίνει από το καλλιεργημένο πλάτωμα προς μια παραλία με βότσαλα, όπου απολήγει μέσα από μια σούδα όμοια με κοίτη χειμάρρου. Η φύση διαμόρφωσε αυτές τις κοιλάδες, και οι νεροποντές τις ολοκλήρωσαν με αυτά τα φαράγγια, τέμνοντας ό,τι απόμεινε από την απόκρημνη ακτή, σκάβοντας ως τη θάλασσα τις ρεματιές που χρησιμεύουν για πέρασμα στους ανθρώπους.
Που και που κάποιο χωριό κουρνιάζει σ’ αυτά τα λαγκάδια όπου χυμάει με ορμή ο άνεμος του πελάγους.
Πέρασα το καλοκαίρι σε μιαν από αυτές τις θαλασσοφαγωμένες ακτές, στο σπίτι ενός χωρικού, που, όπως ήταν στραμμένο προς τη θάλασσα, μου επέτρεπε να βλέπω από το παράθυρό μου ένα μεγάλο γαλάζιο τρίγωνο νερού, πλαισιωμένο από τις πράσινες κατωφέρειες της κοιλάδας και κατάστικτο από άσπρα πανιά κάθε φορά που περνούσαν στ’ ανοιχτά, λουσμένα στον ήλιο.
Ο δρόμος που οδηγούσε στη θάλασσα ακολουθούσε το βάθος του φαραγγιού και βυθιζόταν ξαφνικά ανάμεσα σε δυο τοιχώματα από ασβεστόλιθο, γινόταν σαν βαθιά αυλακιά, προτού καταλήξει σε μια ωραία απλωσιά από κροκάλες που τις κύλησε, τις στρογγύλεψε και τις λείανε το προαιώνιο χάδι των κυμάτων.
Αυτό το στενόστρατο ονομάζεται «το πήδημα του βοσκού».
Ακούστε τώρα την τραγική ιστορία που του έδωσε αυτό το όνομα.
*
Διηγούνται ότι άλλοτε το χωριό αυτό το διαφέντευε ένας νεαρός ιερέας, αυστηρός και βίαιος. Είχε αποφοιτήσει από την ιερατική σχολή γεμάτος μίσος γι’ αυτούς που ζούνε σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους και δεν ακολουθούν τους νόμους του δικού του Θεού. Άκαμπτης αυστηρότητας για τον ίδιο του τον εαυτό, επέδειξε αμείλικτη αδιαλλαξία για τους άλλους. Ένα προπαντός πράγμα τον εξόργιζε και τον αηδίαζε: ο έρωτας. Αν ζούσε στις πόλεις, ανάμεσα σε πολιτισμένους και εκλεπτυσμένους ανθρώπους, οι οποίοι κρύβουν πίσω από τα λεπτεπίλεπτα πέπλα του συναισθήματος και της τρυφερότητας τις ζωώδεις πράξεις που επιβάλλει η φύση, αν εξομολογούσε μέσα στο ημίφως των μεγαλοπρεπών καθεδρικών ναών τις παρφουμαρισμένες αμαρτωλές, που τα λάθη τους μοιάζουν να μετριάζονται από τη χάρη της πτώσης τους και την εξιδανίκευση με την οποία περιβάλλουν το φυσικό φίλημα, δεν θα είχε ίσως νοιώσει αυτήν την τρελή αναστάτωση, αυτήν την ανεξέλεγκτη οργή που τον καταλάμβανε μπροστά στο βρομερό σμίξιμο των κουρελήδων μέσα στη λάσπη ενός χαντακιού ή πάνω στ’ άχυρα ενός στάβλου.
Γιάννης Η. Χάρης Εφ-Συν Στην εποχή του κορονοϊού ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα για αυτοπροστασία και επιβίωση, πέρα από τους βιολογικούς όρους, πιστεύω πως είναι η προσπάθεια να συνεχιστεί η «κανονική» ζωή, μέσα σ’ όλες τις άπειρες όσο και απολύτως αναγκαίες προφυλάξεις, απαγορεύσεις κτλ. Αυτά έλεγα μέρες τώρα στον εαυτό μου, στον δισταγμό μου πώς να γράψω οτιδήποτε που να μην έχει σχέση με το μέγα θέμα των ημερών. Και να που καταλήγω στα ίδια, παρά τη σχετική ελευθερία της επιφυλλίδας· η οποία, έτσι κι αλλιώς καθυστερημένη, μπορεί να κοντοστέκεται για λίγο, να φωτίσει σκηνές που ξεφεύγουν, εύλογα, από το ρεπορτάζ. Πλουσιότατη ήταν και είναι η κάλυψη της στάσης ιδίως της Εκκλησίας, στο τεράστιο θέμα της πανδημίας, όπως και στο πάντα μείζον θέμα του προσφυγικού, με όλες τις πτυχές του, ξενοφοβία, ρατσισμό κτλ. –καιρό τώρα.Τι μένει που ίσως δεν έχουμε δει;⌦ Την ευδαιμονία στο πρόσωπο του Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμου –θαρρείς και το ’χει η θέση και το όνομα μαζί, αν θυμηθούμε (και πώς να μην!) τον νυν Θεσσαλονίκης. Οπου μετέφερε ο άγιος, σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, τα λόγια κάποιων φαντάρων στον Εβρο, που του είπαν να μεσολαβήσει στους επάνω, να ανοίξουν τα σύνορα, για να προελάσουν στον Βόσπορο, παναπεί να πάρουνε την Πόλη!
Το βιβλίο «μικροΜέγα Κολοκοτρωνέικο» είναι βέβαιο ότι θα
προκαλέσει εντάσεις, θα εγείρει ενστάσεις και θα προξενήσει αναταραχή στους
φιλήσυχους αναγνώστες, μια και πραγματεύεται ιστορικές πληροφορίες που
αποσιωπώνται από την επίσημη κρατική παιδεία, χάριν της εθνικής προπαγάνδας και
υπερηφάνειας -η τελευταία περισσεύει στη χώρα, παρότι αγνοούμε βασικά ιστορικά
γεγονότα.
Πρόθεση του συγγραφέα Νίκου Δ. Πλατή είναι να αποκτήσει
πρόσβαση ο αναγνώστης σε πληροφορίες [λεπτομέρειες] που η επίσημη ιστορία
αποσιωπά. Βασίζεται στα απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ουσιαστικά
στις εκμυστηρεύσεις του και δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να γίνει
κατανοητό. Αναλύει μικρές φράσεις ή μεγάλες του Γέροντα του Μοριά, ενισχύοντάς
τες με πληροφορίες αυτοπτών μαρτύρων και σπουδαίων ιστορικών της
Επανάστασης.
Μερικά παραδείγματα: Οταν το 1824 ο λόρδος Μπάιρον [προτού
γίνει Βύρων] εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά, ακολούθησε επακριβώς το παραδοσιακό
παιδοφιλικό πρόγραμμα (όπως γράφει η βιογράφος του Μπενίτα Αϊσνερ) που
«προσέφερε» η νήσος σε εκείνους που είχαν το πουγκί με τους απαιτούμενους
παράδες· ξεναγός δε του Αγγλου ρομαντικού ποιητή ήταν ο γνωστός μας εθνικός
ήρως Οδυσσέας Ανδρούτσος. Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν ήταν ακριβώς Ελληνας -οι
γονείς του ήσαν Βενετσιάνοι που εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα, ήταν άρα ένας
ελληνοποιημένος αριστοκράτης Βενετσιάνος και είχε σκεφτεί να εποικήσει την
Ελλάδα με Ελβετούς χωρικούς.
Ο αμφιλεγόμενος της Επανάστασης και από πολλούς αντιπαθής
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος διέθεσε όλον τον πλούτο του στην υπόθεση της
Επανάστασης και πέθανε φτωχός- αντίθετα ο πάμπτωχος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
βρέθηκε μετά την Επανάσταση να είναι κατά το μάλλον ένας από τους πλουσιότερους
πολίτες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους [το σπίτι του, λέει, ήταν στη
βασιλική γειτονιά, μόλις δυο βήματα από το παλάτι]. Ο υπουργός του Πολέμου
Ιωάννης Κωλέττης όταν η κυβέρνηση έτρεχε πανικόβλητη να σωθεί στα πλοία έσερνε
μαζί του «[...] τρεις Οθωμανίδας παλλακίδας και την εταίραν του, γυναίκα του
φονευθέντος Χρ. Παλάσκα, τας οποίας είχε όλας ενδεδυμένας με φορέματα ευρωπαϊκά
για να μην τις αντιληφθούν οι 200 στρατιώτες που τις συνόδευαν».
Διαφωτιστική είναι η διαμάχη μεταξύ του Κολοκοτρώνη και του
στρατηγού Γρίβα. Ο τελευταίος παντρεύτηκε την κόρη της Μπουμπουλίνας όταν αυτή
έμεινε χήρα [πρώτος της σύζυγος ήταν ένας από τους γιους του Κολοκοτρώνη]. Ο
Γρίβας απαίτησε τα προικιά της κόρης της Μπουμπουλίνας, αλλά ο Κολοκοτρώνης
έβαλε τα κλάματα και οδύρετο γοερά και τελικά δεν επέστρεψε ούτε πεντάρα
τσακιστή από τη σχεδόν μυθικής αξίας προίκα που είχε λάβει από τη θυγατέρα της
Μπουμπουλίνας. [Παρεμπιπτόντως: έτσι απεσοβήθη ένας ακόμη εμφύλιος!]
Κι άλλα πολλά, απολαυστικά τα περισσότερα. Στην απόλαυση
συντελεί και ο τρόπος που παρουσιάζει το γραπτό του ο συγγραφέας: σοβαρός,
χιουμοριστικός, δηκτικός, ειλικρινής, επιστημονικός - δεν σχολιογραφεί
αυθαιρέτως ή επιπόλαια, παρά αντλεί από γραπτές μαρτυρίες που ουδέποτε
αμφισβητήθηκαν από ιστορικούς αλλά και από το ίδιο το επίσημο κράτος [απλώς το
τελευταίο αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι, να τις κάνει ευρέως
γνωστές].
Είναι το καλύτερο αφιέρωμα για το 1821 που έχω διαβάσει
ΤΆΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΕΦ-ΣΥΝ
Tο βιβλίο που καθόρισε τη δημόσια
συζήτηση για το Εικοσιένα τα τελευταία εκατό χρόνια δεν γράφτηκε από
επαγγελματία ιστορικό, αλλά από έναν μαρξιστή δημοσιογράφο. Αναφερόμαστε φυσικά
στην «Κοινωνική σημασία της επαναστάσεως του 1821» του Γιάνη Κορδάτου,
διευθυντή τότε του «Ριζοσπάστη» και ηγετικού στελέχους του ΣΕΚΕ, που
κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1924. Παρθενική εφαρμογή της θεωρίας του ιστορικού
υλισμού στην εγχώρια ιστοριογραφία, ερμήνευσε την ελληνική επανάσταση όχι σαν
κορύφωση προαιώνιων εθνικών πόθων ή σαν ατομικό επίτευγμα κάποιων υπερανθρώπων,
αλλά ως απόρροια συγκεκριμένων κοινωνικών μετασχηματισμών, των αντιθέσεων που
αυτές γέννησαν και των συνακόλουθων μεταβολών στη συλλογική συνείδηση. η ιστοριογραφία του Εικοσιένα αναπτύσσεται στη σκιά αυτής της μεθοδολογικής τομής, άλλοτε διαπληκτιζόμενη μαζί της κι άλλοτε εμπλουτίζοντας (ή αμφισβητώντας δημιουργικά) τα επιμέρους πορίσματά της. Αμέσως μετά την έκδοση (και κυκλοφοριακή επιτυχία) του βιβλίου του, ο ίδιος ο Κορδάτος βρέθηκε ωστόσο αντιμέτωπος με τη μανία του εθνικόφρονος κατεστημένου και του ποιμνίου του.
