ΙΩΑΝΝΑ ΧΟΤΖΑ: Η ΜΙΚΡΗ ΑΛΒΑΝΙΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑ!!!

Μια μικρή Αλβανή και Ελληνίδα και μάλιστα ποιήτρια!!!

     Ήρθαν τότε αμούστακα παλικαράκια στο χωριό μας όπως σε όλη την Ελλάδα. Οι συνθήκες τρισάθλιες,αφόρητες. Από τη μια μεριά είχαν να αντιμετωπίσουν τον έρποντα ρατσισμό και την σκληρή ξενοφοβία των νεοελλήνων τραμπούκων του χωριού (1) κι από την άλλη την ανέχεια και την ωμή εκμετάλλευση. Έγιναν οι ασβοί του βάλτου και κατοικούσαν στις γράνες του Ξουραφά. Η διατροφή τους; Μια φρατζόλα ψωμί  και ένα βιτάμ που το έβαζαν στο νερό με μια σακούλα ναύλον για να μη λιώσει....Παρά τις τόσες αντιξοότητες λόγω των πολλών αναγκών των ντόπιων για φθηνά εργατικά χέρια μπόρεσαν και στάθηκαν όρθιοι και σιγά-σιγά ορθοπόδησαν και έγιναν με το μπαϊρι τους καλοί και άξιοι νυκοκυραίοι...

       Ένας τέτοιος ήταν κι ο Ηλίας ο πατέρας της μικρής Ιωάννας που με πλησίασε ένα βραδυνό  δειλά-δειλά και μου μίλησε για τη μικρή του κόρη που γράφει ποιήματα. Σίγουρα εγώ ούτε φιλόλογος είμαι ούτε ποιητής. Όμως μου έκανε μεγάλη εντύπωση το εξής:

• Η μεγάλη αγάπη του παιδιού για την Ελλάδα. που την εκφράζει τόσο δυνατά και γλαφυρά στα περισσότερα ποιήματα.

      Ευτυχώς που με το νέο νόμο περί ιθαγένειας όλα αυτά τα παιδιά, που έχουν γεννηθεί εδώ και έχουν πάρει την Ελληνική παιδεία χαρτογραφήθηκαν  ΕΛΛΗΝΕΣ. 

Όμως ανακύπτει ένα άλλο θέμα και μάλιστα αρκετά σοβαρό, που έχει να κάνει με τον κίνδυνο της πλήρους αφομοίωσης των παιδιών των μεταναστών όπως συμβαίνει σε όλα τα κράτη του κόσμου. Σε όλα αυτά μεγάλο ρόλο παίζει η εφαρμοζόμενη πολιτική του κράτους που πρέπει να συμβάλει στη ένταξη και όχι στη αφομοίωση. Βεβαίως το θέμα είναι τεράστιο και σε αυτό ειδικά θα επανέλθουμε. 

Ας έρθουμε όμως στην Ιωάννα και στα ποιήματά της. Βεβαίως η τέχνη και ο πολιτισμός δεν έχουν πατρίδα και ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους όπου γης. Υπόψη δε η Ιωάννα δεν έχει γνωρίσει άλλη πατρίδα, εκτός από την Ελλάδα κι αυτή η αγάπη της ξεχειλίζει στους στοίχους της. Βεβαίως δεν αναμένουμε υψηλά νοήματα και ιδέες αλλά τα πρώτα βήματα στην ποίηση είναι πολύ ελπιδοφόρα. Αυτό πιστεύω αλλά και εσείς θα το επιβεβαιώσετε από τα τέσσερα ποιήματα που παρατίθενται παρακάτω:  

(1) Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία τότε αλλά και τώρα είχε διακομματική και διαταξική  εξάπλωση και δυστυχώς οι τρυφεροί γόνοι των τότε τραμπούκων εξελίχθηκαν στα τωρινά χρυσάβγουλα που στις τελευταίες εκλογές έφθασαν τους εβδομήντα (70). Ντροπή και....δυσωδία!