ΤΟ ΑΡΤΥΜΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

     Τετάρτη ήταν, η τελευταία του Καλοκαιριού. Λίγο πριν ο Ήλιος αναχωρήσει για το άλλο ημισφαίριο,  ο ουρανός στη μεριά της δύσης είχε βαφτεί με  όλα τα χρώματα του έρωτα. Αλλά κι ο Αύγουστος σε τρεις ημέρες  θα παρέδιδε τα σκήπτρα της εξουσίας στον Σεπτέμβρη. 

31-8-24 [φωτο Ηλίας Ντούφας]

   Η παραλία σιγά σιγά αραιώνει. Τα περισσότερα αποδημητικά πουλιά-λουόμενοι, επιστρέφουν στις έδρες τους, έτσι λίγοι ήταν στις ξαπλώστρες και απολάμβαναν τη μαγεία της δύσης.

    Οι καντίνες για δυο μέρες είναι αμπαρωμένες, έτσι ως πρόστιμο λένε, διαφόρων παρανομιών. [1]  Οπότε εγώ μόνος καθόμουν  σε μια καρέκλα δική μου έχοντας μαζί μου όλα τα κομφόρ, καφέ, βιβλίο, HY και έπαιζα το μπαγλαμαδάκι μου.

    Ξάφνου εμφανίζονται από τη μεριά της Νέδας καμιά 30ριά, μπορεί και σαράντα παιδαρέλια, αγόρια και κορίτσια ζωντανά και χαρωπά να τα πιείς στο ποτήρι. Στέκονταν λίγο παράμερα και μερικοί  πλησίασαν κάπως διστακτικά. Εγώ σταμάτησα να παίζω και θαύμαζα την αρμονία της οργανωμένης παρέας και τη δύναμη της συλλογικότητας. Είχαν κάνει ελεύθερο κάμπινγκ στο δάσος του Μπουζιού και μετά το μπάνιο βόλταραν μέχρι εδώ, για την καντίνα, που όμως ήταν κλειστή.  ΄

   Σε λίγο έρχεται κοντά μου ένα αγόρι και με άπταιστα ελληνικά [2] μου λέει ευγενικά,  στον πληθυντικό παρακαλώ: "Συγνώμη επειδή μας αρέσει πολύ αυτή η μουσική, τα ρεμπέτικα, μπορείτε να παίξετε;" Σάστισα αρκετά και αισθάνθηκα λίγο αμήχανος και πήγα να τους πω, για τη σχετική μουσική σχέση και συνομιλία των  ρεμπέτικων με τα fado της Πορτογαλίας, τα tango της Αργεντινής και τα blues της Αμερικής, που είναι αυθεντικά είδη μουσικής με κοινή παράδοση. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που τα ήξεραν όλα και με το παραπάνω. [4]

 Κάπως δίστασα, μια και θα ήταν πρώτη φορά, να παίξω μπροστά σε τόσους πολλούς, γνωρίζοντας το σχετικό μπλοκάρισμα που παθαίνεις. Άντε λέω ευκαιρία και έπαιξα μερικά εύκολα τραγουδάκια,  Πιτσιρίκι, Μαύρα μάτια, Φραγκοσυριανή. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες και δυο τρία βίντεο αλλά εκεί που έπεσε και χορός αμέλησα, μια και χόρευα μαζί τους.  

      Τέλος πάντων ο τυπάκος με τα μουστάκια και τα μούσια [3] μου έδωσε το ιμέιλ του και τους έστειλα την σχετική ταινιούλα. 

     Πάντως πρώτη φορά και τελευταία πήρα τόσα παλαμάκια, αν και κάπως μπέρδεψα λίγο τις  νότες.

[1] Τι είδους πρόστιμο ήταν αυτό σε όλες τις καντίνες του δήμου και μάλιστα τώρα στο τέλος της σαιζόν, δεν κατάλαβα μια και οι παρανομίες και παραβιάσεις ως προς το Π.Δ. για τα χελωνάκια είναι τεράστιες.  

[2] Γερμανός ο πατέρας και Ελληνίδα η μάνα του...

[3] Να πω την αλήθεια αρκετά μπερδεύτηκα, τα γένια ήταν βαμμένα ή πραγματικά; Σε τέτοια ηλικία δεν συναντάται τέτοια ανάπτυξη..

[4] Ο Μάνος  Χατζιδάκις είχε πει "Το ρεμπέτικο υπήρχε μόνον έναν καιρό που λειτουργούσε παράνομα σε απρόσιτες και απομακρυσμένες κρυψώνες, κάπου στα πέριξ. Ακόμα υπήρχε και όταν άρχιζε να εκφράζει λειτουργικά, πάθη και βιώματα μεταπολεμικά μίας ανώνυμης, ζαλισμένης απ’ την καταστροφή, προδομένη μάζας, που ένιωθε την ανάγκη της ερωτικής επικοινωνίας και δεν μπορούσε, και την διάθεση να ξεφύγει από την πραγματικότητα της, και πάλι, δεν μπορούσε…”. 

     Με τον ίδιο τρόπο το fado της Πορτογαλίας, το tango της Αργεντινής και το blues της Αμερικής έχουν ρίζες στις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές εμπειρίες των λαών τους και αναδείχθηκαν ως μέσο έκφρασης μέσα από την προσπάθεια των ανθρώπων να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής. Από την αναζήτηση της αγάπης και της απώλειας μέχρι την αντίσταση έναντι της κοινωνικής αδικίας και την έκφραση της πνευματικής αναζήτησης, αυτά τα είδη μουσικής μοιράζονται μια κοινή παράδοση, της αυθεντικότητας και της επανάστασης και εκφράζουν διαχρονικές αξίες που εμπνέουν και συγκινούν τους ακροατές τους σε όλο τον κόσμο.