ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ {1}

ΤΟ ΑΦΕΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ 

ΠΡΟΣ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΤΩΝ ΜΑΣ 

ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΏΝ, ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ, 

ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΌ ΔΥΟ ΜΕΡΗ. ΤΟ 

Α] ΕΊΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ" ΚΑΙ ΤΟ 

Β]  ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΓΡΑΠΤΟ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ

 ΑΞΙΑ ΓΡΑΜΕΝΟ ΤΟ 1953. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 

ΕΝΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ [1] ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ

 ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ (24-11-53) ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ 

 ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ (21-12-53) ΣΤΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΣΤΟ ΠΕΡΙΛΑΛΗΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ 

BONAGILLA ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ.  

  Α}  Η Μετανάστευση  είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο όλων των ειδών του ζωικού βασιλείου, με κύρια αιτία την οικονομία.[2] Από την αρχαιότητα οι μετακινήσεις ολόκληρων πληθυσμών, ακόμη και ο αποικισμός με τις εποικήσεις διέπονταν από τους ίδιους νόμους και κανόνες. Πάντοτε μετανάστευαν οι καλύτερες, οι πιο παραγωγικές και οι εύρωστες ηλικίες, αλλά και οι πιο φτωχές για αναζήτηση νέων ευκαιριών.

    Κατά την εικοσαετία  ΄50 - ΄70, στο χωριό, όπως και σε όλη την ύπαιθρο, η μετανάστευση έλαβε μεγάλες διαστάσεις. Ως αναγκαστική νομοτέλεια, από τη μια μεριά είχε τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις, νόστους, καημούς και ντέρτια. Ξεκληρίστηκαν οικογένειες, αποχωρίσθηκε η μάνα το παιδί και ο αδελφός τον αδελφό. Από την άλλη όμως είχε πολλές θετικές συνέπειες. Τέτοιες είναι:

1.        Η καλυτέρευση του τρόπου ζωής και η απαλλαγή από την ανέχεια και τη βιοπάλη σε μια χώρα αναπτυγμένη που πρόσφερε περισσότερες ευκαιρίες για οικονομική ευμάρεια και πολλάκις επιστημονική εξέληξη.

2.        Η εξάπλωση του ελληνισμού αποδεικνύεται θετικότατος παράγοντας για την αντιμετώπιση της παγκοσμιοποίησης και των συνεπειών της.

3.        Η ύπαρξη ισχυρών λόμπι στα μεγάλα κράτη, Αμερική και Αυστραλία, επιδρά για αποφάσεις υπέρ των συμφερόντων της πατρίδας.

4.        Η ανάμειξη με ξένους πολιτισμούς και νέα ήθη και έθιμα εμπλουτίζει και ενδυναμώνει τον ελληνισμό[3].

5.        Η εκμάθηση και η συνεργασία κάτω από νέες συνθήκες (νομικές, κοινωνικές κ.τ.λ.) προκαλεί και επιφέρει νέους θεσμούς, κατακτήσεις και γνώσεις στα πεδία της κοινωνίας, της εργασίας και των  δικαιωμάτων, (εργατικό δίκαιο, ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα).

Ο όρος πολυ-πολιτισμικότητα, που έχουν υιοθετήσει πολλά κράτη, είναι σύνθετος και πολύπλευρος. Έχει δε βασική προϋπόθεση το σεβασμό της διαφορετικότητας που καλοδέχεται τη συνύπαρξη και την παράλληλη άνθηση των πολιτισμών της κάθε μειονότητας.

Οι μετανάστες στο ζέον καζάνι των μειονοτήτων που βρίσκονται,  πρέπει να επιζητούν και να αγωνίζονται για το σεβασμό των δικαιωμάτων τους, και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Η ανθρωπότητα είναι μωσαϊκό ζωντανών υποκειμένων και όχι μπετόν αρμέ  άψυχων αντικειμένων. 

Μέγιστο καθήκον των μεταναστών του χωριού μας, όπως και κάθε άλλης περιοχής αλλά και χώρας αντίστοιχα, είναι ή διαφύλαξη και η κατοχύρωση του ελληνικού στοιχείου, της ελληνικότητας (πολιτισμός, παιδεία και κουλτούρα). Αυτό περισσότερο στις νέες συνθήκες, όπου η δεύτερη και η τρίτη γενιά έχουν αποκτήσει πλέον μόρφωση και γνώσεις, πράγμα που εντελώς έλειπε από τους γονείς τους. Αυτός όμως ο παράγοντας πολύ εύκολα γίνεται μπούμερανκ με αποτέλεσμα να ωθεί και να οδηγεί τα πράγματα προς την αφομοίωση ή την πλήρη υποταγή, που σε τελευταία ανάλυση είναι αλλοτρίωση και εκφυλισμός. Και υπόψη, όλα αυτά γίνονται με τον καιρό χωρίς να το καταλάβεις.

Η διαφύλαξη της ελληνικότητας είναι έργο και της μητέρας πατρίδας αλλά και των ιδίων των μεταναστών.

Από τη μεριά της η πατρίδα πρέπει να υποδαυλίζει συνεχώς τη δάδα στο βωμό του ελληνικού πολιτισμού (βιβλία, δασκάλους, θεσμούς, σύσφιξη των σχέσεων, γέφυρες επαφής και επικοινωνίας, διάφορες διευκολύνσεις, τραπεζικές, ασφαλιστικές κ.τ.λ.) Κυρίως όμως σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και φόρουμ, να υποστηρίζει και να συμπαρίσταται στα δίκαια αιτήματα των μεταναστών στη δεύτερη πατρίδα.

Από τη μεριά τους και οι μετανάστες πρέπει να φροντίζουν για:

1.  Τη  μεταλαμπάδευση του ελληνικού πνεύματος στη νέα γενιά, ώστε να την καθιστούν κοινωνό της ελληνικής παιδείας και γλώσσας.

2. Την καλλιέργεια του πολιτιστικού πλούτου της πατρίδας (συλλόγους, επετείους, εθνικές εορτές, ήθη, έθιμα, ονομασίες κ.τ.λ. )

3.  Τη μη αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της μητέρας πατρίδας (επισκέψεις, επικοινωνία, Μ.Μ.Ε. κ.τ.λ.)

Το πρώτο[4] λοιπόν κύμα της μετανάστευσης στο χωριό ήταν στη δεκαετία του ΄50 προς την Αυστραλία[5]. Την επόμενη δεκαετία, σε πολύ μικρότερο βαθμό η μετανάστευση έγινε προς τη Γερμανία και εν μέρει στην Αμερική. Έτσι φθάνουμε στη δεκαετία του ΄70-΄80 όπου είχαμε το  φαινόμενο της αστυφιλίας  προς την πρωτεύουσα.

 Η οικονομική κατάσταση και η εξέλιξή της στο χωριό, που σε γενικές γραμμές ήταν μια μικρογραφία της οικονομίας της χώρας, καθώς και οι κοινωνικοί νόμοι επεξηγούν όλα τα σχετικά με την μετανάστευση.

Παρά ταύτα το χωριό, όπως τονίσθηκε και στη Δημογραφική εξέλιξη,  στο 2^ο κεφάλαιο του Πρώτου Μέρους, σε όλες τις κρίσιμες περιόδους δεν μαράζωσε και δεν ερήμωσε, αντιθέτως ο πληθυσμός του συνεχώς αυξανόταν και μάλιστα  με ταχύρυθμους ρυθμούς. Νέοι κάτοικοι  δεν σταμάτησαν ποτέ να έρχονται από διπλανά και μακρινότερα χωριά και έτσι η ζωή τραβούσε την ανηφόρα.

---

[1] Συγκεκριμένα είναι το ημερολόγιο του μακαριστού Κώστα Γαλάνη, πατέρας της Αθηνάς , δημοτικής συμβούλου στο δήμο μας και πρώτος ξάδελφος και συνομήλικος του πατέρα μου. Ο μπάρμπα Κώστα λοιπόν, μαζί με το Γιώρη Κόλλια από τον Αλιά και το Διαμαντή Διαμαντόπουλο ήταν οι πρώτοι μετανάστες στην Αυστραλία της περιοχής μας. Το ημερολόγιο θα εκδοθεί, διανθισμένο με σχετικές φωτογραφίες σε ένα μικρό βιβλιαράκι , προς τιμή του συγγραφέα από την κόρη του, την οποία πολύ ευχαριστώ που μου ανέθεσε την επιμέλεια της έκδοσης αλλά και την ανάρτηση στο ιστολόγιο. 

[2] ΟΙ μετανάστες σε όλα τα μέρη της γης είναι οικονομικοί εκτός από τους πολιτικούς μετανάστες διαφόρων στυγερών δικτατόρων και καθεστώτων, τους λεγόμενους πολιτικούς πρόσφυγγες.

[3] Ο ελληνισμός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από οποιαδήποτε περύπτηξη και αναμέτρηση. Αυτό περίτρανα το αποδεικνύει ολόκληρη η ιστορία.

[4] Τα χρόνια πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή δυο-τρεις συμπατριώτες, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Ηλίας Λαλιώτης, είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική.

[5] Οι πρώτοι Έλληνες που πάτησαν στην Αυστραλία ήταν 7 ναυτικοί το 1829. Είχαν συλληφθεί από τους Βρετανούς στη Μεσόγειο ως πειρατές, καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά τελικά τη γλίτωσαν με ισόβια εξορία στη μακρινή ήπειρο. Ακολούθησαν άλλοι ναυτικοί ανήσυχοι και φιλοπερίεργοι, τυχοδιώκτες και φυγάδες κάθε λογής, αποτυχημένοι νησιώτες  έμποροι και μετά τον πόλεμο έλαβε χώρα η μαζική μετανάστευση. Σκληρά, πικρά χρόνια, που πέρασαν.   Η ελληνική κοινότητα πάλεψε, στέριωσε, οργανώθηκε, πρόκοψε. Και σήμερα διακρίνεται σε όλους τους τομείς.