Νοιώθω μόνη, νοιώθεις μόνος.. είμαστε μόνοι…
Αναστασία Κοσκερίδου
Μόνοι ανάμεσα σε εκατοντάδες μόνους. Βιαστικοί , ανάμεσα σε τόσους βιαστικούς, λυπημένους, σκεπτικούς..
Βιαστικά βλέμματα, σκοτεινά βλέμματα φυλακισμένα πίσω από τα γυαλιά μιας τάχα κανονικότητας..
Περπατάς στους δρόμους της πόλης… προσπερνώντας εκατοντάδες ανθρώπους, εκατοντάδες μόνους , εκατοντάδες μοναξιές.
Ο καθένας μπροστά σου, δίπλα σου, πίσω σου, εσύ.... γεμάτος από δακρυσμένες επιθυμίες , παραπονεμένα «θέλω», πνιγμένα «αγαπώ»...που απελπισμένα ζητάνε δικαίωση..
Περπατάς στους δρόμους της πόλεις….στις λεωφόρους ,στα στενά ,στα πάρκα..
Κάποτε όλα αυτά ήταν ναοί αγάπης…Πόσους αποχαιρετισμούς και πόσα σμιξίματα, πόσα χάδια και πόσα σ΄αγαπώ είχαν φιλοξενήσει..Πόσα φιλιά, πόσες αγάπες μεγάλες, πόσα χέρια μπλεγμένα σε σφικτές αγκαλιές!
Τώρα άνθρωποι σκυφτοί, σκυθρωποί…Που φοβούνται να αγαπήσουν, να μιλήσουν, να αγγίξουν… μήπως κοπούν...
Που φοβούνται μήπως σπάσουν τα μούτρα τους, μήπως απογοητευτούν, μήπως πληγωθούν...
Που ντρέπονται που τους αρέσει η πανσέληνος, η μυρωδιά των γιασεμιών , που ντρέπονται να πουν σ΄ αγαπώ, μου λείπεις, σε θέλω, σ΄ έχω ανάγκη..
Περπατάς, περπατώ…περπατάμε στους δρόμους της πόλης…αόρατοι μέσα στο πλήθος…
Κι ενώ όλοι θέλουμε αλήθεια και αγάπη, όλοι πεινάμε για αγγίγματα και βλέμματα , όλοι διψάμε για τρυφερότητα και λόγια γλυκά ..και το παίζουμε cool, άνετοι και ό,τι να’ ναι.
Κρίμα, τόσα στόματα χωρίς να πάρουν και να δώσουν φιλιά , τόσα χέρια αδειανά, τόση αγάπη αξόδευτη…!
Κι η ζωή να μας προσπερνά, βιαστικά κι αυτή και να χάνεται!
Νοιώθω μόνη, νοιώθεις μόνος.. είμαστε μόνοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου