Η Ζαχάρω, όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενες αναρτήσεις, έπαιξε σπουδαίο ρόλο στα χρόνια της κατοχής αλλά και στα χρόνια του Εμφυλίου πολέμου. Ο κυριότερος λόγος ήταν η γεωγραφική της θέση και από την πλευρά της θάλασσας και της ξηράς. Τα Ομηρικά υμνολόγια για το Πυλιακο Πεδίο είναι γνωστά όπως και τα μεταναστευτικά κύματα διαφόρων φυλών και λαών, αλλά και τα τελευταίες αποβάσεις (Ορλωφικά, υποβρύχια ανταρτών, ασκήσεις Αμερικάνων κτ.λ.). Ένας άλλος λόγος ήταν ο Νίκος Γκότσης, ο μαγαλύτερος άνδρας που ανέδειξε η Ζαχάρω, ο οποίος υπήρξε ο κύριος εισγητής και πρωτεργάτης του μεγάλου θεσμού της δικαιοσύνης στην ελέυθερη Ελλάδα της κατοχής. (Περί αυτού έχουμε δημοσιεύσει ειδικές αναρτήσεις κλικ ΕΔΩ).
Η Ζαχάρω πλέον είχε αρχίσει να αναπτύσσεται και να αποκτά πρωτεύουσα θέση σε όλη την περιοχή με τα πολλά χωριά. Τότε λοιπόν στο τοπικό ΕΑΜ, ένας από τους πιο ισχυρούς ήταν ο δάσκαλος Γιάννης Μπ.. .που διετέλεσε Εισαγγελέας στο τοπικό λαϊκό δικαστήριο. Εκείνα τα χρόνια μακροημέρευαν πολλά και διάφορα...μπουμπούκια μεταξύ των οποίων και ο Γιαννάκος Ρ., που είναι ένας από τους πιο γραφικούς και δημώδεις τύπους που έχει βγάλει η Ζαχάρω. Καρολόγος στο επάγγελμα και δεν χαριζόταν σε κανέναν . Τα τελευταία τα έλεγε πρώτα. Όπως οι περισσότεροι, τέτοιοι λαϊκοί και ξωμάχοι, ήταν μανιώδεις βασιλόφρονες και δεξιών, ακροδεξιών αντιλήψεων. Οι γνωστοί της Ενικοφρόνου Παρατάξεως.
Μια φορά λοιπόν ήρθε στο δικαστήριο, κατηγορούμενος ο Γιαννάκος για περιύβριση του ΕΑΜ. Η απόφαση ήταν καταπέλτης και πρωτάκουστη. Ο κατηγορούμενος κηρύχτηκε ένοχος των καταγγελιών και δικάσθηκε να κάνει τρία (3) δρομολόγια με το κάρο και να μεταφέρει αλάτι από το Κατάκολο. Υπόψη τότε δεν υπήρχε γέφυρα στον Αλφειό και η διάβαση ήταν δύσκολη και επικίνδυνη. Από εκείνα τα χρόνια ο ψευτοεισαγγελέας είχε γίνει το κόκκινο πανί του Γιαννάκου. Το τι του έσουρνε δεν είναι δυνατόν να γραφτεί. Όταν έμπαινε ο Γιαννάκος στο καφενείο του Μουσαμά, που τότε ήταν το κέντρο όλων των κοινωνικών εκδηλώσεων της πόλης, ο δάσκαλος παράταγε ακόμη και την πρέφα και την κοπάναγε από την άλλη πόρτα. Οι στιγμές συνάντησης έχουν μείνει παροιμιώδεις. Τον στόλιζε από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Κι αυτό για πάρα πολλά χρόνια.
Να το ξανατονίσω: Οιαδήποτε αναφορά σε εκείνα
τα δραματικά χρόνια, χρόνια όμως γεμάτα αξιοπρέπεια
και υπερηφάνια, επουδενί σκοπεύει στην αναμόχλευση
των παθών, τουναντίον επιδιώκει τη νηφάλια αχλή, μέσα
από σατυρικές και ευτράπελες περιπτώσεις.
από σατυρικές και ευτράπελες περιπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου