Κολοκοτρωνέικα

Γιώργος Σταματόπουλος

ΕΦΣΥΝ

        Το βιβλίο «μικροΜέγα Κολοκοτρωνέικο» είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει εντάσεις, θα εγείρει ενστάσεις και θα προξενήσει αναταραχή στους φιλήσυχους αναγνώστες, μια και πραγματεύεται ιστορικές πληροφορίες που αποσιωπώνται από την επίσημη κρατική παιδεία, χάριν της εθνικής προπαγάνδας και υπερηφάνειας -η τελευταία περισσεύει στη χώρα, παρότι αγνοούμε βασικά ιστορικά γεγονότα.

   Πρόθεση του συγγραφέα Νίκου Δ. Πλατή είναι να αποκτήσει πρόσβαση ο αναγνώστης σε πληροφορίες [λεπτομέρειες] που η επίσημη ιστορία αποσιωπά. Βασίζεται στα απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ουσιαστικά στις εκμυστηρεύσεις του και δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να γίνει κατανοητό. Αναλύει μικρές φράσεις ή μεγάλες του Γέροντα του Μοριά, ενισχύοντάς τες με πληροφορίες αυτοπτών μαρτύρων και σπουδαίων ιστορικών της Επανάστασης. 

    Μερικά παραδείγματα: Οταν το 1824 ο λόρδος Μπάιρον [προτού γίνει Βύρων] εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά, ακολούθησε επακριβώς το παραδοσιακό παιδοφιλικό πρόγραμμα (όπως γράφει η βιογράφος του Μπενίτα Αϊσνερ) που «προσέφερε» η νήσος σε εκείνους που είχαν το πουγκί με τους απαιτούμενους παράδες· ξεναγός δε του Αγγλου ρομαντικού ποιητή ήταν ο γνωστός μας εθνικός ήρως Οδυσσέας Ανδρούτσος. Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν ήταν ακριβώς Ελληνας -οι γονείς του ήσαν Βενετσιάνοι που εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα, ήταν άρα ένας ελληνοποιημένος αριστοκράτης Βενετσιάνος και είχε σκεφτεί να εποικήσει την Ελλάδα με Ελβετούς χωρικούς.

    Ο αμφιλεγόμενος της Επανάστασης και από πολλούς αντιπαθής Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος διέθεσε όλον τον πλούτο του στην υπόθεση της Επανάστασης και πέθανε φτωχός- αντίθετα ο πάμπτωχος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βρέθηκε μετά την Επανάσταση να είναι κατά το μάλλον ένας από τους πλουσιότερους πολίτες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους [το σπίτι του, λέει, ήταν στη βασιλική γειτονιά, μόλις δυο βήματα από το παλάτι]. Ο υπουργός του Πολέμου Ιωάννης Κωλέττης όταν η κυβέρνηση έτρεχε πανικόβλητη να σωθεί στα πλοία έσερνε μαζί του «[...] τρεις Οθωμανίδας παλλακίδας και την εταίραν του, γυναίκα του φονευθέντος Χρ. Παλάσκα, τας οποίας είχε όλας ενδεδυμένας με φορέματα ευρωπαϊκά για να μην τις αντιληφθούν οι 200 στρατιώτες που τις συνόδευαν». 

Διαφωτιστική είναι η διαμάχη μεταξύ του Κολοκοτρώνη και του στρατηγού Γρίβα. Ο τελευταίος παντρεύτηκε την κόρη της Μπουμπουλίνας όταν αυτή έμεινε χήρα [πρώτος της σύζυγος ήταν ένας από τους γιους του Κολοκοτρώνη]. Ο Γρίβας απαίτησε τα προικιά της κόρης της Μπουμπουλίνας, αλλά ο Κολοκοτρώνης έβαλε τα κλάματα και οδύρετο γοερά και τελικά δεν επέστρεψε ούτε πεντάρα τσακιστή από τη σχεδόν μυθικής αξίας προίκα που είχε λάβει από τη θυγατέρα της Μπουμπουλίνας. [Παρεμπιπτόντως: έτσι απεσοβήθη ένας ακόμη εμφύλιος!] 

      Κι άλλα πολλά, απολαυστικά τα περισσότερα. Στην απόλαυση συντελεί και ο τρόπος που παρουσιάζει το γραπτό του ο συγγραφέας: σοβαρός, χιουμοριστικός, δηκτικός, ειλικρινής, επιστημονικός - δεν σχολιογραφεί αυθαιρέτως ή επιπόλαια, παρά αντλεί από γραπτές μαρτυρίες που ουδέποτε αμφισβητήθηκαν από ιστορικούς αλλά και από το ίδιο το επίσημο κράτος [απλώς το τελευταίο αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι, να τις κάνει ευρέως γνωστές].