MUNDIALITO ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΑΝΑ ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ [2006]

        Δίπλα ακριβώς στην πολυκατοικία του Καρβουνίδη που έχει η Κατίνα το  μικρό διαμέρισμα όπως λέγαμε τις προάλλες [κλικ ΕΔΩ] υπήρχε μια αλάνα. Δεν ήταν τεράστια αλλά ήταν μεγαλούτσικη. Και τώρα υπάρχει αλλά δεν είναι αλάνα διότι είναι κλεισμένη με συρματόπλεγματα. 

Η αλάνα σήμερα

          Τότε λοιπόν, αναφερόμαστε όταν πρωτοπήγα στη Ραφήνα, στο μακρινό 2006, στην αλάνα κάθε απόγευμα μαζευόταν το παιδομάνι της ευρύτερης γειτονιάς κι αυτό γιατί στην άλλη πλευρά της αλάνας έμεναν δυο παιδαρέλια, τα αδέλφια ο Νικήτας και ο Σταύρος, εραστές της μπάλας όπως περίπου και όλοι οι πιτσιρικάδες εκείνων των αλλοτινών εποχών. Βέβαια η πιτσιρικαρία μαζευόταν περισσότερο λόγω της αλάνας αλλά και τα δύο αδέλφια ήταν κράχτες. Λοιπόν κάθε απόγευμα γίνονταν ομηρικές μάχες. 

    Οπότε ένα απόγευμα τους πλησίασα, γνωρίστηκα και έκανα τον διαιτητή. Μετά δε από συζήτηση αποφασίσαμε να διοργανώσουμε το επόμενο  Σαββατοκύριακο μίνι πρωτάθλημα, ας πούμε μικρό Μουντιαλίτο [1] μεταξύ τριών γειτονιών. Χαρές και πανηγύρια τα παιδιά, έβλεπαν ...ποδοσφαiρική  αναβάθμιση. Έτσι ορίσαμε δύο αγώνες  την Παρασκευή, προκριματικούς και το Σάββατο ο τελικός.

   Μάλιστα αγόρασα και ένα κύπελλο για την νικήτρια ομάδα.

    Όλα ωραία και καλά, και όπως είπαμε εγώ έκανα τον διαιτητή και ο Νεκτάριος τον λάισμαν με εννέα παίχτες η κάθε ομάδα και ημίωρα ημίχρονα. 

  Έγινε το σώσε. Ακόμα θυμάμαι ορισμένα περιστατικά. Την μια ομάδα τη λέγαμε «Κάβουρα» την άλλη «Σπάρο» και την τρίτη «Ραφηναϊκό».Τα γκολ έπεφταν  το ένα μετά το άλλο, οπότε το σκορ περνούσε το δέκα, 11-8, 10-7 και τέτοια. Μου έχει μείνει στο μυαλό ακόμα ένα παιχτάκι πρώτο, έπαιρνε τη μπάλα από το ένα τέρμα και τριπλάροντας τους πάντες και τα πάντα έφτανε στο άλλο. Το πολύ θα ήταν 13άρης και μάλιστα μικρόσωμος και μελαχρινός. 
   Νικήτρια ομάδα αναδείχθηκε ο «Κάβουρας» η ομάδα της γειτονιάς, του Νικήτα και του Σταύρου για την οποία έβαλα το χεράκι μου. Δεν γινόταν κι αλλιώς. Χαρές και πανηγύρια …και καβουροζούμια.
     Μετά εγώ έφυγα και αγνοείται η συνέχεια.  

[1] Το όνομα το δανείστηκα από τον Κουμπαράκο που εκείνη την εποχή περίπου, πρώτος και καλύτερος δημιούργησε το Mundialito στη Ζαχάρω, που δυστυχώς οι προύχοντες και οι κρατούντες στην πόλη το τορπίλισαν και δεν έγινε θεσμός. Το ίδιο δε έκαναν και με πολλές άλλες πρωτοβουλίες του Κουμπαράκου, όπως  την «Κόκκινη Θύελλα»  επειδή ήταν κουμουνιστής και τα έλεγε έξω από τα δόντια ….