ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΑ - ΠΛΑΚΙΔΙΑ ΔΑΠΕΔΟΥ Α] Δυο πόρτες έχει η ζωή και 100 ..παράθυρα που μπάζουν

      Τι σου είναι ο άνθρωπος και τι σου επιφυλάσσει η ζωή! Πότε είναι θηρίο ανήμερο και  πότε άδολο αρνί, αλλά  πάντα αναπάντεχος. Η ψυχή του βάθος αμέτρητο, περισσότερο κι από τον πιο βαθύ ωκεανό, όπως έλεγε ο Λωτρεαμον. Κινείται και συμπεριφέρεται από κάτι ανεξήγητα, για μας τους κοινούς θνητούς, ορμέμφυτα, ένστικτα και  ακαταλαβίστικες ορμές που τελικά όλα αυτά εμπεδώνονται, υιοθετούνται πλέον μόνιμα ή προσωρινά σπανίως και συγκροτούν τη λεγόμενη ιδιοσυγκρασία καθενός και γενικώς τον χαρακτήρα του.  Πολλάκις αυτά παίρνουν αψυχολόγητη, παθολογική αντικοινωνική μορφή και εμφανίζονται στη συμπεριφορά του ως συνειρμοί, συμπλέγματα, νευρώσεις & ψυχώσεις. Καμιά φορά σχίζουν τις φρένες (σχιζοφρένεια) αλλά και άλλοτε κυριαρχούν ως μεγάλα πάθη ή εγκληματικές τάσεις.        Γονίδια λένε που καθορίζουν τα πάντα..

     Αρκετά το τραβήξαμε το θέμα οδηγούμενοι από τον ακατάσχετο ειρμό της σκέψης.

   Προχτές λοιπόν, γλυκός καιρός ήταν, πήγα μια βόλτα στο Πεδίον του Άρεως. Κοντά στο σπίτι μου είναι και συχνά εκεί βρίσκω απάγκιο και μάλιστα στους τόσους κόμπους  (και ποιος δεν έχει κι ας μη το καταλαβαίνει)  και φούριες της ζωής. 

       α]   Η ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗ

  

    Πρώτα-πρώτα επιστέφτηκα την κυρά Μαρία, που τόσα έχω γράψει, που πάντα είναι σταθερή στο παγκάκι της μαζί με τα πολλά μπαγκάζια της και  μόνιμη συντροφιά τη σκυλίτσα της, τη Μαυρούλα. Τής έδωσα δυο κομμάτια πίτα και λίγο ψωμί που φτιάχνω με καρύδι και κάσιους  [1] Της είχα πάλι δώσει τέτοια πίτα, οπότε μου λέει:

- Αν είναι η κιτρινωπή πίτα, να την πάρεις πίσω. Ξέρεις είμαι πολύ παράξενη στο φαγητό, δύσκολη.  Την αηδιάζω...

Ένας πιο πέρα την άκουσε και λέει:

-Να της φέρεις μπριζόλα.

και απαντά η κυρά Μαρία:

- Κι αυτή αν τη φάω... και συνεχίζει:

 - Σου έχω πει δεν θέλω να φέρνεις τίποτα, μόνο να βλέπεις τη Μαυρούλα μου που     να τώρα ξύνεται και δακρύζουν πολύ τα μάτια της. 

    Τι να πω και τέτοια μνήμη που έχει, ότι είμαι κτηνίατρος ας πούμε ότι με βλέπει συχνά, αλλά με ρωτά τι κάνει ο  Λενάκος και γελάει αλλά κι ο γιος μου που τον έχει γνωρίσει μια βολά!!! 

       β] ΤΟ ΞΕΝΟΦΕΡΤΟ ΠΟΥΛΙ!

   Τούτο τον μήνα και μέχρι το  Πάσχα στο κέντρο του Πεδίου έχουν στήσει μεγάλο παζάρι, οπότε κυκλοφορεί πολύς κόσμος.

  Βρήκα ένα  απόμερο  παγκάκι , δίπλα στην εκκλησία  του Αγίου Χαραλάμπη και άραξα με το μπαγλαμαδάκι μου. 

    Σε λίγο βλέπω να έρχεται ένας τυπάκος, νεαρός που μου κίνησε  αμέσως την περιέργεια με το παράξενο ντύσιμό του και δη το μαντήλι, στο κεφάλι, όπως οι Ινδοί και οι Άραβες, το θρυλικό σαρίκι! Μια βάδιζε, μια στεκόταν ακίνητος, πάντα σοβαρός κι ανέκφραστος και ξαφνικά έκανε διάφορες κινήσεις. Πότε με το πόδι και πότε με το χέρι. Κάτι σαν  σπασμούς κατά διαστήματα αλλά πάντα ελεγχόμενους και συνάμα με ένα πλατύ χαμόγελο, στιγμιαίο, καγχάζοντας…

    Όταν  τον πλησίασα σηκώθηκε και μου έδωσε το χέρι εγκάρδια!

   Δέστε τον  στο μικρό βίντεο που λόγω μπαταρίας βγήκε ασθενικό.

    Αυτή είναι η ζωή, η αδικία είναι εδώ, η ευτυχία που είναι....

[ΞΕΝΟΦΕΡΤΟ ..ΠΟΥΛΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ  ΑΠΛΏΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ..]

[1] Φίλεψα κάτι φίλες, αρκετά απαιτητικές και εκφράστηκαν με τα καλύτερα λόγια. Όποιος αμφιβάλει να του στείλω μετά χαράς...