Τη στοχοποίησή του από τον συντηρητικό Τύπο κι αντιδραστικούς διανοούμενους (όπως ο πρώην πρύτανης Νεοκλής Καζάζης), που έσπευσαν να συνδέσουν το «βλάσφημο» έργο με την υπό εξέλιξη «εθνοφθόρα» εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ακολούθησε μια απόπειρα δολοφονίας του (13/8/1924), ο παραλίγο αφορισμός του από την Ιερά Σύνοδο (Οκτώβριος 1924) και η κατάσχεση της δεύτερης έκδοσης του βιβλίου από την παγκαλική δικτατορία (1925).
Για τους Τσιγγάνους
έχουμε κάνει πολλές αναρτήσεις [1] και ειδικά γι αυτούς στο Γιαννιτσοχώρι και
γι αυτούς στη Ζαχάρω.
Στη
Ζαχάρω είναι δυο μεγάλες φαμίλιες. Ημία
που μένει κοντά στη λίμνη του Καϊάφα και η άλλη κάτω στον σταθμό. Σημειωτέον
και στις δύο τα αφεντικά είναι γυναίκες. Η κουμπάρα του κουμπαράκου στον Καϊάφα και η Αντωνία στον Σταθμό [2]
Στο Σταθμό λοιπόν έμεναν περί τα 20 άτομα,
παιδιά και εγγόνια της Αντωνίας που είναι κόρη του Μπότη και της Γιαννούλας.
Δυο λόγια για τη σειριά της Αντωνίας καθότι έχει άμεση σχέση με το Γιαννιτσοχώρι.
Αυτοί οι δύο, Μπότης (Παναγιώτης Σταθόπουλος) και Γιαννούλα, ήταν η πρώτοι τσιγγάνοι που ήρθαν στα μέρη μας και συγκεκριμένα
στο Γιαννιτσοχώρι, κατά τη δεκαετία του ΄60. Έπλεκαν καλάθια, στη λάκα . κάτω από τις ελιές του Διαμαντή και έκτοτε παρέμειναν και έκαναν μεγάλες φαμελιές.[κλικ
ΕΔΩ] Είχαν 3 αγόρια, τον Γιώρη (χάθηκε στις φυλακές), τον Σπύρο, που έκανε
χαϊρι στον Ασπρόπυργο και το Στάθη, τον θρυλικό κουμπάρο μου, τον Μιράλ [3]και
μια μοναχοκόρη την Αντωνία.
Η Αντωνία, πατριάρχης και γενάρχης των τσιγγάνων στη Ζαχάρω, αφού έκανε 15
παιδιά, εκείνα τα χρόνια ήταν μια μελαχρινή, ψηλή, πανέμορφη κοπελούδα, με χάρη και μια ντροπαλοσύνη εσωτερική,
αδιάκριτη. Αυτή η λεβεντιά και η αρχοντιά και τώρα αναβλύζουν από την ωραία της παραστατική μορφή.
Άγουρη λοιπόν ακόμα, τη βούτηξε ένας τσιγγανόμαγκας, όπως γίνεται συνήθως με τις ωραίες
τσιαγγανοπούλες, και την έκαναν για τον
Ασπρόπυργο. Δυστυχώς σε μια 15ετία μένει χήρα με 15 παιδιά παρακαλώ, οπότε
ξαναήρθε στα μέρη μας στη Ζαχάρω. Πρώτα αγκυροβόλησε δίπλα στο στάδιο και τα τελευταία,
δέκα χρόνια περίπου, στον σταθμό του τραίνου. Στη σημερινή μας ανάρτηση προβαίνουμε σε μια
αναφορά στους τσιγγάνους του Σταθμού, μιας και για τούς άλλους του Καϊάφα την
έχουμε κάνει προ πολλού [κλικ ΕΔΩ, ΕΔΩ]. Όμως κύριος σκοπός μας είναι στα προσεχή μας
αφιερώματα να καυτηριάσουμε και να καταγγείλουμε την απαράδεχτη και απάνθρωπη
συμπεριφορά του δήμου μας, ανέκαθεν αλλά και τώρα, και την αρνητικότατη αντιμετώπιση
του μεγάλου αυτού προβλήματος.
Κι αυτό
διότι το πρόβλημα είναι κοινωνικό και οι τσιγγάνοι είναι ισότιμοι δημότες και
ισότιμοι πολίτες, ο δε πολιτισμός μιας κοινωνίας, ενός δήμου έχει προμετωπίδα την αντιμετώπιση των «διαφορετικών»
κατοίκων, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος και θρησκείας, είτε αυτοί είναι μόνιμοι
κάτοικοι, εγγεγραμμένοι στα δημοτολόγια ή όχι είτε είναι εποχιακοί, εργάτες, οι
γνωστοί οικονομικοί μετανάστες.
Σημειωτέον σε καμία περίπτωση δεν προτιθέμεθα να παίξουμε το ρόλο του παράκλητου των τσιγγάνων στην αλλοτριωτική, δήθεν ειμαρμένη τους. Ποτέ τέτοια πράγματα!
Το όλο θέμα έχει τεράστιες διαστάσεις με
κύρια αντίληψη, όπως είπαμε, την απάνθρωπη σκληροκαρδία και κοροϊδία των
τοπικών αρχόντων όλα αυτά τα χρόνια. Απλώς πώς θα τους εκμεταλλευτούν και θα τους πάρουν τις ψήφους. Ο Πανταζής εδώ και ο δικός μας ο Γιακουμής παλιότερα το είχαν κάνει ...επιστήμη. Αντίθετα οι άλλοι δήμοι της Ηλείας έχουν
πάρει μέτρα για τους τσιγγάνους και λίγο ή πολύ τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Για τις συνθήκες που ζουν αυτοί οι άνθρωποι και τα αγγελούδια τους δεν χρειάζεται να
πούμε κουβέντα. Οι εικόνες είναι αμείλικτοι μάρτυρες.
Δείτε πώς τους περιπαίζουν
και πώς ήθελαν να τους πετάξουν σαν σκουπίδια στον κρανίου τόπο, στην Αγία
Παρασκευή.
Σε άλλη μας ανάρτηση αναφέρονται σοβαρά και τα ..ανήκουστα ή καλύτερα σημεία και τέρατα. Η κοροϊδία και η ...αρπαγή των δυο λυόμενων οικίσκων από τον μεγάλο προστάτη τους, τον Πανταζή κτ.λ. [3] Για τη θέση και τη συμπεριφορά της ντόπιας εκκλη- σίας διαβάστε στην αμέσως επόμενη ανάρτηση.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΌΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ
ΔΙΑΒΑΣΕ ΔΥΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ, ΠΛΗΡΗ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ
Α] Πολιτική ευρωπαϊκών κρατών και Τσιγγάνοι-Rom / ∆ηµήτριος Ν. Τσακίρης κλικ ΕΔΩ &
[1] Αρκεί να γράψετε στην αναζήτηση του blogτη λέξη τσιγγάνοι.
[2] Σύμφωνα με την τελευταία μου ενημέρωση η πλειοψηφία από αυτούς μετεγκαταστάθηκε λίγο πιο κάτω σε ε [3] Η Αντωνία έχει ακράδαντα στοιχεία γι αυτή την υφαρπαγή. Υπόσχομαι με το καλό ότι θα προβούμε σε συλλογή υπογραφών και θα καταθέσουμε μήνυση εναντίον κάθε υπευθύνου, μπας και υπάρξει όποια αποκατάσταση. Ο δικηγόρος ήδη υπάρχει!!!
Για το ρόλο της εκκλησίας, μην κάνουμε κουβέντα. Αν και έπρεπε οι παπάδες να είχαν ξεσηκώσει και κινητοποιήσει τον κόσμο, πράττουν ακριβώς το αντίθετο. Τους έχουν αποκλείσει εντελώς από οποιαδήποτε θρησκευτική, ιερουργία, εκδήλωση και τελετή, ακόμη και από τις όποιες προσφορές, τροφής και σίτισης, αλλά και τα προγράμματα της Ε.Ε., παρεμβατικά τρόφιμα [κλικ ΕΔΩ,ΕΔΩ] Δεν είναι Θεομπαίχτες; Άσε που οι τσιγγάνοι είναι και χριστιανοί, χωρίς αυτό να έχει καμία σημασία για τον φιλεύσπλαχνο και ελεήμονα Χριστό!!!΄
Ξέρετε πόσες "λειτουργιές" [ψωμιά] από τους πιστούς μαζεύουν οι παπάδες; Ούτε μία δεν δίνουν στους Τσιγγάνους. Στις περισσότερες δε περιπτώσεις οι "παπάδες μέσω βεβαίως των ...αυλικών τους που αποτελούν το συμβούλιο της εκκλησίας τους κυνηγούν για να μην ζητιανεύουν έξω από τους ναούς. Τι σκληροκαρδία και τιαπαξίωση του μηνύματος του Χριστού!!!
Μεγαλοπρεπώς διατυμπανίζουν την αμέριστη αρωγή τους στον άπορο και τον κάθε πεινόντα και διψόντα" Όμως σε αυτούς που πραγματικά και πεινούν και διψούν και είναι κατατρεγμένοι από όλους και όλα, κράτος, δήμους, κοινωνία, γυρίζουν ...τον ευτραφή τους κώλο!
Με χαρά θα φιλοξενήσουμε τον ιεραρχικά πρώτο παπά της περιοχής μας, τον Παπαγιάννη που ιερουργεί στον Άγιο Παντελεήμονα, και που τόσο σφόδρα υπερασπίζεται την αλλοπρόσαλλη και δογματική στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την πανδημία, αν και είναι αντίθετη με όλες τις υπόλοιπες ακόμα και του ίδιου δόγματος. Και μερικά γενικά γραφόμενα που ψάρεψα από εδώ κι από εκεί: Όχι πολλές δεκαετίες πριν, λόγω απαγορεύσεων της Εκκλησίας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι Ρομά έθαβαν τους νεκρούς τους στο δάσος ή έξω από κάποιο νεκροταφείο. Κι αυτό διότι ως το 1979 θεωρούνταν ανιθαγενής πληθυσμός, είχαν ειδικό δελτίο καταγραφής και όχι αστυνομική ταυτότητα, επομένως ήταν και θεσμικά αποκλεισμένοι από τις δημόσιες υπηρεσίες.
Έτσι βαθμολογώ εγώ τις κεφαλές της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, για τις δηλώσεις και παραινέσεις τους στο χριστεπωνυμο πλήρωμα για την αντιμετώπιση της Πανδημίας:
Όσοι παρακολουθήσατε όλες αυτές τις ημέρες τις δημοσιεύσεις στο FB του γνωστού μας Παπαγιάννη, ΡΟΜΦΑΙΑ και "δόξα Πατρί", θα γίνατε μάρτυρες του θαύματος στον εν Κανά γάμο, με τις υδρύες με νερό που έγιναν κοκκινέλι. Βαθμολογία 3 και πολύ.
