Το κόκκινο της φράουλας και της ντομάτας

  
Η Ιταλία που ετοιμάζεται για εκλογές και για πρωτιά της Aκροδεξιάς, για όποιον δεν το ξέρει, δεν είναι τόσο η χώρα της μακαρονάδας και της πίτσας όσο του τοματοπελτέ. Για την ακρίβεια, έχει τη μισή ευρωπαϊκή παραγωγή ντομάτας, που προορίζεται κυρίως για την κονσερβοποιία. Ηταν μάλιστα πρώτη παραγωγός ντομάτας στον κόσμο μέχρι πρότινος, αλλά έχασε την πρωτιά από την Καλιφόρνια και από την Κίνα.

Στα ντοματοχώραφα δουλεύουν κυρίως Αφρικανοί, πολλοί από το Μάλι και από την Μπουρκίνα Φάσο. Παίρνουν άδειες παραμονής ενός έτους, κάτι που -όπως εξηγούσε ένας Αφρικανός εργάτης σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπορτάζ του γαλλικού ραδιοσταθμού France Culture- αυξάνει την αβεβαιότητα και, αντίθετα με μια άδεια παραμονής που θα ήταν έστω τριετής και θα εξασφάλιζε ένα μίνιμουμ σταθερότητας, τους ρίχνει στην αγκαλιά του πρώτου τυχάρπαστου εργοδότη. Για την ακρίβεια του πρώτου ενδιάμεσου, γιατί τον εργοδότη τον βλέπουν σπάνια. Από τα 4 δισ. του ετήσιου τζίρου της ντομάτας, τα 200 εκατομμύρια πηγαίνουν στο σύστημα του καποραλάτο, υπάρχει δηλαδή ένας ενδιάμεσος, που μπορεί να είναι και μαφιόζος, ο οποίος βρίσκει εργατικό δυναμικό για λογαριασμό των εργοδοτών, πηγαίνει φαγητό στους εργάτες, τους βρίσκει μια άθλια στέγη (συνήθως εγκαταλειμμένα σπίτια χωρίς ρεύμα και νερό) και ως αντάλλαγμα, εκτός από την αμοιβή από τον εργοδότη, κρατάει και μέρος του μεροκάματου.

Η αμοιβή των Αφρικανών εργατών είναι 100 ευρώ ανά 10 τόνους μαζεμένης ντομάτας. Είναι μια σκληρή δουλειά γιατί μάζεμα ντομάτας σημαίνει συνεχές σκύψιμο, άρα προβλήματα στη μέση και στα πόδια, και οι εργάτες προσπαθούν να μαζεύουν τουλάχιστον 5 τόνους ο καθένας την ημέρα. Κάποιοι εργοδότες είπαν στο μικρόφωνο ότι τους εργάτες δεν τους πειράζει να ζουν σε σπίτια χωρίς πόρτες, νερό και ρεύμα γιατί έτσι είναι μαθημένοι στην Αφρική, να ζουν σε καλύβες στα δάση!

Τα ίδια, φυσικά, και χειρότερα συμβαίνουν στα ελληνικά φραουλοχώραφα με τους Μπαγκλαντεσιανούς εργάτες. Ζούμε σε έναν όμορφο κόσμο,

αγγελικά πλασμένο, όπου οι ΗΠΑ και μέρος της Ευρώπης παράγουν υψηλή τεχνολογία και χρηματοοικονομικά προϊόντα, ενώ καταναλώνουν τα πάντα, η Κίνα παράγει όλα τα υπόλοιπα, η Μέση Ανατολή είτε κολυμπάει στα πετροδολάρια είτε ερειπώνεται από τους πολέμους, η Ρωσία βρυχάται βασισμένη αποκλειστικά στο φυσικό αέριο, το πετρέλαιο και την πολεμική της μηχανή, και η Αφρική και μέρος της Ασίας πεινάνε και στέλνουν σε όλο τον κόσμο το πάμφθηνο εργατικό τους δυναμικό. Εμείς υποκρινόμαστε ότι δεν βλέπουμε, για να έχουμε φτηνότερο τοματοπελτέ στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Και είναι όλα δίπλα μας. Λ.χ. στην Ηλεία και στις νησίδες του Εβρου. Οπότε τα ερωτήματα βγαίνουν αβίαστα: Μπορεί ένας τέτοιος κόσμος να αντέξει για πολύ; Είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος, όπως λένε κάποιοι; Και μπορούμε άραγε να οραματιστούμε έναν άλλον; Ο καθένας οφείλει πια να αναρωτηθεί.

ΠΗΓΗ: ΕΦΣΥΝ Μανώλης Πιμπλής