Η ΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΟΝ ΕΡΥΘΡΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΤΑ...... ΚΑΘΕΚΑΣΤΑ [2}

    Αργήσαμε βέβαια αλλά νάμαστε πάλι στη σχετική συνέχεια της εξιστόρησης για τη βδομάδα στον Ερυθρό μετά το  σημείωμα για το 1ο μέρος,[κλικ ΕΔΩ].

     Είχα μείνει λοιπόν στην αναλαμπή που ένοιωσα κατά την ανάνηψη στην οποία καθαρά πια ξεχώρισα και ταυτοποίησα τον Κυριάκο τον γείτονα στο θάλαμο του νοσοκομείου με τον μυστακοφόρο  νέο, εκείνο το μακρινό καλοκαίρι στο ελεύθερο κάμπινγκ στο αξεπέραστο πευκοδάσος του χωριού.  Μιλάμε για εκείνα τα χρόνια τα αλλοτινά, περίπου προ τριακονταετίας και ακόμα..

Ο Κουμπαρακος μου, αψίκορος Διογένης πλέον
με την κόπια του, τον εγγονό του!!! (3) 

    Σας έγραφα λοιπόν ότι είχε τη σκηνή του κοντά με τη δική μου και αρκετές φορές λακριντεύαμε. Εκτός από την κοπελιά του ή οποία ολόκληρο το ένα χέρι το είχε στον γύψο, είχε και ένα σκυλάκι, κανισάκι. Θυμάμαι και μνημονεύω το σκυλάκι για δυο πράγματα. Το ένα ήταν η μικρή ομφαλοκήλη που είχε (1)  και το άλλο θα σας το γράψω πιο κάτω, κοντά στο τέλος. Θυμάμαι δε ότι ο Κυριάκος ήταν ζωγράφος και δούλευε στην ΕΡΤ και για αυτό μου είχε ζωγραφίσει ένα άσπρο πανί καραβόπανο που άπλωνα για ...σημαία.Ακόμη υπάρχει αυτός ο πίνακας και μου φέρνει στο νου εκείνο το απίθανο καλοκαίρι! 

   Πάρα δίπλα, είχε κατασκηνώσει ένα ζευγάρι Σουηδών που είχαν μια κόρη πανέμορφη με ένα σώμα αγαλματένιο! Η θεά Αφροδίτη αναδυόμενη! Δέκα εφτά προς τα δεκαοχτώ. Η μαμά κι αυτή γλυκιά κι ωραία αλλά πάντα σκέπαζε το πρόσωπό της μια μελαγχολία, φανερή. Ένα βραδάκι που πίναμε το κρασάκι μας κάτω από την κληματαριά στου Πετροπούλη (2) την ταβέρνα η μαμά Σουηδέζα μας εκμυστηρεύτηκε τον καημό που είχε και την βασάνιζε. Μας έλεγε, περίπου δακρύζοντας ότι στενοχωριέται πολύ επειδή η κόρη της δεν έχει κάνει ακόμα έρωτα. 'Όλοι μας πάθαμε την πλάκα μας και δεν βγάλαμε λέξη. Αυτή την πρωτάκουστη φάση τη θυμόταν και ο Κυριάκος  στον θάλαμο, που μετά την διπλή ταυτοποίηση  αυτά που μας έφερνε  η μνήμη μας  ήσαν πολλά και τα μολογάγαμε πότε με γέλια και πότε με ...γλυκιά συγκίνηση για εκείνα τα χρόνια.

     Πες και ξαναπές λοιπόν με τον Κυριάκο, όντες εγχειρισμένοι και ολίγον αποβλακωμένοι και οι δύο  θυμηθήκαμε και μια άλλη ωραία φάση που κι αυτή είχε την παρεξηγημένη ...προοδευτικότητα.  Αλλά καλύτερα σε άλλη μας ανάρτηση.....

(1) Εκείνα τα χρόνια ήμουν κτηνίατρος στην Ανδραβίδα και είχα μεγάλη εμπειρία με όλα τα ζώα μικρά και μεγάλα και πάντοτε μαζί μου στο αυτοκίνητο είχα την τσάντα με μερικά εργαλεία και φάρμακα πρώτης ανάγκης, όπως νυστέρι, βελονοκράτη, ράμματα, αλοιφές αναισθητικό, ( πολύ παράξενο και αντιφατικό,  θυμάμαι και το όνομα:rompun). Έτσι οπλισμένος και γερά σίγουρος ένα πρωινό εκεί επί τόπου κάναμε μια επεμβασούλα και φτιάξαμε την μικρή κήλη στο σκυλάκι. Ήταν πολύ απλή και εντελώς επιφανειακή. Μια μικρή  τομή στο δέρμα, επανάταξη της κήλης (ώθηση στο εσωτερικό ότι εξείχε και σχημάτιζε ένα μικρό γρουμπούλι), ραφή του μικρού ανοίγματος των μυών για το κλείσιμο της οπής και στο τέλος του δέρματος. Το άλλο ωραίο στην όλη περίσταση ήταν ότι ο Κυριάκος δεν άντεχε να βλέπει και με βοηθούσε η ωραία κοπελιά με το ένα χέρι γιατί το άλλο το είχε στο γύψο όπως λέγαμε πιο πάνω. Την όλη σκηνή τη θυμάμαι λες και ήταν χτες γιατί  η κοπελιά είχε φανταστικό ...ντεκολτέ. Δεν μπορείτε να πείτε, πολύ καλά δεν περιέγραψα την επέμβαση; ΄Αντε να προσθέσω και το άλλο. Στον άνθρωπο τώρα σε τέτοιες τομές, μικρές και μεγάλες, βάζουν ένα αντίστοιχο πλέγμα οπότε δεν σουφρώνουν τους μύες.

(2) Τότε η ταβέρνα του Πετροπούλη ΄μέσα στην λαϊκή απλότητα ήταν εξαίσια. Απέξω είχε μια μεγάλη κληματαριά που έδενε με το περιβάλλον πράγμα που το έχασε εντελώς όταν έκαναν κεραμοσκεπή. Η εξέλιξη βλέπεις...που εκείνα τα χρόνια τα αναπολούμε όλοι με μεγάλη και γλυκιά συγκίνηση.
(3) Τώρα τι σχέση έχει ο κουμπαράκο μου με αυτό το γραφτό; Ο ευρών αμειφθήσεται!