Αχ ρε Αντώνη μας
Ήσουνα είκοσι δύο ημέρες μεγαλύτερός μου και το πρώτο και το αγαπημένο βαφτιστήρι της αείμνηστης μάνας μου. Πόσο χαιρόμουν που πολύ συχνά με αποκαλούσες νουνό με απέραντη, άδολη αγάπη.
Αχ ρε Αντωνάκο
Από κείνη τη χρονιά, το 1953 που παραμένει η ποιο γόνιμη χρονιά στην ιστορία του μικρού χωριού μας - 7 αγόρια και 6 κορίτσια - αλλοίμονο πήρες τη σκυτάλη της πικρής αποδημίας.
Και έτσι έχασα το καλό μου "βαφτιστήρι"….
Αντώνη μας αγαπημένε, μετά τιμής και απέραντης θλίψης θα σε κατευοδώσουμε στον επιτάφιο θρήνο κατά την εξόδιο ακολουθία σου, ραίνοντας με δάκρυα το σεπτό σου σκήνωμα, με πρώτους τη Μαίρη σου, τον Γιωργάκη, τον Στρατή σου και τις αδελφές σου, μαζί με μεγάλο πλήθος αγαπητών φίλων σου!
ΑΟΙΔΗΜΟΣ !!!
