ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ ΓΙΑΝΝΙΤΣΟΧΩΡΙΤΕΣ: ΛΑΜΠΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΌΠΟΥΛΟΣ

         Με την παρουσίαση και του ΛΑΜΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΌΠΟΥΛΟΥ κλείνουμε την τριάδα των αξιόλογων Γιαννιτσοχωριτών που έχουμε εξαγγείλει.
     Λοιπόν ο Λάμπης είναι ο πρωτότοκος γιος του Χρηστάκη(1) και της Φιγαλίας, με τέσσερις αδελφές, τη Χαρίκλεια του Πέπου, τη Θεώνη, τη Μαριάνα και τη Γιαννούλα και έναν αδελφό, τον Νώντα. Τότε υπήρχαν πολυμελείς οικογένειες, όχι όπως τώρα, ένα παιδί και εκείνο με το ζόρι...
     Κι  ο Λάμπης  χαίρει της εκτίμησης και της αγάπης όλων των συγχωριανών επειδή είναι ήρεμος, καλοσυνάτος και έντιμος. 
Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, εξάλλου κι ο Μπάμπης λίγα λέει κι αυτά με ..αυτοσυγκράτηση (2) 

Ο Λάμπης τερματοφύλακας στην πρώτη ομάδα του Α.Ο. ΝΕΔΑ

(1) Για το Χρήστο Διαμαντόπουλο έχω ειδική αφιέρωση στο βιβλίο μου ¨ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ", από το οποίο είναι και οι ασπρόμαυρες  φωτογραφίες. 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Γεννήθηκε το 1904 και πέθανε το 1979. Γιος του Πάνου και της Θεώνης, το γένος Πολύδωρα

από τη Γάρδιτσα. Παντρεύτηκε τη Φιγαλία του Πελοπίδα Παπαλεξόπουλου, ο οποίος είχε εγκατασταθεί από τους πρώτους στο χωριό. Απέκτησαν αρκετά παιδιά, όπως όλες οι τότε οικογένειες, αλλά τελικά έζησαν τα έξι: Θεώνη, Χαρίκλεια,   Χαραλάμπης, Μαριάνα, Νώντας και Ιωάννα.

Σε όλο το διάβα του χωριού, από τα πρώτα χρόνια δημιουργίας του μέχρι σήμερα, εάν σε μια πλάκα γράφονταν τα ονόματα των ευεργετών και όλων όσων προσέφεραν στο χωριό με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, μια από τις πρώτες θέσεις ανήκει στο Χρήστο Διαμαντόπουλο, στον αξιαγάπητο και σεβάσμιο Χρηστάκη. Η περίοπτη θέση του ανήκει  δικαιωματικά περισσότερο  για την ανθρωπιστική στάση και μεγαλοφροσύνη που έδειξε στα πρώτα χρόνια της οικοδόμησης του χωριού. Ήταν από τους πρώτους και βασικούς οικοπεδούχους  της περιοχής. Τέτοιοι με κατάλληλα οικόπεδα στο χωριό ήταν 3-4, αλλά μόνο ο Χρηστάκης προσέφερε στον κοσμάκη που τότε είχε μεγάλη ανάγκη. Και με ανταμοιβή; Ελάχιστη και με όλες τις διευκολύνσεις. Η τιμή πέντε δραχμές τον πήχυ και αν ο αγοραστής δεν είχε, το πάτσιζε με μεροκάματα ή με ένα ζώο, φοράδα, γίδα κ.τ.λ. Ως μεγαλεπήβολο πιστεύω είχε και διαλαλούσε "ότι το χωριό πρέπει να μεγαλώσει" μέχρι που αυτό έγινε σλόγκαν.

Ήταν ένας άνθρωπος καλωσυνάτος, εντιμότατος, δίκαιος και κύριος. Ποτέ μα ποτέ δεν είχε ενοχληθεί με άλλον άνθρωπο, παρά τα πολλά συνεταιρέσια που είχε. Γι αυτό το λόγο τον καλούσαν για να βοηθήσει σε διενέξεις πάσης φύσεως.

Πριν το σαράντα, για αρκετό διάστημα, είχε ανοίξει ένα από τα πρώτα παντοπωλεία στο χωριό. Αυτά τα μαγαζάκια τότε κάλυπταν τις περισσότερες ανάγκες στα χωριά. Από καφενείο μέχρι είδη μπακαλικής και πολλάκις  ας πούμε, γενικού εμπορίου. Ένα πράγμα που έχει μείνει στη μνήμη των παλιών συγχωριανών είναι τα χαρτάκια που είχε κρεμάσει  στους τοίχους του μαγαζιού με κάθε είδους υπενθυμίσεις χρεολύσια και αγγελτήρια, όπως:"στις 25/11 έβαλα τη φοράδα"  "στις 25 Νοέβρη πήρε η λιάρα γίδα και στις 10 Δεκέβρη η μαύρη",  "ο Γιώρης Γιακουμής χρωστάει 2 δραχμές"; και άλλα τέτοια.

Στον ίδιο χώρο πριν, ο πατέρας του είχε τυροκομείο, με τα μέσα και τα λιγοστά όργανα εκείνης της εποχής.  

Μια σοβαρή ασχολία, που τόσο χρήσιμη φάνηκε σε πάρα πολλούς πατριώτες ήταν αυτή του γητευτή των πληγών. Με το μπαμπάκι και καυτό λάδι μαζί με τα κατάλληλα λόγια προσευχής απολύμανε κατά κάποιο τρόπο την πληγή και απέτρεπε το αφόρμισμα. Σε αυτή την πρακτική ήταν μοναδικός σε όλη την περιοχή και ποτέ δεν αρνήθηκε τις υπηρεσίες του σε κανέναν.

Για όλα αυτά έχαιρε γενικής εκτίμησης και αγάπης.