ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ!!!

 Κάθε χρόνο τ' Αλιός πηγαίνουμε συνήθως με τους Ντουφαίους που μας έρχονται κάθε καλοκαίρι από την Αυστραλία στο πανηγύρι του Αλιά. Εκεί καταθέτουμε την ψυχή μας και κοινωνάμε τα θαύματα της φύσης, συμμετέχοντας στον οργασμό της μαζί με συχωριανούς φίλους και συγγενείς. Φέτος όμως δυστυχώς είμαστε αλλού και πολύ μας έλειψε.... Θ.Κ

   Το καλοκαίρι ανεβάζει στροφές. Με όλα όσα τριβελίζουν το μυαλό, οι πολίτες αναζητούν κάποιες ανάσες. Θα τις χρειαστούν τον χειμώνα στις πόλεις. Τα χωριά, για όσους έχουν σπίτια, θα δώσουν τη λύση στη δαγκάνα της ακρίβειας που εξαϋλώνει τον γλίσχρο μισθό. Θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν για λίγο τη γενική επίθεση διαφόρων που βρήκαν ξέφραγο το αμπέλι. Και ζητάνε ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους, ακόμη και για έναν κακοφτιαγμένο καφέ.

Τα χωριά, νησιώτικα και στεριανά, μπορούν να γίνουν αφορμή για αναστοχασμό. Για όσα συμβαίνουν. Για τις επιλογές που ξοδεύουν την ψυχή και το σώμα. Για την αναζήτηση εκείνης της νησίδας που θα λειτουργήσει ιαματικά. Η επιστροφή στη φύση είναι ευκαιρία να ακουστεί πιο καθαρά η φωνή της συνείδησής μας. Που στον έντονο ρυθμό και τους θορύβους της πολύβουης πόλης δεν την ακούμε. Ισως εκεί να προβούμε σε απολέπιση. Από όσα κρατούν περίκλειστη την ψυχή.

Ισως εκεί συναντηθούμε τον εαυτό μας. Τα πανηγύρια είναι μια ευκαιρία. Αν από παρατηρητές γίνουμε συμμέτοχοι σε ό,τι συμβαίνει στις πλατείες και σε καντούνια. Αν αφήσουμε ελεύθερη την ψυχή μας να συναντηθεί με τη μαγεία του τόπου και με τους άλλους/ες πανηγυριστές. Αν αποβάλουμε τον εγωτισμό μας και ανοίξουμε την αγκαλιά της ψυχής στους παλιούς φίλους και συγχωριανούς. Αν σταθούμε, με αίσθημα συντριβής, μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και της συλλογικότητας. Αν μπούμε στον κοινοτικό χορό, νιώθοντας τον σφυγμό του ιδρωμένου χεριού του/της διπλανού/ής. Αν οι σφυγμοί μας συντονιστούνε με τη χαρά της συνύπαρξης.

Αυτά νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε πανηγύρι. Οπου κι αν γίνεται αυτό. Φτάνει να μη μεταφέρει τη μουσική και στιχουργική τοξικότητα της νεοδημοτικής παραγωγής. Αρκεί να μη μεταφέρονται οι συνήθειες των νυχτερινών κέντρων με τα στρας και τα γαρίφαλα που ραίνουν τους χορευτές/τριες.

Τα βουνά υμνούν την ομορφιά του απλού. Που οδηγεί στην εξάλλαξη των ειωθότων. Με άλλα λόγια, βοηθούν τα μάτια της ψυχής να απαλλαγούν από τις τοξίνες της πόλης και να καταβυθιστούν στην ιερότητα της φύσης. Στη δύναμή της να σε αλλάξει.

Αυτό νιώθω σε όλα τα πανηγύρια. Τα ίδια νιώθω και στην Τζούρτζια Ασπροποτάμου. Κάτω από τον πλάτανο, που τα χοντρά του κλαδιά είναι ταξίδι στον χρόνο. Ο πλάτανος που κάθε καλοκαίρι γίνεται η ομπρέλα της συλλογικής μνήμης. Εκεί κουρνιάζουν οι κουρασμένοι από τη βιωτή της πόλης και του κάμπου. Νιώθοντας την ιαματική επίδραση του ίσκιου του. Και του κλαρίνου. Εκεί νιώθουν και την παρουσία της Μάιας, όπως αποκαλούν την Αγία Παρασκευή. Αυστηρή και ανεκτική, στέκει εκεί υπενθυμίζοντας το χρέος στη συλλογική μνήμη.

Τα χωριά, η φύση να γίνουν η ψυχοθεραπεία μας. Καλό καλοκαίρι.

 ΠΗΓΗ: ΕΦΣΥΝ/ΑΥΔΙΚΟΣ