ΣΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΑΓΊΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ [Στρατηλάτη, Σουδίτη και Τύρωνος],

ΧΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΪΝΗ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ

Των Αγίων Θεοδώρων στις Αλλοτινές εποχές
  

   Τι να κάνουμε, είμαστε δεν είμαστε θρήσκοι, σκεπτικιστές ή άθεοι είναι μερικά πράγματα που μας αγγίζουν και πολλάκις μας συγκινούν. Ένα από τα πιο σημαντικά είναι η ονομαστική μας γιορτή. Αυτά τα λόγια τα επισημαίνω με την ευκαιρία της δικής μου γιορτής, που τόσες αναμνήσεις μου ανασύρει από τα χρόνια εκείνα τα αλλοτινά. 

   Που λέτε λοιπόν, τότε, στο Δημοτικό μας έπαιρναν οι δυο δάσκαλοι μας, ο Αρβανίτης με τη Βαγγελιώ το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων, όλα τα σχολιαρόπαιδα και μας πήγαιναν στο εκκλησάκι που ήταν πάνω στους Αγγέλους. Έτσι έλεγαν ένα μικρό συνοικισμό με 5-6 σπίτια, περίπου στο κέντρο του τριγώνου Γιαννιτσοχώρι-Αλιάς-Θολό περίπου μια ώρα παιδικό ποδαρόδρομο. Μας πήγαιναν για να μεταλάβουμε τη Θεία Κοινωνία. Τι ωραία έννοια κι αυτή! Συμμετείχαμε όλα τα παιδιά στα Άχραντα Μυστήρια, με δήθεν κατάνυξη, τα περισσότερα από τον φόβο της μάνας και του δασκάλου. Εντάξει τα παιδιά (άφετε τα παιδία ελθείν πρός με) αλλά μαζί έμπαιναν και πολλοί άλλοι. Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα, παρακαταθήκη και συγχωροχάρτι. Κι αν υπάρχει; Γι΄ αυτό ας δέσουμε το γάιδαρο μας...  

   Στο δε γυρισμό επιστρέφαμε σε μισό χρόνο, τρεχάλα με γέλια και χαρά. Αφενός ήταν κατηφόρα αλλά περισσότερο γιατί στο σπίτι μας περίμενε το ξακουστό γλυκό της ημέρας. Η μάνα μας έδινε ένα μεγάλο κομμάτι Κολοκυθόπιττα!! Ήταν εάν γλυκό πολύ ανώτερο από τον μπακλαβά, που έχουν την ίδια σύσταση με τη διαφορά ότι εκτός από καρύδι έβαζαν κολοκύθα τριμμένη με διάφορα μπαχαρικά!

Έχει περάσει μισός αιώνας και κι ακόμη από αυτές τις παιδικές αναπολήσεις. Τα τελευταία δε δυο χρόνια παραβρέθηκα σε κείνο το ερημοκλήσι μετά από τόσα άστοχα ευχολόγια. Βέβαια να με συμπαθάτε, όχι για να κοινωνήσω μια και έχω μπλέξει σε άλλα ....έγχρωμα μυστήρια αλλά έτσι συμμετείχα με μεγάλη χαρά στο τσιμπούσι που γίνεται με πρωτοβουλία του φίλτατου Λυμπέρη και του Παπακώστα. Και μαζί με καλούς πατριώτες και παλιόφιλους τσουγκρίσαμε  τα ποτήρια και ευφράνθηκε η ψυχή μας   το κοκκινέλι του Λυμπέρη και άλλα νηστίσιμα καλούδια. Σκέτη κοινωνιά!!!

 Πρωί-πρωί, μπονώρα, έφτιαχναν ένα νταβά κλασσική Παέγια, ένα ισπανικά φαγητό με θαλασσινά (καλαμάρια, γαρίδες, μύδια) με αρακά και ρύζι και την πήγαινα στο εκκλησάκι!

      Σήμερα δυστυχώς δεν θα γίνει, Χτες έφυγα για την Αθήνα αν και προγραμμάτιζα τραπέζι στο σπίτι μετά την εκκλησία! Τι να κάνουμε, πολλάκις η ζωή , η ίδια τα φέρνει τούμπα...

       Εν παρόδω λοιπόν μια και μνημονεύονται μαζί τρεις Άγιοι Θεόδωροι (Ο  Στρατηλάτης, Στουδίτης και ο Τήρων ) εγώ, όπως και πέρυσι και κάθε χρόνο, είμαι με τον Στρατηλάτη που είναι προστάτης των αλόγων και των ιππέων   και ιδρυτής του "Πάσχα των Αλόγων". 

Δε χάθηκε κι ο κόσμος να γράφουμε στα παλιά μας τα υποδήματα κάπου-κάπου τα ειωθότα και τα καλώς ή κακώς κείμενα. Απεναντίας κάθε παρέκκλιση είναι αναγκαία. Υπό αυτή την έννοια καλό μου φαίνεται να πηγαίνουμε καμιά φορά κόντρα στα έθιμα που επικρατούν στις ονομαστικές γιορτές.

     Έτσι λοιπόν σήμερα παραμονή των Αγίων Θεοδώρων - Θοδωράκης γαρ, Λάκης - θα πράξω ανάποδα. Σε όλες και όλους εσάς, ανώνυμους και επώνυμους, γνωστούς και άγνωστους,  φίλους, παραφίλους, κουμπάρους, συγγενείς και συντρόφους, όπου γης, εύχομαι 

Χ Ρ Ο Ν Ι Α    Π Ο Λ Λ Α 

και πάντα να είστε καλά, εσείς και ό,τι αγαπάτε και χαίρεστε. 

Συνάμα να είστε   σε αγωνιστική εγρήγορση εντάσσοντας πάντοτες το ατομικό συμφέρον στο γενικό!! 

ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΆΤΕ ΓΙΑΤΊ ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ!