Τα 1ο από τα 9 μικρά βιωματικά αφηγήματα των παιδικών χρόνων του Κώστα Περδίκη

πρώτη μέρα στο σχολείο

  

Το σχολείο (Δημοτικό) τότε άρχιζε, αν θυμάμαι καλά, στις 21 Σεπτεμβρίου.

Μαζί με το σχολείο άρχιζαν και τα πρωτοβρόχια.

Μέναμε ακόμη στο εξοχικό μας σπιτάκι, στον κάμπο.

Εκείνη τη μέρα η μάνα μας, πρωί, πρωί, μας ετοίμασε εμένα και την αδελφή μου για το σχολείο.

Φόρεσα την απαραίτητη μπλε ποδιά με το στρογγυλό άσπρο γιακαδάκι, που εκείνη, ούσα άριστη μοδίστρα, έγκαιρα μου είχε ράψει.

Σ΄αυτό το κτίριο (στο ισόγειο)
 επήγα για πρώτη φορά σχολείο.

Για μένα θα ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο.

Η αδελφή μου θα πήγαινε στη τρίτη τάξη και τις πρώτες μέρες θα φόραγε την περσινή της ποδιά.

Μας ξεπροβόδισε με φιλιά, λέγοντάς μας, όταν σχολάσουμε, να πάμε στο πάνω σπίτι, στη πόλη, όπου θα πατάνε τα σταφύλια.

Ήταν η εποχή του τρύγου.

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από εκείνη τη πρώτη μέρα στο σχολείο.

Το κτίριο του Γυμνασίου, όπου
για πολλά χρόνια στεγάστηκε
 και το Δημοτικό σχολείο.

Θυμάμαι όμως καλά ότι πιασμένοι από τους ώμους με ένα άλλο παιδί, που εκεί πρωτογνώρισα, τον Τάση, βολτάραμε στο προαύλιο τραγουδώντας ένα τραγούδι της εποχής που είχε σαν ρεφρέν:

΄΄Πω πω πω θα μου φύγει το καφάσι΄΄.

Σχολάσαμε και όπως μας είχε πει η μάννα μας, πήγαμε κατ΄ευθείαν στο πάνω σπίτι.

Η μάνα μου μόλις μας βλέπει στο έμπα της αυλής, σκουπίζοντας τα βρεγμένα χέρια της στη ποδιά της, τρέχει να μας προϋπαντήσει.

Μας αγκαλιάζει και τα δυο και ακούω να λέει απευθυνόμενη σε μένα:

΄΄Πω πω, το αγόρι μου μοσχοβολάει γράμματα΄΄.

Θα φανεί ίσως περίεργο.

Ακόμη και σήμερα θέλω να πιστεύω ότι τότε μου είχε πει την αλήθεια.