Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ

         Στο μίζερο εορταστικό,  Χριστουγεννιάτικο κλίμα, μια και κυριαρχεί η παραζάλη της πανδημίας η επέλαση του νεοφιλευθερισμού,  με την ακρίβεια να τσούζει, πλέον  παρασέρνει  και τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και όχι μόνο. Κόντρα και προς επίρρωση όλων αυτών  δημοσιεύουμε αυτό το κείμενο. Βεβαίως  αυτό γίνεται συνειδητά, αν και με την πρώτη ματιά φαίνεται άκαιρο, παράκαιρο.

    Τι να πρωτομνημονεύσω από τον Ευαγγελισμό, τον μεγαλύτερο ναό του Ασκληπιού κι από ιερείς και ιέρειες-γιατρούς κι από το  πλήθος των προσερχόμενων ανθρώπων για θεραπεία και νοσηλεία. Κι εγώ λοιπόν είτε ως συνοδοιπόρος σε συγγενικά μου πρόσωπα, δικά μου, στενά μου, είτε ως οδοιπόρος εγώ ο ίδιος ασθενής, έχω εμπειρίες και θύμησες  αμέτρητες,  από τα πρώτα αλλοτινά μου χρόνια με αρκετά βιώματα. 
   Θα αναφερθώ στα πρόσφατα και σε όσα δένουν με το θέμα μας. Σας έγραψα για τη Παναγιά στον Ευαγγελισμό και τώρα έχει σειρά ο βασιλιάς των Τσιγγάνων. 

   Καλοκαιρινό βέβαια αλλά κλασσικό στην διαχρονικότητά του.

   Λοιπόν το καλοκαιρινό λιοπύρι στα ύψη και  η αγωνία και η θλίψη  ξεχειλίζουν σε όλους τους χώρους. Στους δε θαλάμους των ασθενών κυριαρχεί μια μοιρολατρική αντίληψη παθητικότητας και απάθειας [1], μια γαλήνη, νηνεμία από τους αέρηδες της ζωής και μια, πώς αλλιώς να την ονομάσω, καρτερικότητα αναμειγμένη  με την ελπίδα "πού θα πάει θα περάσει". Όλοι μας σκεφτόμαστε το καλύτερο και αυτό είναι πολύ καλό από κάθε πλευρά. Οι συγγενείς, από την άλλη μεριά παραδίπλα άγγελοι και φρουροί. Κυρίαρχο συναίσθημα σ΄ αυτούς η αγωνία για τους ανθρώπους τους και η προσμονή τι νέο θα τους πει ο γιατρός. Τόσες και τόσες φορές στέκουν υπομονετικά -δουλικά- στις πόρτες να τους πει δυο κουβέντες ο γιατρός. Γενικά ο γιατρός, περισσότερο στα νοσοκομεία,  έχει πάρει διαστάσεις μικρού θεού και συνιστώσες ιερής εικόνας προφήτη. Η ελπίδα φτερουγίζει πάνω από όλους, πάσχοντες και συνοδοιπόρους συγγενείς [1]

    Ατέλειωτες και βασανιστικές  οι προσμονές έξω από τα  εξεταστήρια αλλά και στα δήθεν σαλόνια με τις σιδερένιες καρέκλες και τα σκληρά παγκάκια. Αβάσταχτες οι ώρες της προσμονής. Το μαρτύριο ήταν που δεν μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο, εκτός από μια εφημερίδα, αλλά καλοκαιρινή με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

  Μια τέτοια μέρα λοιπόν καθισμένος στο παγκάκι βλέπω από μακριά να έρχεται ένας τύπος γρήγορα κι αγέρωχα ακολουθούμενος σε κάθε του βήμα από δυο άλλους νεαρούς, συνοδούς. Κυρίως μου έκανε αμέσως εντύπωση η ενδυμασία του. Κουστουμιά του κουτιού,  ριγέ, πολύχρωμη αρκετά φανταχτερή και μάλιστα με γραβάτα δεμένη σφικτά...Κι αυτά όταν όλοι οι άλλοι είμαστε ντυμένοι πολύ ελαφριά, λόγω αφόρητης ζέστης. Τον είδα και άλλη μέρα, μόνο που φορούσε άλλο κουστούμι, φανταχτερό μεν αλλά μονόχρωμο, γαλάζιο. Με μπόλικο στόμφο πλησίαζε τους  νοσοκόμους,   μιλούσε με επιτηδευμένη άνεση με τους γιατρούς και έμπαινε και σε μερικούς θαλάμους. Μετά αποχώρησε έτσι όπως ήρθε, φουριόζος με στόμφο και καμάρι και το κινητό στο αυτί. Την πρώτη ημέρα υπέθεσα ότι θα είναι ο καθηγητής της έδρας η κάποιος βουλευτής.
  Αλλά πάλι, πολύ κιτσαριό ο τύπος. Οπότε τη δεύτερη μέρα τον πλησιάζω και τον ρωτώ: "Χίλια συγνώμη μήπως είστε βουλευτής;"  γυρίζει κορδωτός και λυγάμενος και μου λέει κάπως υποτιμητικά, απαξιωτικά: "Ε..όχι και βουλευτής.." Έμεινα άναυδος, οπότε προσπερνώντας μου πετάει ο συνοδός: "Είναι ο Βασιλεύς των Τσιγγάνων". [3]

Μάλιστα τώρα όλα κουμπώσανε. 

     Όπως μου είπε μετά ένας νοσοκόμος έρχεται στο νοσοκομείο δυο και τρεις φορές τη βδομάδα και ενδιαφέρεται, ρωτά τους γιατρούς και βλέπει τους ..υπηκόους του. Έτσι πηγαίνει και σε άλλα νοσοκομεία. Πιθανολογώ ότι θα πηγαίνει και σε άλλες κρατικές υπηρεσίες.  Όμως, ούτε η φωτογραφία του στην αστυνομία. Από μακριά κι αγαπημένοι....

Αυτά με τον βασιλέα και μπράβο του που δείχνει τέτοιο σοβαρό ενδιαφέρον. 

1] Βεβαίως τα πράγματα αλλάζουν αρκετά, ανάλογα τις κλινικές, παθολογική, χειρουργική κ.τ.λ. Αλλαγές όχι μόνο ως προς το είδος και την ηλικία των αρρώστων αλλά και στο όλο κλίμα.   Όταν πριν τρία χρόνια νοσηλευόταν η αφεντιά μου και περίμενα πότε μα πότε θα  με πάρουν για χειρουργείο (το φακελάκι να το δίνετε πριν την εγχείρηση) ήμουν όλο ανησυχία, σε αναμμένα κάρβουνα,  οπότε μου λέει ο νεαρός γιατρός του θαλάμου: "Τι διαμαρτύρεσαι; Δε βλέπεις που όλοι οι άλλοι παλεύουν με νύχια και με δόντια το θηρίο;" Καταλάβατε;  κλικ ΕΔΩ.
[2] Κάποτε, αρκετά πριν από την πανδημία, οι επισκέπτες ήταν πολλοί και διάφοροι. Φίλοι και συγγενείς στενοί ή μη. Τώρα τέλειωσαν αυτά, ο φόβος έχει απλωθεί και καθορίζει όλα τα καθημερινά δρώμενα. Τα παιδιά για τους γέρους γονείς και οι γονείς, κυρίως η μάνα, για τα παιδιά τους.

[3] Υπόψη ότι κάθε περιοχή και άλλος βασιλιάς. Κάποτε κάτω στην Ηλεία ήταν Χαλιλόπουλος. Δεν ξέρω αν συνεχίζει, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι οι Χαλιλόπουλοι είναι μεγάλο σόι και στον σταθμό του ΚΤΕΛ στον Κηφισό κάνουν κουμάντο στα ταξί.