Μπροστά στον κίνδυνο της μακράς διαχειριστικής υποτέλειας...

Βαρυσήμαντο άρθρο του Λαοκράτη Βάσση*

Ελέω συγκυρίας, της χρεοκοπίας, δηλαδή, της Μεταπολίτευσης, και χάρη στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και την υποσχετική διείσδυσή του σε πλατιά λαϊκά στρώματα, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε από τα μεταπολιτευτικά ποσοστά του 3%-4% στο 37%, ως η εναλλακτική προς το παλιό και ένοχο δικομματικό πολιτικό σύστημα, πρόταση διακυβέρνησης του τόπου, φτάνοντας και στην ίδια τη διακυβέρνηση του τόπου (σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ). Έφτασε όμως στη διακυβέρνηση με... επικοινωνιακές περισσότερο λογικές και χωρίς προετοιμασία βάθους για μια πραγματικά εναλλακτική διακυβέρνηση. Που πρωτίστως θα συνιστούσε ρήξη με τις μεταπολιτευτικές νοσηρότητες και ριζική αλλαγή του παραδείγματος άσκησης της εξουσίας – προφανώς μαζί με τις βαθιές τομές που θα προδιέγραφαν και θα οδηγούσαν σταδιακά στην αναθεμελίωση, ανόρθωση και αναγέννηση (ξαναχτίσιμο!) του εξαντλημένου από τη χρεοκοπία και χωρίς... καύσιμα τόπου μας.

Αλλά κάτι τέτοιο προϋπέθετε, για να περιοριστώ στα πολύ μείζονα:

• Πρώτον, Κινούσα Ιδέα, με αξιακές συντεταγμένες εθνικής ανεξαρτησίας και με άρωμα ελληνικής «πολιτιστικής ιθαγένειας».

• Δεύτερον, ανάλογο Κινούν Συλλογικό Υποκείμενο, έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, που πάνω και πρώτα απ’ όλα να έχει κάνει εντός του τη ρήξη με όλες (μαζί και τις αριστερές) τις νοσηρότητες της Μεταπολίτευσης. Αλλά και να έχει ανακτήσει ως αναπαλλοτρίωτο ταυτοτικό του στοιχείο τον δημοκρατικό και πολιτιστικό πατριωτισμό της Εαμικής Αριστεράς, με τις ιεραρχήσεις που αυτό επιβάλλει. Όπως, ας πούμε, το ότι δεν υπάρχει ο τόπος για την Αριστερά, αλλά η Αριστερά για τον τόπο, ή –το πολύ απλό– πρώτα η Ελλάδα και όχι η... Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν ταυτίζεται κιόλας με την Ευρώπη και την αξιακή της κληρονομιά. Και εννοείται ότι ένας άλλης ποιότητας ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν όμηρος των φυλών, μιας σχεδόν μόνιμης, δηλαδή, «νομενκλατούρας», η οποία, χωρίς να υπερβαίνει το 0,4% περίπου του παλιού 3% με 4%, παραμορφώνει και ακυρώνει στην πράξη κάθε έννοια ουσιαστικής δημοκρατίας. Καθώς, πέραν του ότι «νέμεται» προνομιακά την κομματική εξουσία –τώρα και κυβερνητική–, αντιμετωπίζει με όρους «ιδιοκτησίας» όλο το κόμμα και πιο πολύ το 37% των συριζαίων ψηφοφόρων!

• Τρίτον, Κινούσα Ηγετική Ομάδα, επιλεγόμενη με κριτήρια διαρκώς επιβεβαιούμενης αξιοσύνης και υπό την καθοδήγηση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία θα ενισχύει την ηγετική του δυναμική και ακτινοβολία, ανταποκρινόμενη με επάρκεια στον εξόχως απαιτητικό διευθυντικό της ρόλο. Αυτά όμως και άλλα τέτοια προαπαιτούμενα, που θα εδραίωναν μια ιδεολογική, πολιτιστική και πολιτική ηγεμονία βάθους και προοπτικής, προσέκρουσαν σε κληρονομημένες μεταπολιτευτικές «αδράνειες» και «νοσηρότητες», που παγίωσαν το αντιφατικό δίπολο ενός Τσίπρα που έρχεται από το μέλλον κι ενός κόμματος που έρχεται από το παρελθόν, με ένα μεγάλο, μάλιστα, μέρος του να... κοιτάζει και προς το παρελθόν.

 * Φιλολόγου - συγγραφέα.