Η Ποίηση στην περίοδο του Μεσοπολέμου _ Μαρία Πολυδούρη και Άννα Αχμάτοβα

   Ο Θωμάς Σίδερης, στο πλαίσιο της ραδιοφωνικής σειράς “Αφύλαχτη Διάβαση”, παρουσίασε την Παρασκευή 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ένα δίπτυχο αφιέρωμα σε δύο από τις σημαντικότερες ποιήτριες του Μεσοπολέμου, τη Μαρία Πολυδούρη και την Άννα Αχμάτοβα.
      Το πρώτο μέρος έχει τίτλο “Ζωὴ πώς με παράδωσες μ᾿ ένα φιλὶ στους δήμιους” και είναι αφιερωμένο στη Μαρία Πολυδούρη. Το ραδιοφωνικό ντοκιμαντέρ έχει ως βασική αφηγήτρια την ανιψιά της ποιήτριας, Nόρα Πολυδούρη, κόρη του μικρότερου αδελφού της, η οποία μιλά για πρώτη φορά δημόσια και φέρνει στο φως άγνωστες λεπτομέρειες από τον σύντομο βίο της, διάβασε ποιήματα της θείας της και κάνει ιδιαίτερη μνεία στη σχέση που είχε η ποιήτρια με τον αδελφό της. Παράλληλα γίνεται εκτενής αναφορά στο φθισιατρείο “Η Σωτηρία” το οποίο στιγμάτισε την Πολυδούρη.

      Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος, έχει τίτλο “Το ρέκβιεμ της Μόσχας” και είναι αφιερωμένο σε μία άλλη σπουδαία ποιήτρια του Μεσοπολέμου, την Άννα Αχμάτοβα. Στη Ρωσία στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ένας από τα εκατομμύρια των αθώων που συλλαμβάνονταν και αγνοούνταν σε μπουντρούμια και στρατόπεδα είναι και ο γιος της Άννας Αχμάτοβα, μιας από τις μεγαλύτερες Ρωσίδες ποιήτριες του 20ού αιώνα.
Τότε λοιπόν εκείνη συνθέτει ποιήματα που δεν τολμάει να τα εμπιστευτεί στο χαρτί: έμπιστοι φίλοι τα αποστηθίζουν και τα απαγγέλλουν σταθερά, επί χρόνια, για να μην τα ξεχάσουν. Ξορκίζοντας την προσωπική της τραγωδία, η Αχμάτοβα μιλάει στο όνομα όλων των θυμάτων, καθώς και όλων των γυναικών και των μανάδων που έχουν χάσει τους άντρες και τους γιους τους.

ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ κλικ ΕΔΩ ΕΔΩ

Θαλεια Πολιτου

Την 1η Απριλίου 1902, γεννήθηκε η Μαρία Πολυδούρη (Καλαμάτα, 1 Απριλίου 1902 - Αθήνα, 29 Απριλίου 1930) η οποία ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής.

Μαρία Πολυδούρη: Μια Ζωή Γεμάτη Πάθος και Ποίηση

Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1902 στην Καλαμάτα και υπήρξε μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ποιήτριες της νεορομαντικής σχολής. Το έργο και η ζωή της χαρακτηρίζονται από έντονα συναισθήματα, ρομαντισμό, αλλά και μια βαθιά μελαγχολία που αποτυπώνεται στα ποιήματά της. Έζησε μια σύντομη, αλλά γεμάτη πάθος ζωή, σημαδεμένη από την αγάπη, την απώλεια και την ασθένεια.

Πρώτα Χρόνια και Εκπαίδευση

Η Μαρία ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας του νομομηχανικού Ιωάννη Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου. Μεγάλωσε σε ένα μορφωμένο και φιλελεύθερο περιβάλλον, όπου η λογοτεχνία και η τέχνη είχαν σημαντική θέση. Από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία και τη συγγραφή, ενώ στα μαθητικά της χρόνια στην Καλαμάτα διακρίθηκε για το ταλέντο της στην ποίηση και το θέατρο.

Το 1916, η οικογένειά της μετακόμισε στα Φιλιατρά, όπου η Μαρία ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές. Ήδη από αυτήν την περίοδο δημοσίευε ποιήματα και κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, αποκαλύπτοντας την ιδιαίτερη ευαισθησία και το ποιητικό της ταλέντο.

Η Μετακόμιση στην Αθήνα και η Εργασία στη Δημόσια Διοίκηση

Το 1920, μετά τον θάνατο των γονιών της, η Πολυδούρη μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, εργάστηκε ως υπάλληλος στη Νομαρχία Αττικής. Ωστόσο, το ενδιαφέρον της για τη λογοτεχνία και την ποίηση ήταν αυτό που την καθόρισε.

Στην Αθήνα γνωρίστηκε με λογοτεχνικούς κύκλους και ανέπτυξε σχέσεις με σημαντικούς ποιητές και διανοούμενους της εποχής. Εκεί, γνώρισε τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, με τον οποίο συνδέθηκε ερωτικά. Η σχέση τους, αν και παθιασμένη, ήταν ταραχώδης και έληξε με τρόπο τραγικό, καθώς ο Καρυωτάκης αυτοκτόνησε το 1928.

Ο Έρωτας με τον Καρυωτάκη και η Επηρεασμένη Ποίηση

Η σχέση της με τον Κώστα Καρυωτάκη υπήρξε καθοριστική για την ψυχολογία και την ποίησή της. Η Πολυδούρη θαύμαζε τον Καρυωτάκη, όμως η σχέση τους αντιμετώπιζε δυσκολίες, καθώς ο Καρυωτάκης ήταν διστακτικός απέναντι στην προοπτική του γάμου, ειδικά όταν διαγνώστηκε με σύφιλη, μια ανίατη τότε ασθένεια.

Ο χωρισμός τους και η μετέπειτα αυτοκτονία του Καρυωτάκη την επηρέασαν βαθύτατα, οδηγώντας την σε μια ακόμα πιο εσωστρεφή και μελαγχολική δημιουργία. Ποιήματά της, όπως «Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες» και «Σ’ ένα νέο που αυτοκτόνησε», αντανακλούν τον βαθύ πόνο και τη θλίψη που αισθανόταν.

Η Μάχη με τη Φυματίωση και το Τέλος

Το 1927, η Πολυδούρη διαγνώστηκε με φυματίωση, μια ασθένεια που εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν ανίατη. Η επιδείνωση της υγείας της την οδήγησε στη Γαλλία για θεραπεία, αλλά η οικονομική της κατάσταση την ανάγκασε να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου και έγραψε κάποια από τα πιο συγκλονιστικά ποιήματά της. Παρά τις δυσκολίες, δεν έπαψε ποτέ να γράφει και να εκφράζει την αγάπη της για τη ζωή, ακόμα και όταν η ίδια βρισκόταν στο χείλος του θανάτου.

Στις 29 Απριλίου 1930, η Μαρία Πολυδούρη έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 28 ετών, αφήνοντας πίσω της ένα έργο γεμάτο λυρισμό, ευαισθησία και έντονη συναισθηματική φόρτιση.

Κληρονομιά και Επίδραση

Η ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη ανήκει στη νεορομαντική σχολή και χαρακτηρίζεται από έντονη μελαγχολία, πάθος, και βαθιά υπαρξιακή αγωνία. Οι στίχοι της είναι γεμάτοι από τη θλίψη του ανεκπλήρωτου έρωτα, αλλά και από μια βαθιά αγάπη για τη ζωή και την τέχνη.

Η Πολυδούρη παραμένει μια από τις πιο αγαπητές μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας, με την ποίησή της να διαβάζεται και να μελετάται μέχρι σήμερα. Το έργο της εξακολουθεί να συγκινεί, θυμίζοντας τη δύναμη των συναισθημάτων και την ανάγκη για έκφραση μέσω της τέχνης.