theodoroskollias@gmail.com // 6946520823
Aλήθεια ποιος φταίει για την κατάντια της χώρας μας;

Παρασκευή 29 Μαΐου 2020

ΕΚΤΑΚΤΟΝ: ΠΑΡΑ ΘΙΝ'....... ΚΑΝΤΙΝΕΣ

     Πράγματι το θέμα με τις καντίνες της παραλίας είναι αρκετά λεπτό και δύσκολο. Παντού σε όλα τα χωριά της ακρογιαλιάς έχουμε συνηθίσει με τις ωραίες καντίνες  και πολύ μας κακοφαίνεται που όσο περνά ο καιρός βλέπουμε ότι πολύ πιθανό φέτος να τις στερηθούμε. Πλέον τα τσιπουράκια  με τα γαυράκια στην παραλία θα τα αναπολήσουμε και θα φαντάζουν όνειρα θερινής νυχτός. 
kantines2
 Δεν φτάνει που τα πράγματα έχουν πολύ δυσκολέψει με την πανδημία, καπέλο στο Π.Δ για την προστασία, με αποτέλεσμα το υγειονομικό να τους ζητά  να βγάλουν νέες άδειες, ήρθε και το νέο από τους τελευταίους ενοικιαστές του ΠΑΡΑ ΘΙΝ' ΑΛΟΣ, όπου απέστειλαν στον δήμο ΕΞΩΔΙΚΟ και του ζητούν είτε να ανακαλέσει όπου έχει δώσει  άδειες ή να μην δώσουν καθόλου λόγω Π.Δ..
 Είναι που είναι στραβό το κλήμα το έφαγε κι ο γάιδαρος και μούτζω τα. Έχω δε την εντύπωση ότι οι λεγάμενοι τελευταίοι ενοικιαστές είναι οι αδελφοί Γρηγορόπουλοι και έχουν να κάνουν και με τα θρυλούμενα στον  Ολυμπιακό Ζαχάρως, συγκεκριμένα με τον αόρατο λεφτά που διατυμπανίζει  ο Καριώρης και τάζει λαγούς με πετραχήλια. Θα θυμάστε τον αδελφό τους τον γιατρό, που πήγαινε για δήμαρχος αλλά έμεινε στην πρώτη στροφή. 

  Ως προς Παρά Θίν΄Αλός το όλο  το θέμα μπλέκει περισσότερο μια και είναι ιδιοκτησία της ΕΤΑΔ με τα γνωστά προβλήματα.
  Περισσότερα τη Δευτέρα

ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

 ΓΡΆΦΤΗΚΑΝ ΜΕΤΆ ΑΠΌ ΠΑΡΑΤΉΡΗΣΗ
 ΤΟΥ ΚΟΥΜΠΑΡΑΚΟΥ ΜΟΥ!!1

       Η πλατεία είναι η Αγορά των Πόλεων κατά την αρχαία εποχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 
    Κατ' αρχάς ανήκει πρώτα και κύρια στους κατοίκους για όλες τις χρήσεις που έχουν να κάνουν με την κοινωνική ψυχαγωγία, τη διαβούλευση, το κοινωνικό παζάρεμα, τις βόλτες, την ανθρώπινη ρεκλάμα. Είναι χώρος εκτέλεσης διαφόρων πολιτιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων. Είναι ο τόπος της διαμαρτυρίας και της επανάστασης.  Υπ΄ αυτή την έννοια η πλατεία της Ζαχάρως, που υπόψιν είναι η μοναδική στην πόλη, "πληγώνεται"  από δύο πράγματα κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο:
  •  Τα τραπεζάκια των καταστημάτων
  •  Τα παράνομα παρκαρίσματα των αυτοκινήτων


  Ο γενικός κανονισμός  καθορίζει ότι η επιφάνεια της πλατείας που δύναται να καλύπτεται από τα τραπέζια των καταστημάτων που είναι γύρω-γύρω είναι ανάλογη με το μήκος της πρόσοψης. Υπό ένα βασικό όρο ότι  ο  μεγαλύτερος χώρος μένει εντελώς ελεύθερος για οποιαδήποτε ανθρώπινη χρήση. Κάθε δήμος έχει ένα δικό του κανόνα, περίπου κυμαίνεται στο 70% της πρόσοψης. Εάν δηλαδή  η πρόσοψη ενός καταστήματος είναι 10 μέτρα ο καλυπτόμενος χώρος είναι 7 τετραγωνικά  μέτρα.
  Το όλο θέμα με τα τραπέζια είναι τραγελαφικό, απαράδεχτο. Αρτζιμπούρτζι και λουλάς. Ελεύθερος χώρος είναι ελάχιστος και αυτό τόσα χρόνια με την ανοχή του δήμου. 

    Φέτος δε που ο νόμος λόγω κορονοϊού δίνει το δικαίωμα στους καταστηματάρχες να καλύπτουν τον διπλάσιο χώρο από αυτόν που είχαν μέχρι τώρα δικαίωμα, φανταστείτε τι έχει να γίνει. Και η πλατεία θα  ...... σβήσει αλλά και οι καταστηματάρχες θα φάνε τα μουστάκια τους! 

 Το άλλο θέμα είναι το παράνομο παρκάρισμα των αυτοκινήτων και ενώ η νόμιμη έκταση, το πάρκινγκ είναι δέκα μέτρα πιο πέρα. Βλέπεις αυτοκίνητα με προκλητικό τρόπο να παρκάρουν στη γωνία, μπροστά-μπροστά και μάλιστα είναι των ίδιων των καταστηματαρχών. 
   Και τα δύο είναι δουλειά του δήμου αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Για το παρκάρισμα με τηλεφωνάκι στην Αστυνομία και όλα επιλύονται. Ναι να βοηθήσουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, τους καταστηματάρχες, τους επιχειρηματίες, αλλά πρώτα τα δικαιώματα του ανθρώπου, του πολίτη, οι  ανάγκες του λαού.    
   Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν μια και η εικόνα που θα επικρατήσει φαίνεται από τώρα.
  Είναι ανάγκη ο δήμος να παρέμβει τώρα που άρχισαν οι  ....  καταλήψεις!
   Ίδομεν!!! 
  Για τον παραμελημένο θρυλικό ΠΛΑΤΑΝΟ που είναι το ορόσημο και το πιο εμβληματικό σημείο της Ζαχάρως  και τόσα χρόνια στέκεται άγρυπνος κι αμίλητος φύλακας θα τα πούμε σε άλλη μας ανάρτηση!!! 



Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: Από το Σαμικό της Ηλείας στα ευρωπαϊκά σαλόνια της τζαζ

«Το πιο όμορφο, το πιο σπάνιο, είναι να παίζεις με άλλους, ανθρώπους από άλλους πολιτισμούς. Έπαιξα με τον Ψαραντώνη. Μεγαλείο. Μπορεί να παίζει μια νότα, αυτή όμως σε αγγίζει βαθιά. Άλλοι μπορεί να παίζουν με απίστευτη τεχνική, αλλά είναι αδιάφοροι, σε κουράζουν» 
Του Ιλάν/ΑΥΓΗ
       Είναι ένα παιδί από την επαρχία που κατάφερε να ταιριάξει στο χάος των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, ένας ροκάς που κατακτήθηκε από την τζαζ. Η πρώτη του μουσική ανάμνηση ήταν από ένα παλιό ραδιόφωνο στο χωριό, το «Για το καλό μου» του Μηλιώκα.
      Το καλοκαίρι, στα πανηγύρια, άκουγε Έφη Θώδη και κλαρίνα. Οι φίλοι του στη γενέτειρα του, το μικρό Σαμικό της επαρχίας Ολυμπίας, στον νομό Ηλείας, άκουγαν λαϊκά και techno, αλλά ο ίδιος ανακάλυψε τα ροκ γκρουπ της δεκαετίας του 1970 απ’ τη δισκοθήκη του θείου του, μουσικού παραγωγού στο Ράδιο Κρέστενα. Pink Floyd, Deep Purple, The Who, Scorpions. Μερικές φορές ένιωθε σαν να ζει μόνος του, σε μιαν άλλη εποχή. Για μουσική μιλούσε μόνο με μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους. 
   Στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας του αναζητάει διεξόδους. Στη Δευτέρα Λυκείου μαζί με τον πατέρα του φτάνει στην Αθήνα για να ξεφύγει κι αυτός από την τοπική κοινωνία και ο Ανδρέας να έχει καλύτερα φροντιστήρια για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Τότε ήδη γρατζούναγε την κιθάρα του, είχε κάνει και λίγα μαθήματα κλασικής στο χωριό. Στο σχολείο, στο 2ο Λύκειο του Βύρωνα, άρχισε να παίζει σε ένα γκρουπ. Εξάρχεια, ΑΝ Club, Σιδηρόπουλος, Πουλικάκος, Φροντιστήριο «Ηράκλειτος»...
     Αποφασίζει να μην δώσει Πανελλήνιες, καθώς καμία σχολή δεν του αρέσει πραγματικά, και να γραφτεί στο Ωδείο του Νάκα για να μάθει κιθάρα. Και τότε γίνεται ο χαμός! Ο πατέρας του τρελαίνεται, η μάνα τού ρίχνει τις ευθύνες: «Πήρες το παιδί στην Αθήνα και το κατέστρεψες». Στο ωδείο μαθαίνει κιθάρα ροκ, μπλουζ, μετά αρχίζει μαθήματα με τον Γιώτη Σαμαρά κι ανοίγει την πόρτα στην τζαζ.
Ο Miles και η τρομπέτα του

Η Αθήνα αγνώριστη

Τετάρτη 27 Μαΐου 2020

Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙ ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ

       Και να που λιαζόμαστε  στην πανέμορφη παραλία του Γιαννιτσοχωρίου, που άνοιξε την μεγάλη αγκαλιά της. Πραγματικά είναι υπέροχη, απαράμιλλης ομορφιάς και χάρης. Δεν υπάρχουν λέξεις να την περιγράψουν.
   Η μεγάλη Φύση, μέγας Ποιητής και Ζωγράφος έχει δημιουργήσει ένα σπάνιο κέντημα με  χιλιάδες  κλωστές!!!


  Ο άνθρωπος είναι αδύνατο, στον αιώνα τον άπαντα,  να περιγράψει αυτόν τον τέλειο Πίνακα. 
  Ανατολικά, εκεί που βγαίνει ο ήλιος οι μικροί βαθυπράσινοι λόφοι με την κορυφή του Αλιά απέναντι από το βουνό της Καημένης Γυναίκας που τόσο γλαφυρά έχει υμνήσει ο απαράμιλλος Οδυσσέας Πέλλας κι ανάμεσα η θλιμμένη γι αυτό και θυμωμένη Νέδα.  Μπροστά μας το  μοναδικό δασύλλιο από πεύκα, δάφνες αλμυρίκια, σκίντα, θάμνους και αγριολούλουδα και δεκάδες άλλα στολίδια της φύσης
   Βόρεια στο βάθος ο ιστορικός Λαπίθας, ως επαμφοτερίζων χαμαιλέων,  με τη λίμνη του Καϊάφα, γονατισμένη μπροστά του και νότια το βουνό της Κυπαρισσίας να αγκαλιάζει την πόλη που προσπαθεί να το φτάσει για να λάβει έναν ασπασμό.
    Δυτικά η παντοκρατορία του  απέραντου γαλάζιου, το Ιόνιον Πέλαγος, που όταν βυθίζεται ο παντοκράτωρ ήλιος και μας αποχαιρετά νικημένος από την αρχέγονη θεά Νύκτα όλο το τοπίο ντύνεται με αυτοκρατορική πορφύρα από τις ανταύγειες του ηλιοβασιλέματος. τριανταφυλλί μετά βυσσινί και μετά γκρενά. Εσπερινή φωτοχυσία και μέθεξη!
  Οι συνδυασμοί των χρωμάτων με όλες τις αποχρώσεις, οι τέλειες πινελιές,  αναμεμειγμένες με τις τόσες μεθυστικές μυρουδιές, το τιτίβισμα των ζωυφίων, το θρόισμα των πεύκων και ο αιώνιος φλοίσβος των κυμάτων σχηματίζουν τον πιο ζωντανό Πίνακα!!! 
  Κι ανάμεσα οι αμμοθίνες σαν μεγάλα βυζιά αγελάδας φτάνουν μέχρι την απέραντη χρυσαφιά αμμουδιά. Στην άκρη της, στα σύνορα με τους παραλιακούς αμμολόφους  είναι τα κρινάκια της Παναγιάς. Προσμένουν το καυτό  καλοκαιράκι με τα κατάλευκα κρινάκια τους να ανθίσουν και να καλωσορίσουν τις χελώνες, τα ζωντανά Θεία δώρα, που όπου να ΄ναι καταφτάνουν. Στη συνέχεια θα αποτελέσουν τα αναμμένα κεριά σε όλη την μυσταγωγία με τα εκκολαπτόμενα  χελωνάκια!!! 
   Σίγουρα αυτές οι χελώνες Καρέτα-Καρέτα έχουν επιλέξει αυτόν τον ευλογημένο τόπο από τα πανάρχαια χρόνια με Θεία επιφοίτηση !!!
      Όλα είναι μια μαγεία και τυχερός όποιος τα ζει και τα ...νοιώθει!
 Βεβαίως όλος ο δήμος μας αποτελεί της Φύσης χάρισμα και του Θεού ευλογία!
Είμαστε στην καρδιά του Πυλιακού Πεδίου, στο κέντρο του βασιλείου  του σοφού Νέστορα.
     Οι φωτογραφίες φανερώνουν εν μέρει το μεγαλείο!!! 
     Θαυμάστε τα!!!

[Αρκετά κεντήματα του λόγου είναι δάνεια από τα
 εξαίσια κείμενα του Νανούρη στην ΕΦ-ΣΥΝ] 

ΟΙ ΚΑ[Ο]ΜΜΕΝΟΙ & ΤΑ ....ΓΡΑΜΜΑΤΙΑ! {1}

     


 Μετά από ΔΕΚΑ χρόνια σε τούτο εδώ το βήμα  που αισίως ο αριθμός επισκεψιμότητας αγγίζει το 1.000.000, όχι μόνο έχω κατανοήσει αλλά έχει γίνει κτήμα μου ότι με πλησίστια σημαία την εντιμότητα και την αταλάντευτη υποστήριξη του δίκαιου και της αλήθειας για το Περιβάλλον, τη Δημοκρατία και τον σεβασμό της ετερότητας και με αυτή τη ριζοσπαστική και ασυμβίβαστη αντιμετώπιση σε όλα  τα κακώς κείμενα,  έρχομαι σε σύγκρουση με αρκετούς φίλους και μη, είτε ομόφρονες είτε ετερόφρονες. 
  Πάρα πολλά παραδείγματα όλα αυτά τα χρόνια, όπως ο Πανταζής και οι συν αυτώ αχυράνθρωποι και δοτοί υπαξιωματικοί του, ο Μπερλουσκόνι του Πύργου ο Βαρουξής, ο Μπηλιώνης, ο μέγας εκδότης, ο Μιλτ. Κλημαντήρης, ο Νενέκος, ο Αλεξανδρόπουλος και τα κάθε λογής εξαπτέρυγα και οι υπασπιστές του, και τώρα τελευταία και  ο Μάκης Νοδάρος, η  μεγαλύτερη για μένα απογοήτευση, μετά τον δήμαρχο. Τα ίδια συμβαίνουν και στο χωριό μου με τους  Τριγαζάδες και μερικούς άλλους παρατρεχάμενους και παροικούντες. Είναι κι άλλοι που τους έχω ξεγράψει εντελώς και ούτε τους αναφέρω καν. Όμως είμαι σίγουρος όλοι αυτοί παραδέχονται και μου δίνουν δίκιο και ας μη το ομολογούν. Έτσι είναι όταν λες τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
   Αναφέρομαι ειδικά στον δήμαρχο τον Κώστα Αλεξανδρόπουλο γιατί είναι η μεγάλη απογοήτευση καθότι τον πίστεψα με αποτέλεσμα να έρθω σε μεγάλη αντιπαράθεση με αρκετούς φίλους  και συντρόφους. Τόσα χρόνια πολύ δύσκολα και κρίσιμα ήμουν πάντα δίπλα του και συμπαρατάχθηκα.Το μέγεθος της αφοσίωσης και της εμπιστοσύνης κλικ ΕΔΩ, ΕΔΩ,ΕΔΩ ....   Με την πρώτη κριτική όμως που του έκανα τα πράγματα μετατράπηκαν άρδην και μέσα σε 9 μήνες όλα έγιναν τούμπα. Το μεγάλο όπλο ήταν το ηθικό πλεονέκτημα, πάει κι αυτό, πήρε τη θέση του η έπαρση και η αλαζονεία. Αν και πολύ με πείραξε, όμως μπροστά στις ατράνταχτες σημαίες της αλήθειας  και του δικαίου ποσώς με ενδιαφέρει, και πόσο μάλιστα τώρα που τα έκανε και τάτσι μήτσι κώτσι με τον κύριο Νοδάρο και με τον Μπερλουσκόνι και όλο μαζί μάχονται να κάνουν το μαύρο άσπρο! Αλλά και πάλι θα επανέλθουμε στον δήμαρχο γιατί το θέμα καίει ...
     Θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά; Τί να κάνουμε κάθε βίδα την τοποθετούμε στο δικό της ούπα!   
   Σε αυτό το κάδρο με τους κομμένους στασίδι σε μια μικρή άκρη πιάνουν και οι δυο  απρόσμενοι όψιμοι υβριστές μου και χυδαίοι λασπολόγοι  ο Δημήτρης ο Γεωργακόπουλος και ο Δήμος Μιχαλόπουλος ο κακομοίρης, Κακοβατίτης. 
  Αλλά για αυτούς σε άλλη ανάρτηση, εδώ είμαστε.......               

Τι είναι ο χώρος; Υπάρχει χρόνος;


ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ
CARLO ROVELLI, Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται, 
Μετάφραση: Νίκος Αποστολόπουλος, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 372
CARLO ROVELLI, Επτά σύντομα μαθήματα Φυσικής, 
Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 108
Δεν βλέπεις ότι η φύση φωνάζει για δυο πράγματα μόνο, 
ένα σώμα χωρίς πόνο, ένα νου απελευθερωμένο από την 
ανησυχία και τον φόβο για να ευχαριστιέται τις απολαυστικές αισθήσεις;
De Rerum Natura, ΛΟΥΚΡΗΤΙΟΣ
ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΆ ΣΤΟΝ ΦΙΛΤΑΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΧΙΖΑ! 
aformis--2Ο Κάρλο Ροβέλι είναι θεωρητικός φυσικός, με παρελθόν ιδιαίτερα ακτιβιστικό και ανυπάκουο στη διάρκεια του ιταλικού ζεστου φθινόπωρου -σε όλη τη δεκαετία του '70 στην πραγματικότητα. Σήμερα διευθύνει το Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής στη Μασσαλία και κατευθύνει την ερευνητική δουλειά στην περιοχή της κβαντικής βαρύτητας.
Αυτό που κάνει, δηλαδή, είναι μια προσπάθεια να συγκεράσει με λογικά συνεπή τρόπο τις δύο μεγάλες επαναστάσεις της Φυσικής του 20ου αιώνα, της Γενικής Σχετικότητας και της Κβαντομηχανικής. Δυο εκπληκτικές θεωρίες που μιλούν για τον κόσμο απολύτως αξιόπιστα, την ίδια στιγμή που μεταξύ τους εμφανίζονται σχεδόν ολοκληρωτικά ασύμβατες.
Στο βιβλίο «Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται» παρουσιάζει με ενδιαφέροντα και βαθύ τρόπο τις πλευρές αυτής της ασυμβατότητας, καθώς και τα πρόσφατα εγχειρήματα για την άρση της.
Η Γενική Θεωρία, η σύγχρονη θεωρία της βαρύτητας, δηλαδή, αντιμετωπίζει το Σύμπαν ως ενιαίο και συνεχές στη δομή του, όπου ο χωροχρόνος δεν είναι κάτι διαφορετικό από την ύλη, αλλά ο ίδιος δεν είναι παρά ένα από τα υλικά συστατικά του κόσμου, μια οντότητα που ταλαντώνεται, διακυμαίνεται, κάμπτεται και συστρέφεται. Όπως αρέσει στο Ροβέλι να επαναλαμβάνει πρόκειται για «ένα γιγαντιαίο, εύπλαστο μαλάκιο», στο οποίο ανήκουν τα πάντα.
Τα «πάντα», μηδενός εξαιρουμένου, δεν είναι «μέσα» στο μαλάκιο, είναι μέρη του («τρόποι» του, δηλαδή τροποποιήσεις του, για να θυμηθούμε το Σπινόζα): ένα Όλον με δομή, όχι ένα σύνολο σημείων και μια διαδοχή στιγμών, όπως το βλέπει η νευτώνεια μηχανική κι εμείς μαζί της, λόγω της αντιληπτικής μας προκατάληψης από την εμπειρία του δικής μας κλίμακας του κόσμου, από τον τρόπο με τον οποίο μας φαίνονται τα πράγματα. Εκεί που ο κόσμος, σύμφωνα με τον Νεύτωνα, ήταν σωμάτια κινούμενα στον ομοιόμορφο, απόλυτο χρόνο στο εσωτερικό του άδειου δοχείου του χώρο, τώρα, με τον Αϊνστάιν, ο χωροχρόνος είναι ένα πεδίο, ο κόσμος αποτελείται μόνο από πεδία και σωματίδια, ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι διαφορετικοί μεταξύ τους, δεν είναι διαφορετικοί από την υπόλοιπη φύση -είναι απλά ένα ακόμα πεδίο ανάμεσα στα άλλα (σελ. 145).
Στην Κβαντομηχανική, από την άλλη, ο κόσμος είναι απολύτως κοκκώδης. Που πάει να πει πως όλες του οι «ποιότητες» έχουν διακριτό χαρακτήρα, δεν είναι συνεχείς. Η μάζα έχει ένα ελάχιστο όριο κάτω από το οποίο δεν πάει, μπορεί να διαιρεθεί μέχρι το σημείο αυτό και όχι παρακάτω. Το ίδιο η ενέργεια, το ίδιο η ορμή, η στροφορμή κι όλα τα υπόλοιπα. Με άλλα λόγια, τα πάντα στη φύση είναι «κβαντισμένα», δεν υπάρχουν συνεχείς οντότητες. Το Σύμπαν είναι ένα τεράστιο λέγκο, αποτελούμενο από διακριτά «τουβλάκια», τα οποία φθάνουν σε ένα ελάχιστο μέγεθος, το οποίο είναι απολύτως ελάχιστο. Τα τουβλάκια δεν σπάζουν σε μικρότερα: έτσι είναι η φύση κι όχι αλλιώς.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

ΜΗΤΡΩΟ ΑΡΡΕΝΩΝ 1953 ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙΟΥ [Β]

Ο ΜΑΡΚΟΣ Ο ΜΑΡΚΑΡΟΣ, Ο ΜΑΡΙΝΆΚΗΣ 


       Έκανα μια παράλειψη και πρέπει να επανορθώσω έτσι για την …ιστορία. Τότε ο  Μάρκος που πήδαγε επί κοντώ  στην αλάνα του σταθμού είχε και ..περγαμηνές.  Ήταν 1ος στη Μυτιλήνη, Ήρθε 1ος  στους μαθητικούς στη Μεσσηνία, 1ος στην Τρίπολη στους παν πελοποννησιακούς και 3ος στην Καβάλα στους Πανελληνίους. Αλλά πού μυαλό για προπονήσεις και τέτοια, μετά το έριξε στις γκομενίτσες, οπότε πήρε πρωτιές με το άλλο κοντάρι! 

     Θυμάμαι και μια άλλη ιστορία που έχει να κάνει και με το Μάρκο. Εγώ πήγαινα  στο Γυμνάσιο Ζαχάρως και ο Μάρκος στην Κυπαρισσία, οπότε κανονίσαμε έναν ποδοασφαιρικό αγώνα στην Κυπαρισσία. Εμείς πάνοπλοι, όλοι παιχτάκια μαγκιόρικα, οι περισσότεροι παίζαμε  στον Ολυμπιακό Ζαχάρως. Ο Γείτονας Ρουμελιώτης, που έπαιξε και στον Ολυμπιακό Πειραιώς, ήταν τερματοφύλακας, και τα άλλα παιδιά, Μίντζας Δημητράκης, Φάκαλος Κώστας, Αγριόπουλος Γιώργος, Θεοδωρόπουλος Γιώργος……και λοιποί που δεν θυμάμαι καθόλου. 
     Τερματοφύλακας στην άλλη ομάδα ο Μάρκος, ο Λας, ο Μαρινάκης. 
    Το σκορ  5-1 υπέρ ημών, τους διαλύσαμε!  Αλλά το ωραίο και σπαρταριστό συνάμα ήταν το 5ο γκολ που έφαγε ο Μάρκος από τη σέντρα.     Αυθωρεί & παραχρήμα βγάζει τη φανέλα του επιδεικτικά, πετάει τα παπούτσια στον αέρα και φωνάζει:  
"άντε ρε κουφάλες Ζαχαραίοι σε ένα χρόνο θα με προσκυνάτε"!!!  
   Όμως έπεσε έξω όχι μόνο στο χρόνο αλλά και στους ...προσκυνητές. Έχει πλέον γίνει μέγας θεατρικός επιχειρηματίας και ελέγχει μια πλειάδα θεάτρων, οπότε του κάνουν τεμενάδες οι περισσότεροι ηθοποιοί και θεατράνθρωποι.  
    Το πολύ καλό όμως είναι ότι ο Μάρκος έχει μείνει αγνός και αυθόρμητος όπως τότε στα αλλοτινά χρόνια και το κατακαλύτερο είναι ότι έχει επιβάλει σε όλους των θεατρικών επιχειρήσεων, που δεν και λίγοι να μην συμμετέχουν σε καμία μορφή διαφήμισης και προβολής. Ούτε συνεντεύξεις ούτε φωτογραφίες ούτε τίποτα τέτοιο!!!
    Μάρκο  χίλια Μπράβο!!! 

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΣΤΑΡΑΤΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΑ!!!


     Σήμερα αυτή μας η ανάρτηση είναι μια απάντηση στον προχθεσινό κουκουλοφόρο,κλικ ΕΔΩ που τόσο ξετσίπωτα και προκλητικά είχε το θράσος που τον διακατέχει να ρίξει λάσπη κατά της Αριστεράς. 

  Μα καλά για μένα, που του τα ρίχνω και τον ξεσκεπάζω συνέχεια ας πει ότι γουστάρει. Ακόμα και ανήθικο και κομπλεξικό με ανεβάζει ψευτοαγωνιστή και εκμεταλλευτή του λαού με κατεβάζει. Με γεια του και χαρά του, ευτυχώς που όλοι ξέρουμε τα κουτάλια και τα πιρούνια όλων μας! 
   Αλλά τέτοια αλά Γκαίμπελς επιχειρήματα  συλλήβδην   κατά της Αριστεράς μόνο ένα άρρωστο μυαλό μπορεί να τα υποστηρίξει. 
       Εάν είναι δυνατόν, καταγγέλλει ότι ΟΛΕΣ οι ΜΚΟ  είναι όργανα του μεγάλου Κεφαλαίου οπότε και η Αριστερά και όλες οι Οικολογικές & Περιβαλλοντικές Οργανώσεις που τις υποστηρίζουν είναι υπηρέτες και κομισάριοι του Κεφαλαίου.      Και οι αριστεροί, λέει, πλουτίζουν σε βάρος του λαού. 
  Δεν βλέπει τουλάχιστον τα πόθεν έσχες όλων των πολιτικών;
  Και όμως αυτά τα υποστηρίζει δημόσια, ανώνυμα όμως υπογείως και εκ του ασφαλούς.
   Αυτά είναι τόσο πρωτάκουστα, παράδοξα και χαζά που ούτε ένα παιδί του δημοτικού δεν τα λέει. Δεν είναι ανόητος και παλαβός; Νομίζει ότι έτσι με λασπολογίες και ψευτιές υποστηρίζει τα συμφέροντά του και από πάνω το παίζει και προστάτης του λαού! Σκέτος λαομπαίχτης!!!
    Όμως πλέον δεν θα του ξαναδώσω βήμα  να φορά κουκούλα και να βρίζει ασύστολα την Αριστερά.
    Κύριε Δομέστιχε και Καππαδόκη άλλη φορά μόνο με το ονοματάκι σου. Αλλά δεν τολμάς γιατί είσαι θρασύδειλος και ανθρωπάκι….

            Άκουσον, άκουσον, στο τέλος υποστηρίζει ότι έχω πρόβλημα να μην χτίζουν σπίτια οι άνθρωποι. Με αυτό και μόνο με κόλλησε στον τοίχο. Δεν είναι πανύβλακας που λέει κι ο Σχίζας;
   Να με συμπαθάτε που εκφράζομαι με αυτόν τον έντονο τρόπο αλλά αυτοί οι τύποι, ακροδεξιοί &  χρυσαύγουλα έτσι και χειρότερα θέλουν. Στον σταυρό!!!

Το «ασβέστωμα» ή η λεύκανση του κορμού των δέντρων

   
  Το ασβέστωμα των σπιτιών και των αυλών αποτελεί παλαιότατη συνήθεια για τους κατοίκους της επαρχίας των νησιών αλλά και σε ορισμένες περιοχές του λεκανοπεδίου. Επιλέγεται το λευκό χρώμα καθώς έχει γίνει συνώνυμο της καθαριότητας και της επιμέλειας. Τα σπίτια ασβεστώνονταν τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο, (Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο) στο εσωτερικό και στο εξωτερικό τους, στις μάντρες, στα πεζούλια, στις ξερολιθιές και στα δέντρα. Η πρακτική αυτή συνδέεται στενά με την παραδοσιακή μεσογειακή αρχιτεκτονική και έχει ρίζες πίσω στις εποχές της Αρχαίας Ελλάδας και των Ρωμαϊκών χρόνων. 
Το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη και του Τάσου Λειβαδίτη το αναφέρουν: 
«Μοσχοβολούν οι γειτονιές.......βασιλικό κι ασβέστη»….
Για το συχνά λοιπόν αυτό  φαινόμενο του «ασβεστώματος» των κορμών και των κύριων βλαστών των δένδρων (μπράτσα), από παλιά υπήρχε η άποψη ότι έτσι τα οπωροφόρα δένδρα κατά την περίοδο της άνοιξης, προστατεύονται από προσβολές ξυλοφάγων εντόμων και μυκήτων. Κάποιοι μάλιστα το έκαναν και για να αποτρέπουν τις κατσίκες και άλλα ζώα να τρέφονται με τα φύλλα των δένδρων.
Ανατομία του  βλαστού                                                                                                                                                       
Σε εγκάρσια τομή ο βλαστός ενός ποώδους δικότυλου φυτού παρουσιάζει τις παρακάτω στρώσεις κυττάρων, από έξω προς τα μέσα:
 Την επιδερμίδα, που αποτελείται συνήθως από μία στρώση κυττάρων με πάχος που διαφέρει στα διάφορα είδη,
• Το φλοιό που βρίσκεται κάτω από την επιδερμίδα. 

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

"Το βράδυ που σκοτώσαν τον Λαμπράκη*......."

Η ΑΓΚΙΔΑ                                  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ
Δολοφονία Λαμπράκη: Είμαστε όλοι παιδιά του | AlfavitaΤο βράδυ που σκοτώσαν τον Λαμπράκη,
γυρνούσα από ένα ραντεβού.
«Τι έγινε;» ρώτησε κάποιος στο λεωφορείο.
Κανείς δεν ήξερε. Είδαμε χωροφύλακες
μα δε διακρίναμε τίποτε άλλο.
Πέρασαν τρία χρόνια. Ξανακύλησα
στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά.
Όμως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί
σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει:
άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά,
άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα,
κι’ εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια**.
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ 1966
__________________________________
**λειβάδια στα τουρκικά και μεταφορικά: μέρη
ερωτικών συναντήσεων στην άκρη της πόλης.
*Σαν σήμερα, 22 Μαΐου 1963 στη Θεσσαλονίκη, έπεφτε θανάσιμα χτυπημένος με σπασμένο κεφάλι ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Εποχούμενος ο δράστης σε τρίκυκλο, χτυπούσε βάναυσα στο κρανίο με σιδερόβεργα και αποτελείωνε έναν μεγάλο ανθρωπιστή, έναν λαμπρό επιστήμονα, έναν αγωνιστή του αφοπλισμού και της ειρήνης του παγκόσμιου Συνδέσμου Μπέρτραντ Ράσελ. Τηρουμένων των αναλογιών θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Γρηγόρης Λαμπράκης υπήρξε ο δικός μας Γκάντι.
Γεννήθηκε το 1912 στην Κερασίτσα της Αρκαδίας. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες στις γειτονιές της καθημαγμένης Αθήνας, διαθέτοντας τα πενιχρά έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε το λειτούργημα του αφιλοκερδώς και με μεγάλη κοινωνική αφοσίωση: πολλές φτωχές εργάτριες της Αθήνας και του Πειραιά, εκείνα τα δύσκολα χρόνια, έτυχαν της μαιευτικής του φροντίδας, φέρνοντας στον κόσμο τα παιδιά τους χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση. Το 1961 εκλέχτηκε βουλευτής Πειραιά ως συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ & ΕΔΩ

ΜΗΤΡΩΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙΟΥ 1953

    Τη χρονιά εκείνη, το 1953 τέσσερα  χρόνια μετά τη λήξη του φοβερού Εμφυλίου, που οι πληγές ακόμα δεν είχαν κλείσει, [1] στο μικρό τότε χωριό είχαμε τα περισσότερα γεννητούρια. Γεννηθήκαμε 7 αγόρια και 6 κορίτσια.
    Σήμερα  διαλεχτοί κύριοι, ένας   και ένας,  πάρτε το όπως θέλετε, είτε τυχαία, είτε με αλφαβητική σειρά. Πλάκα ξεπλάκα κάπως έτσι είναι η πραγματικότητα.

   Λοιπόν   είμαστε οι:
  • ·       Νίκος Αντωνόπουλος [Χαράκιας, Όψιμος]
  • ·       Θεόδωρος Βλάμης [Ρίκος,  Σιρχάν]
  • ·       Νιόνιος Βλάχος [Γκέκος, Μπρέζνιεφ]
  • ·       Μήτσος Γιακουμόπουλος [Σπίγγος,  Φρατζόλας]
  • ·       Θεόδωρος Κόλλιας [Τσιμιντάνας]
  • ·       Αντώνης Μιχελής [Λώρης]
  • ·       Μάρκος Τάγαρης  [Μαρινάκης,  Λας]
      Και τα 6 κορίτσια: Γιαννούλα Γεντίμη, Σωτήρω Κορκολή, Χρυσούλα Κατσαβού, Χρυσούλα Σερεμέτη, Γιαννούλα Τριγάζη & Τούλα Χατζή.

       Οι περισσότεροι από αυτούς συνέχισαν και στο Γυμνάσιο, άλλοι στη Ζαχάρω κι άλλοι στην Κυπαρισσία. Ακολουθήσαμε όλο τα αγόρια  και αρκετά κορίτσια, εκτός από δυο-τρία που τσουτσούρωσαν νωρίς και τα άρπαξαν οι γαμπροί!  
       Η όλη αναφορά στο μητρώο έγινε  χάριν της ενθύμησης και της αποστολής από τον Αντώνη Μιχελή, αγαπητό βαφτιστήρι της μάνας μου.
      Βεβαίως οποιαδήποτε αναφορά σε εκείνα τα χρόνια και σε εκείνα τα παιδιά γίνεται με μεγάλη αγάπη και συγκίνηση και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο αισθάνονται και  όλοι οι εν λόγω κύριοι και κυρίες!

Αχ κείνα τα αλλοτινά χρόνια δεν βρίσκω λέξεις να πω, να τα χρωματίσω. Χρόνια αξέχαστα. Αθώα, τρυφερά  και ξέγνοιαστα.    Πρόσωπα συνυφασμένα  με την πιο ωραία μας ηλικία. Πρόσωπα πολυαγαπημένα και γραμμένα με μόνιμη στάμπα στην πρώτη σειρά της μνήμης μας. Τι και ποιον να πρωτοθυμηθώ και να μνημονεύσω; 
Θα παραθέσω με τα ίδια παραπάνω λόγια αισθήματα διάφορες ιστοριούλες  που θυμάμαι.
Όλοι  παίζαμε μπάλα και όλη μέρα στις αλάνες κυρίως στον σταθμό που τότε η ΣΠΑΠ είχε ρίξει καρβουνόσκονη και  γινόμαστε μαύροι σαν τον Ντεμέλο. Όμως ο Αντώνης ήταν πολλά επίπεδα πάνω από όλους μας και γι' αυτό 16 χρονών έφυγε για την Αθήνα, όπου είχε μεγάλη εξέλιξη στο ποδόσφαιρο. Ίσως επειδή ο πατέρας χασάπης τον τάιζε συνέχεια σπληνίτσες και συκωτάκια μια και ήταν μοναχογιός με τρεις αδελφές.
[2]

   Ο Νιόνιος ήταν λίγο τορνευτούλης και δεν έπαιζε μπάλα, αλλά στα άλλα παιχνίδια ήταν πρώτος, ειδικά στους βόλους. Στη Β΄ τάξη δεν μπορούσε να προφέρει τα ευζωνάκια, τα έλεγε εζωνάκια και ο Αρβανίτης με τη λούρα του γέμισε τα πόδια καρούλες.
   Ο  Ρίκος είχε άλλα χαρίσματα και δεξιότητες, ήταν πρώτος στο σημάδι με τη σφεντόνα. Μαζί με τα ξαδέρφια του τα Καζακάκια κάθε βράδυ εκστράτευαν μια με τον φακό στα πλατάνια της γέφυρας και της Μπούκας και μια στην ποταμιά της Νέδας με το πιρούνι για ψάρια. 

  Αλλά ο Μάρκος ήταν η περίπτωση. Στον νου τριβελίζουν ένα σωρό...ανδραγαθήματά του επειδή είμαστε αρκετά κοντά μια και τη μάνα του τη θρυλική Παγώνα την είχε φέρει νύφη ο  Σώτος από το Σορβατζί, κλεμμένη νομίζω, και στο χωριό είχε τη μόνη συγγένισσα τη γιαγιά μου τη Θοδώρα. Επειδή δε ήταν και αρκετά γαλακτοφόρα  κάθε απόγευμα με πήγαινε η μάνα μου και βύζαινα, οπότε με τον Μάρκο είμαστε και ομογάλακτοι.
 Μια φορά λοιπόν είχε πιαστεί    το φουστάνι της δασκάλας κι ο Μάρκος, πιτσιρίκος,  φωνάζει: "Κυρία, κυρία φαίνεται ο κώλος σου". Τον έκανε η Βαγγελιώ μαύρο. Μια άλλη φορά είχε βάλει μια ρέγγα στην τσέπη του και βρώμαγε όλο το σχολείο, ευτυχώς που ο δάσκαλος δεν το ανακάλυψε αν και έκανε σαν άγριο θηρίο. Το μεσημέρι όμως από την κυρά Παγώνα έφαγε μεγάλο ντεγνέκι, που ακόμα πρέπει να το θυμάται [3]. Μια άλλη φορά, γυμνασιόπαιδες πλέον παίζαμε όλο το παιδομάνι μπάλα κάτω στον βάλτο σε ένα χωράφι του θείου του Μάρκου, πιο κάτω από το γεφύρι του Μανώλη, που ήταν γιομάτο σβουνιές από τα βόδια, αλλά εμείς...παιχτάρες. Και εκεί που είχε ανάψει το παιχνίδι έρχεται ο Σώτος, ο πατέρας του. Μπουρ μπουρ με γέλια μαζευόμαστε όλα τα παιδιά γύρω του και ξαφνικά ρίχνει μια με το κουλό στον Μάρκο και τον ρίχνει μέσα στη γράνα που ήταν γεμάτη νεράγκαθα και σφερδούκλια. Όλοι μας κατατρομαγμένοι γίναμε μπουχός. Πώς βγήκε ο Μάρκος; Σίγουρα έβαλε το χέρι του ο Άη Νικόλας, που είχε πιο κάτω το ερημοκλήσι του.     Να γράψω και τούτο με τον Μάρκο. Κάποια χρονιά, νομίζω στην Τετάρτη τάξη, την έκανε πέρα στην Καλλονή της Λέσβου και όταν ήρθε το καλοκαίρι έκανε τον επικοντιστή. Τότε όλοι μιλάγαμε για τον Παπανικολάου, οπότε ο Μάρκος έφτιαξε ένα υποτυπώδες σκάμμα στην άκρη της αλάνας στον σταθμό, έκοψε ένα  μακρύ κλαρί από τα πλατάνια και έκανε τον Χρήστο Παπανικολάου. Απίθανες σκηνές και χάρες με τον Μάρκο και το κοντάρι. 
   Γεια σου ρε Μαρκούλη, αλησμόνητε!!!
 Μετά  κάθε μια και ο καθένας ακολούθησε τον δρόμο στην ανηφόρα της ζωής. Τώρα όμως αναπολούμε αυτά τα αθώα χρόνια, τα ανέμελα και ...δακρύζουμε. 
   Μακάρι τώρα το καλοκαίρι να έρθουν τα πράγματα βολικά και να καλιάσουν έτσι που να βρεθούμε όλοι και να πιούμε ένα ποτήρι κρασί! 

[1] Πάλι το έχω σημειώσει ότι στο χωριό μας δεν είχαμε καθόλου ντράβαλα από τα πρώτα χρόνια της κατοχής και της Ενικής Αντίστασης με τους αντάρτες και τους ... εθνικόφρονες και ο λόγος ήταν ότι η προσωπικότητα του Πάνου Παπαβασιλείου , γραμματέα τότε στο ΕΑΜ του χωριού ήταν αν και ισχυρή μειλίχια και ψύχραιμα απέφευγε οποιαδήποτε άλογη προστριβή που θα είχε άμεσες ή έμμεσες συνέπειες. Κάποιο βράδυ και ενώ το αντάρτικο έβραζε κάλεσε τον Νώντα Ξουραφά επάνω στα Γαλανέικα και του λέει κοφτά με νόημα: "Κοίτα μέχρι αύριο το μεσημέρι από εδώ να έχεις φύγει, δεν σου εγγυώμαι τίποτα από εκεί και πέρα".  
[2] Απίθανο είναι και το πιστοποιητικό βάπτισης του Αντώνη με νουνά τη μάνα μου την Ελένη. Κι όμως, έχω κρυφό παράπονο που δεν μου επιδεικνύει τον πρέποντα σεβασμό ως φιλιότσος, όπως κάνει με τον αδελφό μου τον Ηλία, αν και είναι μικρότερος!
[3] Αν και τόσα ντεγνέκια έτρωγε ο Μάρκος  έλεγε μετά με γέλια: " και τι έγινε, ξυλαράκι ήταν και πέρασε". 

ΦΙΛΙΑ ΦΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ


“Το τσινιάρικο άλογο”.

 Εύθυμη ιστορία από τον Γέρμα Καστοριάς. 
Γράφει ο Γιώργος Τ. Αλεξίου 
   Κάποια ημέρα του έτους 1957 (;), ήρθαν από τη Φλώρινα στον Γέρμα μερικοί Γύφτοι τσαμπάζηδες (:ζωέμποροι), φέρνοντας μαζί τους και αρκετά φορτηγά ζώα (άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια), με σκοπό να τα πουλήσουν ή να τ’ ανταλλάξουν με άλλα ζώα του χωριού.Τον καιρό εκείνο ένας Γερμανιώτης αγρότης, ο Θανάσης (: ψευδώνυμο), είχε ένα άλογο που ήταν τσινιάρικο, ήταν δηλαδή πολύ άγριο κι ατίθασο, και κλωτσούσε και δάγκωνε όποιον το πλησίαζε. Για τον λόγο αυτόν ο ιδιοκτήτης του ζώου ήθελε να το πουλήσει ή “να το κάνει τράμπα” (: να το ανταλλάξει) με κάποιο άλλο υπάκουο υποζύγιο. Έτσι λοιπόν, όταν πληροφορήθηκε τον ερχομό των Γύφτων στον Γέρμα χάρηκε και οδήγησε το άλογό του σε αυτούς για να το αγοράσουν και να του πουλήσουν κάποιο άλλο καλύτερο.Οι παμπόνηροι Τσιγγάνοι μόλις είδαν το άλογο αντιλήφτηκαν αμέσως τα κουσούρια του, τα μεγαλοποίησαν και τα υπερτόνισαν στον Θανάση και κατόρθωσαν να αγοράσουν το ζώο σε πολύ μικρή τιμή. Ταυτόχρονα, υποσχέθηκαν στον απονήρευτο Γερμανιώτη να του φέρουν από τη Φλώρινα, ύστερα από μερικές ημέρες, ένα άλλο άλογο, που θα ήταν όμως πιο νέο, πιο γερό και πολύ ήσυχο.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2020

Ο ΒΑΦΟΜΑΛΛΙΑΣ

       ΗΤΑΝ Σάβ­βα­το με­ση­μέ­ρι. Εἶ­χε κά­νει μιὰ βολ­τί­τσα στὴ λα­ϊ­κή, δὲν πῆ­ρε πολ­λά, λί­γες σα­λά­τες μό­νο κι ἕ­ναν ἀ­να­νὰ ποὺ τοῦ ἄ­ρε­σε. Δὲν τὸν πεί­ρα­ζε νὰ μα­γει­ρεύ­ει γιὰ ἕ­ναν, ἔ­λε­γε πάν­τα πὼς δὲ θὰ τὸ βά­λει κά­τω· θὰ μα­γεί­ρευ­ε πει­σμα­τι­κὰ μέ­χρι τό­τε ποὺ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ στέ­κε­ται ὄρ­θιος. Ἔ­ρι­ξε λί­γο νε­ρά­κι στὶς γλά­στρες στὸ μπαλ­κό­νι καὶ ἄ­φη­σε τὸ βλέμ­μα του νὰ χυ­θεῖ στὸ δρό­μο, σὰν σκυ­λὶ ποὺ βγῆ­κε γιὰ σερ­γιά­νι. Τὸν εἶ­χε ἐ­νο­χλή­σει πο­λὺ ἐ­κεί­νη ἡ εὐ­γε­νι­κὴ κί­νη­ση ποὺ ἔ­κα­νε ἡ κο­πέ­λα στὸ τραῖ­νο, νὰ ση­κω­θεῖ γιὰ νὰ κα­θί­σει ὁ ἴ­διος. Δὲν ἔ­βγα­ζε κα­λύ­τε­ρα ἕ­να πε­ρί­στρο­φο νὰ τὸν ἐ­κτε­λέ­σει; «Κα­θί­στε» τοῦ εἶ­πε χα­μη­λό­φω­να καὶ μει­δί­α­σε μ’ ἐ­κεῖ­νο τὸ ὕ­φος ποὺ παίρ­νουν τὰ κα­λὰ παι­διὰ ὅ­ταν κά­νουν τὸ σω­στὸ καὶ τὸ πρέ­πον. Μὰ ἦ­ταν πρέ­πον; Στὸν ἴ­διο εἶ­χε μι­λή­σει; Κοί­τα­ξε ὁ­λό­γυ­ρά του, ἄλ­λος με­γά­λος ὄρ­θιος κα­νείς. Μιὰ πα­ρέ­α ἀ­πὸ κά­τι μπαρ­μπά­δες κα­θι­σμέ­νους δί­πλα τὸν ἄρ­χι­σαν στὴν κα­ζού­ρα. «Ἔ­λα, ἡ πρώ­τη φο­ρὰ εἶ­ναι δύ­σκο­λη», εἶ­παν κα­τα­πί­νον­τας τὰ γέ­λια τους λαί­μαρ­γα γιὰ νὰ τοῦ ποῦν κι ἄλ­λα. «Κα­λῶς ἦρ­θες κα­η­μέ­νε!» κα­κά­ρι­σαν κι ἄρ­χι­σαν νὰ συ­ζη­τοῦν τὸ συμ­βὰν δυ­να­τὰ ἔ­τσι ποὺ νὰ τὸ μά­θουν ὅ­λοι πὼς μιὰ νε­α­ρὴ ση­κώ­θη­κε γιὰ νὰ κα­θί­σει ἐ­τοῦ­τος ἐ­δῶ ποὺ νο­μί­ζει ἀ­κό­μα πὼς εἶ­ναι ἀ­ε­τό­που­λο. Σπρώ­χτη­κε ὣς τὴν πόρ­τα δῆ­θεν ἀ­γέ­ρω­χα, ἂν καὶ μέ­σα του ὁ κε­ραυ­νὸς κα­τά­και­γε τὸν τό­πο. Τό­σο με­γά­λος ἔ­δει­χνε δη­λα­δή; Μέ­χρι προ­χθὲς θὰ κορ­τά­ρι­ζε μιὰ κο­πέ­λα —ἄν­τε, λί­γο σι­τε­μέ­νη— ξέ­ρεις, ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­να τὰ βλέμ­μα­τα ποὺ ἀ­φη­ρη­μέ­να ἀγ­γί­ζον­ται μέ­σα στὸ τραῖ­νο ἢ στὸ ἀ­σαν­σέρ. Θὰ ἄ­νοι­γε τὴν πόρ­τα γιὰ νὰ δώ­σει προ­τε­ραι­ό­τη­τα σὲ κά­ποι­ο θη­λυ­κό, θὰ ἔ­πι­νε τὸν κα­φέ του γρα­βα­τω­μέ­νος στὴν πλα­τεί­α. Τό­ση κα­κί­α, οἱ πα­λι­ό­γε­ροι, ἔ­λα κά­θι­σε τοῦ φώ­να­ζαν, μὴν ντρέ­πε­σαι, τώ­ρα εἶ­σαι ἕ­νας ἀ­πὸ μᾶς.
       Εἶ­χε βρεῖ στὴ λα­ϊ­κὴ πι­νέ­λο καὶ κου­πά­κι ποὺ ἀ­να­κα­τεύ­ουν τὶς βα­φές, ὄ­χι πὼς τὸ ἔ­ψα­ξε, ἔ­πε­σε πά­νω τὸ μά­τι του τυ­χαῖ­α. «Φέ­ρε ἕ­να γιὰ τὴν κυ­ρὰ νὰ μὴν γκρι­νιά­ζει!» ἔ­γνε­ψε στὸ γύ­φτο ποὺ ἔ­στρω­νε τὴν πρα­μά­τεια ἀ­δι­ά­φο­ρα. Τό ’­χω­σε στὴ σα­κού­λα μὲ τὰ μα­ρού­λια καὶ τώ­ρα τὸ εἶ­χε μπρο­στά του στὸ μπά­νιο ἑ­τοι­μο­πό­λε­μο δι­α­βά­ζον­τας προ­σε­χτι­κὰ τὶς ὁ­δη­γί­ες τῆς βα­φῆς. Προ­σπά­θη­σε νὰ χω­ρί­σει τὶς τοῦ­φες μί­α-μί­α καὶ πο­λὺ προ­σε­χτι­κὰ μὲ μιὰ ἐ­βέ­νι­νη γλυ­ψιὰ τοῦ πι­νέ­λου ἔ­φτια­ξε ἕ­ναν μαῦ­ρο δι­ά­δρο­μο στὴν γκρί­ζα κοι­λά­δα τοῦ κε­φα­λιοῦ. Καὶ με­τὰ κι ἄλ­λη, κι ἄλ­λη. Καὶ σὰν πῆ­ρε φό­ρα τὸ πι­νέ­λο, πῆ­γε κι ἦρ­θε πολ­λὲς φο­ρὲς στὸ κε­φά­λι, ἀ­στα­μά­τη­τα – σὰν νε­οσ­σὸς ποὺ ἀ­να­κά­λυ­ψε τὸ πρῶ­το του πέ­ταγ­μα· χά­ρα­ξε χω­ρί­στρες χαρ­το­γρα­φών­τας ὅ­λη τὴν ἀ­νε­ξε­ρεύ­νη­τη πε­ρι­ο­χὴ τοῦ κε­φα­λιοῦ, βού­τη­ξε ὑ­πό­κω­φα μέ­χρι τὰ ἄ­δυ­τα τῆς ἀρ­σε­νι­κῆς καρ­διᾶς ποὺ ἐ­κλι­πα­ροῦ­σε γιὰ λί­γη νι­ό­τη ἀ­κό­μα καὶ ποὺ ζη­τοῦ­σε νὰ πα­λέ­ψει μὲ τὴν ἀ­ρά­χνη ἐ­κεί­νη ποὺ πε­ρί­με­νε τὸ θύ­μα μὲ τὰ γκρι­ζα­ρι­σμέ­να μαλ­λιὰ νὰ θρη­νή­σει εὐ­λα­βι­κὰ τὸν ἀν­δρι­σμό του πέ­φτον­τας νο­μο­τε­λεια­κὰ στὸν ἱ­στὸ τοῦ γή­ρα­τος. Κι ἀ­φοῦ ἡ βα­φὴ ἁ­πλώ­θη­κε ἡ­ρω­ι­κὰ καὶ ὁ νι­πτή­ρας μοι­ραῖ­α πα­σα­λεί­φθη­κε σὰν πε­δί­ο μά­χης, κοί­τα­ξε τὸ εἴ­δω­λό του στὸν κα­θρέ­φτη καὶ τὸ ἠ­θι­κό του ἀ­να­πτε­ρώ­θη­κε γιὰ δυ­ὸ στιγ­μές. Ναί, ἡ νι­ό­τη μπο­ρεῖ νὰ εἶ­χε φύ­γει, ἀλ­λὰ ὑ­πάρ­χει καὶ τὸ φθι­νό­πω­ρο πρὶν τὸ χει­μώ­να, ἀ­γα­πη­τοί. Ἔ­μει­νε μπρο­στὰ στὸν κα­θρέ­φτη ὅ­λη τὴν ὥ­ρα τῆς ἀ­να­γρα­φό­με­νης στὸ κου­τὶ ἀ­να­μο­νῆς, νὰ δι­ορ­θώ­νει μὲ τὴ χτέ­να σχο­λα­στι­κὰ τὶς τοῦ­φες στὶς μι­κρὲς χα­ρά­δρες τοῦ κε­φα­λιοῦ ποὺ ὀ­λί­σθαι­ναν στὰ γκρέ­μια τῶν κρο­τά­φων καὶ κοί­τα­ζε ἐ­πί­μο­να τ’ αὐ­λά­κια στὸ πρό­σω­πο ποὺ ἔ­δει­χναν σκαμ­μέ­να ἀ­πὸ ὁρ­μη­τι­κοὺς χεί­μαρ­ρους. Δὲν πει­ρά­ζει σκέ­φτη­κε οἱ ρυ­τί­δες εἶ­ναι γο­η­τεί­α κι ἔ­πει­τα ἔ­παι­ξε ἁ­πα­λὰ τὸ δι­πλο­σά­γο­νο σὰν νὰ δο­κί­μα­ζε χορ­δὴ ἀ­πὸ κον­τραμ­πά­σο.