Κώστας Τσουκαλάς: Σχετικά με τις ιστορικές (και σημερινές) διασπάσεις της Αριστεράς και τον ιστορικό ρόλο της.

πηγή : εκπομπή (τηλεόραση Βουλής) 

   Δημοσιογράφος : Ποιός είναι Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ σε παγκόσμιο επίπεδο ] 

    Κ.ΤΣ.  Πολύ δύσκολα είναι αυτά που με ρωτάτε. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά, από καταβολής κόσμου, είναι ότι μεν η Δεξιά ξέρει ποιά είναι, η Αριστερά ψάχνεται. Και ψάχνεται, επειδή η συντήρηση και η διατήρηση του υφιστάμενου καθεστώτος οδηγεί λίγο πολύ νομοτελειακά, σε συγκεκριμένες πολιτικές και στρατηγικές. H βούληση αλλαγής και ανατροπής, εντάσσεται πάντα μέσα σε ένα μωσαϊκό αντιφατικών, δύσκολων και πολλές φορές ασύμβατων σχεδίων ή προταγμάτων, πράγμα το οποίο οδήγησε και οδηγεί, ακόμα και στον κατακερματισμό της Αριστεράς, ο οποίος είναι ιστορικό φαινόμενο και πάει πίσω στον 19ο αιώνα, αλλά οδηγεί ταυτόχρονα στην δυνατότητα την ιστορική ενός συντηρητικού συστήματος, που είναι πάντα και ήταν πάντα κατ' ανάγκη μειοψηφικό, να κερδίζει. Η αναπαραγωγή του συστήματος δεν θα ήτανε δυνατή μέσα στην ιστορία, εάν το πρόταγμα της συντήρησης δεν υπερείχε του προτάγματος της ανατροπής, στο σημείο της εσωτερικής του αρτιότητας και της εσωτερικής του συμπύκνωσης. Γι' αυτό ακριβώς οι μεν δεξιοί (μεταχειρίζομαι τον όρο κατά τρόπο εντελώς χυδαίο και περιγραφικό) η μεν δεξιά μπορεί πάντοτε να ανασυντάσσει τις δυνάμεις της για να κρατάει την εξουσία, όχι στην Ελλάδα αλλά παντού, ενώ η Αριστερά κατακερματίζεται συχνά, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση συχνά πάλι, να αντιτάξει στη συντήρηση ένα μέτωπο πλειοψηφικό το οποίο εκπροσωπεί τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων. 

       Κ.ΤΣ.Με ρωτάτε τι κάνει η Αριστερά σήμερα. Η Αριστερά σήμερα βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο.  

Δημοσιογράφος : Ποιός είναι ο ρόλος της ] 

      Κ.ΤΣ. Ο ρόλος της είναι να αντιδρά, να σκέπτεται και να επιχειρεί να ανατρέψει. Πιο πολλά πράγματα δεν μπορώ να πω, ούτε υπάρχει μια συνταγή μαγική, η οποία να λέει ότι αυτή πρέπει να είναι η Αριστερά, αυτά πρέπει να είναι τα προτάγματα. Το ζήτημα είναι ότι όταν φτάνουμε σε τέτοια αδιέξοδα παγκοσμίως,δεν είναι δυνατόν να σκεφτόμαστε ότι ο κόσμος θα συνεχίσει πάντα ως ίδιος. Δηλαδή πρέπει να επινοούμε, να εφευρίσκουμε τρόπους να ξεπεράσουμε τα απολύτως απαράδεκτα αδιέξοδα στα οποία έχει φτάσει ο κόσμος. Δηλαδή η μεγαλύτερη νίκη των τελευταίων πενήντα ετών και κυρίως των τελευταίων τριάντα ετών μετά την πτώση του τείχους, η μεγαλύτερη ιδεολογική νίκη είναι η αποδυνάμωση των κοινωνικών ουτοπιών. Η Αριστερά λειτουργούσε πάντοτε και κατ' ανάγκη, πάνω στη βάση ενός ουτοπικού προτάγματος. Είναι "εκείνο που δεν υπάρχει" το οποίο θέλουμε, ή σύμφωνα με την ωραιότατη φράση ενός γερμανού φιλόσοφου, "εκείνο που δεν υπάρχει ΑΚΟΜΑ".
"Εκείνο που δεν υπάρχει ΑΚΟΜΑ", είναι ακριβώς το στοιχείο εκείνο το οποίο θα κινητοποιήσει τις φαντασίες μας, τη δράση μας, τη βούλησή μας και την επλίδα μας, ότι θα φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο. Λοιπόν εδώ ακριβώς, ο ρόλος αυτός της Αριστεράς είναι κατά τη γνώμη μου διιστορικός και αναντικατάστατος. Διότι, τι σημαίνει συντήρηση του υφισταμένου, έστω με συγκολλητικές και επανορθωτικές κινήσεις ; Σημαίνει ότι δεν τολμάς να σκεφτείς, ή δεν θέλεις να σκεφτείς, ή κυρίως δεν έχεις συμφέρον να σκεφτείς άλλους τρόπους οργάνωσης της κοινωνίας. Και ποιό ήταν το μεγάλο επίτευγμα και η μεγάλη προσφορά του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και του Διαφωτισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας ; Ήταν ότι ξαφνικά από το 1750, τέθηκε το μεγάλο ζήτημα "πώς πρέπει να είναι ο κόσμος - τι είναι ο άνθρωπος - τι είναι η κοινωνία και πώς πρέπει να φτιάξουμε τον κόσμο". Είμαστε ελεύθεροι και πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα ως ελεύθεροι άνθρωποι να σκεφτόμαστε τον κόσμο, στο πλαίσιο της δημοκρατικής ή μη, επιθυμίας μεταρύθμισης του κόσμου. Λοιπόν αυτό έχει καταργηθεί, διότι έχει καταργηθεί η ιδέα ότι μπορεί να σκεφτόμαστε κριτικά, το τι συμβαίνει γύρω μας. Κανείς δεν επιτρέπεται πια να αμφισβητήσει, ή τουλάχιστον να αμφισβητήσει έμπρακτα τις ορθόδοξες ιδέες που μας περιτριγυρίζουν από παντού. Η ορθοδοξία έχει γίνει ένα είδος περίεργης θεολογίας. Οι αιρέσεις δεν είναι αποδεκτές, ο θεός είναι ένας, είναι η αγορά και το κέρδος και ο ανταγωνισμός και οτιδήποτε άλλο ... ένα ΝΕΟ ΔΟΓΜΑ. Ένα νέο δόγμα το οποίο όπως όλα τα δόγματα τελικά είναι θεολογία. 

 Δημοσιογράφος : Και μια υπερπληροφόρηση που οδηγεί στην κατάργηση της πληροφορίας ... αποδελτιωτική]

      Κ.ΤΣ. Ακριβώς. Λοιπόν το νέο αυτό δόγμα (ξέρετε είναι πολύ δύσκολη δουλειά η μάχη ενάντια στα δόγματα) Στις αιρέσεις, στις περισσότερες αιρέσεις σφάχτηκαν οι αιρετικοί, δεν λέω ότι θα σφαχτούν οι αιρετικοί σήμερα, λέω ότι η δουλειά του αιρετικού είναι πολύ δύσκολη, γιατί έχει να παλέψει όχι μόνον ενάντια στους θεσμούς, τους οποίους θέλει να καταλύσει ή να ανατρέψει ή να μετουσιώσει, έχει να παλέψει ανάμεσα στην πίστη των ανθρώπων ότι δεν μπορεί να υπάρχει άλλη λύση, ότι ο θεός είναι ένας και "ουκ έστιν θεός έτερος πλην εμού". Λοιπόν αυτό το δόγμα το οποίο υπάρχει σ' όλες τις θρησκείες και σ' όλες τις θεολογίες, τις μονοθεϊστικές θεολογίες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να το πολεμήσει κανείς, να το ανατρέψει ή να το αντιμετωπίσει. Η Αριστερά θα είχε θριαμβεύσει εδώ και διακόσια χρόνια, εαν δεν συνέβαινε αυτό, ότι πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με όλες τις υφιστάμενες ορθόδοξες αποκρυσταλλώσεις ιδεών, απόψεων, ή αξιών και με άλλες τόσες που δεν έχουν υπάρξει ακόμα. 

[ Δημοσιογράφος : έχει να κάνει βέβαια και με την αποτυχία της Σταλινικής πρακτικής ] 

      Κ.ΤΣ. Αυτό ήταν προφανές, αλλά ήδη πριν από την αποτυχία του Στάλιν (μην τη λέμε αποτυχία, ήταν πολύ χειρότερο από αποτυχία) πριν ακόμα και πριν από το Σταλινισμό, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να φανταστεί κανείς άλλες υπαλλακτικές μορφές οργάνωσης του Σοβιετικού καθεστώτος, δηλαδή ο Στάλιν βρίσκεται ήδη στο Λένιν και ο Τρότσκι δεν διαφέρει και πολύ από τον Στάλιν. Δηλαδή το επαναστατικό πρόταγμα στη Σοβιετική Ένωση, έδειξε και τα όρια, τα προβλήματα κυρίως, της οποιασδήποτε εκ των άνω προσπάθειας επιβολής μιας κοινωνικής ουτοπίας. ΦΩΤΟ

Ο Σταλινισμός πενήντα εξήντα χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν, εξακολουθεί να αποτελεί φόβητρο. Εξακολουθεί να αποτελεί φρένο, εξακολουθεί να αποτελεί αντιπαράδειγμα, το οποίο τελικά εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να αποδιοργανώνει σα σκιάχτρο οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατασκευής ενός ουτοπικού οράματος. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα. Πληρώνουμε δηλαδή ακόμα, όλοι μας, τα σπασμένα τα οποία προσπάθησε να ανασκευάσει και η Σοσιαλδημοκρατία αλλά και κυρίως ο Ευρωκομμουνισμός, ανεπιτυχώς. "