Δαχτυλοδεικτάκηδες!

 Δαχτυλοδεικτάκηδες! Για σας μιλάω.. Πολύ εύκολα δεν δείχνετε με το δάκτυλο; Τι έκανε με τον άνδρα της η μία, τι έκανε με τη γυναίκα του ο άλλος, με ποιον βγαίνει η γειτόνισσα. .Ποιος μωρέ σας διόρισε δερβέναγα στις ζωές μας; Άντε μου στον αγύριστο .. μας το παίζετε και δικαστές.
Φτιάξτε πρώτα τα άσχημα της δικής σας ζωής! Κοίταξτε βρε τη μούρη σας στον καθρέφτη! Και που είστε.. χωρίς φίλτρα!!!Να φαίνεται το δηλητήριο! Καλημέρα!

Αναστασία Κ

ΤΑ ΔΥΟ ..."ΘΑΥΜΑΤΑ" ΣΤΟ ΒΑΡΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΕΠΕΤΟ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΣΚΟΥΡΙΟΣ [1 από 3]

ΤΑ ΔΥΟ "ΘΑΥΜΑΤΑ" ΣΤΟ ΒΑΡΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΕΠΕΤΟ

ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΣΚΟΥΡΙΟΣ

       Για πολλά χωριά της περιοχής μας έχουμε αναφερθεί κυρίως στην πλούσια ιστορία τους στην Κατοχή. Από αυτά έχουμε περιγράψει διάφορα, σπουδαία γεγονότα όπως την ανατίναξη της γέφυρας της Νέδας [κλικ ΕΔΩ], το Ολοκαύτωμα του Λεπρέου (Στροβίτσι)[κλικ ΕΔΩ], το κάψιμο της Παύλιτσας (Περιβόλια, [κλικ ΕΔΩ] τη διάρρηξη των  αποθηκών ΑΣΟ στον Κακόβατο [κλικ ΕΔΩ], τις μάχες στη Ζαχάρω [κλικ ΕΔΩ], τα οχυρωματικά έργα στο Κλειδί για την δήθεν απόβαση των συμμάχων [κλικ ΕΔΩ] και πολλά άλλα. 

        Πάντως την πιο πλούσια δράση στα κατοχικά χρόνια είχαν τα ονομαζόμενα "κόκκινα χωριά', η Καλίδονα και το Μπισχίνι, και πολλοί αξιόλογοι κάτοικοι έχουν μνημονευτεί διανθίζοντας τα σχετικά αφηγήματα πολλών πατρωτών.  
   Τις προάλλες στο συγκινητικό ενθύμημα της Τριανταφυλλιάς, μία είναι η Τριανταφυλλιά και περιούσια, για τον Μίκη και τον Λαμπράκη, μνημονεύεται και ο γείτονας που βοήθησε, ένας Νίκος Σκούριος.
Σε αυτόν τον ανώνυμο, επώνυμο αφιερώνεται το σημερινό  μικρό ιστοριογράφημα.
     Λοιπόν ο Σκούριος ήταν αριστερός, κουμουνιστής  από κούνια, αντάρτης, Μακρόνησο και όλα τα σχετικά.  Οπότε παντρεύτηκε μεγάλος, και έτσι έμεινε άτεκνος. Είχε κι αδέρφια, δεν έμαθα πόσα, αλλά ξέρω ότι ήταν θείος της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, πρώην βουλεύτριας του ΣΥΡΙΖΑ και συζύγου του Δρίτσα.
    Να τονίσω ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι οι τότε κουμουνιστές της Καλίδονας ήταν ιδεολόγοι και ενημερωμένοι για όλες τις αντιθέσεις και αντιπαλότητες του Κινήματος, όπως στο θέμα της Βάρκιζας όπου πολλοί δεν συμφώνησαν με την άτεγκτη γραμμή του ΚΚΕ και συνέπλευσαν με τον Άρη, με ότι αυτό συνεπαγόταν. Πρώτος ο καθοδηγητής της περιοχής, ο πατέρας της Τριανταφυλλιάς. Βεβαίως χωρίς να τους ξεχωρίζει η βάναυση και αποτρόπαιη αντιμετώπιση των κατασταλτικών σωμάτων, της χωροφυλακής κυρίως, του κράτους και του παρακράτους και όλων των δημόσιων υπηρεσιών. Εκείνο το κατάπτυστο πιστοποιητικό φρονημάτων έκανε θραύση.
  Ως ιδεολόγοι εννοείται ότι ήταν άθεοι ο δε Σκούριος ήταν και πολύ αθυρόστομος.  Παρά ταύτα πήγαιναν σε διάφορα μοναστήρια για τα πανηγύρια τους όπως το Σεπετό και βέβαια το Βαρκό μια και γινόταν το ξακουστό πανηγύρι του  χωριού. μέγα καλοκαιρινό γεγονός σύναξης και ξεφαντώματος για όλη την περιοχή.
   Φτωχός ήταν με ένα μικρό κλήρο ο  Σκούριος και η βιοπάλη δύσκολη εκείνα τα χρόνια για τους περισσότερους χωριανούς, εκτός από τους  μεγαλοκτηματίες, που ήσαν λίγοι μεν αλλά κρατούσαν τα ηνία. Δεν έφταναν τα πλούσια αγαθά και τα χωράφια αλλά είχαν μαζί τους τα καπέλα και τις «σαρδέλες» της εξουσίας και της παραεξουσίας, και το ..νόμο και το πουλί»
     

Η κύρια καλλιέργεια στο χωριό, όπως και στην γύρω περιοχή, ήταν οι σταφίδες. Εργασία όλο τον  χρόνο πολύ κοστοβόρα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Συνεχή ραντίσματα, με εκείνες τις θρυλικές ψεκαστήρες, θειαφίσματα με το φυσερό, χαράκι με τη φαλτσέτα και πολλά σκαψίματα. Όποιος θυμάται τα κουτρούλια [1] [κλικ ΕΔΩ] καταλαβαίνει τι εστί πλατειά αξίνα και τι ξωμάχος [2] Στο τέλος μετά τον τρύγο τις άπλωναν 12-15 ημέρες στα αλώνια να ξεραθούνε. Αλλοίμονο αν σε αυτό το μικρό διάστημα έπεφτε  βροχή. Μεγάλη πανωλεθρία,  ο κόπος μιας χρονιάς πήγαινε χαράμι. Βεβαίως είχαν κάνει σκέπαστρα με κανναβάτσο, γερό λευκό ύφασμα, ΄και όλοι ήταν σε επιφυλακή αλλά, αλλά… Εάν η βροχή ήταν ισχυρή νεροποντή, όμβρος, άντε να τις προφυλάξουν. Μεγάλη συφορά για τους σταφιδοπαραγωγούς. Για τους μικρούς δε, με λιγοστά στρέμματα που ήταν οι περισσότεροι, ήταν καταστροφή. Έχαναν ολόκληρο το βιός τους και στα χωριά έπεφτε γενική θλίψη, μια και ήταν το μοναδικό τους ετήσιο εισόδημα..............[Τα .....θαύματα σε επόμενη ανάρτηση]

 [1] Διαβάστε το περίφημο κείμενο του Δημητράκη  Κουκουλά "Το σκάψιμο με τα κουτρούλια)                 

 [2] Εκείνα τα αλλοτινά χρόνια οι κύριες καλλιέργειες στην περιοχή της Ζαχάρως ήταν η σταφίδα και δη στον Κακόβατο που ήταν και τα εργοστάσια του ΑΣΟ και στα σταφιδοχώραφα  δούλευε όλη η οικογένεια. Δεν γνωρίζω γιατί στο χωριό μου, το Γιαννιτσοχώρι ντε, καθόλου δεν καλλιεργούσαν σταφίδα, εκτός από  μερικά αμπέλια για κρασί. Η κύρια καλλιέργεια ήταν οι υπαίθριες ντομάτες, και ακολουθούσαν τα χωραφίσια φασόλια, τα αραποσίτια και τα σιτηρά. Και σε μας όλη η οικογένεια συμμετείχε στα χωράφια. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει εντελώς, η μοναδική καλλιέργεια είναι τα θερμοκήπια με όλα τα ζαρζαβατικά, περισσότερο αγγούρια και οι ελιές αλλά πλέον εργάζονται οι μετανάστες, που έχουν κατακλύσει το χωριό από τα δεύτερα και τρία κράτη, Αλβανία, Βουλγαρία, Πακιστάν, Αφρική κ.α.

                                               ΠΗΓΕΣ: ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΆ ΝΙΑΡΧΟΥ

                                                                                     ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω»

    Από την αείμνηστη δημοσιογράφος 

      Ρίκα Βαγιάννη 

       Στο τραπέζι των αρραβώνων του Λ. και της Λ., κάναμε γλέντι τρικούβερτο. Οι άνθρωποι δεν αρραβωνιάζονται πια, τουλάχιστον όχι με τέτοια φασαρία και ντελαμπόνγκο, αλλά έτσι ήθελαν ο Λ. και η Λ. Ετσι κι έγινε. Μπήκαμε στο μαγαζί στις εννέα το βράδι νέοι, κεφάτοι κι ανέμελοι και βγήκαμε στις τέσσερις το πρωί, ως επίσημα… «Χαρούμενα Γηρατειά».

   Ηταν ο πρώτος αρραβώνας-γάμος που γλεντήσαμε, στη ζωή μας, όχι ως φίλοι του γαμπρού και της νύφης, αλλά ως φίλοι των πεθερικών. Τόσο ανυποψίαστοι, που δεν το είχαμε καν συνειδητοποιήσει. Μόνο έπειτα από κάνα δυο ωρίτσες, όταν οι (σκάρτοι) τριαντάρηδες άρχισαν να σχηματίζουν τα δικά τους πηγαδάκια, μας χτύπησε κατακούτελα η πραγματικότητα. Είμαστε με τους γέρους! Τι «με», δηλαδή. Είμαστε οι γέροι! Οποια δικαιολογία κι αν ψελλίζαμε στον εαυτό μας, η πραγματικότητα δεν άλλαζε. Γινόταν γάμος – και δεν είμαστε εκείνοι που παντρεύονταν, ούτε οι φίλοι τους, αλλά… οι γονείς τους.

     Κοίταξα τον εαυτό μου από το λαιμό και κάτω. Ντόινγκ! Να θυμηθώ στους επόμενους αρραβώνες παιδιών φίλου να φορέσω κάτι που δεν παραπέμπει σε πρώτο ραντεβού για σινεμά με καινούριο φλερτ, το 1986. Ουδεμία επίγνωση ματάκια μου γλυκά. Πού να μου κόψει; Επρεπε να το είχα υποψιαστεί όταν άρχισα να μαζεύω χαρτιά και να συμπληρώνω αιτήσεις για επικείμενη συνταξιοδότηση «λόγω γήρατος». Το αγνόησα, αφού στην Ελλάδα τα χαρτιά δεν εννοούν αυτό που γράφουν. Έπρεπε να έχω μυριστεί έστω, κάτι, όταν αυξήθηκε αφύσικα ο αριθμός των ανθρώπων που μου μιλάνε με το «σεις» και με το «σας».

«Κυρία Βαγιάννη να πάρω το παλτό σας»; «Κυρία Βαγιάννη, θα πιείτε έναν καφέ;» Η αυταπάτη του μοσχαριού ακλόνητη: Νόμιζα πως όλοι αυτοί που με κέρωναν και με λιβάνιζαν είχαν απλώς, αποκτήσει αιφνιδίως, καλή ανατροφή. Οι άνθρωποι -και πιο συγκεκριμένα οι γυναίκες- δεν καταλαβαίνουμε ότι γερνάμε, κοιτάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Το άγχος της φθοράς μας κατατρέχει από τα είκοσι μας χρόνια. Όλη μας τη ζωή μετά την εφηβεία την περνάμε λαχταρώντας να είμαστε πιο αδύνατες, πιο ωραίες, πιο φρέσκιες, πιο sέξι.

  Οι αριθμοί στις τούρτες δεν μας λένε τίποτα, «Είμαστε όσο νιώθουμε», μια σπουδαία κοινωνική κατάκτηση που δεν την υποτιμώ. Μόνο να φροντίσω μαζί με το «είμαι όσο νιώθω», να «νιώθω και πόσο είμαι»; Οχι για να κάτσω να σκάσω, (σιγά μη σκάσω) απλώς, να βρε, για να μη σκάω μύτη στους αρραβώνες με φουστάνι πιο εφαρμοστό από της νύφης ρε παιδί μου! Άργησα. Ολο αυτό έπρεπε να το έχω συνειδητοποιήσει (και να το έχω γράψει) πριν από τουλάχιστον μία δεκαετία. Αλλα πού να προκάνω;

    Πριν από δέκα χρόνια, με πατημένα ήδη τα σαρανταπέντε, είχα μόλις γεννήσει το πρώτο μου παιδί. Πλήρης η σύγχυση εποχών, ηλικιών και σειρών. Μεγαλώνω, δεν εγκληματώ. Δεν σκοπεύω να μπω τιμωρία, επειδή μου συμβαίνει το φυσικότερο πράγμα στη ζωή. Να τις βράσω τις συμβάσεις. Πείτε ότι θέλετε για τον 21ο αιώνα, πάντως, έχει τα τυχερά του: Είναι μια καλή εποχή για να διατηρείται μια κυρία μάχιμη εpωτικά, αναπαραγωγικά, σωματικά, επαγγελματικά, σε ηλικίες που μια ή δυο γενιές πριν, έπαιρναν νούμερο για απόσυρση. Ετσι, αν δεν λωλαθούν ή δεν τα κακαρώσουν προώρως (άλλο τεράστιο επίτευγμα, ματάκια μου, που και αυτό δεν το βάζεις λίγο), τα κοpίτσια του δυτικού κόσμου, βρέθηκαν ξαφνικά με μια έξτρα εικοσαετία πλήρους και δυναμικού αξιόμαχου σε όλα τα επίπεδα. (Κι όταν λέω σε όλα, εννοώ σε όλα).

Οι άντρες, λόγω κοινωνικών συνθηκών και μεγαλύτερης προπόνησης, το έχουν βρει. Ένας εξηντάρης δεν τραβάει ζόρια με το πώς κυκλοφορεί, εργάζεται, ντύνεται ή αγαπάει. Μια γυναίκα εξήντα χρονών σήμερα, απολύτως παρούσα σε όλα τα επίπεδα της ζωής, είναι σχετικά καινούριο κόνσεπτ στην ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται να εφεύρει τον εαυτό της, αισθητικά, κοινωνικά, ψυχικά, σωματικά. Όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για όλες εκείνες που ακολουθούν. Τσεμπέρια, ρόμπες, και στολές σε στυλ «Οίκος Ευγηρίας το χαρούμενο Πολυέστερ» είναι παρελθόν. Επιτέλους, λίγο πριν από τα εξήντα, έχουμε βρει πλέον το στυλ μας και δεν θα κάνουμε σε κανένα κεpατά τη χάρη να το εγκαταλείψουμε.

      Αντε να το «μοντάρουμε» κάπως, προς το λιγότερο έξαλλο, αν και μεταξύ μας, προσωπικώς και επ’ αυτού, δεν υπόσχομαι τίποτα, Μεγαλώνω, δεν εγκληματώ. Δεν σκοπεύω να μπω τιμωρία, επειδή μου συμβαίνει το φυσικότερο πράγμα στη ζωή. Να τις βράσω τις συμβάσεις. Μάλλον δεν πρόκειται να τις ακολουθήσω – δεν ήμουν άλλωστε ποτέ ο τύπος. Μόνο μια σε ένα πράγμα δεσμεύομαι: Περισσότερο για το δικό μου το καλό, παρά για την «γνώμη του κόσμου» (για την οποία, όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω ολοένα και πιο αδιάφορη). Όταν, στο εξής, οι φίλοι μου παντρεύουν τα παιδιά τους, υπόσχομαι να μην ντύνομαι (η Θεός φυλάξοι, να μη… γδύνομαι) πιο νεανικά από τη νύφη.

ΠΗΓΗ  Protagon.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΧΤΕΣ

Η ζυγαριά με τα δράμια

Η γιαγιά μου είχε μία. Κάθε φορά που αγόραζε από τους πλανόδιους κάτι, έτρεχε βιαστικά προτού φύγουν να πάει να το ζυγίσει στη δική της ζυγαριά, μην τυχόν και την έχουν γελάσει. Κι ύστερα ήρθε η ζωή… κι έφερε τα διλήμματα. Να μείνω ή να φύγω; Να δεχτώ ή να απορρίψω; Να ξεχάσω ή να εκδικηθώ; Τα λεφτά ή να μ΄ αγαπούν; Τα πρέπει ή η χαρά μου; Που είσαι βρε γιαγιά μου με την ζυγαριά σου, όλο μου κλέβουν στο ζύγι. Καλημέραα!

Αναστασία

Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ....& Ο ..ΑΔΙΚΟΣ ΑΝΑΝΗΨΑΣ

   Μου το ΄λεγαν και ακόμα δεν το πιστεύω. Ότι ο φίλος και κάποτε- έστω για λίγο- γραμματέας του Συριζα στη Ζαχάρω, άλλαξε 180 μοίρες και έγινε δεξιούλης! 

        Αντικομφορμιστής στα νιάτα του και βάλε.. 

   Δε ξέρω τι να πω, μια και το φαινόμενο δεν είναι και πολύ σύνηθες στον μικρό μας τόπο.  Όπως και ένας καλός συμμαθητής μου, που από γραμματέας του Πασοκ Ζαχάρως [1] και εύελπις για δήμαρχος, έγινε ακραιφνής δεξιός μέχρι ακροδεξιός, ακόλουθος του Μητσοτάκη.. 

Μάλιστα του Μητσοτάκη!

     Μακάρι τα πράγματα να μην είναι έτσι για τον πρώτο ανανήψαντα μια και ο δεύτερος πλέον έχει  κιόλας ....βαπτισθεί [2]

[1] Αν δεν απατώμαι, τότε  πρώτη επιλογή ήταν ο συμμαθητής μου που αρνήθηκε, χωρίς να ξέρω γιατί, και έγινε δήμαρχος ο Γιαννάκης.

[2] Τι να πω για τον καλό μου ξάδελφο τον Βασίλη. Αυτός δεν είναι ανανήψας, όπως λένε λόγω παντρειάς με κόρη.. εργοστασιάρχη, αλλά .. αρνητής ιερών και οσίων της Μουργκάνας!   

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «η κορυφή των κορυφών» ..

      Γεννήθηκε 4 Μαρτίου 1851 και πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1911.  «η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων». Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ----------------------------

 ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ

Το Πρωτάκι….

Δεν μπορούσα ακόμα να δένω μόνη τα κορδόνια μου..Μπλε ποδίτσα, άσπρο γιακαδάκι και δύο άσπροι τεράστιοι φιόγκοι στα μαλλιά! Μια τσάντα ίσα με μένα , καφέ με δύο τσεπάκια μπροστά. Πόσα βράδια κοιμήθηκα αγκαλιά μ΄αυτή την τσάντα. Την χάιδευα, τη μιλούσα την τραγουδούσα.. Όλος μου ο κόσμος , όλα μου τα όνειρα κλεισμένα σε μια καφετιά τσάντα!

Πρωτάκι.. ! Η καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά και από το ασημί κουδούνι που ο επιστάτης το κοπανούσε με δύναμη, ο ιδρώτας να κάνει τραμπάλα πάνω μου, και μια τσιρίδα διαπεραστική… « Θέλω την μαμά μου».

Ο πρώτος μου κόσμος με τους πολλούς. Να μοιράζομαι θρανίο, προαύλιο, τετράδια, μολύβια, καραμέλες, ροζ τσίχλες..Τα δικά μου και τα δικά σου, αν ήσουν τυχερός και είχες. Ελπίζω τώρα να έχεις ό,τι τότε δεν είχες..

Αχ ! και να γύρναγα ξανά στην αίθουσα εκείνη, με τα πολλά παράθυρα κι απ’ έξω τα χελιδόνια, ανήσυχα να ετοιμάζονται για το ταξίδι τους.

Να γινότανε ξανά να ζωγραφίσω, να ξύσω με την ξύστρα μου τις ξύλινες μπογιές μου, να χρωματίζω όνειρα και εικόνες μαγικές. Να τραγουδήσω πάλι για το καράβι το μικρό που ήταν αταξίδευτο και για την πεταλούδα που έλαμπαν κόκκινες πετρίτσες στα γαλάζια της φτερά!

Πρωτάκι.. κι η πιο μεγάλη έγνοια μου, να ‘ναι εκείνη η φωνή της Δασκάλας…

– Αναστασία , πες μας μάθημα !

Κι ΄έμαθα νεράκι το μάθημα μου και το θυμάμαι ακόμα:

Να διαβάζω καθαρά-συλλαβιστά τις καρδιές των ανθρώπων, να προσθέτω φίλους, να αφαιρώ κακίες, να πολλαπλασιάζω την αγάπη ,να διαιρώ την χαρά.. να μην λέω κακά λόγια που πληγώνουν..

Να μην κρύβομαι στο τελευταίο θρανίο όταν μπαίνουν οι λύπες στην «τάξη μου» , να μπαίνω στην γραμμή μέχρι να΄ρθει η σειρά μου να παίρνω τις χαρές, χωρίς να σπρώχνω και να ποδοπατώ τους «συμμαθητές» μου στην ζωή …..

Να πλένω τα χέρια μου μην λερώσω κανέναν…να κόβω τα νύχια μου μην γρατσουνίσω καμιά ψυχή…..

Σεπτέμβρης…και μου λείπει η τσάντα η παραφουσκωμένη με όνειρα.…και ξύσε- ξύσε η ζωή με την ξύστρα της… μου τέλειωσαν και οι ξύλινες, πολύχρωμες μπογιές…

Αναστασία Κ

ΑΛΛΟ ΜΝΉΜΗ ΑΛΛΟ ΑΝΑΜΝΉΣΕΙΣ!!!

Το κειμενάκι άρχισα να το γράφω 

τον Αύγουστο του '22, 
το βρήκα στο αρχείο μου

 και το συνέχισα.

     Λαβή για αυτή την αναφορά πήρα από τη συνέντευξη του Βάσκου  συγγραφέα Μπερνάντο Ατσάγα προχτές στην "ΕΠΟΧΗ" που λίγο με ξένισε που ισχυρίζεται ότι "εμπιστεύομαι τη μνήμη και όχι τις αναμνήσεις" και ζητά να μην  συγχέουμε αυτά τα δύο πράγματα. "΄

  

        Η ζωή μας έχει τρεις περιόδους, Παρελθόν - Παρόν – Μέλλον, είναι  τρισυπόστατη. Από τις τρεις μόνο το παρόν είναι σταθερό, μετρήσιμο αν και μικρής διάρκειας, ελάχιστο, στιγμιαίο. Ευθύς αμέσως γίνεται, πριν, προ ολίγου, χτες, προχτές, πέρυσι, γίνεται παρελθόν. Τούτο αρχίζει από μηδέν και τάχιστα μεγεθύνεται, θεριεύει  με αντίστοιχη ελάττωση, σμίκρυνση του μέλλοντος. Παρελθόν και μέλλον είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα.   Το παρόν λοιπόν, παρόλη τη μικρούτσικη παρουσία του, είναι ο καταλύτης της μεταστροφής του μέλλοντος σε παρελθόν, αυτής της «αέναης» προσθαφαίρεσης. Και έρχεται η στιγμή – ναι στιγμή είναι – που πλέον το μέλλον μηδενίζεται, συμπαρασύροντας και το παρόν αλλά και το παρελθόν, που από το ζενίθ εξανεμίζεται στην στιγμή. Νομίζω ότι όλοι κατανοείτε ότι αυτή η στιγμή είναι η τελική πτώση, ο θάνατος.

     Το πρώτο σκέλος του διαμετρήματος της ζωής του ανθρώπου ακουμπά στην αρχή του απώτατου παρελθόντος. Είναι η  γέννηση. Αλλιώς,  η αρχή της προβολής της ύπαρξής του στηρίζεται στη στιγμή που αρχίζει να αποκτά παρελθόν και τα αποτυπώματά του  πληθαίνουν. Κι αυτά κάπως αργότερα έρχονται στην επιφάνεια με  τη διαδικασία της μνήμης που αποτελεί την ανώτατη λειτουργία του εγκεφάλου, συναγωνιζόμενη με τη σκέψη και τη λογική. Η ανάκληση των αναμνήσεων στη  μνήμη επιβεβαιώνει την κυριαρχία του παρελθόντος και την αυξάνει, συνεπικουρούμενη με τα πλείστα ενύπνια όνειρα. Αυτή δε, η ανάκληση αυξάνεται με τα διάφορα αναμνηστικά, ενθυμήματα όπως απομνημονεύματα, φωτογραφίες ακόμη και διάφορα αντικείμενα, δωράκια.

  Βεβαίως τα πιο ισχυρά στοιχεία του παρελθόντος, τα πιο γνήσια κάτοπτρα της μνήμης είναι τα προσφιλή πρόσωπα, συγγενείς, συμμαθητές, φίλοι αλλά και τα σημαντικά γεγονότα, περιστατικά, χαρμόσυνα και λυπηρά, όπως γάμοι, βαφτίσια, εξετάσεις και ιδίως τραγικά, θάνατοι και διάφορα σοβαρά ατυχήματα. Και έπονται τα υπόλοιπα ανάλογα με το μελάνι της απογραφής. Τούτο το μελάνι συνεχώς με τον πανδαμάτορα χρόνο  ξεθωριάζει χωρίς καμία σειρά αλλά σύμφωνα με την αμυδρότητα ή μη.
  Η μνήμη είναι η ram του εγκεφάλου η ανώτατη λειτουργία του , συναγωνιζόμενη με τη σκέψη και τη λογική, που ανακαλεί οποιαδήποτε στιγμή το παρελθόν. Είναι η ταινία, μεγάλο βίντεο του παρελθόντος που αποτελείται από επιμέρους φωτογραφίες, σκηνές, τα  μνημονικά αποτυπώματα, τις αναμνήσεις, που έτσι είναι στατικές απεικονίσεις διαφόρων προσώπων, συμβάντων αλλά και άλλων πραγμάτων, εμψύχων ή και αψύχων.

   Και το βασικό ερώτημα είναι: αφού οι αναμνήσεις βγαίνουν από τη μνήμη και είναι στοιχεία της, παιδιά της, με καισαρική ή όχι δεν έχει καμία σημασία, γιατί να μην τις εμπιστευόμαστε; Δυστυχώς οι αναμνήσεις τα αποτυπώματα με την πάροδο του χρόνου αλλάζουν, μεταβάλλονται, δεν είναι σταθερά  με αποτέλεσμα να μην περιγράφουν, αποτυπώνουν την πραγματικότητα.

 Επομένως πολύ σωστά λέει ο Βάσκος συγγραφέας 

να μην εμπιστευόμαστε τις αναμνήσεις μας.

Ουρουγουάη: Η χώρα που οι πολίτες της είναι Ελληνολάτρες

Στη λατινική Νότιο Αμερική, ζεί και βασιλεύει το Ελληνικό Πνεύμα! Στην Ουρουγουάη υπάρχουν χιλιάδες Ουρουγουανοί οι οποίοι ομιλούν…άπταιστα Ελληνικά και πολλοί απο αυτούς…Αρχαία Ελληνικά. Στην Ουρουγουάη συμβαίνει το παράδοξο φαινόμενο να υπάρχουν πάνω από 3.000 Έλληνες μετανάστες αλλά και διπλάσιος αριθμός Ουρουγουανών που μιλούν ελληνικά. Σε αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής οι πολίτες της δεν είναι απλά φιλέλληνες, είναι ελληνολάτρες.

του Panayotis Dimitrakis

Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων Ουρουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη και στην δεύτερη ερώτηση για το ποιά χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε: Η Ελλάδα. Η εκπαίδευση στην Ουρουγουάη είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και από μικρά παιδιά μαθαίνουν για την Ελλάδα.

Ένα δημόσιο σχολείο στην Ουρουγουάη ονομάζεται Grecia (Ελλάδα). Οι μαθητές είναι όλοι τους παιδιά Ουρουγουανών. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Όμως κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν σαν Έλληνες. Τραγούδια, θεατρικά, ποιήματα. Να ακούς από αυτά τα μικρά παιδιά τον εθνικό μας ύμνο.

Μέσα στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης υπάρχουν 23 δρόμοι με Έλληνες αρχαίους φιλοσόφους ενώ υπάρχει η πλατεία της Αθήνας και η πλατεία της Ελλάδος. Εξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, ένα κτήριο βασισμένο σε Δωρικό ρυθμό έχει από έξω, δίπλα στην είσοδο, το άγαλμα του Σωκράτη. Στην παραλιακή ένα πάρκο ονομάζεται Αθήνα και έχει την προτομή του Ομήρου. Ο κεντρικότερος δρόμος της παλιάς πόλης κάτω από το λόφο ονομάζεται Grecia. Ενα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτήρια στο κέντρο της πόλης στην πρόσοψή του γράφει: Αθηναίος. Σε όλα τα βιβλιοπωλεία θα βρεις βιβλία ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Ακόμη και στα πολύ μικρά.

Η Ουρουγουάη είναι μια απο τις μικρότερες χώρες της Νότιας Αμερικής. Ειναι λίγο μεγαλύτερη σε έκταση από την Ελλάδα και έχει πληθυσμό περίπου 3.500.000 και βρίσκεται ανάμεσα στην Αργεντινή και την Βραζιλία.

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΉΜΕΡΑ

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ 

ΠΡΩΙΝΗ ΠΡΟΧΤΕΣ

ΑΧ ΒΡΕ ΛΟΛΑ!

 Πως περνούν τα χρόνια! Που πήγαν άραγε η Λόλα, ο Μίμης ,η Έλλη ,η Άννα, χάθηκαν; Τους θυμάσαι; Φορούσαν ανοιχτά ρούχα ξεθωριασμένα σαν ζωγραφισμένα με μολύβι. Τους ψάχνω όταν προσπαθώ να γεμίσω αθωότητα και μέλι, τα όνειρά μου. Αν τους δείτε μην τους αφήσετε να φύγουν ποτέ ξανά. Η δική μου Λόλα παραμένει δίπλα μου, τρώμε μαζί εκείνο το μήλο όταν η ενήλικη ζωή μας ταΐζει λύπες! ΑΧ ΒΡΕ ΛΟΛΑ! Πόσο μεγαλώσαμε!

Καλημέραα! Αναστασία Κ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ // ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΒΑΛΑΝΤΗ

 Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ
      Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω το μέγεθος του μεγαλείου που αξιώθηκα να γίνω μάρτυρας. 

Μεγαλοπρεπές -Εντυπωσιακό-Αφάνταστο!!! 

  Έμεινα αποσβολωμένος και στην κυριολεξία εκστατικός με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη πράξη του Βαλάντη να αποκαλύψει τη γύμνια της μικρότητας μου.  
    Δεν μεγαλοποιώ ούτε δραματοποιώ τα πράγματα και σεις θα συμφωνήσετε….Ομιλώ για τον Βαλάντη, αυτόν τον 18χτάρη γίγαντα όχι μόνο της τέχνης της μουσικής αλλά και της Ζωής. Τέτοια ευαισθησία από ένα παιδί με μεγάλο αγώνα για να επιζήσει πρωτάκουστη σε όλη την ιστορία.
    Απλά διαβάστε το συμβάν και το λιγότερο θα εκπλαγείτε και θα σας συνεπάρει!!!
   Λοιπόν ένα απόγευμα μου τηλεφωνεί και μετά τα συνήθη μου ζητά αν μπορώ την άλλη μέρα το πρωί να τον πάω στο Κέντρο Υγείας [ΚΥ] στη Ζαχάρω.
 Εντάξει του λέω, χωρίς να επεκταθώ περαιτέρω, ίσως από λεπτότητα ή δεν ξέρω γιατί. Έτσι την άλλη μέρα, Παρασκευή ήταν θυμάμαι, ξεκινάμε για τη Ζαχάρω. Σε λίγο λέει ο Βαλάντης:
-       Μακάρι φίλε να είμαι τυχερός και να είμαι συμβατός και να δώσω ζωή σε ένα κοριτσάκι που έχει Λευχαιμία.
Οδηγώντας δεν κατάλαβα τι εννοούσε και τον ρωτάω:
-       Ρε Βαλάντη τι πάμε να κάνουμε ;
-       Τα έχω όλα κανονίσει και μας περιμένουν στο Κ.Υ. θα μου πάρουν δείγμα , σίελο από το στόμα κι αν είμαι συμβατός με το κοριτσάκι θα με καλέσουν στο νοσοκομείο του Πύργου για να δώσω Νωτιαίο Μυελό. …
     Να μην μακρηγορώ, στο Κ.Υ αμέσως μια αδερφή μας οδήγησε  σε ένα γραφείο και αρχικά πήρε τα στοιχεία του Βαλάντη  και το ιστορικό υγείας. Όταν δε άκουσε την ηλικία του, 18 παρά ένα μήνα, και αντιλήφθηκε την όλη «κατάσταση» έπαθε την πλάκα της. Πρώτη φορά-λέει- τυχαίνει τέτοια περίπτωση σε όλα τα σχετικά προγράμματα με όλους τους δότες. Το πρόβλημα της ηλικίας, [18 με 45 πρέπει να είναι όλοι οι δότες] ξεπεράστηκε με τη σφοδρή και επίμονη θέληση του Βαλάντη.
Τι να προσθέσω, ότι και να είναι περισσεύει.
Το βίντεο που ακολουθεί τα λέει όλα.   

ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ...

Αυτή η ανάρτηση είναι γραμμένη πριν 23 χρόνια. Τη βρήκα

 στα ηλεκτρονικά μου κιτάπια και την φέρνω στην επιφάνεια 

μια και οι αναμνήσεις  είναι γλυκές. ΄Καλό είναι που θυμόμαστε 

τις ωραίες μας στιγμές. Τα ζόρικα ντέρτια να τα ξεχνάμε. 

Αυτή η ανασκαφή θα γίνεται συχνά.... 

Ιούλιος του 1998

Αυτό το τόσο προσωπικό μικρό δημοσίευμα μού το έδωσε την παραμονή των Χριστουγέννων προ πολλών ετών ο καλός συμπολίτης Σωκράτης Κόντος. Το κρατούσε από τότε και αρκετά με συγκίνησε!

Αχ ρε Σωκράτη, να είσαι καλά όπου κι αν είσαι........

Η 

Μπέλα, ο Ρούμπη και η Μίρκα, μεγάλες του αγάπες...

       Ένα χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο του Σωκράτη είναι η σχέση του με αυτά τα τρία Ζώα, που αν και 83 ετών είναι η ζωή του. Υπόψη ο Σωκράτης ήταν χρόνια στη ΣΔΟΕ στην Πάτρα και είναι κοσμογυρισμένος. Τώρα δυστυχώς ζει μοναχός στην παραλία της Ζαχάρως, πολυπαραπονούμενος...

[ Σε άλλη μας ανάρτηση θα έχουμε αναφορά για αυτά τα ζώα!]

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΉΜΕΡΑ

Δέσποτα ο ΄Αγιος Χαράλαμπος δεν είναι ανέστιος, αλλά βρίσκεται στις καρδιές των πιστών.  Ο κοσμάκης όμως πονάει και οδύρεται στα παγκάκια των ελλιπέστατων νοσοκομείων του νομού. Παρακαλώ καλέστε και για αυτά μια συστράτευση, κληρικούς,λαϊκούς, άρχοντες  και αρχομένους μετά πρεσβειών και μεσιτίων εις τον Ανώτατο Βασιλέα!!!     

ΠΡΩΙΝΗ ΧΤΕΣ

ΤΟΤΕ Ο ΚΑΒΟΥΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ!!!

          Οι παλιότεροι αναγνώστες  μας θα θυμούνται ότι για πολλά χρόνια. τα πρώτα 6 περίπου από τα 14  της ζωής αυτού του ιστολογίου, κάθε ανάρτηση, ανά τριήμερο, κοσμούσε μια γελοιογραφία του αείμνηστου ΚΑΒΟΥΡΑ [1], τα καβουροζούμια όπως έλεγε με το καυστικό και σπιρτόζικο τρόπο του.

  Λέμε λοιπόν ότι από τις επόμενες αναρτήσεις θα πάρουν τη θέση τους οι χαρακτηριστικοί ποιητικοί λόγοι, μικροί και κάτασπροι σαν τα καλοκαιρινά κρινάκια,  της καλής μας φίλης Αναστασίας.]2] 

   Κοινό σημείο και των δυο, εκτός από την δική μου βαθιά εκτίμηση και αγάπη, είναι ότι και οι δύο είναι από την Μακεδονία μας, ο Κάβουρας [α...ρε Βαγγέλη έφυγες νωρίς] από τη Βέροια και η Αναστασία από τη Δράμα. 

[1] Αείμνηστος και μακαριστός είναι ο Βαγγέλης Αντωνόπουλος-Κάβουρας. όπως και η αδελφή του η αξέχαστη Καίτη [σύζυγος του φίλου Θανάση Μπάκα} που κι αυτή έφυγε πολύ νωρίς.  Μπορείτε να θαυμάσετε τα έξυπνα και σαρκαστικά του καβουροζούμια κάνοντας κλικΙ  ΕΔΩ & ΕΔΩ 

[2] Πολλά  από αυτά τα ποιητικά κρινάκια, Αναστασούλες, Ευθυμίω αδεία.., καλούμενες, έχουμε κατά καιρούς αναρτήσει κλικ ΕΔΩ  & ΕΔΩ & ΕΔΩ

"ΤΙΜΗΤΙΚΟΝ" ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΚΟΥΛΑ

Στο διάβα της ζωής μου, ένας από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που με τιμούν με τη φιλία τους είναι ο Μήτσος Κουκουλάς από το Πυργάκι Μεσσηνίας. Ακτιβιστής και χρόνια στην Αριστερά, αλλά και συγγραφέας με κοφτερή πένα. Επίσης  είναι και καλός αφηγητής, μέγας παραμυθάς με μνήμη ελεφαντίνας. Εκτός από κριτικά δοκίμια, που είναι μανούλα και διάφορα άρθρα έχει συγγράψει  και δημοσιεύσει   τις συλλογὲς διηγημάτων τὰ Φορ­τη­γὰ καὶ Ἄλ­λες Ἱ­στο­ρί­ες (ἐκδ. Ἀπόπειρα, 2011) καὶ Βαρκαρόλα στὴν κοί­τη τῆς πό­λης (ἐκδ. Εὔ­μα­ρος, 2016),  το χρο­νι­κὸ Οἱ Ἀριστεριστές (ἐκδ. Εὔ­μα­ρος, 2015). καθώς τελευταία το Μετά το Διάλειμμα και διαχειρίζεται τὸ ἱ­στο­λό­γιο navarino-s .

  Πολλάκις έχουμε κάνει αναρτήσεις για τον Μήτσο και το ζηλευτό του έργο, που κοσμούν αυτό το ιστολόγιο. Είναι απίθανες κλικ ΕΔΩ.

Σήμερα τον τιμούμε άλλη μια φορά, με ένα παλιό του σπιρτόζικο σημείωμα, ένα πεζό ποίημα, που  δείχνει τη μεγάλη του κριτική ικανότητα, για το το βιβλίο:

 Ουρανός απ’ άλλους τόπους" του Σωτήρη Δημητρίου

 Ο Σωτήρης Δημητρίου πράγματι χρειάστηκε πολύ χαρτί πολύ «ουρανό απ’ άλλους τόπους», όπως το λέει η Αλέξω η εκατόχρονη ηρωίδα τού βιβλίου, μήπως μπορέσει και χωρέσει την εσωτερικού μονολόγου αφήγησή της, την Αφολοή όπως τη λέει, για τα μύρια όσα βάσανα και ταλαιπώριες πέρασε στην άχαρη ζωή της μέσα στην πέτρα τής Μουργκάνας. Που το καλοκαίρι πύρωνε σαν τη θράκα και το χειμώνα με τους πάγους και τα χιόνια γλίστραγε του σκοτωμού. Δίπλα στη συνορογραμμή με τα κακοτράχαλα γιδόστρατα περάσματα από όπου μπαινόβγαιναν οι γυναίκες ζαλωμένες με διάφορες πραμάτειες, μέχρι και αλάτι μια φορά, για να αποφύγουν το «φόρο» όπως έλεγαν τον κανονικό δρόμο με το τελωνείο. Από ένα τέτοιο γιδόστρατο πέρασαν δίπλα και οι τελευταίοι αντάρτες μόνο που άφησαν πίσω τα πτώματα μιας ομάδας γυναικών που από φόβο είχανε πάει παρέα για ξύλα και αναμεσά τους η μάνα της Αλέξως που την πενθεί την μνημονεύει και καταριέται σε όλη την αφολοή της. Πτώματα δεν βρέθηκαν μετά και όταν κάποιοι σκαρφάλωσαν με τα χίλια ζόρια στο δύσβατο μέρος βρέθηκαν μπροστά σε σκόρπια κόκκαλα και πιασμένα απ’ τα πουρνάρια κουρέλια ρούχων. Τα ζούδια και τα όρνια είχανε κάνει τη δουλειά τους.
Μίλησα από την αρχή για το βαρύ θέμα του βιβλίου γιατί βιάζομαι να περάσω στα άλλα που είναι τόσο πολλά και επίσης καλογραμμένα με αποτέλεσμα ένα μήνα μετά την ανάγνωση να το κουβαλάω μέσα μου με μεγαλύτερη ενάργεια. Η φράση κλισέ «τοιχογραφία μιας εποχής» είναι πολύ φτωχή να αποδώσει το μεγαλείο του. Τέτοιο βιβλίο δεν ξαναγράφτηκε στην ελληνική γραμματεία. Και δεν είναι μόνο η γνωστή συγγραφική ικανότητα του Δημητρίου, γνωστή από τα προηγούμενα έργα του, εδώ έχουμε ολόκληρη τη ζωή μιας περιοχής και μιας εποχής να βγαίνει στο προσκήνιο με όλες της τις εκφάνσεις, ζωντανή και διαυγής, με έναν μοναδικό τρόπο που είναι σαν να γράφτηκε από τους ίδιους τους ανθρώπους της γιατί το έργο εξολοκλήρου είναι γραμμένο στο τοπικό ιδίωμα και μάλιστα με έναν τρόπο ασύλληπτο σαν μαγικό καθώς γίνεται κατανοητό από όλους και χωρίς γλωσσάρι μάλιστα. Έχουν γραφτεί σημαντικά έργα σε τοπικά ιδιώματα αλλά με μονοσήμαντη θεματολογία.

Εδώ ο συγγραφέας τα πιάνει όλα. Όλος ο κοχλασμός της ζωής περνάει από τις σελίδες του. Τι πανηγύρια, τι ξενιτειά, τι γάμοι και ‘πιστρόφια τι πανέμορφα κηπάκια σε δυο χούφτες χώμα, τι γνεσίματα σκουτιά και αργαλειοί, τι πολέμοι και αντάρτικα, τι φουρνίσματα πίτες και γλυκά τι το ένα τι το άλλο, γεγονότα και καταστάσεις που σε αρπάζουν από το λαιμό και δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις. Ένα βιβλίο ογκώδες, κάτι το πρωτοφανές για το συγγραφέα με τις εκδοθείσες μέχρι τώρα «φέτες» του, να μην μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου και να στενοχωριέσαι όταν τελειώνει. Τι να πω και για τα άπειρα τραγουδάκια που παρεμβάλλονται σε όλα τα γεγονότα, θλιβερά και χαρούμενα. Να δείτε που ο Πατάκης μπορεί και να βγάλει ξεχωριστή έκδοση μόνο με τα τραγούδια του βιβλίου.
Και για να μη σας κουράζω, πιστεύω πως το βιβλίο θα «γράψει» για τα λογοτεχνικά πράγματα της χώρας και θα μείνει ως σταθμός και σημείο αναφοράς των γραμμάτων μας, γιατί το αξίζει.
Εύχομαι ούριο άνεμο!

ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

ΑΛΛΑ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ, Ο ΞΆΔΕΛΦΟΣ

ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΡ-

ΓΚΑΝΑ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. ΣΙΓΟΥΡΑ

ΘΑ ΤΟΝ ΦΩΤΙΣΕΙ ΜΠΑΣ ΚΑΙ..

Για τους μικρούς αλλά και ...μεγάλους φίλους

ΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ

 ΠΡΩΙΝΗ ΣΗΜΕΡΑ

Το λέγαμε και το φωνάζαμε ότι η Ζαχάρω δεν
έχει πολεοδομικό σχέδιο. τι σημαίνει αυτό,
Ποιος φταίει;

ΠΡΩΙΝΗ 11-9.24

COMANDANTE THE // ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ.

 Στις 13 Μάη γράφαμε .....Τι να κάνουμε, κάθε καλοκαίρι προβαίνουμε σε μια μικρή καταπάτηση, ολίγων μέτρων στη μαγευτική παραλία του χωριού και το χειμώνα την αφήνουμε. Και πάλι από την αρχή. Όχι σαν του "μάγκες" τους Ζαχαραίους που καταπάτησαν την παραλία για εξοχικά μια και καλή και ζητάνε και τα ρέστα τους.

Α ρε Πανταζάρα ένα καλό έκανες, το περιβόητο γκρέμισμα, κι αυτό το άφησες ούτε και στη μέση..   

=============

   Μεγάλη ιστορία με το φετινό αυθαίρετο στην ωραία παραλία μας. Ένα καλούπι τσιμεντένιο πηγαδιού Πλέον τα λουλούδια (δακτυλίδια) και οι κάκτοι, που είχα φυτέψει από πέρυσι ρίζωσαν και μεγάλωσαν και το "πηγάδι" είναι ένα κλασικό ..μνημείο.

Από τις αρχές  του καλοκαιριού μου έδωσε ο φίλος ο Χρήστος στη Ζαχάρω, μπογιές  και το έβαψα.    

Αργότερα προέβην και στην θρυλική γραφή:

            "COMANDATE THE" αντί CHE

 Πολλοί το διάβασαν αλλά λίγοι το κατάλαβαν. 

Μερικοί δε μου  είπαν ότι δεν έπρεπε να το γράψω σε δημόσιο χώρο. Μάλιστα αυτό τους μάρανε...

Το πιο ωραίο που άκουσα και σπιρτόζικο ήταν από τον Κουμπαράκο: Αυτός που το έγραψε πρέπει να είναι ψευδός!!!

  

Ευτυχώς που μέχρι τώρα δεν το έχει πειράξει κανείς..... Θα του κόψω τα.......

 [Πέρυσι υπήρχε και το ξύλινο παγκάκι, που το είχα βάψει ωραία, πολύχρωμο, αλλά οι διάφοροι μαλάκες   ....νεοέλληνες το έσπασαν και το κατέστρεψαν εντελώς. κλικ ΕΔΩ] 

Ένα διδακτικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους.

    Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. 

    Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε. 

  Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!   

   Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!.

    Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

    Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

 Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: 

" ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σένα, αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!".

 Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και τού φώναξε:

    "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!

  Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

"Λυπάμαι πολύ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και τού φώναξε κρούοντας τον κώδωνα τού κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! 

 Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

 Και το βόδι απάντησε:

"Κοιτάξτε, ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! "

    Έτσι, ο ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

  Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα τού αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..

     Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

 Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.

    Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*.

 Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι*.

   Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη... 

    ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ: Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..! Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο! Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή! Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας! Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος. Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

 Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.

 *Αγαπητοί φίλοι.*

 Πραγματικά η ιστοριούλα είναι πολύ διδακτική.

Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαίο το ότι όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι

δίδαξαν την αλληλεγγύη όχι μονάχα ως μια μεγάλη αρετή,

αλλά και ως τέτοια αναγκαία.