Η ΤΡΑΝΤΑΧΤΗ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

         Η αξία, η  συμβολή και η σκοπιμότητα των μνημείων για τους  πεσόντες υπέρ της Πατρίδας, της Ελευθερίας και της δημοκρατίας, όπως λέγεται υπέρ βωμών και εστιών, αλλά και αυτών που έπεσαν στην εκτέλεση του καθήκοντος για το κοινό καλό είναι  καταφανής και αναμφισβήτητη. Για την τιμή και τη δόξα των τεθνεώντων ηρώων και την ενίσχυση της μνήμης των ζώντων. Για αυτό τέτοια μνημεία υπάρχουν σε όλα τα μέρη και πολλάκις αποτελούν περίτεχνα έργα, όπως αγάλματα, περίτεχνες πλάκες, σύμβολα. Συνήθως καλούνται Μνημεία του Αγνώστου Στρατιώτη.  

          Έτσι λοιπόν και στη Ζαχάρω υπάρχει ένα ανάλογο μνημείο που σε κάθε Εθνική γιορτή η μαθητιώσα νεολαία και οι διάφοροι φορείς της πόλης καταθέτουν δαφνοστολισμένα στεφάνια, κάτω από τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές του πλήθους. Οι όποιοι επώνυμοι, όπως παντού,  απολαμβάνουν κατά κάποιο τρόπο την αναγνώριση της εξουσίας των. Όμως, αν και το μνημείο έχει κατασκευαστεί την τελευταία δεκαετία, στους προσεκτικούς επισκέπτες, ντόπιους και ξένους προξενεί μεγάλη εντύπωση και πλήθος ερωτημάτων η παντελής έλλειψη αναφοράς στους πεσόντες στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει η παλιά πλάκα αναφοράς για τον πόλεμο του 12-13, ειδικές  αναφορές για τον αείμνηστο Σπύρο Μανιάτη, θύμα στην Κύπρο και  την Ιωάννα Τασσοπούλου, πυροσβέστη θύμα στην πυρκαγιά της Χίου το 1999, αλλά για τους πεσόντες του Σαράντα δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά.

Ας δεχθούμε, ότι αυτή η σοβαρή παράλειψη οφείλεται στη μη ευαισθητοποίηση και αμέλεια των δημοτικών αρχών, αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτά είναι ψιλά γράμματα και αυτοί περί άλλατυρβάζουν.

  Παρά ταύτα ο δήμος έχει ιερή υποχρέωση να επανορθώσει   το τρανταχτό λάθος του.

    Τα ακούτε κύριοι της δημοτικής αρχής;

   Όμως επειδή είμαστε σίγουροι ότι οι κύριοι του δήμου αναγιγνώσκουν το Blog επιλεκτικά και ότι τους συμφέρει, τα υπόλοιπα μπενάκης και βγαινάκης, θα αποστείλουμε μια ανάλογη επιστολή (1) στην οποία θα επισημαίνεται η ανάγκη επανόρθωσης της κατάφωρης παράλειψης και αδικίας. Όποιος δε, θέλει να συνυπογράψει μπορεί να μας το κάνει γνωστό με οποιοδήποτε τρόπο επιθυμεί (email:theodoroskollias@gmail.com,τηλ.:6946520843 ή απευθείας στην επιστολή που θα κυκλοφορήσει σύντομα.)

Υστερόγραφα:

 Α} Σε μια προσεχή μας ανάρτηση θα υπάρχει μια σοβαρή επισήμανση όχι για το μνημείο, αλλά από το μνημείο.

 Β} Έχουμε υποχρέωση να αναφέρουμε ότι αφορμή για την παρούσα ανάρτηση είναι το κάλεσμα και η επισήμανση από τον συμπατριώτη και φίλο Βασίλη Δρακόπουλο,
 αλλά και της γυναίκας του Γεωργίας, ιδιοκτήτες του Culture Café SUGARTOWN, που είναι δίπλα στο μνημείο. Τούτη η καφετέρια έχει μεγάλη προιστορία. Επί δεκαπέντε (15) ολόκληρα χρόνια, 1972 με 1987,  ήταν στέκι της νεολαίας και όχι μόνο, στην πλατεία του Αγίου Λουκά στα Πατήσια.
 1] Η ΕΠΙΣΤΟΛΉ
      Κύριε Δήμαρχε
      Με μεγάλη μας έκπληξη είδαμε ότι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν γίνεταιουδεμία μνεία για τους πεσόντες συμπατριώτες μας στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.    

      Επειδή αυτό αποτελεί μια κατάφωρη παράλειψη και αδικία που αγγίζει την απαράδεκτη 

λήθη και ασέβεια, σας παρακαλούμε να φροντίσετε για την επανόρθωση με το στήσιμο μιας τιμητικής πλάκας για τους άξιους προγόνους μας.Σας ενημερώνουμε δε ότι εμπεριστατωμένος κατάλογος υπάρχει στο σχετικό βιβλίο "Οι Ολύμπιοι που δεν γύρισαν από το μέτωπο" του συμπατριώτη μας Αλβεναίου ιστορικού Αγαθοκλή Παναγούλια.

    Με την ευκαιρία δε της επικοινωνίας μας κ. δήμαρχε,σας εφιστούμε την προσοχή και σε ένα άλλο ζήτημα,που τόσα χρόνια έχει αφεθεί στη λήθη της Ιστορίας, αν και αποτελεί δίκαιο αίτημα. Πρόκειται για τον Νίκο Γκότση, τον μεγαλύτερο άνδρα που ανέδειξε ο τόπος μας, στον οποίο η Ζαχάρω οφείλει πάρα πολλά, ακόμη και ότι δεν κάηκε στον Εμφύλιο. Πρέπει δε να ξέρετε ότι ανάμεσα στα άλλα η διοικητική μεταρρύθμιση, που έγινε δήμος η Ζαχάρω, πριν τον πόλεμο είναι έργο του Γκότση, όπως και ο δρόμος Ζαχάρω-πηγές  Καϊάφα.
Είναι αδήριτη ανάγκη λοιπόν για αυτόν τον ένδοξο άνδρα να υπάρχει ένα μνημείο , μια τιμητική πλάκα ή ένα άγαλμα και να ονομασθεί ο συγκεκριμένος δρόμος ΟΔΟΣ ΝΙΚΟΥ ΓΚΟΤΣΗ.

Μετά τιμής

[Οι υπογραφές]