ΑΛΛΟ ΜΝΉΜΗ ΑΛΛΟ ΑΝΑΜΝΉΣΕΙΣ!!!

Το κειμενάκι άρχισα να το γράφω 

τον Αύγουστο του '22, 
το βρήκα στο αρχείο μου

 και το συνέχισα.

     Λαβή για αυτή την αναφορά πήρα από τη συνέντευξη του Βάσκου  συγγραφέα Μπερνάντο Ατσάγα προχτές στην "ΕΠΟΧΗ" που λίγο με ξένισε που ισχυρίζεται ότι "εμπιστεύομαι τη μνήμη και όχι τις αναμνήσεις" και ζητά να μην  συγχέουμε αυτά τα δύο πράγματα. "΄

  

        Η ζωή μας έχει τρεις περιόδους, Παρελθόν - Παρόν – Μέλλον, είναι  τρισυπόστατη. Από τις τρεις μόνο το παρόν είναι σταθερό, μετρήσιμο αν και μικρής διάρκειας, ελάχιστο, στιγμιαίο. Ευθύς αμέσως γίνεται, πριν, προ ολίγου, χτες, προχτές, πέρυσι, γίνεται παρελθόν. Τούτο αρχίζει από μηδέν και τάχιστα μεγεθύνεται, θεριεύει  με αντίστοιχη ελάττωση, σμίκρυνση του μέλλοντος. Παρελθόν και μέλλον είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα.   Το παρόν λοιπόν, παρόλη τη μικρούτσικη παρουσία του, είναι ο καταλύτης της μεταστροφής του μέλλοντος σε παρελθόν, αυτής της «αέναης» προσθαφαίρεσης. Και έρχεται η στιγμή – ναι στιγμή είναι – που πλέον το μέλλον μηδενίζεται, συμπαρασύροντας και το παρόν αλλά και το παρελθόν, που από το ζενίθ εξανεμίζεται στην στιγμή. Νομίζω ότι όλοι κατανοείτε ότι αυτή η στιγμή είναι η τελική πτώση, ο θάνατος.

     Το πρώτο σκέλος του διαμετρήματος της ζωής του ανθρώπου ακουμπά στην αρχή του απώτατου παρελθόντος. Είναι η  γέννηση. Αλλιώς,  η αρχή της προβολής της ύπαρξής του στηρίζεται στη στιγμή που αρχίζει να αποκτά παρελθόν και τα αποτυπώματά του  πληθαίνουν. Κι αυτά κάπως αργότερα έρχονται στην επιφάνεια με  τη διαδικασία της μνήμης που αποτελεί την ανώτατη λειτουργία του εγκεφάλου, συναγωνιζόμενη με τη σκέψη και τη λογική. Η ανάκληση των αναμνήσεων στη  μνήμη επιβεβαιώνει την κυριαρχία του παρελθόντος και την αυξάνει, συνεπικουρούμενη με τα πλείστα ενύπνια όνειρα. Αυτή δε, η ανάκληση αυξάνεται με τα διάφορα αναμνηστικά, ενθυμήματα όπως απομνημονεύματα, φωτογραφίες ακόμη και διάφορα αντικείμενα, δωράκια.

  Βεβαίως τα πιο ισχυρά στοιχεία του παρελθόντος, τα πιο γνήσια κάτοπτρα της μνήμης είναι τα προσφιλή πρόσωπα, συγγενείς, συμμαθητές, φίλοι αλλά και τα σημαντικά γεγονότα, περιστατικά, χαρμόσυνα και λυπηρά, όπως γάμοι, βαφτίσια, εξετάσεις και ιδίως τραγικά, θάνατοι και διάφορα σοβαρά ατυχήματα. Και έπονται τα υπόλοιπα ανάλογα με το μελάνι της απογραφής. Τούτο το μελάνι συνεχώς με τον πανδαμάτορα χρόνο  ξεθωριάζει χωρίς καμία σειρά αλλά σύμφωνα με την αμυδρότητα ή μη.
  Η μνήμη είναι η ram του εγκεφάλου η ανώτατη λειτουργία του , συναγωνιζόμενη με τη σκέψη και τη λογική, που ανακαλεί οποιαδήποτε στιγμή το παρελθόν. Είναι η ταινία, μεγάλο βίντεο του παρελθόντος που αποτελείται από επιμέρους φωτογραφίες, σκηνές, τα  μνημονικά αποτυπώματα, τις αναμνήσεις, που έτσι είναι στατικές απεικονίσεις διαφόρων προσώπων, συμβάντων αλλά και άλλων πραγμάτων, εμψύχων ή και αψύχων.

   Και το βασικό ερώτημα είναι: αφού οι αναμνήσεις βγαίνουν από τη μνήμη και είναι στοιχεία της, παιδιά της, με καισαρική ή όχι δεν έχει καμία σημασία, γιατί να μην τις εμπιστευόμαστε; Δυστυχώς οι αναμνήσεις τα αποτυπώματα με την πάροδο του χρόνου αλλάζουν, μεταβάλλονται, δεν είναι σταθερά  με αποτέλεσμα να μην περιγράφουν, αποτυπώνουν την πραγματικότητα.

 Επομένως πολύ σωστά λέει ο Βάσκος συγγραφέας 

να μην εμπιστευόμαστε τις αναμνήσεις μας.