ΚΑΣΤΟΡΙ [6 ΑΠΌ 6] Ο Καφενές Αρφάνη

ΑΥΤΟ  ΤΟ   ΚΕΙΜΕΝΟ   ΤΟ   ΕΊΧΑ  ΑΠΌ  ΤΟΤΕ  ΠΟΥ

 ΕΓΡΑΦΑ ΤΙΣ ΕΝΤΥΠΏΣΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΣΤΟΡΙ.

.ΚΑΙ  ΜΑΛΙΣΤΑ  ΤΟ  ΕΙΧΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΩΣ ΤΟ 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ. ΠΕΡΑΣΑΝ 5 ΟΛΌΚΛΗΡΟΙ 

ΜΉΝΕΣ   ΑΛΛΆ   ΕΙΝΑΙ   ΣΑΝ 

ΤΟ   ΠΑΛΙΟ   ΚΡΑΣΙ !!!

ΕΠΕΛΕΞΑ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΤΟ 

ΑΝΑΡΤΗΣΩ  ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ

ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΤΑΤΡΑΚ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

ΤΟΥ ΑΡΗ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ 

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΜΟ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ..... 

ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ;

    Στο ισόγειο της οικίας του Γιάννη Αρφάνη [1], ένα πέτρινο διώροφο στην αρχή της πλατείας κάπως απέναντι από την εκκλησία, ήταν ο καφενές του Αρφάνη. Τι καφενές ακόμα και ως κουρείο  εξυπηρετούσε τους κατοίκους. Σε αυτή τη θέση "μετακόμισε" από την επάνω ρούγα του χωριού στις αρχές της δεκαετίας του ΄50.  Γενικά τον χώρο, τον έχει διαμορφώσει και τον συντηρεί κρατώντας τα κυριότερα στοιχεία  με ιστορική και παραδοσιακή αξία ο τελευταίος απόγονος Γιάννης Αρφάνης

 Ο μικρός με τα μαύρα είναι  ο Γιάννης Αρφάνης σήμερα σεβαστός κύριος  
από το Καστόρι και δίπλα του οι τρεις αδελφές του.
Η κοπελούδα, πρώτη αριστερά είναι η κυρία Αγγελική,
 η μάνα του φίλου και συνάδελφου Στρατή Γιαννίτσα.  

Η φωτογραφία είναι από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄50. Υπόψη βρισκόμαστε λιγοστά χρόνια μετά τον σκληρό Εμφύλιο, τότε που όλα τα έσκιαζε από τη μια η φοβέρα και από την άλλη η φτώχεια και η κακομοιριά. Ο κόσμος σε όλα τα χωριά του κάμπου και του βουνού προσπαθούσε να ορθοποδήσει από τα ερείπια και τα δεινά της σκληρής προηγούμενης δεκαετίας. Κι όμως παρά το κύμα της μετανάστευσης (η αστυφιλία στην πρωτεύουσα ακολούθησε και πήρε μεγάλες  διαστάσεις στις επόμενες δεκαετίες) και παρά τη μεγάλη ανέχεια σε τούτη τη δεκαετία παρατηρείται το μεγαλύτερο ποσοστό γεννήσεων. Πολύτεκνες φαμελιές και τα δημοτικά σχολεία γεμάτα από μαθητούδια.

   Κάπως έτσι και εδώ στο Καστόρι. Ο Νίκος Αρφάνης, μετά τις περιπέτειες [2] στην  Εθνική Αντίσταση και τα τρικυμιώδη, δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου άραξε στο προπολεμικό μαγαζάκι του πατέρα του. Και καφετζής και κουρέας.  Η ζωή είχε όλο δύσβατες ανηφοριές, αλλά και τ΄ άλλο, εκείνη η κυρά του γεννοβόλαγε όλο θηλυκά. Τι σερνικοβότανα την πότιζε αλλά ματαίως.Δεν το έβαλε κάτω όμως, επιτέλους με την τέταρτη ντουφεκιά, τον πέτυχε τον γιο με μια τσουτσούνα όρθια που θα τον κληρονομούσε. Κέρναγε και ματακέρναγε στο μαγαζί για δύο εικοσιτετράωρα αλλά κάθε θαύμα τρεις ημέρες κρατάει, μονάχα το μεγάλο τέσσερις. Έτσι γρήγορα τον προσγείωσε η ανάγκη, τα τέσσερα κουτσούβελα δεν είναι παίξε γέλασε. Το κεφάλι κάτω και δουλειά δουλειά. Όμως πώς να το κάνουμε; Άμα έχεις κι αρσενικό παιδί έχει άλλη χάρη η ζωή .

      Όλοι   θα αναρωτιέστε γιατί αυτό το μικρό παιδάκι, τριών, τεσσάρων χρονών είναι ντυμένο στα μαύρα, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με καμιά από τις τρεις αδελφούλες του. 

Καλύτερα θα μας τα πει σε νέα ανάρτηση ο ίδιος ο Γιάννης.