Σε κάθε εμφύλιο πόλεμο συμβαίνουν τα πιο αποτρόπαια και φρικιαστικά εγκλήματα. Αδελφός σκοτώνει αδελφό , μικρά παιδιά βιάζονται μπροστά στους παλουκομένους γονείς..Ολόκληρα χωριά και πόλεις ξεκληρίζονται και φθάνουν μέχρι και γενοκτονίες. Αυτό όμως που μου περιέγραψε ένας σεβαστός και αγαπητός Ζαχαραίος, που του τον μετέφερε η μάνα του, είναι έξω από κάθε ορισμό και υπεράνω από τα όρια της φαντασίας. Η αναισθησία και η απανθρωπιά στο ανώτερο σημείο. Πιο πάνω και από τα αγρίμια της ζούγκλας.
Και ενώ λοιπόν η μάχη είχε καταλαγιάσει, ένας αντάρτης, είχε πέσει βαριά τραυματισμένος κάπου πιο πέρα από το σημερινό δημαρχείο προς στην περιοχή της «Βρύσης του Λώρη». Τα θραύσματα της οβίδας τον είχαν ξεκοιλιάσει. Τα έντερα είχαν βγεί έξω και ένα γουρουνόπουλο τα μασούσε. Αυτός ανήμπορος στα τελευταία του βογκούσε και φώναζε: «Βοήθεια χριστιανοί κι εγώ άνθρωπος είμαι, χριστιανός είμαι… και …οι άνθρωποι κοιτούσαν από τις γρίλιες των θεόκλειστων παραθύρων. Αλλά που όμως να ξεμυτίσουν..…
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ.....................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου