ΕΝΑ ποίημα

Home
            ΤΟ ΒΑΠΟΡΙ
                                             —Γιάννης Σκαρίμπας—
Θόλωνε το βράδυ και βαρύ επροχώρει
μπλάβο σάν ‘να σύγνεφο μελάνι
μέσα στην αχλύ του —όργιο— το βαπόρι
κι ήμπε σιγανά μέσ’ στο λιμάνι.
Το βαπόρι, είπα με ψυχή σκιαγμένη,
νάτο, το βαπόρι-όρνιο, νάτο,
τάχα ποιον ν’ αρπάξει έχει έρθει και προσμένει

μουχτερό και δόλιο από δω κάτω;

Ήταν μου το θάρρος έντρομο — και όμως
μαύρες υποψίες έχω εντός μου
—ξέρω— ένας κρύφιος θα με φέρει δρόμος
όξ’ από τα όρια του κόσμου.

Αχ δυστυχισμένος έκλαιγα όλη νύχτα
τις προετοιμασίες κάνοντας του Άδη
κι όλο τα βαπόρι ρεύονταν κι αλύχτα
—ύαινα τυφλή— μέσ’ στο σκοτάδι.

Την αυγή δεν τόδα! Στα νερά επροχώρει
μια γραμμή —που τα ουράνια σμίγει—
φριδωτή μού δείχνει πούθε το βαπόρι
πούθε το βαπόρι μου είχε φύγει.

…………………………………………………..

Τώρα, πιο θλιμμένος την ψυχή μου ανοίγω,
τραγουδεί πικρά η λύπη εντός μου:
Αχ τι ευκαιρία πούχασα να φύγω
όξ’ από τα όρια του κόσμου!…