ΣΤΟΥΦ ΑΝΔΡΑΒΙΣ & ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΡΑΙΟΙ

ΣΗΜΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ 

ΣΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ
ΠΟΥ ΞΕΧΑΡΒΑΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Α Ν Τ Ι Σ Τ Α Θ Ε Ι Τ Ε  ......... 

Κι είπαν κι εσυμβούλεψαν

τους ότι ένι η Ανδραβίδα

η χώρα η λαμπρότερη στον

κάμπο του Μορέως”

ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΡΕΩΣ  13ος-14ος αιώνας

     Η Ανδραβίδα είναι το μέρος που  πρωτοδιορίσθηκα και υπηρέτησα επί εφτά ολόκληρα χρόνια, τα πιο ωραία, μεστά και έντονα χρόνια μου, από τα 31 έως τα 38 [Νοέμβριος 84 - Μάϊος 91]. Έζησα έντονα και αναμίχτηκα με κάθε καρυδιάς καρύδι και έκανα πολλούς και καλούς φίλους, όχι μόνο λόγω δουλειάς μου  αλλά κυρίως επειδή σχετίστηκα με όλα τα κοινωνικά και άλλα γεγονότα της εποχής. Για όλα αυτά είμαι υπερήφανος και έμπλεος από μεγάλες και απίθανες αναμνήσεις, πρωτόγνωρες και ιδιαίτερες εμπειρίες, που έντονα με σημάδεψαν.

  Έτσι η Ανδραβίδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου, οπότε της χρωστάω πολλά. Αλλά κι αυτή όμως μου χρωστάει...

   Μετά από λίγα χρόνια λοιπόν από τη μετάθεσή μου στην Αθήνα μιας κι εκεί ήταν η οικογένειά μου, κατά τη δεκαετία του ΄90,  προέβην στην εγγραφή μιας σειράς σημειώσεων και αναφορών.  Πάντα τα κοιτούσα και σκεφτόμουν πότε όλες αυτές τις αναμνήσεις θα τις έκανα βιβλίο. Και να λοιπόν που ήρθε ο καιρός κι αυτό γίνεται πραγματικότητα. Έτσι   εκπληρώνω μια υπόσχεση ψυχής και περισσότερο μια τιμή σε όλους τους φίλους εκείνης της γεμάτης εποχής, που δυστυχώς πολλοί μας έχουν αποχαιρετήσει…

   Κατ΄ αρχάς ο τίτλος του βιβλίου θα είναι:

Σ  Τ  Ο  Υ  Φ

ΑΝΔΡΑΒΙΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΡΑΙΟΙ

και θα εκδοθεί υπό την αιγίδα του οικείου δήμου Ανδραβίδας και Κυλλήνης.

    Αξίζει να τονίσω ότι ο τίτλος απηχεί σε μια πραγματικότητα και μια ιδιαιτερότητα της τοπικής κοινωνίας και της πλούσιας ιστορία της, που εν ολίγοις είναι η εξής:

    Ειδικά στην Ανδραβίδα, πιθανόν λόγω ιστορίας [… η χώρα η λαμπρότερη στον κάμπο του Μορέως] είχε διαμορφωθεί μια ιδιόρρυθμη μορφή κουλτούρας με κύρια χαρακτηριστικά τη ραθυμία και τη ραστώνη που συνεπάγονται την ελευθεριότητα, την έξω καρδιά, το αραλίκι, την καλοπέραση με μπόλικο πιοτί, ταβέρνα, γλέντια με χορούς και ξεφαντώματα. Μαζί όμως και η ατόφια εντιμότητα, ο λόγος της τιμής,

     Όμοια περίπου με εκείνη των ρεμπετο-ντερβίσηδων του παλιού Πειραιά..

Συνακόλουθο ήταν ιδιώνυμη χρήση λαϊκών εκφράσεων όπως το ΣΤΟΥΦ, Γέρος, γεράκος, μασκαράς , με αλληγορική σημασία, εντελώς διαφορετική  από τη γνωστή γενική έννοια. Αλμοδοβορικές καταστάσεις!

  Ειδικά το ΣΤΟΥΦ [1] είχε ευρεία χρήση και διάδοση κι ακόμα έχει  και ήταν ένα είδος κραξίματος, ένα γιουχάϊσμα. Με αυτό έδειχναν τη δυσαρέσκεια τους, πολλές φορές την αγανάκτηση και την κατακραυγή τους.

    Μεσαιωνική, Σουρεαλιστική ρήση.

    Μάλιστα με αυτόν τον τίτλο εκείνα τα ωραία χρόνια με μερικούς φίλους είχαμε εκδώσει   μια μικρή εφημεριδούλα και επειδή ήταν μια απίθανη απογείωση, μια θαυμάσια δουλειά με ποιότητα και χάρη, αναδημοσιεύεται ολόκληρη στο εν λόγω βιβλίο.

Σήμερα δε σας παρουσιάζω κομμάτια  από το κεντρικό άρθρο την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ:

          Μέσα απ’ αυτά τα γραπτά θα προσπαθήσουμε - όσο γίνεται - να δώσουμε τη γραμμή πλεύσης, τη συχνότητα, το στίγμα, αυτής της εφημερίδας. Με ένα λόγο την ταυτότητα γνωριμίας. Η όλη αντίληψη, θεώρηση, αντιμετώπιση των πάντων  το συνταγματικό δίκαιο της εφημερίδας, αν θέλετε, εκφράζεται με τον ίδιο τον τίτλο .της, το «ΣΤΟΥΦ»……

…Στουφ λοιπόν για του κράτους την αυταρχικότητα και την αυθαιρεσία της εξουσίας.

Στουφ για τη βία από όπου και αν προέρχεται (κρατική, κοινωνική, αστυνομική, ατομική).

Στουφ  στο βιασμό κάθε αντίθεσης και άρνησης της εγωιστικής μας θέλησης. Στουφ  στο ρατσισμό που καθημερινά έρπει στην κοινωνία, απέναντι σε κάθε μειονότητα και ατομικότητα διαφορετική (γύφτοι - πακιστανοί, ομοφυλόφιλο, φρικιά, πανκς, αναρχικοί).

Στουφ και στην επιζήτηση της κοινωνικής αναγνώρισης μέσα από την κυριλίδικη αμφίεση τον ηθικολογικό καθωσπρεπισμό και τη δημόσια εξουσιαστική θέση. (Διευθυντής, Λυκειάρχης, Έφορος, Παπάς, Αστυνόμος, Γιατρός).

Στουφ στους ήσυχους, τους ανύποπτους και εκείνους τους ομαλοφανείς που κρύβουν του κόσμου τα κιτς και τις ανωμαλίες.

Στουφ στη μεγιστοποίηση της ποσότητας και στην ελαχιστοποίηση της ποιότητας.

Στουφ στους κυριλήδες αρραβωνιαστικούς με το χρυσό αλυσιδάκι σαν περιλαίμαιο του κανίς.

Στουφ στο Καρμίρη σπιτόγατο και τον (;) ανέραστο νοικοκύρη που η πλατεία τον βλέπει κάθε Κυριακή και Χριστούγεννα.

Στουφ στον αλχημιστή παρεπιστήμονα που πούλαγε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μετρώντας τη ραδιενέργεια σαν το τελευταίο κομπογιαννίτη.

Στουφ στο γιωταχή που έρχεται από την πρωτεύουσα με τις κρεμάστρες στο πλάι γεμάτες κολαριστά κουστούμια και άσπρα πουκαμισάκια. Και έτσι για να τελειώνουμε καθότι τα Στουφ είναι  αμέτρητα, ας αναφέρουμε ότι η χάρη του Στουφ έφθασε μέχρι τα έδρανα του δικαστηρίου και εγράφη στα πρακτικά. Ο κατηγορούμενος βέβαια, που έκραξε «Στουφ» τον άλλον, αθωώθηκε παμψηφεί, αλλά το απαύγασμα της ωραιότητας ήταν η έξοδος του κατήγορου από την αίθουσα, συνοδευόμενη με ένα στεντόρειο Στουφ των δικαστών.

Αυτά λοιπόν και «ΣΤΟΥΦ» πάντα»..

   Το  δε «ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΡΑΙΟΙ»  το πήρα  από μια μικρή τότε  ιστορία. Ακούστε την: Αρκετά παλιά - μια φεγγαρόλουστη νυχτιά κάποιοι από την Ανδραβίδα κυνηγούσαν έναν από τον Αι Γιώργη ή Κατσαπέικα [μικρός οικισμός πιο πέρα από το αεροδρόμιο κυρίως από κτηνοτρόφους] Αυτός με τις πατούσες να χτυπούν τα αυτιά του και τη γλώσσα του μια πιθαμή έξω, τρέχει - τρέχει ώσπου φθάνει έξω από την πόρτα του σπιτιού του. Τότε μπήγει μια φωνή μέχρι τα ουράνια: «άνοιξε γυναίκα και κλειδαμπάρωσε με δέκα κλειδωνιές γιατί με φάγανε οι Ανδραβιδαραίοι». Έτσι έμεινε η συγκεκριμένη ονομασία.

   Για τις ανάγκες αυτού του πολυπόθητου υπό έκδοση βιβλίου, κυρίως συλλογή παλιών και νέων φωτογραφιών,  το τελευταίο τριήμερο του Φλεβάρη  ήμουν  φιλοξενούμενος στην Ανδραβίδα, όπου έζησα μια ανεπανάληπτη εμπειρία και μια μεγάλη επιβεβαίωση της μεγάλης εκτίμησης που τρέφουμε αλλήλοις. Πραγματικά έζησα απίστευτες  στιγμές γεμάτες ευτυχία και συγκίνηση.

   Αρκετά από αυτά  θα τα δημοσιεύσω στην καλή μας ΠΡΩΙΝΗ, αν και  τα γεγονότα μπορείτε να τα δείτε στην ιστοσελίδα που διαχειρίζομαι [yannitsochori.blogspot.com]  

    Προδημοσιεύσεις και άλλα σχετικά με το βιβλίο εν καιρώ….

[1] Την Παρασκευή 6-3 έγραψα τη δική μου περίπτωση με τον Κώστα Βαρβαρέσο, αντιδήμαρχο στο δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης, που μέσα στη Πατησίων φώναξε ΣΤΟΥΦ και γύρισα μόνο εγώ. Τις προάλλες δε από τον ίδιο άκουσα και μια άλλη ανάλογη περίπτωση, σπαρταριστή και πιο δυνατή. Πήγαιναν στο γίπεδο του Καραϊσκάκη 3 φίλοι Ανδραβιδαίοι και μπροστά τους βλέπουν έναν γνωστό επίσης γιατρό Ανδραβιδαίο, οπότε του φωνάζουν ΣΤΟΥΦ και κρύβονται πίσω από κάτι κολόνες. Ο τύπος αλαφιάζεται, γυρνά πίσω κοιτά αλλά τίποτα, οπότε φωνάζει : Που είσαστε ρε μασκαράδες Ανδραβιδαίοι;