Η ΖΟΥΡΤΣΑ

Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένο το 2012 

σε όλους τους Ζουρτσάνους και λοιπούς περαχωρίτες, Στροβιτσάνους, Μουντρανίτες, Βερβιτσάνους  και ακόμη παραπάνω,  Λινιστιάνους, Μπαρτσελαίους, Γαρδιτσαίους κ.κ.

Όπως πολύ ωραία μας τα γράφει και ο μικρός Κωνσταντίνος Καπλάνης για το χωριό του στην παρακείμενη έκθεσή του, η Ζούρτσα είναι ένα από τα πιο ιστορικά και θρυλικά κεφαλοχώρια της Ολυμπίας. Οι ρίζες της φθάνουν βαθιά στο παρελθόν, περί τα μέσα της πρώτης χιλιετίας. 

Το μικρό μας αφιέρωμα δεν είναι δυνατόν να περιλαμβάνει την τεράστια ιστορία του τόπου αλλά ούτε και την πλούσια λαογραφία του. Περί αυτών και πολλών άλλων θα βρείτε στην ιστοσελίδα zourtsa.gr του δραστήριου Πολιτιστικού Συλλόγου των αλλαχού Ζουρτσάνων που ιδρύθηκε το 1950. Εμείς θα περιοριστούμε σε μερικές χαρακτηριστικές εικόνες της αγοράς που μας έκαναν εντύπωση σε συνδυασμό με την όλη  δυναμική και ζωηρή παρουσία, το χρώμα και το στυλ..  

Πρώτος και κύριος ο πολιούχος, ο Άγιος Νικόλαος που δεσπόζει από την πανοραμική θέση του[1].

Το χωριό περίπου είναι κτισμένο παρά τον κεντρικό οδικό άξονα που έρχεται από την παραλία σε απόσταση 15 χιλιομέτρων και οδηγεί στην ενδότερη περιοχή, στον Επικούρειο Απόλλωνα και στα ορεινά χωριά, Βερβίτσα, Λυνίσταινα, Γάρδιτσα κτ.λ. Θα αναφερθούμε λοιπόν σε τέσσερα κομβικά σημεία, μαγαζιά που τα τρία έχουν κάτι από το παρελθόν, την ιστορία του χωριού και το άλλο σαν στέκι των νέων χαρακτηρίζει το παρόν.

Το πρώτο και ίσως από τα πιο παλιά είναι το σαμαριτζίδικο – πεταλωτήριο  του Βασίλη Γλούμη λίγο μετά το έμπα του χωριού.

Η μοναδική παραγωγική δραστηριότητα στην περιοχή ήταν η γεωργία με κυρίαρχη την κτηνοτροφία. Το δε πρώτο μέσο εργασίας αλλά και μεταφοράς ήταν τα συμπαθή τετράποδα, το μουλάρι, ο γάιδαρος και το άλογο. Οπότε το μαγαζί αυτό ήταν το "συνεργείο" των ζώων, σαμάρια, καπίστρια, ίγκλες, καπιστριάνες, πέταλα και όλα τα καλά κομφόρια. Η εξέλιξη και ο νέος τρόπος ζωής επέφεραν την υπολειτουργία μέχρι και την κατάργηση  τέτοιων δραστηριοτήτων. 

Προχωρώντας λίγο πιο πάνω είναι το στέκι  μπάρ του Πέτρου Αδαμόπουλου, το ΑΔΑΜΣ. Κυρίαρχο στοιχείο εδώ είναι η λαϊκότητα που είναι η μισή αρχοντιά, χωρίς ίχνος κιτσαριού και ψευτικου εντυπωσιασμού. Πράγματα λητά και ατόφια, φυσικά. Το τζάκι με τις κουτσούρες  και παραίπλα οι σοφράδες.

Γρηγ. Καλογιάννης-Γρηγ. Γρηγορόπουλος ή Λιάντος

Προσπερνώντας την υπόλοιπη αγορά, χασάπικα, φαρμακεία, ΑΤΕ, Σούπερ Μάρκετ  φθάνουμε στη μικρή πλατεία (εντάξει μη ψάχνετε και πολλά , ένα άπλωμα έναι, αρκετά συμπαθητικό). 

Εδώ δεσπόζουν το κατάστημα του Βασ.Οικονομόπουλου και το καφενείο του Γρηγόρη Γρηγορόπουλου, του πάλαι πότε Γηρηγόρη Καλλογιάννη, που το είχε επί 35 ολόκληρα χρόνια.{2}
 Και τι δεν έχουν δει τα μάτια του μπάρμπα Γρηγόρη; Βουλευτάδες Υπουργούς  να τάζουν και να κοκορεύονται. Προεστούς ντόπιους, ανακατεμένους με τσοπαναραίους και απόμαχους κυρίως αξωματικούς να παίζουν πρέφα και να τσακώνονται, πειράζοντας ένας τον άλλον, έτσι για τήν ανθρώπινη πλάκα. Αξέχαστες έχουν μείνει εκείνες οι παρτίδες  31 και πόκας μέχρι τελικής πτώσεως. 

Το μαγαζί του Οικονομόπουλου είναι ένα πολυκατάστημα παντός καιρού και χρόνου. Οι παλιές ιστορίες του Βασίλη ως πρώτου δικολάβου μετουσιώθηκαν σε όλα ότι βλέπτε στις σχετικές φωτογραφίες...

---

{1} Η ύπαρξη και η λατρεία του Αγίου Νικολάου στα ορεινά είναι μια αντίφαση στη γραφική παραδοξολογία. Από την αρχή οι άγιοι Ηλίας και Νικόλαος χώρισαν τα τσανάκια τους για να μην μολιοτραβιούντε, Ο ένας, ο Νικόλαος πήρε ως δικαιοδοσία του την  παραλία και τα νησιά εξού και προστάτης  των ναυτικών και ο άλλος πήρε τα βουνά και τα λαγκάδια.
{2} Δίπλα ακριβώς στη γωνία ήταν το άλλο καφενείο, του Νίκα, που έχει κλείσει.