ΡΑΦΗΝΙΩΤΙΚΑ

      Τόσα και τόσα έχω γράψει για τη Ραφηνούλα, χαλάλι της όμως, έτσι φινετσάτη και σπιρτόζα που είναι. Μάλιστα έμαθα ότι για χάρη της επίκεινται μεγαλεία! Το λιμάνι, δεν ξέρω πότε ακριβώς, σε ένα σε δύο σε πέντε χρόνια, θα γίνει αμιγώς επιβατικό και όλα τα φορτηγά και τα εμπορικά θα εξυπηρετούνται από το Λαύριο. Παράλληλα αναμένεται και ο ερχομός του μετρό, οπότε η Ραφήνα εισέρχεται σε νέα επίπεδα. Πάμε όμως στα τωρινά και να αναφερθούμε, να σχολιάσουμε καλύτερα τα.. μερικά Ραφηνιώτικα.

   α] Αρχικά η ωραία πλατεία

έχει κατακλυσθεί από καθίσματα των παράπλευρων μαγαζιών, διάφορα Καφε, Σνακ μπαρ και πολλά φαγάδικα βραδινής εστίασης, όπως μεζεδοπωλεία, ταβέρνες, ψητοπωλεία κι αυτά σχεδόν όλα με ξενική ονομασία, δήθεν μεγαλόστομη και πιασάρικη. Στην πάνω μεριά σίγουρα ο "ΤΟΞΟΤΗΣ" 

ασφυκτιά από τον περίβολο χώρο και στη κάτω μεριά, τα βραδινά στήνουν οι καλλιτέχνες το...πάλκο τους. Τότε, αρχές δεκαετίας του 2000, στην αρχή της πλατείας ήταν το πρακτορείο εφημερίδων και Περιοδικών , τώρα εφημερίδα βρίσκεις αλλά πώς βρίσκεις. Ή κάτω στην ακτή ή λίγο μακρύτερα στον "ΔΙΟΓΈΝΗ''', ένα συμπαθητικό παντοπωλείο, απέναντι στον φούρνο του Κρητικού  με τα απίθανα καλτσούνια. 

   β] Αυτές τις μέρες της διαμονής μου, φυσικό ήταν να επισκεφτώ πολλά και διάφορα μαγαζιά, shop καλύτερα, που έχει γεμίσει η πόλη από τέτοια, αλλά και καντίνες. Μιλάμε της νέας κοπής, επιβλητικά και φανταχτερά για να τραβήξουν τον κόσμο και δη τη νεολαία. Δύσκολα τα πράματα και ο ανταγωνισμός σκληρός Συνήθως τα πρωινά άραζα σε μια καφετέρια με το λιμάνι και την ακτή πρώτη θέα, όλα στο πιάτο. Τέτοια ώρα ήταν ησυχία και η απόλαυση έφτανε στο μεδούλι, το ένοιωθες. Βεβαίως είχα επισκεφτεί και πολλά άλλα shops αλλά εδώ την έβρισκα μέχρι που τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα ένα παραδοσιακό καφενείο, που ήταν όλα τα λεφτά. Για αυτό όμως, που είναι άλλη ιστορία θα αναφερθούμε σε ειδική ανάρτηση. 

Λοιπόν πώς λέει η παροιμία: Ο  λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του. Έτσι κι εγώ λάτρης του ωραίου φύλου, ακόμα το θαυμάζω, Άλλο τότε όμως και άλλο τώρα. Τότε άλλες εποχές βέβαια με πρωταγωνιστές   τα εκρηκτικά νιάτα, ατίθασα και περήφανα άλογα.  στον γυαλιστερό στίβο του έρωτα με το λουλουδάτο σκάμμα,  τα καμάκια! [κλικ εδω] Τώρα χαιρόμαστε τα ωραία νιάτα και θαυμάζουμε την ομορφιά. Εντάξει  "φάτε μάτια ψάρια", αρκεί αυτό να το συνειδητοποιήσεις......

Λοιπόν τι να πω, φέτος οι περισσότεροι νέοι στη θάλασσα στην τσάρκα ήταν περίπου χοντρούληδες. Εκτός εάν ο αμφιβληστροειδής μου ή καλύτερα  το οπτικό μου νεύρο έχει πάθει ιδιόμορφη κοίλανση με αποτέλεσμα να μεγαλώνει την οριζόντια διάσταση, την περίμετρο. Όμως οι κοπελιές που σέρβιραν ήταν κούκλες και χαμογελαστές. Κι αυτό σε όλα τα μαγαζιά!

Όμως οι δυο σερβιτόρες στην καφετέρια του πρωινού μου....πάρκινγκ ήταν Καρυάτιδες [1]  Η μία δε, ξανθιά, γαλανομάτα, ήταν Θεσσαλονικιά και μάλιστα ο πατέρας της ήταν κτηνίατρος περίπου της ίδιας εποχής με μένα, εγώ έφευγα κι αυτός πήγαινε, με καταγωγή από το διπλανό Πικέρμι, Αυτός είχε πέσει  ηρωικώς μαχόμενος στα δίχτυα του έρωτα μιας Καλαμαριώτισσας από τα φοιτητικά του χρόνια, οπότε μετά η κοπελιά βρέθηκε στη Ραφήνα.

Μικρός που είναι ο κόσμος....

  γ] Από τα πολλά που με εντυπωσίασαν στη Ραφηνούλα ήταν και το φαινόμενο που έξω από τα σπίτια, (στα φτωχόσπιτα έτσι;) είχαν τοποθετήσει δυο τρία , άλλου βάζα, αλλού πιατάκια ή μπολάκια για τις γάτες. [2] Οι αδέσποτες γάτες δέσποζαν, ενώ δεν είδα κανέναν σκύλο. Το πιθανότερο να περνά μπόγιας....

Την ίδια συμπεριφορά στις γάτες θυμάμαι την είχα παρατηρήσει τότε στη Σικελία. Εκτός από ιδέες και σκέψεις και πολλές τέτοιες συνήθειες είναι διεθνείς σε όλο τον κόσμο, όπως και τα παιχνίδια. Σε ένα έργο  ενός Αρμένη τα παιδιά έπαιζαν "ντάλια , μπίλι" όπως εμείς στα αλλοτινά χρόνια.

  [δ]  Πριν αρκετά χρόνια  δυο δρόμους πιο πάνω από την πλατεία, στη γειτονιά μας ήταν ένα εστιατόριο, πραγματικό  εστιατόριο με μαγειρευτά φαγητά, τα "Μετέωρα". Για πολλά χρόνια το είχαν τρία αδέλφια με την αδελφή τους, αλλά σκοτώθηκε ο μεγάλος, ο Αχιλλέας που στην ουσία κράταγε τα ηνία και το μαγαζί φαλίρισε.  Αν και ήταν ευτραφής κυκλοφορούσε με ποδήλατο, αλλά τράκαρε με ένα αυτοκίνητο κι ο Αχιλλέας πήγε βιαίως στα θυμαράκια. Υπάρχει και το "Λιμένι" στην πλατεία που μαγειρεύει (;) μερικά   φαγητά, αλλά είναι και αρκετά ακριβούτσικο. Την τελευταία μέρα στο παραδοσιακό καφενείο που λέγαμε ενημερώθηκα για ένα εστιατόριο, και μάλιστα κοντά στη γειτονιά μου.

Οπότε το επισκεφτήκαμε το τελευταίο βράδυ και πράγματι ήταν καταπληκτικό, Κάθε μεσημέρι έχει εφτά φαγητά και δη πολύ ..λαϊκά. παστίτσιο, μουσακά, γεμιστά

και τέτοια, άλλα με ωραίες  γεύσεις, Κυπριακές. Όνομα και πράγμα μια και το είχαν ονοματίσει " Η ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ"

[1] Στις αλλοτινές εποχές όταν ήμουν κτηνίατρος στην Ανδραβίδα ένα μεσημεράκι τα πίναμε με δυο χοιροτρόφους, ματσό τότε το συνάφι τους, στην ακτή της Κυλλήνης. Δίπλα μια στιγμή ήρθαν τρεις τουρίστριες, χάρμα ομορφιάς και χάρης, μανούλια σαν την εν λόγω Θεσσαλονικιά. Οπότε λέει δυνατά ο Μήτσος, ο χοιροτρόφος: Κούκλα για σένα μια βραδιά δίνω 10 χρόνια  φυλακή. Αυτές δεν κατάλαβαν τίποτα και γελούσαν χαζοχαρούμενα κι αθώα. Στο τέλος  ο Μήτσος τις κέρασε όλο το τραπέζι, ψάρια, σαλάτα και τις μπύρες.

[2] Κι  εδώ, όπως σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας, της ζωής κυριαρχεί η ταξικότητα [κλικ ΕΔΩ]]