Ναι η Ραφήνα είναι φινετσάτη, φορτσάτη, σπιρτόζα και ό,τι άλλο τσαχπίνικο αλλά η βραδιά το Σάββατο στην ¨ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ" άλλη διάσταση, ωραία και πολύ χαλαρή. Δεν ξέρω γιατί.. Ήταν η παρέα, η Λενάκω κι ο Νεκτάριος, άγιοι άνθρωποι και οι δυο, ήταν εκείνο το αρωματικό κρασί, με γεύση ροδάκινου, για λειτουργιά, ήταν η τριμελής μουσική ορχήστρα, που έπαιζε απλά χωρίς μικροφωνική και τέτοια. [1] Όμως κύριο ρόλο έπαιξε και το όλο κλίμα, η Νατάσα κι ο Βαγγέλης, ήρεμοι και αραχτοί, μακάριοι [2] αλλά και τα δυο ευγενικά παιδιά!
Ένα μόνο τονίζω σήμερα, αν το επισκεφτείτε μια φορά, θα πάτε και θα ξαναπάτε.... Τα πακέτα και οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται. [3]
Δεν γίνεται να μην αναφερθώ και στη μουσική συντροφιά, μπουζούκι, κιθάρα και τραγούδι η Μαρία. Πλούσιο ρεπερτόριο με αξιόλογα άσματα. Η δε Μαρία ήταν κατ΄ εικόνα και ομοίωση της Ραφηνούλας. Τσαχπίνα και φουριόζα με φινέτσα και μπρίο χωρίς όμως ευτελή επιτήδευση και μιμήσεις κιτσαριά. Μπράβο Μαρία!
Τελειώνω με ένα μικρό μεν για πολλούς αλλά πολύ σοβαρό και ενδεικτικό της μεγαλοσύνης της διεύθυνσης της "Κατσαρόλα", που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Στο τραπέζι των μουσικών προσφέρθηκε μια πιατέλα με ωραία κοψίδια, πράγμα που στα μέρη μας ποτέ δεν έχω αντιληφθεί. Και μάλιστα σε ποιον; Στον Βαλάντη... Τι να πω;
Περσότερα στην μικρή ταινία [4]
[1] Ήπιαμε 4 μισόκιλα και στο τέλος ο Νεκτάριος ήθελε κι άλλο και παραγγείλαμε ένα μισαδάκι. Πράγματι το χάρηκε πολύ, έφαγε, τσίμπησε λίγο σαν πουλί αλλά ήπιε αβέρτα. Βλέπετε ήταν μόνος μια και η γυναίκα του είχε πάει στην Αλβανία. Ξεσάλωσε με την καλή έννοια. Κι εμείς το χαρήκαμε μαζί του.
[2] Μακάριος: Ἀλλὰ πλὴν τῶν ὑψίστων τῆς τέχνης, ὁ μακάριος οὗτος θυρωρὸς φαίνεται ἰκανώτατος νὰ ἐκτιμήσῃ καὶ ἄλλας ταπεινοτέρας ἀπολαύσεις (Εμμανουήλ Ροΐδης, Ο Αγιοπετρίτης)
Εχω την αίσθηση, βεβαιότητα είναι, ότι άνθρωποι μιας ηλικίας, με σκουλαρίκι και μαλλιά και μουσάκι, κατά 99,9% είναι καλοί τύποι, πράοι και ωραίοι. Να κοιτάτε τον Βαγγέλη ....[Φίλλιπος και Ναθαναήλ]
[3] Υπόψη κάθε Κυριακή βγάζουν τον ημερήσιο κατάλογο των πολλών φαγητών.
[4] Τι να κάνουμε... Μέχρι τώρα όπου κι αν βρίσκομαι αυτό το άσμα το χορεύω. Θυμάμαι την καλή μου φίλη και συνάδελφο τότε που μου έλεγε χτυπώντας παλαμάκια: "γειά σου Θοδωρή με τα τσαλιμάκια σου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου