ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΖΥΓΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΡΙΑ
κάθε ξεγύμνωμα κορμιού και μια υψικάμινος
το τι μετάλλευμα το τι χρυσάφι
άφηνε μέσα μου παλιά το αγκάλιασμά σας
και τώρα ακόμα στους δομούς της μνήμης μου
πώς κυνηγιέστε από χιλιάδες εκατόγχειρες»
Γιάννης Δάλλας
Μπορεί να με γράψετε στην ιστορία
Με τα πικρά, στρεβλά ψεύδη σας,
Μπορεί να με σύρετε μέχρι και στην λάσπη
Κι όμως, σαν την σκόνη, θα ανέβω ψηλά.
Σας αναστατώνει η αυθάδεια μου;
Γιατί σας κυριεύει θλίψη;
Μήπως επειδή περπατώ σαν να έχω πετρελαιοπηγές
Που πηγάζουν στο καθιστικό μου.
Όπως ακριβώς τα φεγγάρια και ο ήλιος,
Με τη σιγουριά της παλίρροιας,
Όπως ακριβώς οι ελπίδες που πετούν ψηλά,
Ακόμα κι έτσι θα ανέβω.
Θέλατε να με δείτε θλιμμένη;
Με το κεφάλι σκυμμένο και τα μάτια χαμηλωμένα;
Με τους ώμους να πέφτουν σαν δάκρυα,
Εξασθενημένη από τις ολόψυχες κραυγές μου;
Η υπερηφάνεια μου σας προσβάλλει;
Μην το παίρνετε πολύ βαριά
Γιατί γελάω σαν να έχω χρυσωρυχεία
Όπου σκάβουν στου σπιτιού μου την γωνιά.
Μπορείτε να με πυροβολήσετε με τα λόγια σας,
Μπορείτε να με κόψετε με το βλέμμα σας,
Μπορείτε να με σκοτώσετε με το μίσος σας,
Όμως, σαν τον αέρα, θα ανέβω.
Η σεξουαλικότητα μου σας ενοχλεί;
Αποτελεί έκπληξη
Ότι χορεύω σαν να έχω διαμάντια
Στων μηρών μου την συμβολή;
Μέσα από τις καλύβες της ντροπής της ιστορίας
Ανεβαίνω
Μέσα από ένα παρελθόν ριζωμένο στον πόνο
Ανεβαίνω
Είμαι ένας μελανός ωκεανός, που ξεπροβάλλει διάπλατος,
Ρέοντας και φουσκώνοντας φέρω μέσα μου την παλίρροια.
Αφήνοντας πίσω νύχτες τρόμου και φόβου
Ανεβαίνω
Σε μια θαυμάσια ηλιόλουστη χαραυγή
Ανεβαίνω
Φέρνοντας τα δώρα που πρόσφεραν οι πρόγονοί μου,
Είμαι το όνειρο και η ελπίδα του σκλάβου.
Ανεβαίνω
Ανεβαίνω
Ανεβαίνω.
Μάγια Αγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου