Και σήμερα θα συνεχίσουμε με τα συμβάντα της Ραφηνούλας αν και από χτες το βράδυ επανήλθαμε στα πάτρια-μήτρια εδάφη.
Λοιπόν όπως πάλι έχω τονίσει το σήμα κατατεθέν της Ραφήνας είναι το εκκλησάκι του Αγίου Νικόλα, μνημειώδες έργο του μεγάλου Μπίρη, που κατά κάποιον τρόπο μαρτυρά την τσαχπινιά της. Επίσης έχω τονίσει ότι από κάτω του είναι το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, λες και είναι καβάλα.
Προχτές την Τρίτη 16/7 καθώς καθόμουν πιο πέρα και ατένιζα τη θάλασσα παίζοντας και το μπαγλαμαδάκι μου, βλέπω το εκκλησάκι φωταγωγημένο και να περνά από το δρόμο πολύς κόσμος. Άλλοι πεζή κι άλλοι με αυτοκίνητο. Τότε θυμήθηκα ότι είναι της Αγίας Μαρίνας. Ευλόγως θα αναρωτηθείτε πώς εγώ ένας αντίθετος κι ...αντίπαλος με όλα αυτά, και άθεος μπορείτε να πείτε, θυμήθηκα τη συγκεκριμένη γιορτή που δεν είναι και σημαντική.
Ξέρετε γιατί; Στις 15 -7 -74 είχα ένα τροχαίο, μια και πάνω σε μια φρέζα είμαστε 14 παιδιά και τουμπάραμε έξω από την εθνική οδό. Από όλους χτύπησα μόνο εγώ. Είχα μεγάλα νταραβέρια με την υγεία μου, Διάσειση, ένα μήνα στην Κυπαρισσία και άλλο τόσο στην Πολυκλινική Αθηνών. Διπλωπία και εγχείρηση στο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης που ήμουν δευτεροετής φοιτητής. Ιστορίες για αγρίους που λένε. Ήταν παραμονή της Αγίας Μαρίνας και λόγω της μακαρίτισσας της μάνας μου, που ήταν αρκετά θεούσα το συνέδεσα και έμεινε στην μνήμη μου. Πώς, θα το δείτε στην μικρή ταινία.
Αμέσως λοιπόν έτρεξα, έτσι από περιέργεια, να χαζέψω. Δεν πρόλαβα τη δοξολογία αλλά ακόμα ήταν πολλοί άνθρωποι, άλλοι ως προσκυνητές κι άλλοι περιφερόμενοι.
Περισσότερα στην ταινία και ...περιπαιχτική αναφορά στο τροχαίο τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου