ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ

     Όταν επισκέπτομαι την ωραία Ραφηνούλα, πράγμα που τα τελευταία χρόνια γίνεται σε πολύ αραιά διαστήματα, μια και γιαγιά Κατίνα, που ήταν και ο μεγάλος ..κόμπος, πλέον είναι υπέργηρη, το πρώτο πρόσωπο που συναντώ τυχαίνει να είναι ο Νεκτάριος.

   Κάθε τόπος και χωριό έχει τον Χριστό του. αλλού  τον λένε γραφικό, αλλού κουνημένο  κι αλλού παλαβό.   Πάντως ο Νεκτάριος δεν είναι τίποτα από αυτά, είναι αγαπητός από όλους και όλοι τον προσέχουν και κάνει διάφορες μικροδουλειές που του αναθέτουν οι άλλοι.  Από αισθηματικό κόσμο πρώτος, άπιαστος! Καλοσυνάτος κι αγαθός μέχρι …εκμετάλλευσης. Τον συγκαταλέγω στους επί γης Χριστούς, στους πραγματικούς μάρτυρες και είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε σε αυτή την ανυπέρβλητη τοποθέτηση.
     Πώς περνά κι εκείνος ο χρόνος, σαν το ποτάμι και τα πρόσωπα φεύγουν και συνήθως χάνονται σαν το νερό. Το ποτάμι κυλάει στην απεραντοσύνη της θάλασσας και τα πρόσωπα σε εκείνη της μνήμης. Τοποθετούνται στις επιπολής στοιβάδες  ή εν τω βάθει αναλόγως τη δύναμη της επαφής, την εντύπωση και την επίδραση. Ο Νεκτάριος πριν είκοσι περίπου χρόνια που πρωτοπήγα στη Ραφήνα και τον γνώρισα μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

   Ήταν ένα δεκάχρονο παιδάκι, ολίγον τι τραυματισμένο από τη μοίρα αλλά γεμάτος ζωή και ένα πρόσωπο γελαστό και φωτεινό σαν το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. 
  Χτες λοιπόν όλη μέρα μοίραζε μια τοπική εφημεριδούλα μαγαζί το μαγαζί και στέκι στέκι.

   -Νεκτάριε - του λέω – έλα το βράδυ στην ταβέρνα του Ντάλα να σε κεράσω με την καρδιά μου.

  Πράγματι ήρθε αλλά ήταν αργά, είμαστε με το Νικολίνο μου έτοιμοι να φύγουμε και τότε έσκασε μύτη σιγά-σιγά σαν τη γάτα.

Τι θα φας Νεκτάριε, τίποτα έχω φάει, ευχαριστώ ο Νεκτάριος

Τι θα πιείς Νεκτάριε, τίποτα, ευχαριστώ.

    Πάντοτε ευγενικός και συνάμα ντροπαλός και όχι από ακαταδεξία. Θυμάμαι και πέρυσι το Σεπτέμβριο, ίδιος, απαράλλαχτος.
  Φέτος έμαθα δυο καινούργια νέα για την πάρτη του, ένα ότι είναι παντρεμένος και έχει κόρη 4 ετών και δύο αντιλήφθηκα ότι στα ηλεκτρονικά είναι εξπέρ. Το κινητό και το ιντερνέτ τα παίζει στα δάκτυλα. Μάλιστα μου έδειξε και μια εφαρμογή που εντελώς αγνοούσα
    Κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστα τον γολγοθά και την ανάσταση αφού λάβεις υπόψη σου ότι «γράμματα σουκ γνωρίζω»;
   Την άλλη μέρα συναντιόμαστε έτσι τυχαία στην πλατεία που τραγουδούσε μια κοπελιά.

Σε μια στιγμή μας λέει ο Νεκτάριος:

-  Θυμάσαι τότε τους αγώνες στην αλάνα και την κούπα που είχες φέρει;

  Πω, πω τι μου θύμισε! Τότε στην αλάνα της γειτονιάς είχαμε διοργανώσει μίνι ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα με τους πιτσιρικάδες από τρεις γειτονιές. Εγώ διαιτητής και ο Νεκτάριος  λάισμαν. Μάλιστα ο Νεκτάριος είχε απονείμει και το κύπελο στους νικητές. Πραγματικό κύπελο που το είχα φέρει από την Αθήνα. 

Μεγαλεία στην αλάνα!!!
   Για αυτή την ωραία ανάμνηση σε άλλη μας ανάρτηση. Καλά να είμαστε….