Όσες φορές κι αν το γράψουμε πάντοτε έχει τη σημασία του, ασχέτως κι αν το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο Θεός. Η περιοχή μας λοιπόν, το Πυλιακό Πεδό και ο ευρύτερος δήμος μας είναι ένα απαύγασμα της φύσης, ένα πανέμορφο αμάλγαμα από βουνά, λίμνη, ποτάμια και μια σαγηνευτική απέραντη παραλία (αμμοθίνες και δασική βλάστηση) με τεράστια οικολογική, βιολογική, αισθητική και επιστημονική αξία. Μαζί με τα αρχαιολογικά μνημεία (Επικούρειος Απόλλων, Λέπρεο, Αίπυ, Ναός της Αθηνάς στο Πρασιδάκι, το Ποσειδώνιο στο Κλειδί,τον Νέστορα στον Κακόβατο, τα αρχαία στη λίμνη) συνθέτουν ένα φυσικό κάδρο. Σίγουρα στη σπάνια μοναδικότητα συνδράμουν όλα τα πανέμορφα ορεινά χωριουδάκια, από τη Σμέρνα και τη Μάκιστο έως την ιστορική Ζούρτσα και τη Βερβίτσα.
Η μεγάλη όμως έκπληξη ήταν χθες ένα ταβερνάκι, σχέτο κουτούκι με χρώμα και αύρα της δεκαετίας του ΄50. Επουδενί δεν περίμενα να συναντήσω μια τέτοια γωνιά λίγα χιλιόμετρα από τη Ζαχάρω και μάλιστα στον κάμπο. Στρίβοντας στον Μπισχινόκαμπο και περνώντας τις σιδηροδρομικές γραμμές, τσακ λίγα μέτρα αριστερά σε κάτι μουριές.Την ίδια αύρα εκπέμπει και ο ταβερνιάρης, ο Χρήστος Μακρυγιάννης που όλα τα κάνει μόνος του. Μαγειρεύει, συντηρεί και σερβίρει με ατόφιο λαϊκό μπρίο και αστείρευτο κέφι. Εδώδιμα λίγα και καλά. Φρέσκα όλα και κηπίσια. Σπεσιαλιτέ του είναι ο καγιανάς, τα κεφτεδάκια, οι μελιτζάνες με φρέσκο σκόρδο, τα μαυρομάτικα φασόλια και οι τσιγαρίδες. Και το άλλο; Μιλάμε για φθήνια!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου