Δεν μπορούσα ακόμα να δένω μόνη τα κορδόνια μου..Μπλε ποδίτσα, άσπρο γιακαδάκι και δύο άσπροι τεράστιοι φιόγκοι στα μαλλιά! Μια τσάντα ίσα με μένα , καφέ με δύο τσεπάκια μπροστά. Πόσα βράδια κοιμήθηκα αγκαλιά μ΄αυτή την τσάντα. Την χάιδευα, τη μιλούσα την τραγουδούσα.. Όλος μου ο κόσμος , όλα μου τα όνειρα κλεισμένα σε μια καφετιά τσάντα!
Ο πρώτος μου κόσμος με τους πολλούς. Να μοιράζομαι θρανίο, προαύλιο, τετράδια, μολύβια, καραμέλες, ροζ τσίχλες..Τα δικά μου και τα δικά σου, αν ήσουν τυχερός και είχες. Ελπίζω τώρα να έχεις ό,τι τότε δεν είχες..
Αχ ! και να γύρναγα ξανά στην αίθουσα εκείνη, με τα πολλά παράθυρα κι απ’ έξω τα χελιδόνια, ανήσυχα να ετοιμάζονται για το ταξίδι τους.
Να γινότανε ξανά να ζωγραφίσω, να ξύσω με την ξύστρα μου τις ξύλινες μπογιές μου, να χρωματίζω όνειρα και εικόνες μαγικές. Να τραγουδήσω πάλι για το καράβι το μικρό που ήταν αταξίδευτο και για την πεταλούδα που έλαμπαν κόκκινες πετρίτσες στα γαλάζια της φτερά!
Πρωτάκι.. κι η πιο μεγάλη έγνοια μου, να ‘ναι εκείνη η φωνή της Δασκάλας…
– Αναστασία , πες μας μάθημα !
Κι ΄έμαθα νεράκι το μάθημα μου και το θυμάμαι ακόμα:
Να διαβάζω καθαρά-συλλαβιστά τις καρδιές των ανθρώπων, να προσθέτω φίλους, να αφαιρώ κακίες, να πολλαπλασιάζω την αγάπη ,να διαιρώ την χαρά.. να μην λέω κακά λόγια που πληγώνουν..
Να μην κρύβομαι στο τελευταίο θρανίο όταν μπαίνουν οι λύπες στην «τάξη μου» , να μπαίνω στην γραμμή μέχρι να΄ρθει η σειρά μου να παίρνω τις χαρές, χωρίς να σπρώχνω και να ποδοπατώ τους «συμμαθητές» μου στην ζωή …..
Να πλένω τα χέρια μου μην λερώσω κανέναν…να κόβω τα νύχια μου μην γρατσουνίσω καμιά ψυχή…..
Σεπτέμβρης…και μου λείπει η τσάντα η παραφουσκωμένη με όνειρα.…και ξύσε- ξύσε η ζωή με την ξύστρα της… μου τέλειωσαν και οι ξύλινες, πολύχρωμες μπογιές…
Αναστασία Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου