Η ΚΑΝΕΛΙΤΣΑ ΣΤΟ .....ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

    Επηρεασμένος έντονα και δικαιολογημένα από τους καθημερινούς βομβαρδισμούς για σωματική άσκηση και πιστός στους αρχαίους ημών προγόνους  "νους υγιής εν σώματι υγιεί" πολλάκις πηγαίνω στο παραμελημένο από θεούς και ανθρώπους Πεδίο του Άρεως΄, μια και είναι κοντά στο σπίτι μου και κάνω μερικά χιλιόμετρα τρέχοντας. Εντάξει τρόπος του λέγειν τρέχοντας, σιγά-σιγά και ..ταπεινά με προσοχή κανά τριάρι με τέσσερα χιλιόμετρα.  Η κατάντια αυτού του πάρκου δεν είναι του παρόντος και το μόνο που καταθέτω επ΄ αυτού είναι ότι οι Ήρωες του Εικοσιένα που ως αγάλματα ένθεν και ένθεν σε

κεντρικό δρόμο του πάρκου αντί να στέκουν περήφανα και καμαρωτά στέκουν απηυδισμένoi και θυμωμένoi από τα χάλια που αντικρίζουν γύρω τους  από την πλήρη εγκατάλειψη όχι μόνο από τους ανθρώπους αλλά κι από τους θεούς με τους οποίους ανταλλάσσουν χαιρετίσματα από πιο πέρα, την Ακρόπολη. Καλύτερα λοιπόν Αιδοίον του Πάρεως. Κλικ ΕΔΩ

   Εκεί λοιπόν στο εγκαταλειμμένο πάρκο εκτός από τη φύση που οργιάζει ελεύθερη και άναρχη τα κυρίαρχα στοιχεία είναι οι περιθωριακοί, άλλοι μονήρεις κι άλλοι με παρέα, κάθε φυλής και χρώματος και κοντά στη στρογγυλή πλατεία  τα γεροντάκια, απόμαχα της ζωής που παίζουν συνήθως τάβλι και άλλοι που αποτελούν το φίλαθλο κοινό. Σε αρκετά δε παγκάκια δυο τρεις παίζουν σκάκι. Βεβαίως όλοι αυτοί είναι Έλληνες ερχόμενοι από τη διασπορά, κυρίως Ρωσοπόντιοι. Λίγες οι μητέρες με τα παιδάκια τους κι αυτές αλλοδαπές. 
    Μια σταθερή παρουσία είναι μια γυναίκα με διάφορα μπογαλάκια σε δυο καρότσια Super Market που τα φυλάει σαν τα μάτια της. Φορτωμένα μέχρι τα μπούνια. 
Δε μπορώ να μην πω, πως αν και αρκετά περιποιημένη, είναι άστεγη και παραμελημένη  από ανθρώπους και θεούς. Πάντοτε όμως αγέρωχη με την ευγενική της καλημέρα και το χαμόγελο στα χείλη, σαν ανοιχτό καρπούζι.Της πηγαίνουν φαγητό διάφοροι τυχάρπαστοι γείτονες αλλά το πιο ωραίο είναι που πρώτα ταΐζει τα δυο της σκυλιά, τη Μαυρούλα και την Κανελίτσα και μετά τρώει η ίδια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τρέφει τέτοια αγάπη για τα αδέσποτα σκυλιά, που τους μιλάει στο αυτί και τα χαϊδεύει σαν παιδιά της. Με απέραντη τρυφερότητα αναφέρεται για την Κανελίτσα. Ακούστε την....

  Μια φορά έτυχε να μεταβώ μετά από αρκετό χρόνο στο πάρκο λόγω ανωτέρας βίας που λένε και βλέπω την κυρά Φρόσω να ταΐζει την Κανελίτσα στο στόμα από κάτι μακαρόνια που είχε σε μια πλαστική σακουλίτσα. Δεν ξέρω αλλά και εγώ έδειχνα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στην Κανελίτσα, που στην αρχή μου ήταν ανεξήγητο. Δεν άργησα όμως να συνειδητοποιήσω την κατά κάποιο λόγο προτίμηση.  Μάλιστα! Κανελίτσα είναι η καλύτερη φίλη μου στη Ζαχάρω την οποία σημειωτέον την αγαπούν και την θαυμάζουν άπαντες οι Ζαχαραίοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Είναι όμοια και απαράλλαχτη, με τον πατέρα της τον πασίγνωστο  Κώστα Αποστολόπουλο ή με το παρωνύμιο τον    απαράμιλλο  Κουτσουνέλο. (1) (2)

Είναι γάτα με πέταλα που λέμε ή όπως άδει ο "Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ" γατόνι!

(1) Για τον Κουτσουνέλο και το συνέταιρό του τον Πετρόπουλο που για αρκετές δεκαετίες, αρκετά πριν του 2000 κυριάρχησαν στην αγορά της Ζαχάρως με το μεγάλο εμπορικό τη "Λαϊκή Αγορά" θα γίνει νέα ανάρτηση.
(2) Στον οικισμό της παραλίας Ζαχάρως κατικοεδρεύουν τρεις Κανελίτσες, μια η φίλη μου και δυο σκυλίτσες. Η πλάκα είναι ότι ένα βράδυ έγινε μια ωραία πλάκα. Έψαχναν και φώναζαν Κανελίτσα-Κανελίτσα και ανταποκρίθηκε  αντί το ζώο η δική μας Κανελίτσα. Τέτοια να γίνονται, αλλά και στα αντίθετα  μέσα είμαστε....  .